Τελέστηκε, χθες, στον Ιερό Ναό του Αγίου Κυριάκου το
μνημόσυνο των πεσόντων της κοινότητας Κάμπου κατά την τουρκική εισβολή.
Τον επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου
Συγκοινωνιών και ΄Εργων κ. Αλέκος Μιχαηλίδης. Ο κ.
Μιχαηλίδης ανέφερε:
«Με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης και εθνικής υπερηφάνειας μαζευτήκαμε σήμερα εδώ στον Ιερό Ναό του Αγίου Κυριάκου για να αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στα παλληκάρια της κοινότητας Κάμπου που θυσιάστηκαν στον βωμό της ελευθερίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας. Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στη μνήμη των έξι παλληκαριών μας και τους εκφράζουμε τον θαυμασμό, την εκτίμηση και την αιώνια ευγνωμοσύνη μας. Καταθέτουμε, επίσης, τον σεβασμό και την αγάπη μας στις οικογένειες τους, που για 39 χρόνια φέρουν το βάρος του κενού που άφησε μέσα τους η θυσία των δικών τους ανθρώπων.
Οι μαύρες μέρες του 1974 ζωντανεύουν στις μνήμες μας, ζητώντας επιτακτικά τη δικαίωση της θυσίας των ηρώων μας και την αποκατάσταση της ακεραιότητας της πατρίδας μας. Οι θύμισες μάς γυρίζουν πίσω στις ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας, όταν το εθνικό φρόνημα και το ψυχικό σθένος του κυπριακού λαού αναμετρήθηκαν με την κατακτητική μανία και τη βαναυσότητα του Τούρκου εισβολέα.
Τιμούμε σήμερα τους πεσόντες κατά την τουρκική εισβολή Ιωάννη Αχιλλέως, Ανδρέα Γιωργαλλίδη, Άρη Μαυροσκούφη, Χριστάκη Χριστοδουλίδη, Χρίστο Καλαϊτζή και Θεμιστοκλή Δράκο, έτσι όπως αρμόζει σε αυτούς που θυσίασαν με απαράμιλλο θάρρος και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους για την προάσπιση της πατρίδας μας και της εδαφικής της ακεραιότητας.
Ο Ιωάννης Αχιλλέως, ο μοναδικός γιος της οικογένειάς του, κατατάκτηκε ως έφεδρος στον στρατό, στο 256 Τ.Π., και σε ηλικία μόλις 24 χρονών έπεσε μαχόμενος στην περιοχή Περιστερωνάρι κοντά στην Πεντάγια. Τα βήματα του Ιωάννη Αχιλλέως ακολούθησε πρόθυμα και ο εξάδελφός του Ανδρέας Γιωργαλλίδης, που έπεσε μαχόμενος στην ίδια περιοχή σε ηλικία 22 χρονών, ως έφεδρος και αυτός στο 256 Τ.Π.
Συμπληρώνοντας τον μακρύ κατάλογο των ηρώων του 256 Τ.Π., ο έφεδρος Άρης Μαυροσκούφης πολέμησε με θάρρος στην περιοχή Λιμνίτη, επιδεικνύοντας απαράμιλλη γενναιότητα. Ακόμα και όταν δόθηκε διαταγή για αποχώρηση, το ήθος του τού υπαγόρευσε να παραμείνει στο πεδίο της μάχης για να βοηθήσει τον συμπολεμιστή του Χρίστο Καλαϊτζή. Εχθρικά πυρά τον πλήγωσαν θανάσιμα σε ηλικία 25 χρονών.
Εκτελώντας τη στρατιωτική του θητεία στο 211 Τ.Π., ο Χριστάκης Χριστοδουλίδης έπεσε μαχόμενος στην πράσινη γραμμή, στη Λευκωσία, στις 20 Ιουλίου 1974 σε ηλικία 19 μόλις χρόνων. Ο θάνατός του αποτέλεσε την απαρχή του Γολγοθά που κλήθηκε να ανέβει η οικογένειά του που μέχρι σήμερα αναμένει την ανεύρεση του αγνοούμενου αδελφού του Ανδρέα.
Ο Θεμιστοκλής Δράκος, γαλουχημένος με τα ιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, συνελήφθη σε ηλικία 19 χρονών στην περιοχή Δαβλού-Συγχαρίου ενώ υπηρετούσε στο 361 Τ.Π.
Ο Θεμιστοκλής Δράκος παρέμενε μέχρι πρόσφατα στη λίστα των αγνοουμένων, ενώ η επιβεβαίωση της σκληρής πραγματικότητας του θανάτου του ήρθε τριάντα εννέα χρόνια μετά, και συγκεκριμένα στις 18 Μαΐου 2013, με την ταυτοποίηση και την ταφή των λειψάνων του.
Τιμώντας τους Αθηναίους πεσόντες του Πελοποννησιακού πολέμου στον φημισμένο επιτάφιο λόγο του, ο Περικλής αναφέρει και τα ακόλουθα: «[…] δεν έκριναν ορθό να στερήσουν την πόλη από τη δική τους γενναιότητα, αλλά προσέφεραν σ’ αυτήν τη ζωή τους ως την πιο ωραία συνεισφορά. Προσφέροντας […] τη ζωή τους, κέρδισαν ο καθένας ξεχωριστά τον αγέραστο έπαινο και τον τάφο λαμπρότατο, όχι τόσο αυτόν που είναι θαμμένοι, αλλά περισσότερο αυτόν στον οποίο μένει αείμνηστη η δόξα τους σε κάθε παρουσιαζόμενη ευκαιρία […]. Γιατί για τους επιφανείς άνδρες κάθε γη είναι τάφος».
Αυτός ο αγέραστος και ξεχωριστός έπαινος αρμόζει και στους έξι ήρωες του Κάμπου τη μνήμη και τη θυσία των οποίων τιμούμε σήμερα. Ας παραδειγματιστούμε από τις αρχές και τα ιδανικά που διαπότισαν τη θυσία τους και ας αγωνιστούμε ενωμένοι για την απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου μας και την επανεκκίνηση της οικονομίας μας.
Με αισθήματα δέους και συγκίνησης απευθύνουμε σήμερα δέηση για την ανεύρεση των αγνοουμένων μας, του Αντρέα Χριστοφόρου, του Θεοχάρη Κιμή, του Ευάγγελου Ευριπίδη, του Θεοφάνη Ορφανού, του Χαράλαμπου Αντωνίου, του Αντρέα Χριστοδουλίδη και του Χαράλαμπου Φαντάρου.
Συμπληρώνονται φέτος τριάντα εννέα χρόνια από το τραγικό εκείνο καλοκαίρι. Η τουρκική εισβολή του 1974 έγινε η αιτία να πληγεί ανεπανόρθωτα το νησί μας με την κατάληψη του 37% του εδάφους του, με τους χιλιάδες νεκρούς, τους αγνοούμενους, τους πρόσφυγες και τους εγκλωβισμένους.
Παρά τα τριάντα εννέα χρόνια, όμως, δεν ξεχνούμε. Τα τραγικά αποτελέσματα της τουρκικής εισβολής αποτελούν την καθημερινή υπόμνηση του εθνικού μας χρέους για απελευθέρωση της πατρίδας μας που παραμένει ύψιστος στόχος. Για την επίτευξη του στόχου αυτού θα έχουμε πάντα ως φάρο και οδηγό τις θυσίες των παλληκαριών μας που πίστεψαν στην ελευθερία και δεν δίστασαν να αντισταθούν, έναντι κάθε τιμήματος, ενάντια σε όσους την επιβουλεύθηκαν.
Η απόδοση της οφειλόμενης τιμής στους ήρωες μας αποτελεί επιβαλλόμενο χρέος. Πίστεψαν στην ελευθερία και πολέμησαν γι’ αυτήν, θέτοντας ως υπέρτατη και αδιαμφισβήτητη αξία την ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας μας. Η θυσία τους, η αγωνιστικότητα και η φιλοπατρία τούς κατατάσσει επάξια στο Πάνθεον των Ηρώων.
Έχουμε χρέος απέναντι στην ιστορία μας να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και σε κλίμα ενότητας να συνεχίσουμε τον αγώνα για την ανάκαμψη της οικονομίας μας και την επανένωση της πατρίδας μας. Ιδιαίτερα στις δύσκολες μέρες που διανύει ο τόπος μας, η ανάγκη για ενότητα και ομοψυχία καθίσταται περισσότερο από ποτέ άλλοτε επιτακτική. Επιτακτική, όμως, είναι και η ανάγκη να τιμωρηθούν όσοι εμπλέκονται στα πολλά οικονομικά σκάνδαλα που καταγγέλθηκαν τους τελευταίους μήνες. Χωρίς την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων ο τόπος μας δεν θα πάει μπροστά. Οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι οι μελλοντικές γενιές θα βιώσουν τα αγαθά της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης και ποτέ τον αβάστακτο πόνο που βίωσε η δική μας γενιά, που βίωσαν οι γονείς και οι συγγενείς αυτών των έξι παλληκαριών.
Τιμώντας σήμερα τους ήρωες μας δίνουμε την υπόσχεση πως θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ωσότου η θυσία τους δικαιωθεί με τη λύτρωση της πατρίδας μας. Ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη μας σ’ αυτούς και στις οικογένειες τους θα είναι παντοτινός.
Αιωνία ας είναι η μνήμη τους».
