14/4/14

Συντονισμένη δράση για την επιβολή της νομοθεσίας οδηγεί σε μεγαλύτερη συμμόρφωση με τα δικαιώματα των καταναλωτών στους δικτυακούς τόπους εμπορίας ταξιδιών

Συντονισμένη δράση για την επιβολή της νομοθεσίας οδηγεί σε μεγαλύτερη συμμόρφωση με τα δικαιώματα των καταναλωτών στους δικτυακούς τόπους εμπορίας ταξιδιών


Σε εναρμονισμένη δράση από τις εθνικές αρχές αρμόδιες για θέματα καταναλωτών με συντονισμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διαπιστώθηκε ότι οι 382 από τους 552 δικτυακούς τόπους που ελέγχθηκαν το 2013 δεν τηρούσαν το ευρωπαϊκό καταναλωτικό δίκαιο. Ως αποτέλεσμα αυστηρών μέτρων για την επιβολή της νομοθεσίας, το 62 % των δικτυακών τόπων που ελέγχθηκαν αντιμετωπίζουν πλέον τους καταναλωτές όπως θα έπρεπε. Το υπόλοιπο 38 % μπορεί να αναμένει ότι θα του επιβληθούν περαιτέρω μέτρα, καθώς οι ευρωπαϊκές αρχές εξακολουθούν να εργάζονται για να διασφαλίσουν ότι τα δικαιώματα των καταναλωτών γίνονται πλήρως σεβαστά.
«Ένας στους τρεις χρήστες του διαδικτύου στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάνουν ηλεκτρονικές κρατήσεις ταξιδιών και διαμονής. Έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν ότι οι ηλεκτρονικές κρατήσεις είναι ασφαλείς και αξιόπιστες. Από τους 552 δικτυακούς τόπους εμπορίας ταξιδιών που ελέγξαμε, το 62 % τηρεί πλέον τη νομοθεσία της ΕΕ περί προστασίας των καταναλωτών, χάρη στις κοινές προσπάθειες των κρατών μελών και της Επιτροπής. Δεν θα ησυχάσω μέχρις ότου τα δικαιώματα των καταναλωτών να γίνουν πλήρως σεβαστά και θα επιδιώξω να χρησιμοποιήσω τις υφιστάμενες δομές για να το επιτύχω.», δήλωσε ο επίτροπος της ΕΕ για την Πολιτική Καταναλωτών, Neven Mimica.
Εναρμονισμένοι έλεγχοι (γνωστοί και ως «έλεγχοι συμμόρφωσης») δικτυακών τόπων συντονίζονται τακτικά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και διενεργούνται από τις εθνικές εκτελεστικές αρχές, για να εντοπίσουν παραβάσεις του καταναλωτικού δικαίου και, στη συνέχεια, να διασφαλίσουν την επιβολή του. Το καλοκαίρι του 2013 οι εθνικές αρχές έλεγξαν δικτυακούς τόπους πώλησης αεροπορικών εισιτηρίων και ξενοδοχειακής διαμονής, συμπεριλαμβανομένων δικτυακών τόπων εμπόρων και μεσαζόντων. Συνολικά ελέγχθηκαν 552 δικτυακοί τόποι.
Μετά τους ελέγχους και τις επαληθεύσεις, οι εθνικές αρχές εντόπισαν ότι συνολικά 382 δικτυακοί τόποι δεν συμμορφώνονταν με το καταναλωτικό δίκαιο της ΕΕ, ενώ μόνο το 31% των δικτυακών τόπων που ελέγχθηκαν συμμορφωνόταν με τους κανόνες της ΕΕ. Στη συνέχεια, οι εθνικές αρχές είτε επικοινώνησαν με τις εθνικές εταιρείες στις οποίες ανήκουν οι μη συμμορφούμενοι δικτυακοί τόποι, ώστε οι δικτυακοί τόποι να συμμορφωθούν με το καταναλωτικό δίκαιο της ΕΕ, είτε – όσον αφορά επιχειρήσεις από άλλα κράτη μέλη - ζήτησαν την βοήθεια του αρμόδιου κράτους μέλους. Μέχρι σήμερα, 173 δικτυακοί τόποι έχουν διορθωθεί, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των συμμορφούμενων δικτυακών τόπων στο 62% του συνόλου των δικτυακών τόπων που ελέγχθηκαν. 209 δικτυακοί τόποι υπόκεινται σε εν εξελίξει διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένων 52 δεσμεύσεων από τους εμπόρους να διορθώσουν τους δικτυακούς τόπους τους.
Τι έχει ελεγχθεί ακριβώς;
Οι δικτυακοί τόποι ελέγχθηκαν για να προσδιοριστεί αν οι πληροφορίες σχετικά με τα βασικά χαρακτηριστικά των υπηρεσιών ήταν εύκολα προσβάσιμες· αν η τιμή αναφερόταν σε αρχικό στάδιο και συμπεριλάμβανε προαιρετικές επιπρόσθετες τιμολογήσεις· αν οι δικτυακοί τόποι παρείχαν ηλεκτρονικές διευθύνσεις στις οποίες θα μπορούσαν να υποβληθούν ερωτήσεις και καταγγελίες· και για να διαπιστώσουν αν οι δικτυακοί τόποι κοινοποιούσαν τους όρους και τις προϋποθέσεις πριν από την αγορά και σε απλή και κατανοητή γλώσσα. Τα κύρια προβλήματα που βρέθηκαν ήταν τα εξής:
  • Έλλειψη υποχρεωτικών πληροφοριών σχετικά με την ταυτότητα του εμπόρου, ιδίως την ηλεκτρονική του διεύθυνση, πράγμα που στερεί τους καταναλωτές από έναν αποτελεσματικό δίαυλο επικοινωνίας. 162 δικτυακοί τόποι (30%) δεν περιείχαν αυτές τις πληροφορίες.
  • Έλλειψη σαφών οδηγιών για τον τρόπο υποβολής καταγγελιών. 157 δικτυακοί τόποι (28 %) δεν παρείχαν τις εν λόγω πληροφορίες.
  • Οι προαιρετικές επιπρόσθετες τιμολογήσεις, όπως το τέλος αποσκευών, το ασφαλιστικό τέλος, η προτεραιότητα επιβίβασης, δεν γίνονται με δυνατότητα επιλογής. Το πρόβλημα αυτό παρουσιάστηκε σε 133 δικτυακούς τόπους (24%).
    Η συνολική τιμή της υπηρεσίας δεν αναφέρεται εκ των προτέρων, όταν εμφανίζονται στην οθόνη για πρώτη φορά τα κύρια στοιχεία της κράτησης. 112 δικτυακοί τόποι (20%) δεν παρείχαν τις εν λόγω πληροφορίες.
Ποια είναι τα επόμενα βήματα;
Για τους 209 δικτυακούς τόπους που εξακολουθούν να μην συμμορφώνονται, συνεχίζονται σε εθνικό επίπεδο διοικητικές ή νομικές διαδικασίες. Επιπλέον, ορισμένες πρακτικές στον ταξιδιωτικό τομέα είναι υπό περαιτέρω αναθεώρηση, ώστε οι καταναλωτές να έχουν στη διάθεσή τους όλες τις σχετικές πληροφορίες και να μπορούν να κάνουν συνειδητές επιλογές.
Ιστορικό
Ο «έλεγχος συμμόρφωσης» είναι ένας πανευρωπαϊκός έλεγχος των δικτυακών τόπων για τον προσδιορισμό παραβάσεων του καταναλωτικού δικαίου και την επακόλουθη εξασφάλιση της επιβολής του. Ο έλεγχος συμμόρφωσης συντονίζεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και διενεργείται ταυτόχρονα από τις εθνικές εκτελεστικές αρχές βάσει των διατάξεων του κανονισμού συνεργασίας για την προστασία των καταναλωτών (ΣΠΚ). Ο έλεγχος συμμόρφωσης ταξιδιωτικών υπηρεσιών έλαβε χώρα σε 27 κράτη μέλη της ΕΕ1, στη Νορβηγία και την Ισλανδία τον Ιούνιο του 2013. Η «φάση επιβολής» εξακολουθεί να είναι σε εξέλιξη. Αυτός ήταν ο 7ος έλεγχος συμμόρφωσης από το 2007. Ελέγχθηκαν δικτυακοί τόποι που προσφέρουν αεροπορικά ταξίδια και διαμονή ή και τα δύο· οι δικτυακοί τόποι που προσφέρουν και τις δύο υπηρεσίες υπολογίστηκαν δύο φορές.
Όλο και περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες αγοράζουν ταξιδιωτικές υπηρεσίες στο διαδίκτυο: το 2012, το 32% των ευρωπαίων καταναλωτών με πρόσβαση στο διαδίκτυο έκανε κράτηση αεροπορικών εισιτηρίων ή ξενοδοχείου ηλεκτρονικά (δεδομένα της Eurostat, έρευνα για το ηλεκτρονικό εμπόριο, 2012). Τα ταξίδια, ο τουρισμός και οι συναφείς τομείς αντιπροσωπεύουν περίπου το 10% του ΑΕΠ της ΕΕ. Οι ευρωπαίοι πολίτες έκαναν το 2011 περισσότερα από 1 δισεκατομμύριο ταξίδια διακοπών, εκ των οποίων σχεδόν το 80% στην ΕΕ.
Για περισσότερες πληροφορίες:
Αρμόδιοι επικοινωνίας:
David Hudson (+32 2 296 83 35)
Andreana Stankova (+32 2 295 78 57)
Για το κοινό: Europe Direct τηλεφωνικώς 00 800 6 7 8 9 10 11 ή μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου































































































































































































Χώρα
Δικτυακοί τόποι που ελέγχθηκαν
Έλεγχος συμμόρφωσης ταξιδιωτικών υπηρεσιών
Δικτυακοί τόποι που έχουν συμμορφωθεί από τις 3 Απριλίου 2014, ως ποσοστό των δικτυακών τόπων που ελέγχθηκαν το 2013
Δικτυακοί τόποι που έχουν ήδη συμμορφωθεί
Δικτυακοί τόποι με επιβεβαιωμένες παρατυπίες
Δικτυακοί τόποι που έχουν συμμορφωθεί από τις 3 Απριλίου 2014
Δικτυακοί τόποι που υπόκεινται σε περαιτέρω διαδικασίες
Αυστρία
9
3
6
4
5
44%
Βέλγιο
28
11
17
18
10
64 %
Βουλγαρία
17
17
0
17
0
100 %
Κύπρος
14
4
10
4
10
29 %
Τσεχική Δημοκρατία
14
5
9
7
7
50 %
Δανία
10
7
3
9
1
90 %
Εσθονία
11
2
9
6
5
55 %
Φινλανδία
10
0
10
0
10
0 %
Γαλλία
33
0
33
15
18
45 %
Γερμανία
33
19
14
22
11
67 %
Ελλάδα
10
2
8
6
4
60 %
Ουγγαρία
8
5
3
8
0
100 %
Ισλανδία
10
0
10
9
1
90 %
Ιρλανδία
26
5
21
12
14
46 %
Ιταλία
17
9
8
10
7
59 %
Λετονία
12
0
12
1
11
8 %
Λιθουανία
16
11
5
12
4
75 %
Λουξεμβούργο
11
5
6
7
4
64 %
Μάλτα
10
3
7
8
2
80 %
Κάτω Χώρες
41
1
40
33
8
80 %
Νορβηγία
32
28
4
32
0
100 %
Πολωνία
17
12
5
14
3
82 %
Πορτογαλία
10
6
4
6
4
60 %
Ρουμανία
10
3
7
10
0
100 %
Σλοβακία
9
2
7
6
3
67 %
Σλοβενία
14
2
12
8
6
57 %
Ισπανία
32
8
24
18
14
56 %
Σουηδία
14
0
14
11
3
79 %
Ηνωμένο Βασίλειο
74
0
74
30
44
41 %
Σύνολο
552
170
382
343
209
62 %








Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Δελτίο Τύπου

Βρυξέλλες, 14 Απριλίου 2014
Ισότητα των φύλων: Η δράση της ΕΕ προωθεί τη σταθερή πρόοδο

Το 2013 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συνέχισε να λαμβάνει μέτρα για τη βελτίωση της ισότητας μεταξύ γυναικών και ανδρών, που περιλαμβάνουν μέτρα για την εξάλειψη των διαφορών μεταξύ των φύλων όσον αφορά την απασχόληση, τους μισθούς και τις συντάξεις, για την καταπολέμηση της βίας και για την προώθηση της ισότητας στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Οι προσπάθειες αυτές αποδίδουν καρπούς: παρατηρούνται συγκεκριμένα δείγματα προόδου για την αντιμετώπιση του μισθολογικού χάσματος μεταξύ των φύλων – κυρίως, χάρη σε πρωτοβουλία της Επιτροπής για τη βελτίωση της μισθολογικής διαφάνειας (IP/14/222) – ή για την αύξηση της συμμετοχής των γυναικών στα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών (βλ. παράρτημα). Αυτά είναι τα κύρια συμπεράσματα της ετήσιας έκθεσης της Επιτροπής για την ισότητα των φύλων που δημοσιεύεται σήμερα, παράλληλα με την ετήσια έκθεση για τα θεμελιώδη δικαιώματα (βλ. IP/14/422). Αλλά οι προκλήσεις παραμένουν: σύμφωνα με τον σημερινό ρυθμό προόδου, θα χρειαστούν περίπου 30 χρόνια για να επιτευχθεί ο στόχος της ΕΕ για διαμόρφωση του ποσοστού απασχόλησης των γυναικών στο 75%, 70 χρόνια για να γίνει πραγματικότητα η ίση αμοιβή και 20 χρόνια για να επιτευχθεί ισοτιμία στα εθνικά κοινοβούλια (δηλαδή τουλάχιστον 40% για τους εκπροσώπους κάθε φύλου).
«Η Ευρώπη προωθεί την ισότητα των φύλων από το 1957· η αρχή αυτή είναι εγγεγραμμένη στο "DNA" της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και η οικονομική κρίση δεν έχει αλλάξει το DNA μας», δήλωσε η Αντιπρόεδρος και Επίτροπος Δικαιοσύνης της ΕΕ, κυρία Viviane Reding. «Για μας τους Ευρωπαίους η ισότητα των φύλων δεν είναι ούτε επιλογή ούτε πολυτέλεια, είναι επιτακτική ανάγκη. Μπορούμε να είμαστε περήφανοι για τα επιτεύγματα της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια. Η ισότητα των φύλων δεν είναι άπιαστο όνειρο, αλλά σιγά-σιγά γίνεται ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Είμαι πεπεισμένη ότι μαζί μπορούμε να γεφυρώσουμε το χάσμα που εξακολουθεί να υπάρχει στις αμοιβές, στην απασχόληση και στις θέσεις λήψης αποφάσεων».
Από την ετήσια έκθεση για την ισότητα των φύλων προκύπτει ότι οι διαφορές μεταξύ των δύο φύλων μειώθηκαν σημαντικά τα τελευταία χρόνια, αλλά ότι η πρόοδος ποικίλλει μεταξύ των κρατών μελών, ενώ εξακολουθούν να υφίστανται ανισότητες σε διάφορους τομείς – κι αυτό εις βάρος της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Η δράση της ΕΕ επιταχύνει την πρόοδο προς την ισότητα των φύλων
  • Αύξηση του ποσοστού απασχόλησης των γυναικών: το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών στην ΕΕ έφθασε στο 63% έναντι 58% το 2002. Η χρηματοδότηση της ΕΕ έχει συμβάλει σε αυτή την πρόοδο: κατά την περίοδο χρηματοδότησης 2007-2013, ποσό ύψους 3,2 δισεκατομμυρίων ευρώ περίπου από τα κονδύλια των διαρθρωτικών ταμείων διατέθηκε για επενδύσεις σε εγκαταστάσεις παιδικής φροντίδας και για τη χρηματοδότηση μέτρων που ευνοούν τη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας, γεγονός που είχε σημαντικό αποτέλεσμα μόχλευσης (βλ. παράρτημα).
  • Μείωση του μισθολογικού χάσματος στην Ευρώπη, που παραμένει στάσιμο στο 16,4%: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέτεινε τις προσπάθειές της, πραγματοποιώντας εκστρατείες ευαισθητοποίησης του κοινού όσον αφορά το χάσμα αμοιβών που εξακολουθεί να υπάρχει μεταξύ των φύλων , καθορίζοντας μια Ευρωπαϊκή Ημέρα Ίσης Αμοιβής (IP/14/190) και παρακολουθώντας την εφαρμογή της νομοθεσίας για την ίση μεταχείριση ανδρών και γυναικών (IP/13/1227). Ανέλαβε επίσης ευρεία πρωτοβουλία, τον Μάρτιο του 2014, απευθύνοντας σύσταση στα κράτη μέλη να βελτιώσουν τη μισθολογική διαφάνεια και να αντιμετωπίσουν έτσι το μισθολογικό χάσμα (IP/14/222).
  • Θραύση της «γυάλινης οροφής» για τη συμμετοχή περισσότερων γυναικών στα συμβούλια των επιχειρήσεων: η πρόταση οδηγίας της Επιτροπής για αύξηση, ως το 2020, στο 40% του ποσοστού παρουσίας των εκπροσώπων του υποεκπροσωπούμενου φύλου μεταξύ των μη εκτελεστικών διοικητικών στελεχών έχει σημειώσει ικανοποιητική πορεία στη νομοθετική διαδικασία και έλαβε σθεναρή υποστήριξη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τον Νοέμβριο του 2013 (IP/13/1118). Κατά συνέπεια, από τον Οκτώβριο του 2010, που η Επιτροπή ανακοίνωσε το ενδεχόμενο ανάληψης νομοθετικής δράσης, αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των γυναικών που συμμετέχουν σε διοικητικά συμβούλια, φθάνοντας από 11% το 2010 σε 17,8% το 2014· πρόκειται δηλαδή για ρυθμό προόδου 4 φορές υψηλότερο σε σχέση με την περίοδο 2003 - 2010 (βλ. παράρτημα).
  • Το 2013, η ΕΕ έλαβε μέτρα για την προστασία των γυναικών και των κοριτσιών από τη σεξιστική βία, με νομοθετικές πράξεις, με την έγκριση συγκεκριμένων μέτρων για τα δικαιώματα των θυμάτων και με τη θέσπιση εκτενούς δέσμης μέτρων κατά του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων (IP/13/1153). Συγχρηματοδότησε επίσης 14 εθνικές εκστρατείες καταπολέμησης της σεξιστικής βίας (3,7 εκατ. ευρώ), καθώς και έργα στο πλαίσιο μη κυβερνητικών οργανώσεων (11,4 εκατ. ευρώ).
  • Υπηρεσίες φροντίδας των παιδιών: Από το 2007, έχει αυξηθεί αισθητά το ποσοστό των παιδιών που λαμβάνουν φροντίδα σε επίσημες εγκαταστάσεις παιδικής μέριμνας (από 26% το 2007 σε 30% το 2011 για τα παιδιά κάτω των τριών ετών, και από 81% σε 86% για τα παιδιά μεταξύ τριών ετών και ηλικίας υποχρεωτικής σχολικής φοίτησης (IP/13/495). Εξάλλου, η Επιτροπή ενέκρινε, το 2013, γενική έκθεση για την επίτευξη των «στόχων της Βαρκελώνης» σχετικά με την παροχή υπηρεσιών παιδικής μέριμνας.
Ποιες προκλήσεις παραμένουν;
  • Παρά το γεγονός ότι το 60% των πτυχιούχων πανεπιστημίων είναι γυναίκες, οι γυναίκες αυτές εξακολουθούν να λαμβάνουν για κάθε ώρα εργασίας αμοιβή χαμηλότερη κατά 16% από εκείνη των ανδρών. Εξάλλου, είναι πιο πιθανό να εργάζονται γυναίκες με καθεστώς μερικής απασχόλησης (32% έναντι 8,2% των ανδρών) και να διακόψουν την επαγγελματική δραστηριότητά τους για να αναλάβουν τη φροντίδα τρίτων προσώπων. Αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής είναι να ανέρχεται σε 39% η απόκλιση μεταξύ των φύλων όσον αφορά τις συντάξεις. Οι χήρες και οι μονογονεϊκές οικογένειες — κυρίως μητέρες — αποτελούν ιδιαίτερα ευάλωτη ομάδα, και πάνω από το ένα τρίτο των μονογονεϊκών οικογενειών έχουν ανεπαρκή έσοδα.
  • Αν και το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών έχει αυξηθεί, ανέρχεται μόλις σε 63% έναντι 75% για τους άνδρες. Τούτο είναι κυρίως απόρροια της οικονομικής κρίσης, εξαιτίας της οποίας επιδεινώθηκε η κατάσταση των ανδρών στον τομέα της απασχόλησης.
  • Οι γυναίκες συνεχίζουν να επωμίζονται το μεγαλύτερο μέρος της μη αμειβόμενης εργασίας στο νοικοκυριό και την οικογένεια. Οι γυναίκες αφιερώνουν, κατά μέσο όρο, 26 ώρες την εβδομάδα για τη φροντίδα των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού, ενώ οι άνδρες 9.
  • Εξακολουθούν να έχουν λιγότερες πιθανότητες να καταλάβουν ανώτερες θέσεις. Αντιπροσωπεύουν, κατά μέσο όρο, το 17,8% των μελών των διοικητικών συμβουλίων στις μεγαλύτερες εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες, το 2,8% των γενικών διευθυντών, το 27% των κυριότερων υπουργών και το 27% των μελών των εθνικών κοινοβουλίων.
  • Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της πρώτης έρευνας σε επίπεδο ΕΕ σχετικά με τη βία κατά των γυναικών, που πραγματοποιήθηκε από τον Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRA) και βασίζεται σε συνεντεύξεις με 42.000 γυναίκες, μία στις τρεις γυναίκες (33%) έχει υποστεί σωματική ή/και σεξουαλική βία από την ηλικία των 15 ετών.
Ιστορικό
Η έκθεση που δημοσιεύεται σήμερα παρέχει επισκόπηση των κυριότερων πολιτικών και νομοθετικών εξελίξεων στην ΕΕ στον τομέα της ισότητας των φύλων κατά το τελευταίο έτος, καθώς και παραδείγματα πολιτικών και δράσεων που έχουν αναληφθεί σε επίπεδο κρατών μελών. Αναλύει επίσης τις πρόσφατες τάσεις, βάσει επιστημονικών αποδείξεων και βασικών δεικτών που διαμορφώνουν τη δημόσια συζήτηση σχετικά με την ισότητα των φύλων, περιλαμβάνει δε στατιστικό παράρτημα με περισσότερα στοιχεία όσον αφορά τις εθνικές επιδόσεις.
Η έκθεση είναι διαρθρωμένη γύρω από τις πέντε προτεραιότητες της στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών 2010-2015: ισότιμη οικονομική ανεξαρτησία, ίση αμοιβή για ίση εργασία και εργασία ίσης αξίας, ισότητα στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, αξιοπρέπεια, ακεραιότητα και τερματισμό της σεξιστικής βίας, ισότητα των φύλων στις εξωτερικές δράσεις, και οριζόντια ζητήματα.
Για περισσότερες πληροφορίες
Υλικό για τον Τύπο: Εκθέσεις για τα θεμελιώδη δικαιώματα και την ισότητα των φύλων: http://ec.europa.eu/justice/newsroom/fundamental-rights/news/140414_en.htm
Ιστοσελίδα της Αντιπροέδρου και Επιτρόπου Δικαιοσύνης, κυρίας Viviane Reding: http://ec.europa.eu/reding
Ακολουθήστε την Αντιπρόεδρο Reding στο Twitter: @VivianeRedingEU
Ακολουθήστε τη Γενική Διεύθυνση Δικαιοσύνης στο Twitter: @EU_Justice
Ευρωπαϊκή Επιτροπή – Ισότητα των φύλων:http://ec.europa.eu/justice/gender-equality/index_en.htm




Αρμόδιοι επικοινωνίας:
Mina Andreeva (+32 2 299 13 82)
Joshua Salsby (+32 2 297 24 59)
Για το κοινό: Europe Direct τηλεφωνικώς 00 800 6 7 8 9 10 11 ή με e­mail


Παράρτημα
Παράρτημα 1: Αύξηση του ποσοστού απασχόλησης των γυναικών:
Ποσοστό απασχόλησης ανδρών και γυναικών (%) στην ΕΕ-28 και διαφορά του ποσοστού απασχόλησης μεταξύ των φύλων, στα άτομα ηλικίας 20-64 ετών, 2002-2013Q3· Πηγή: Eurostat, Labour Force Survey
Αλλά εξακολουθούν να υφίστανται διαφορές στον τομέα της απασχόλησης
Ποσοστά απασχόλησης γυναικών και ανδρών (%) και το χάσμα μεταξύ των φύλων ως προς τα ποσοστά απασχόλησης, άτομα ηλικίας 20-64 ετών, 2013Q3· Πηγή: Eurostat, LFS
Παράρτημα 2: Θραύση της «γυάλινης οροφής» για τις γυναίκες σε διοικητικά συμβούλια


Παράρτημα 3: Παραμένει το χάσμα μεταξύ των φύλων στους μισθούς και τις συντάξεις

Πηγή: Αριθμητικά στοιχεία για το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των δύο φύλων, που βασίζονται στη βάση δεδομένων της Eurostat για τη διάρθρωση των αποδοχών για το 2012, εξαιρουμένης της Ελλάδας (2010). Το χάσμα μεταξύ των φύλων ως προς τα συνταξιοδοτικά εισοδήματα βασίζεται σε δεδομένα EU-SILC 2011, και υπολογίζεται από το Ευρωπαϊκό δίκτυο εμπειρογνωμόνων για την ισότητα των φύλων.






























European Commission

MEMO

Bruxelles, 14 April 2014
Questions & Answers: Report on the EU Charter of Fundamental Rights and Progress Report on Gender Equality
What are fundamental rights?
The EU Charter of Fundamental Rights sets out a series of individual rights and freedoms. It entrenches the rights developed in the case law of the Court of Justice of the EU, found in the European Convention on Human Rights, as well as other rights and principles resulting from the constitutional traditions of EU Member States and other international instruments.
With the entry into force of the EU's Lisbon Treaty on 1 December 2009, the Charter became legally binding for EU institutions and national governments, just like the EU Treaties themselves – the legal bedrock on which the EU's actions are based.
What is the annual report on the Charter?
After the entry into force of the EU Charter of Fundamental Rights, in December 2009, the Commission adopted a Strategy on the effective implementation of the Charter setting out the respect of fundamental rights as a key objective, in particular when it legislates.
The Commission is committed to preparing annual reports to better inform EU citizens on the application of the Charter and to measure progress in its implementation. This is now the fourth annual Commission report on the application of the EU Charter of Fundamental Rights. The previous three reports can be found here.
When does the Charter apply?
In the European Union, the protection of fundamental rights is guaranteed both at national level by Member States' constitutional systems and at EU level by the Charter of Fundamental Rights of the European Union.
The Charter applies first and foremost to the EU institutions and to all actions taken by the EU institutions. The role of the Commission is to ensure that all its acts respect the Charter. All EU institutions (including the European Parliament and the Council) must respect the Charter, in particular throughout the legislative process.
The Charter only applies to Member States when they implement EU law. The link between an alleged violation of the Charter and EU law will depend on the situation in question. For example, a connecting factor exists: when national legislation transposes an EU Directive in a way contrary to fundamental rights, when a public authority applies EU law in a manner contrary to fundamental rights, or when a final decision of a national court applies or interprets EU law in a way contrary to fundamental rights.
How is the Charter implemented in Member States?
Within the EU, the protection of fundamental rights is ensured by a two-layered system. First, the national system based on Member States' constitutions and international legal obligations, such as the European Convention on Human Rights (ECHR).
Second, the EU system based on the Charter, which comes into operation only in relation to actions by EU institutions, or when Member States implement EU law. The Charter complements the existing national systems for the protection of fundamental rights, it does not replace them.
The provisions of the Charter are addressed to the Member States only when they are implementing EU law and neither the Charter nor the Treaty creates any new competence for the EU in the field of fundamental rights.
Where the national legislation at stake does not constitute a measure implementing EU law or is not connected in any other way with EU law, the jurisdiction of the Court is not established.


How many questions on fundamental rights does the Commission receive?
In 2013, the Commission received almost 4000 letters from citizens concerning fundamental rights issues. Among these, 69% concerned situations where the Charter could apply. In a number of cases, the Commission requested information from the Member States concerned, or explained to the complainant the applicable EU rules. In other cases, the complaints should in fact have been addressed to the national authorities or to the European Court of Human Rights. Where possible, complainants were redirected to other bodies for more information (such as national data protection authorities).
The number of enquiries concerning situations which entirely fell outside EU competence is progressively decreasing: from 69% in 2010, 54% in 2011, 42% in 2012, to only 31% in 2013. This shows that the Commission’s efforts to raise awareness of how and where the Charter applies are paying off.
In addition, the Commission also received over 900 questions from the European Parliament and around 120 petitions. In 2013, the Europe Direct Contact Centres (EDCC) replied to 11974 enquiries from citizens a large majority of whch related to fundamental rights.
How many Court of Justice rulings refer to the Charter?
The Court of Justice of the EU has increasingly referred to the Charter in its decisions over the past year: the number of decisions by the Court quoting the Charter in its reasoning almost doubled from 43 in 2011 to 87 in 2012. In 2013, the number of these decisions quoting the Charter amounted to 114, which is almost three times the number of cases of 2011.
For example, in 2013 the Court, in the Kadi II case (C-584/10), clarified certain procedural rights of people suspected of association with terrorism and against whom penalties and restrictive measures are taken, including the right to good administration, the right to an effective remedy and the right to a fair trial (Articles 41 and 47). The Court ensured the protection of fundamental rights and freedoms whilst recognising the imperative need to combat international terrorism.
In the Besselink case (T-331/11), the General Court gave effect to the right of access to documents, enshrined in Article 42 of the Charter, and it annulled in part a decision by the Council refusing access to a document on the EU’s accession to the ECHR.
How often do national courts refer to the Charter?
Likewise, national courts have also increasingly referred to the Charter when addressing questions to the Court of Justice (preliminary rulings): in 2012, such references rose by 65% compared to 2011, from 27 to 41. In 2013 the number of referrals remained at 41, the same as in 2012.
For example, in the much debated Åkerberg Fransson judgment (C-617/10) in 2013 the Court gave guidance on the applicability of the Charter in the context of a Member State collecting VAT from an individual. The question raised in this context was whether the Member State could impose administrative and criminal sanctions for tax evasion or whether this would infringe the principle of ne bis in idem (the principle that a person should not be punished twice for the same offence), enshrined in Article 50 of the Charter even though the underlying national legislation had not been adopted to transpose EU law
This ruling is an important step in the on-going process to clarify the interpretation of Article 51 of the Charter, namely the question when Member States can be said to be "implementing EU law" (which triggers the application of the Charter). In this case the Court pointed to the fact that under EU law, Member States have an obligation to ensure the collection of all the VAT due, in order to counter illegal activities affecting the financial interests of the EU, and to take the same measures to counter fraud affecting the financial interests of the EU as they take to counter fraud affecting their own financial interests. As a consequence, the Charter was in principle applicable in this case.


The analysis of court rulings referring to the Charter suggests that national judges use the Charter to support their reasoning, including when there is not necessarily a link to EU law.
How has the Charter been applied in each area during 2013?
1) Dignity
Human dignity issues arose in a few instances in 2013. Already when adopting legislation allowing the use of security scanners at EU airports, the European Commission had considered the impact on fundamental rights, namely on human dignity. Hence, a possibility for travellers to opt-out and be checked by alternative screening methods was inserted. In 2013, the European Commission followed up on a number of parliamentary questions and letters from citizens raising concerns that some airports were not offering passengers alternative control methods (opt-out) on request. This constituted a breach of EU law and the European Commission requested the Member State concerned to take corrective action – which it did on 21 November issuing a new measure.
In 2013, the European Commission also adopted its first policy Communication on female genital mutilation, demonstrating the commitment of the EU to address an important issue of gender based violence (IP/13/1153).
Furthermore, as part of the EU Strategy towards the Eradication of Trafficking in Human Beings 2012-2016, the Commission launched the European Civil Society Platform against Trafficking in Human Beings in 2013. This Platform brought together numerous civil society organisations from the EU Member States as well as neighbouring priority countries (IP/13/484). The European Commission also established an EU anti-trafficking website and discussed the problem of online recruitment of victims and facilitation of trafficking in human beings at the EU Anti-trafficking Day conference in Vilnius.
2) Freedoms
Focus on data protection
2013 was an important year for the right to protection of personal data. In light of last year’s revelations about global surveillance programmes potentially monitoring all citizens’ communication, data protection was the most prominent topic in the letters sent to the Commission in the area of "protecting freedoms".


To address citizens' concerns the EU institutions acted:
Progress was made in the negotiations towards a new data protection standard. In March 2014, the European Parliament’s plenary cemented its strong support for the European Commission's data protection reform (MEMO/14/186 and MEMO/14/60) confirming the architecture and the fundamental principles of the Commission's proposals. The aim of the reform is to put individuals back in control of their data by updating their rights to the protection of personal data (Article 8 of the EU Charter). Explicit consent, the right to be forgotten, the right to data portability and the right to be informed of personal data breaches are key elements. They will help to close the growing rift between citizens and the companies with which they share their data, willingly or otherwise.
The European Commission also set out specific actions to be taken in order to restore trust in data flows between the EU and the U.S., following the mass surveillance programmes (IP/13/1166 and MEMO/13/1059). These include ensuring that safeguards apply to EU citizens in U.S. surveillance programmes as well as concluding negotiations concerning the EU-U.S. data protection umbrella agreement in the law enforcement sector. At the last EU-U.S.-Justice and Home Affairs Ministerial Meeting (of 18 November, 2013) good progress was made as the U.S. committed to working to resolve the main outstanding issue for the EU – namely to give EU citizens who are not resident in the U.S. the right to judicial redress if their data has been mishandled (MEMO/13/1010).
The European Commission also made 13 recommendations to improve the functioning of the Safe Harbour scheme. Solutions should be identified by summer 2014, otherwise Vice-President Reding made clear that "Safe Harbour will be suspended" (SPEECH/14/62).
Asylum
The European Parliament and the Council adopted the recast Dublin Regulation which guarantees effective remedy to applicants on appeals against transfer decisions, thus ensuring full effect of the right of an asylum seeker to remain on the territory and reducing the risk of ‘chain refoulement’ (Article 19(2) of the Charter). It also incorporates the Court’s case law requiring that an asylum seeker is not sent back to a Member State where there is a serious risk of violation of his/her fundamental rights. In such a case, another Member State is to assume responsibility without delay, in order not to jeopardise the asylum seeker’s quick access to justice.
The European Parliament and the Council also adopted the Asylum Procedures Directive and the Reception Conditions Directive. The former reinforces guarantees safeguarding the fundamental right to asylum, in particular, by strengthening the right to access asylum procedures (Articles 18 and 19), including clearer standards to more effectively safeguard the fundamental right to dignity, especially as regards vulnerable asylum seekers. It further harmonises the rules on detention, laying down clear and restrictive grounds and conditions for detention and guarantees for detainees (Articles 1, 4, 6, 7, 18, 21, 24, and 47).
3) Equality
Gender equality
Large companies across the EU continue to be predominantly run by men: women represent only 17.8% of the members of boards of directors in the largest publicly-listed companies and only 2.8% of Chief Executive Officers (see IP/14/423). In order to achieve substantive equality between women and men on corporate boards, in accordance with Article 23 of the Charter, the Commission proposed a Directive to improve the gender balance of non-executive directors of companies listed on stock exchanges. The European Parliament, in November 2013, gave its strong backing to the Commission's initiative (IP/13/1118). As the proposal advances in the negotiation process, the number of women on boards is on the rise.
Roma integration
Another area where the EU continues to take action to improve protection of equality rights and promote the adoption of positive measures is Roma integration. Member States committed to improve the economic and social integration of Roma communities by unanimously adopting a Council Recommendation on Roma integration in December 2013 (IP/13/1226). Throughout the process, Roma themselves were included in discussions at the highest decision-making levels. First results improving the lives of Roma are starting to show, the 2014 Commission assessment found.
Rights of the Child
Three years after the Commission first presented the EU's Agenda for the rights of the child, it has successfully delivered on the 11 priority actions in areas such as child-friendly justice, protecting children when they are vulnerable, shielding children from violence, and child participation (IP/14/392). It proposed legislation to better protect children who are suspects in criminal proceedings (IP/13/1157) and took action to ensure that the missing children hotline became operational across the EU. This has now happened in all Member States but one (SPEECH/13/503).
4) Solidarity
Consumer rights
The European Commission presented proposals recommending Member States to provide for collective redress mechanisms (IP/13/524) in their national systems. These proposals allow consumers to bring to court similar claims in one legal action.
In 2013 the deadline for the transposition of the Consumer Rights Directive lapsed. This means that all Member States must now have transposed the new rules into their national laws. The Commission therefore kicked off a consumer awareness campaign to make sure citizens are aware of the rights they can claim under the Consumer Rights Directive protecting consumers, especially those buying on the internet. The Directive guarantees, amongst others, the right to return goods within a period of 14 days and enhanced price transparency. It also bans surcharges for the use of credit cards and hotlines, as well as pre-ticked boxes on the internet, for example when consumers are buying plane tickets (MEMO/14/191).
In May 2013, the EU adopted new legislation on Alternative Dispute Resolution (ADR) and Online Dispute Resolution (ODR) for consumers and traders to be able to solve their disputes without going to court, in a quick, low-cost and simple way. Member States will have to implement the new rules by July 2015. Under the new legislation consumers will be able to turn to quality alternative dispute resolution entities for all kinds of contractual disputes that they have with traders, no matter what they purchased and whether they purchased it online or offline, domestically or across borders. An EU-wide online platform will be set up for disputes that arise from online transactions linking all the national alternative dispute resolution entities and operating in all official EU languages as of 2016.
5) Citizens’ rights
Electoral rights
The 2014 European elections will be the first to be held under the Lisbon Treaty, which has strengthened the powers of the European Parliament. In its recommendation of March 2013, the Commission invited political parties to endorse a candidate for European Commission President in the next European elections, and to display their European political party affiliation (IP/13/215). The recommendation aims to promote the right to vote, enshrined in Article 39 of the Charter, by informing voters about the issues at stake in these elections, encouraging a Europe-wide debate, and ultimately improving voter turnout. One year after the recommendation was made, the Commission found in its latest report that the ground is prepared to make the European elections more transparent and more democratic (IP/14/321).
The Commission also pursued a dialogue with several Member States to ensure that EU citizens can found and become members of political parties in the Member State in which they reside (MEMO/13/409).




Free movement
The European Commission also pursued a rigorous enforcement policy to ensure that the EU free movement rules are fully and correctly transposed and applied across the EU. As a result, two more Member States (Italy and Malta) took the necessary measures to transpose the EU free movement rules.
To boost free movement further, the Commission aimed at cutting red tape in the Member States, proposing to do away with bureaucratic rubber-stamping exercises for citizens and businesses in the Member States (IP/13/355) when it comes to public documents. The European Commission also contacted the Swedish authorities after receiving numerous complaints from holders of Swedish identity cards who were being prevented from travelling to an EU country outside the Schengen area on the basis of this document. Following this, Sweden committed to amend its legislation to ensure that Swedish nationals can travel freely to any country within the EU with their national identity card.
Regarding the free movement of workers, the Commission ensured a means of redress for them when exercising their right of free movement in the EU. The legislative proposal introduces a legal obligation for Member States to provide EU mobile workers with appropriate means of redress at national level (Article 47).
6) Justice
Fair trial rights and victims’ rights
Safeguarding procedural rights remains a priority for the EU.
Following the analysis of the national implementation of the Visa Code on the right to appeal against a visa refusal/annulment/revocation, the European Commission raised a number of questions on the compatibility of national legislations with the provisions of the Visa Code and of the Charter. It concluded that the right to an effective remedy and to a fair trial, as enshrined in Article 47 of the Charter, requires that the appeal against a visa refusal, annulment or revocation, includes, as only or last instance of appeal, access to a judicial body. Letters of Formal Notice were sent to several Member States.
In November 2013, the Commission proposed a procedural rights package consisting of three Directives and two Recommendations (IP/13/1157) to boost citizens' rights. These five legal measures strengthen the foundation for the European area of criminal justice.
The European Commission also proposed the establishment of a European Public Prosecutor's Office (IP/13/709). The Charter constitutes the common basis for the protection of rights of suspected persons in criminal proceedings during the pre-trial and trial phase. The activities of the European Public Prosecutor's Office should in all instances be carried out in full respect of those rights, the Regulation says.
In the Melloni case, the Court of Justice confirmed that the fundamental constitutional principle of primacy of EU law also applies to the relationship between the Charter, on the one hand, and the national constitutional provisions on fundamental rights, on the other hand. A Member State may thus not invoke a provision of its constitution, even if it ensures a higher level of protection of a fundamental right than the Charter, as a ground for not applying a clear provision of EU law.
Report on progress in equality between women and men
What are the objectives and results of the Strategy for equality between women and men (2010-2015)?
The Strategy for equality between women and men for the period 2010-2015 was adopted in September 2010 and reflects the Commission’s commitment to step up its activities in the field of gender equality (IP/10/1149). The Strategy lists actions to be implemented between 2010 and 2015.
It outlines five priority areas:
  • equal economic independence for women and men;
  • equal pay for work of equal value;
  • equality in decision-making;
  • dignity, integrity and ending gender violence;
  • promoting gender equality beyond the EU.


The mid-term review of the Gender Equality Strategy, published on 14 October 2013, found that, half-way through the Strategy’s five-year time scale, the Commission is delivering on its commitments (MEMO/13/882).
What are the main conclusions of the gender equality report?
Gender gaps have decreased in most domains in the last five years, but at a slow and uneven pace. Challenges remain in fields such as reconciling work and family life, ensuring equal pay and gender balance in decision-making. The report also highlights the extent of violence against women.
The report shows that well-designed policies at EU and national level have helped tackle gender inequalities and combat violence against women.
What has the EU done for women in the workforce?
The employment rate for women across the EU is at 63%, up from 55% in 1997, which is only 2 percentage points lower than the U.S. and Japan (each at 65%).
There are also enormous differences between Member States when it comes to women in employment. The female employment rate is lower than 60% in Greece, Italy, Malta, Croatia, Spain, Hungary, Romania, Slovakia and Poland while it is above 70% in Sweden, Denmark, Germany, Finland, the Netherlands, Austria and Estonia.
EU-28 female and male employment rates (in %) and the gender gap in the employment rate, people aged 20-64, third quarter 2013
It is not enough to get more women into jobs: there is also the question of the quality of these jobs. 32% of women work part time compared to only 8% of men. While this can reflect individual preferences, it still leads to diminished career opportunities, lower pay and lower prospective pensions. The 'gender pension gap' shows that, on average across the EU, women’s pensions are 39% lower than men’s (IP/13/495).
Gender gaps therefore give rise to both economic and social costs and should be effectively tackled whenever they result from societal or institutional barriers or constraints.
What is the EU doing to address the remaining challenges to employment in the Member States?
The policies and economic incentives that can enhance women’s participation in the labour market are well-known: increasing childcare facilities, removing fiscal disincentives for second earners and tackling the gender pay gap.
As part of its economic strategy, Europe 2020, all EU Member States have committed to raising the employment rate of adults to 75% by 2020. The Commission is following up on this national commitment by proposing country-specific recommendations to the Member States every year, which include the issue of female participation in the labour market. The 2013 Country Specific Recommendations (CSR) adopted by the Council advocated the provision of high-quality and affordable childcare as well as adequate tax incentives for women to stay in or to return to work.
In addition to the Europe 2020 Strategy, the EU supports Member States’ objectives by providing funding for projects under the European Social Fund (ESF), including projects that:
  • Promote women’s access to, and participation in, all levels of the labour market and help close pay gaps and support women’s financial independence;
  • Promote women entrepreneurs and women’s participation in science and technology, in particular in decision-making positions;
  • Combat gender stereotypes in career selection and the professions, and promote lifelong learning; and
  • Reconcile work and family life and offer support for childcare facilities and carers of dependents.
  • Support the integration into employment of immigrant women.
What is the gender pay gap and what has the EU done about it?
The gender pay gap is the average income difference between male and female employees across the entire economy. The latest figures (IP/14/190) show an average 16.4% gender pay gap in 2012 across the European Union. They show stagnation after a slight downward trend in recent years, with the figure around 17% or higher in previous years.
The gender pay gap has numerous complex causes, thus tackling it requires a comprehensive approach. The Commission has carried out various legislative and non-legislative actions to address the persisting gender pay gap:
  • It is constantly monitoring the correct application and enforcement of the existing EU legal framework on equal pay at national level;
  • The Commission published a report in December 2013 on the implementation of EU rules on equal treatment for women and men in employment (Directive 2006/54/EC) addressing different elements of the equal pay principle (IP/13/1227). The Report found that equal pay is hindered by a number of factors, including a lack of transparency in pay systems. It includes a section on gender-neutral job evaluation and classification systems, a summary of equal pay case law of the European Court of Justice, examples of national case-law on equal pay and examples of national best practices;
  • In March 2014, the Commission adopted a Recommendation on strengthening the principle of equal pay between men and women through increased wage transparency (see IP/14/222 and MEMO/14/160).
  • Awareness-raising actions: the Commission has established a European Equal Pay Day to increase awareness of the fact that women need to work longer than men to earn the same amount. The fourth European Equal Pay Day took place on 28 February 2014 (see IP/14/190);
  • Support to national authorities and stakeholders: the Commission has also organised in recent years exchanges of good practice on issues related to the gender pay gap (tools to detect unequal pay, equal pay days). The Commission published an open call for proposals to support and fund civil society actions aiming at promoting gender equality and more specifically, actions addressing the gender pay gap.


Gender pay gap statistics


What has the EU done to promote gender equality on company boards?
In November 2012, the Commission proposed a Directive setting a 40% objective of the under-represented sex in non-executive board-member positions in publicly listed companies, with the exception of small and medium enterprises (IP/12/1205 and MEMO/12/860).
Although the Commission's proposal for a procedural quota is not yet law, it is already having an effect. The share of women on boards in the major publicly listed companies is on the rise (see IP/13/943): today, women represent on average 17.8% of board room members, up from 11.9% three years earlier, when the European Commission put the issue of under-representation of women on boards high on the political agenda. Since October 2010, the share of women on boards has risen 5.9 percentage points (pp), an average of 2.2 pp/year - four times the rate of change between 2003 and 2010. An increase in the share of women on boards has been recorded in all but six EU Member States. Progress is generally higher in countries with legislation in this area.


Regulatory pressure works: Cracking the glass ceiling




Gender balance on company boards across the EU countries


Countries with quotas record the biggest progress
What has the EU done for victims of domestic violence?
The EU has put in place a package of measures to ensure that the rights of victims are not forgotten, and victims are treated correctly. The Directive establishing minimum standards on the rights, support and protection of victims of crime was adopted on 25 October 2012 (Directive 2012/29/EU) ensuring that victims are recognised, treated with respect and receive proper protection, support and access to justice.
Additionally, the Regulation on mutual recognition of protection measures in civil matters (see IP/13/510), will help prevent harm and violence and ensure that victims who benefit from a protection measure in one EU country are provided with the same level of protection in other EU countries should they move or travel there. In this way, the protection will travel with the individual. The law will benefit women in particular: around one in five women in Europe have suffered physical violence at least once in their life, according to surveys.
This measure complements the Directive on the European Protection Order which applies to protection orders adopted under criminal procedures. Member States have to implement the provisions of this Directive into their national laws by 11 January 2015. The Directive means that women who have suffered domestic violence will be able to rely on a restraining order obtained in their home country wherever they are in the EU.
The European Commission also funds numerous awareness-raising campaigns in EU countries and supports grassroots organisations, NGOs and networks working to prevent violence against women. The main funding programmes are called DAPHNE III and PROGRESS. As of 2014, provision of funds will continue with the Rights, Equality and Citizenship Programme, supplemented by funds under the Justice Programme. Examples of recent projects can be found here.
In November last year, the Commission also announced a new push to fight female genital mutilation in the European Union and beyond (IP/13/1153), with a series of actions to work towards the elimination of FGM.
For more information
Press release on Fundamental Rights: IP/14/422
Press release on gender equality: IP/14/423
Press pack: Charter of Fundamental rights and gender equality reports:
European Commission – Fundamental rights:
European Commission – Gender equality:
Questions and Answers: What has the EU done for women? 50 years of EU action on Gender Equality for One Continent: MEMO/14/156
Homepage of Vice-President Viviane Reding, EU Commissioner for Justice, Fundamental Rights and Citizenship: http://ec.europa.eu/reding
Follow the Vice-President on Twitter: @VivianeRedingEU








































Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Δελτίο τύπου

Βρυξέλλες, 14 Απριλίου 2014
Ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων: Η Επιτροπή χαιρετίζει την έγκριση της οδηγίας του Συμβουλίου για τη βελτίωση της εφαρμογής των δικαιωμάτων των εργαζομένων

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκφράζει την ικανοποίησή της για την έγκριση, σήμερα, από το Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ νέας οδηγίας για τη διασφάλιση της καλύτερης εφαρμογής, σε εθνικό επίπεδο, του δικαιώματος των πολιτών της ΕΕ να εργάζονται σε άλλο κράτος μέλος. Οι νέες νομοθετικές διατάξεις, που προτάθηκαν από την Επιτροπή τον Απρίλιο του 2013, αποσκοπούν στο να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των δικαιωμάτων και της πραγματικότητας και να καταστεί ευκολότερο για όσους εργάζονται ή αναζητούν εργασία σε άλλη χώρα να ασκήσουν πραγματικά τα δικαιώματά τους. Τα κράτη μέλη έχουν τώρα δύο χρόνια προθεσμία για να μεταφέρουν την οδηγία στο εθνικό τους δίκαιο.
Ο κ. László Andor, επίτροπος αρμόδιος για την απασχόληση, τις κοινωνικές υποθέσεις και την κοινωνική ένταξη, δήλωσε: «Χαιρετίζω θερμά τη σημερινή έγκριση της οδηγίας, λιγότερο από ένα χρόνο μετά την υποβολή της πρότασης από την Επιτροπή. Υπάρχουν καλά νέα για όλους εκείνους που επιθυμούν να εργαστούν ή εργάζονται ήδη σε άλλο κράτος μέλος. Η επιθυμία να εργαστεί κάποιος σε άλλη χώρα της ΕΕ είναι θέμα προσωπικής επιλογής, όμως αυτοί οι νέοι κανόνες εξασφαλίζουν ότι όλοι είναι πιο ενήμεροι για τα δικαιώματα που έχουν οι διακινούμενοι εργαζόμενοι. Έτσι, μπορούμε να διευκολύνουμε την κινητικότητα στην αγορά εργασίας της ΕΕ.»
Η οδηγία, που προτάθηκε στις 26 Απριλίου 2013 (IP/13/372), αποσκοπεί στην άρση των υφιστάμενων εμποδίων στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων, όπως η έλλειψη ευαισθητοποίησης στους κανόνες της ΕΕ μεταξύ των εργοδοτών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι διακινούμενοι πολίτες για να βρουν πληροφορίες και βοήθεια στα κράτη μέλη υποδοχής. Για την υπέρβαση των εν λόγω εμποδίων και την αποφυγή των διακρίσεων, σύμφωνα με την οδηγία τα κράτη μέλη πρέπει να διασφαλίσουν:
  • υποστήριξη και νομική βοήθεια στους διακινούμενους εργαζομένους της ΕΕ για την εφαρμογή των δικαιωμάτων τους, από έναν ή περισσότερους φορείς σε εθνικό επίπεδο
  • αποτελεσματική νομική προστασία των δικαιωμάτων (όπως για παράδειγμα προστασία από τη θυματοποίηση των διακινούμενων εργαζομένων της ΕΕ που επιδιώκουν να εφαρμόσουν τα δικαιώματά τους) και
  • εύκολα προσιτές πληροφορίες σε περισσότερες από μία γλώσσες της ΕΕ σχετικά με τα δικαιώματα των διακινούμενων εργαζομένων της ΕΕ και των ατόμων που αναζητούν εργασία.
Από τους κανόνες αυτούς θα επωφεληθούν οι διακινούμενοι εργαζόμενοι αλλά και οι εργοδότες, οι οποίοι θα ενημερώνονται καλύτερα όταν προσλαμβάνουν άτομα από άλλη χώρα της ΕΕ.
Ανεξάρτητα από την εν λόγω νέα νομοθεσία, η Επιτροπή, ως θεματοφύλακας της Συνθήκης, θα εξακολουθήσει να κινεί διαδικασίες επί παραβάσει κατά των κρατών μελών, όταν κρίνεται αναγκαίο, σε περιπτώσεις κατά τις οποίες η εθνική νομοθεσία τους δεν συνάδει με τις υποχρεώσεις τους σύμφωνα με τη νομοθεσία της ΕΕ.
Ιστορικό
Το δικαίωμα των πολιτών της ΕΕ να εργάζονται σε άλλο κράτος μέλος θεσπίζεται στο άρθρο 45 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) και περιλαμβάνει το δικαίωμά τους να μην υφίστανται διακρίσεις λόγω ιθαγένειας όσον αφορά την πρόσβαση στην απασχόληση, την αμοιβή και τους άλλους όρους εργασίας. Ο κανονισμός (ΕΕ) αριθ. 492/2011 προβλέπει λεπτομερώς τα δικαιώματα που απορρέουν από την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων και καθορίζει συγκεκριμένους τομείς στους οποίους απαγορεύονται οι διακρίσεις λόγω ιθαγένειας, ιδίως όσον αφορά τα ακόλουθα:
  • πρόσβαση στην απασχόληση
  • όροι εργασίας
  • κοινωνικά και φορολογικά πλεονεκτήματα
  • πρόσβαση στην κατάρτιση
  • συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις
  • στέγαση
  • πρόσβαση στην εκπαίδευση για τα παιδιά.
Σήμερα, τα 3,3 % του εργατικού δυναμικού της ΕΕ, δηλαδή 8 εκατομμύρια άτομα, ζουν και εργάζονται σε άλλο κράτος μέλος. Άλλα 1,2 εκατομμύρια άτομα ζουν σε χώρα της ΕΕ, αλλά εργάζονται σε άλλη. Όμως οι άνθρωποι που εργάζονται ή επιθυμούν να εργαστούν σε άλλη χώρα συχνά δεν διαθέτουν τις αναγκαίες πληροφορίες σχετικά με τα δικαιώματά τους στο κράτος μέλος υποδοχής και μπορεί να έχουν δυσκολίες όσον αφορά την πρόσβαση σε θέση εργασίας ή την εξασφάλιση των ίδιων όρων εργασίας ή κοινωνικών πλεονεκτημάτων με τους ημεδαπούς εργαζομένους. Επιπλέον, οι εργοδότες (τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα) και οι δημόσιες αρχές έχουν συχνά ελλιπή γνώση των δικαιωμάτων των διακινούμενων εργαζομένων. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές στα κράτη μέλη όσον αφορά τη βοήθεια που παρέχεται σε διακινούμενους εργαζομένους της ΕΕ για να ασκήσουν τα δικαιώματά τους.
Οι συνήθεις πρακτικές που εισάγουν διακρίσεις περιλαμβάνουν:
  • διαφορετικούς όρους πρόσληψης
  • προϋπόθεση ιθαγένειας για την πρόσβαση σε ορισμένες θέσεις
  • διαφορετικούς όρους εργασίας στην πράξη (όπως μισθοί, προοπτικές σταδιοδρομίας και βαθμός)
  • προβλήματα στην πρόσβαση σε κοινωνικές παροχές οι οποίες υπόκεινται σε όρους που πληρούνται πιο εύκολα από ημεδαπούς πολίτες παρά από άλλους πολίτες της ΕΕ (π.χ. προϋπόθεση κατοικίας)
  • μη αναγνώριση ή διαφορετική αξιολόγηση επαγγελματικών προσόντων και εμπειρίας που αποκτήθηκαν σε άλλα κράτη μέλη.
Η ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων δεν αποτελεί μόνο σημαντικό στοιχείο της ενιαίας αγοράς της ΕΕ, αλλά πλεονέκτημα για όλες τις χώρες της ΕΕ. Η κινητικότητα μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των υψηλών επιπέδων ανεργίας σε ορισμένα κράτη μέλη και της έλλειψης δεξιοτήτων και εργατικού δυναμικού σε άλλες. Για τον λόγο αυτόν η Επιτροπή εργάζεται επίσης για την περαιτέρω βελτίωση της αποτελεσματικότητας του πανευρωπαϊκού δικτύου αναζήτησης εργασίας EURES, έτσι ώστε περισσότερες κενές θέσεις εργασίας να είναι διαθέσιμες σε περισσότερους υποψηφίους σε όλη την ΕΕ (IP/14/26 and MEMO/14/23).
Μελέτες έχουν δείξει επανειλημμένως ότι το κινητικό εργατικό δυναμικό αποφέρει οφέλη στις χώρες υποδοχής. Οι διακινούμενοι εργαζόμενοι συμπληρώνουν το εθνικό εργατικό δυναμικό καλύπτοντας τις ελλείψεις, είναι πιθανότερο να βρίσκονται σε απασχόληση και, δεδομένου ότι τείνουν να είναι σε ηλικία εργασίας και ως εκ τούτου κάτω του μέσου όρου από τον πληθυσμό της χώρας υποδοχής, είναι λιγότερο πιθανόν να λάβουν παροχές και είναι γενικά καθαροί συνεισφέροντες προς το δημόσιο. Με τα εμβάσματα μέρους του εισοδήματός τους οι διακινούμενοι εργαζόμενοι παρέχει επίσης σημαντική στήριξη στην εγχώρια ζήτηση, τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα στις χώρες καταγωγής τους.
Για περισσότερες πληροφορίες
Ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων: Η Επιτροπή βελτιώνει την εφαρμογή των δικαιωμάτων των εργαζομένων — Συχνές ερωτήσεις — MEMO/14/187
δικτυακό τόπος του κ. László Andor:
Ακολουθήστε τον κ. László Andor στο Twitter: http://twitter.com/LaszloAndorEU
Εγγραφείτε συνδρομητές στο ενημερωτικό δελτίο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την απασχόληση, τις κοινωνικές υποθέσεις και την κοινωνική ένταξη, το οποίο αποστέλλεται δωρεάν μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: http://ec.europa.eu/social/e-newsletter




Αρμόδιοι επικοινωνίας:
Jonathan Todd (+32 2 299 41 07)
Cécile Dubois (+32 2 295 18 83)
Για το κοινό: Europe Direct τηλέφωνο 00 800 6 7 8 9 10 11 ή e­mail






European Commission

MEMO

Brussels, 14 April 2014
Free movement of workers: Commission improves the application of worker's rights – frequently asked questions

The European Commission proposed a new Directive to make it easier for people to exercise their right to work in another Member State on 26 April 2013 (see IP/13/372). The European Parliament approved the proposal on 12 March 2014 (see STATEMENT/14/67). The proposal was definitely adopted by the EU's Council of Ministers on 14 April 2014 (See IP/14/421).
What are the main obstacles to free movement of workers?
The right to free movement of workers within the EU was enshrined in the Treaty more than 50 years ago and is one of the pillars of the Single Market. Article 45 of the Treaty on the Functioning of the European Union (TFEU) sets out the right of EU citizens to move to another Member State for work purposes. This right entails in particular the right not to be discriminated against on the grounds of nationality as regards access to employment, remuneration and other conditions of work. Regulation (EU) No 492/2011 further details the rights derived from free movement of workers and defines specific areas where discrimination on grounds of nationality is prohibited.
Nevertheless, European citizens can still face problems and obstacles when moving within the EU borders.
The numerous complaints addressed to the Commission reveal that many workers are discriminated against on the basis of their nationality when applying for jobs, even though there is also proof that EU migrant workers are - more often than nationals – over-qualified for the posts they hold (see Employment and Social Developments in Europe review 2011, page 272). In addition, there are a range of discriminatory practices and obstacles that affect EU migrant workers once they have obtained a post.
Experience shows that although many obstacles are of a cultural or socio-economic nature, there is evidence documenting the existence of obstacles of an administrative or legal nature. These hamper citizens from enjoying the rights which are conferred on them directly by EU law.
Examples of discriminatory practices and obstacles include:
  • different recruitment conditions for EU nationals
  • nationality conditions to access certain posts
  • nationality quotas for EU citizens (e.g. in the field of professional sport)
  • different working conditions in practice (remuneration, career prospects, grade, etc.)
  • access to social advantages (such as study grants) subject to conditions which are more easily met by nationals than by EU citizens (e.g. a residence condition)
  • professional experience acquired in other Member States (in particular in the public sector) not properly taken into account
  • professional qualifications acquired in other Member States not taken into account or taken into account in a different way.
These practices and obstacles are compounded by the fact that citizens working in a foreign country are often unaware of where to find information about their rights. Indeed, in an October 2010 public opinion survey conducted by the Commission, 67% of respondents indicated that they were not well informed or not informed at all regarding their rights as EU citizens. The proposed Directive would target this issue by providing the means to bridge the gap between EU rights and practice, and therefore allow workers to exercise fully their rights.
Why is the European Commission proposing this Directive?
EU rules on free movement of workers are long-established and clear but the way in which they are applied in practice can give rise to barriers and discriminatory practices for EU migrant workers when working or looking for work in another Member State. Even though information tools and procedures to enforce workers' rights already exist at national level, there is a lack of awareness and consistency in the application of workers' rights to free movement.
The proposal for a Directive would give full effect to the application of Article 45 TFEU and Regulation (EU) No 492/2011 while giving Member States flexibility to design implementing measures best suited to their national context. In some Member States, for example, equality bodies or other similar structures already exist and only certain adjustments to the powers and tasks of such bodies will be necessary. The proposed Directive would require Member States to take concrete actions to guarantee a more effective and homogeneous application of EU law on free movement of workers in practice.
Infringement proceedings launched by the Commission concerning breach of workers' right to free movement have invariably been against countries where information and support systems are not effective. The Directive would therefore aim to reduce the number of infringement cases against Member States.
Is free movement of workers sustainable in the context of the economic crisis, in particular in those Member States with high rates of unemployment?
Ensuring adequate matching between labour supply and demand is even more crucial in the current economic crisis, where there are massive gaps between the EU Member States in terms of unemployment rates and job vacancy rates. This was shown by the latest European Vacancy Monitor (see IP/14/184).
Even in the current context, any restriction on free movement of workers can only be a temporary derogation. This is why remaining transitional restrictions on the free movement of Bulgarian and Romanian workers ended on 31 December 2013, in line with the Accession treaties, and Member State restrictions on Croatian workers must end on 1 July 2020.
Is there not a risk of creating a "brain drain" in certain countries?
Whilst it is true that the home country loses out in the short-term when a worker moves abroad, the situation is more beneficial than if the worker stayed in the home country unemployed. Whilst the migrant worker remains employed abroad, he can contribute to the economy of his home state via remittances. When there is an economic upturn, workers overwhelmingly go back to their home country to make use of the skills they have acquired in the meantime. This was demonstrated by the number of Polish workers who moved to the UK to work after 2004 but have now returned to Poland. Nonetheless, there is always a role for measures to boost economic development in countries with fewer resources, for example with a better use of the structural funds.
Does free movement of workers lead to so-called "social benefit tourism"?
No. The vast majority of people moving to another Member State do so to work. This is borne out by public opinion surveys and statistical evidence such as EU barometers on mobility and the EU labour force survey that show that the main incentives for citizens moving to another Member State are related to employment and work prospects.
According to independent studies and data provided by Member States, EU citizens moving to another Member State are more likely to be economically active than nationals of the host Member States and less likely to claim social benefits. They tend to be net contributors to the welfare systems, and are therefore unlikely to represent a burden on the welfare systems of host Member States. No Member State has given the Commission any statistical evidence that "social benefits tourism" is significant or widespread.
Looking at the population of migrants by labour status, EU- labour force survey data (2012Q3) indicate that 68.1% of the EU working-age (15-64) citizens living in another Member State are in employment and only 9.3% are jobseekers (Eurostat, EU- labour force survey). Finally, among the mobile EU citizens who are unemployed, the vast majority lost their job in their current destination country, not before migrating.
What specific examples does the Commission have of obstacles and discrimination met by people working or seeking work in another EU country?
In The Netherlands, Lukasz, a Polish worker in the construction sector, doing the same job as his Dutch colleagues, receives a lower salary. This nationality-based discrimination, operated by private employers in relation to working conditions including salary, is prohibited by Article 45 TFEU and Article 7 (1) of Regulation 492/2011. Lukasz can claim before the national courts for equal pay but it could be very difficult and costly for him to initiate administrative and/or judicial procedures. The proposal for a Directive, in its Article 5 (equality bodies), would help people like Lukasz by requiring Member States to establish bodies for assisting and advising EU migrant workers in such a situation. Moreover, Article 4 of the proposal, would allow associations with a legitimate interest or trade unions to engage, either on behalf of or in support of Lukasz in any judicial and/or administrative procedure provided for the enforcement of equal treatment rights.
Job advertisements by a private company for English teachers in Spain required applicants to be native speakers. As a consequence, Aliute, a Lithuanian candidate with sufficient knowledge of English to carry out the job was not accepted. According to the EU law on free movement of workers, language requirements must be reasonable and necessary for the job in question and cannot constitute grounds for excluding workers from other Member States. Once the Directive were adopted and implemented, Aliute, could ask for assistance and advice from the equality bodies foreseen in Article 5 of the proposal.
Helmut, an Austrian teacher with 15 years of work experience in Austria was hired by a public school in Italy. However, his work experience was not taken into account for determining his salary. He was put on the lowest pay scale. According to EU law on free movement of workers migrant workers' previous periods of comparable employment acquired in other Member States must be taken into account by public sector employers for the purpose of access to posts and for determining working conditions in the same way as working periods acquired in the host Member State's system. The proposed Directive would allow Helmut to benefit from the new enhanced information requirements imposed on Member States by and, if he went to court to assert his right to pay commensurate with his experience, he could be assisted by the new equality bodies required by the proposed Directive.
Tino is an Italian national who plays senior hockey on skates in France. He resides in France and holds a working contract with a French hockey on skates club. In June 2012, the French Roller Sports Federation adopted a new rule which stipulates that only three foreign players can take part in each official match. Tino is concerned that he will lose his job because of this new rule. Although the French Roller Sports Federation is strictly not a government body, the settled case-law of the Court of Justice makes clear that Article 45 TFEU can be relied upon in these circumstances to outlaw discrimination on grounds of nationality. Tino would be able to benefit from Article 5 of the proposed Directive as it would require Member States to set up equality bodies to provide support to migrant workers to enforce their rights.
Joanne, a UK national working in Finland, complained that she was unable to get her fixed-term contract converted into an open-ended contract on the grounds that she did not speak Finnish. Her employer was nonetheless happy to offer her another fixed-term contract. This form of indirect discrimination in relation to working conditions is contrary to Article 7(1) of Regulation 492/2011. Article 4 of the proposed Directive would ensures, for example, that Joanne's trade union could take action to assist her to enforce her rights under the Regulation.
José, a Spanish national looking for work, was told by the employment services in Ireland, that he could not apply for certain jobs as the employer would accept only Irish nationals. Article 5 of Regulation 492/2011 requires a Member State's employment services to give the same assistance to nationals of other states as to their own nationals. Article 5 of the proposed Directive would require Member States to set up a designated equality body to which people like José could complain about the practice he experienced in the Irish employment office.
Jean-Claude is a frontier worker who works in Luxembourg, but lives with his family in France. His son wants to apply for a study grant from Luxembourg but is prevented from doing so due to the requirement that he must be resident there. Article 7(2) of Regulation 492/2011 confers equal treatment as regards social advantages on the children of migrant workers. Jean-Claude and his son would be able to benefit from Article 5 of the proposed Directive as it would require Member States to set up an equality body to assist migrant workers and their family members to pursue their rights.
Kasia, a Polish national, worked in the UK but then was injured in a road traffic accident. The accident prevented her from working and, due to complications in her condition; she was unable to return to work for at least 6 months. Kasia made a claim for an incapacity benefit to enable her to have some income whilst she was unable to work. Her claim was refused on the basis that she was an inactive migrant and not entitled to such a benefit. But under EU law a worker who is temporarily incapacitated as a result of illness or accident retains the status of worker. Kasia was therefore entitled, even whilst not working, to the same social advantages as UK nationals. Kasia would benefit from the new enhanced information duties imposed on Member States by Article 7 of the proposed Directive. Moreover, Article 4 of the proposed Directive would ensure, for example, that NGOs with a legitimate interest could assist her to request a review of the welfare authorities' decision.
Access to all jobs in the Ministry of the Interior in Bulgaria are restricted to Bulgarian nationals. Such restrictions are, according to the Court of Justice's interpretation of Article 45 TFEU, permissible only in very restricted circumstances. Dimitrios is a qualified lawyer but was prevented from applying to work in the Bulgarian Ministry on the basis that he is a Greek national. Article 5 of the proposed Directive would require Bulgaria to set up a designated equality body in Bulgaria to advise Dimitrios on the legality of the exclusion and, if appropriate, to assist him to challenge his exclusion from applying for the job.
Biser is a Bulgarian national working in the construction industry in Germany. His employer pays him a salary but does not make any social insurance payments for him. When Biser suffered an accident at work, he found out he was not entitled to healthcare for his condition. Articles 4 and 5 of the proposal would require Germany to establish associations and equality bodies to advise and assist EU migrant workers on their rights and on how to enforce them.
What do we know about mobility within the EU?
Mobility within the EU remains relatively low: according to the EU-Labour force survey, in the third quarter of 2013, around 8 million economically active EU citizens were residing in another EU Member State than their own, making up only around 3.3% of the total EU labour force.
A 2009 Eurobarometer on geographical and labour mobility showed that around 10 % of EU citizens have already worked and lived in another country at some time, but 38 % for less than one year (and 13% for a period between one and two years).
Data available on intra-EU mobility and comparison to other regions in the world (US, Australia, Canada) lead to the conclusion that the right to free movement is underused.
The perception from workers is that mobility is potentially costly for them and subject to many obstacles. This led to 60% of them expressing the opinion that free movement of workers is good for the European integration but only 48 % of them stated that it was a good thing for individuals (2009 Eurobarometer on labour and geographical mobility).
EU citizens working in an EU Member State other than their own (excluding cross-frontier workers), by nationality, in thousands (and in % of total employment in their origin country), 2012

EU-nationals working in another Member State in 2012, in thousands and in % of total population
For more information
Subscribe to the European Commission's free e-mail newsletter on employment, social affairs and inclusion




















1 Η Κροατία δεν συμμετείχε σε αυτόν τον έλεγχο συμμόρφωσης, καθώς η φάση ελέγχου (Ιούνιος του 2013) διενεργήθηκε πριν από την προσχώρησή της στην ΕΕ.

























Αναρτήθηκε από στις