Σεβαστό ιερατείο,
Αξιότιμη οικογένεια του Ανδρέα Ορφανού,
Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες,
Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να απευθύνουμε
τον ύστατο αποχαιρετισμό στον Ανδρέα Ορφανό, ο οποίος δολοφονήθηκε από
τους Τούρκους εισβολείς τον Αύγουστο του 1974. Περισσότερα από τριάντα
οκτώ χρόνια η οικογένειά του, οι συγγενείς και οι φίλοι του ζούσαν με το
άγχος και την αγωνία για να μάθουν ποια ήταν η τύχη του Ανδρέα.
Ο Ανδρέας Ορφανού τον Αύγουστο του 1974 είχε
παραμείνει στο χωριό του, την Αφάνεια, μαζί με μικρό αριθμό συγχωριανών
του, όταν η πλειοψηφία των κατοίκων έφυγαν από αυτό πριν αποκλειστεί
από τα τουρκικά στρατεύματα. Η Αφάνεια κατελήφθη από τον Αττίλα κατά την
πρώτη μέρα της δεύτερης φάσης της εισβολής, στις 14 Αυγούστου 1974. Την
ίδια μέρα και πριν την είσοδο των τουρκικών στρατευμάτων όσοι είχαν
παραμείνει στο χωριό, μεταξύ των οποίων και ο Ανδρέας, το εγκατέλειψαν.
Μετέβησαν πεζοί σε περιοχή η οποία βρίσκεται μεταξύ των χωριών Αφάνειας
και Άσσια.
Σ’ αυτή την περιοχή παρέμειναν μέχρι τις 16
Αυγούστου, οπότε εντοπίστηκαν και συνελήφθησαν. Οδηγήθηκαν όλοι στο
τουρκοκυπριακό σχολείο της Αφάνειας στο οποίο εκρατούντο κι άλλοι
Ελληνοκύπριοι συλληφθέντες, μεταξύ των οποίων πολλά γυναικόπαιδα. Εκεί ο
Ανδρέας και οι συγχωριανοί του κρατήθηκαν μέχρι τις 21 Αυγούστου. Αυτή
την ημέρα οι Τούρκοι διαχώρισαν τα γυναικόπαιδα και τα μετέφεραν στο
γκαράζ Παυλίδη στη Λευκωσία και αργότερα τα απελευθέρωσαν. Πίσω στην
Αφάνεια έμειναν οκτώ άνδρες, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Ανδρέας
Ορφανού. Η τύχη τους από τότε αγνοείτο. Η οικογένεια του Ανδρέα δεν
έπαψε ποτέ να αναζητεί στοιχεία και πληροφορίες για την τύχη του. Η
σύζυγός του, η Αντρονίκη, έφυγε από τη ζωή το 1999 με την προσμονή και
τον καημό να μάθει τι απέγινε ο άντρα της. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε. Την
ίδια αγωνία και άγχος είχαν και τα παιδιά του, ο Κώστας και ο Θωμάς.
Ο Ανδρέας Ορφανού επιστρέφει σήμερα στην
οικογένειά του. Δεν επιστρέφει ζωντανός, αλλά νεκρός. Και δεν επιστρέφει
στο δικό του χωριό, στο δικό του σπίτι, στην Αφάνεια. Επιστρέφει στον
τόπο που η οικογένειά του βρέθηκε εκτοπισμένη μαζί με χιλιάδες άλλους
πρόσφυγες, εδώ στα Λατσιά. Παρά ταύτα, έστω και στην προσφυγιά, η
οικογένεια, οι συγγενείς και οι φίλοι θα μπορούν τώρα να επισκέπτονται
τον τάφο του Ανδρέα για να εναποθέτουν τα λουλούδια και τα δάκρυα της
εκτίμησης και της αγάπης τους.
Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες,
Ο Ανδρέας και όλοι οι νεκροί, οι τραυματίες,
οι πρόσφυγες, οι εγκλωβισμένοι, οι παθόντες, ολόκληρος ο λαός μας είναι
θύματα της πολιτικής του ιμπεριαλισμού που οργάνωσε το έγκλημα σε βάρος
της πατρίδας μας. Η Κύπρος είναι θύμα του ΝΑΤΟ και αυτό δεν πρέπει να
το ξεχνά κανένας. Το διαπιστώνει, άλλωστε, το πόρισμα της Βουλής των
Αντιπροσώπων. Για την εκτέλεση των σχεδίων για διχοτόμηση της χώρας μας
συμμετείχαν οι στρατοκράτες επεκτατιστές της Τουρκίας, η χούντα των
Αθηνών και τα εδώ μίσθαρνα όργανά τους που βρίσκονταν στις ακροδεξιές,
σοβινιστικές οργανώσεις της ΤΜΤ και της ΕΟΚΑ Β’.
Οι σχεδιασμοί σε βάρος της Κύπρου δεν ήταν
άγνωστοι, ήταν γνωστοί. Για τους κινδύνους προειδοποιούσαν ο Εθνάρχης
Μακάριος και οι προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου. Αυτές οι
δυνάμεις υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία και την έννομη τάξη. Ανάμεσα στους
πολίτες που δρούσαν υπέρ της δημοκρατίας μέσα από τις γραμμές του ΑΚΕΛ
και της ΠΕΟ ήταν και ο Ανδρέας Ορφανού. Γι’ αυτή του τη δράση
φυλακίστηκε από τους πραξικοπηματίες ΕΟΚΑβητατζήδες κατά τη διάρκεια του
πραξικοπήματος. Κι αυτά τα γεγονότα αποτελούν μέρος της σύγχρονης
κυπριακής ιστορίας που κανένας πολίτης δεν πρέπει να ξεχνά. Λαός που
ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Και η
Κύπρος δεν έχει τέτοια πολυτέλεια με την Τουρκία καθημερινά να απειλεί
και να προκαλεί.
Δυστυχώς, η χούντα των Αθηνών και η ΕΟΚΑ Β’
προχώρησαν στο έγκλημα του πραξικοπήματος ανοίγοντας την κερκόπορτα στην
Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο. Ήθελαν ένωση με την Ελλάδα και έφεραν
τον Αττίλα στην Κύπρο. Η Τουρκία για τριάντα οκτώ τώρα χρόνια εφαρμόζει
πολιτική τουρκοποίησης των κατεχομένων με τον εποικισμό, την καταστροφή
της πολιτιστικής και θρησκευτικής μας κληρονομιάς στα κατεχόμενα, με το
ξεπούλημα των ελληνοκυπριακών περιουσιών. Θύματα της πολιτικής της
τουρκοποίησης των κατεχομένων είναι και οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες
μας, οι οποίοι σήμερα αποτελούν μειοψηφία και ασφυκτιούν κάτω από τη
μαζική παρουσία εποίκων.
Είναι φανερό ότι η Τουρκία επιδιώκει να
μονιμοποιήσει τη διχοτόμηση εκμεταλλευόμενη την άγονη παρέλευση του
χρόνου. Διαχρονικά η Τουρκία αρνείται να εφαρμόσει τα περί Κύπρου
ψηφίσματα του ΟΗΕ, τα οποία προνοούν για λύση διζωνικής, δικοινοτικής
ομοσπονδίας.
Η απάντηση στη διχοτομική πολιτική της
Τουρκίας και της τουρκοκυπριακής ηγεσίας είναι η επιμονή στην υλοποίηση
των περί Κύπρου ψηφισμάτων. Θέσεις που υποστηρίζουν είτε εκκίνηση από
μηδενική βάση είτε αλλαγή της διαδικασίας και της βάσης λύσης θα δώσουν
το τέλειο άλλοθι στην Τουρκία να θέσει πλέον επίσημα θέμα διχοτόμησης
της πατρίδας μας. Και η διχοτόμηση θα προκαλέσει νέα προβλήματα, νέες
περιπέτειες και νέους κινδύνους για τον λαό μας.
Είναι με τη λύση που θα ανοίξουμε την
προοπτική του μέλλοντος στον λαό μας και θα δημιουργηθούν οι
προϋποθέσεις για μόνιμη ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία για όλους τους
Κυπρίους, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμενίους και
Λατίνους.
Θα συνεχίσουμε τον αγώνα για τη διακρίβωση
της τύχης των αγνοουμένων μας. Οι οικογένειές των αγνοουμένων έχουν κάθε
δικαίωμα να μάθουν τι απέγιναν τα προσφιλή τους πρόσωπα. Έχουν κάθε
δικαίωμα να απαλλαγούν από το καθημερινό άγχος και την αγωνία της
αναζήτησης του πατέρα, του γιου, του παππού, του αδελφού. Στο άγχος και
την αγωνία ζούσε για δεκαετίες η οικογένεια του Ανδρέα. Σήμερα το
βασανιστικό ταξίδι της προσμονής ολοκληρώνεται γι’ αυτήν. Εκατοντάδες,
όμως, άλλες οικογένειες ακόμα συνεχίζουν να ζουν το μαρτύριο της άγνοιας
και της προσμονής.
Φίλε Κώστα και φίλε Θωμά,
Η πίκρα και η λύπη της απώλειας του πατέρα
σας είμαι βέβαιος ότι απαλύνεται από την παρουσία στην κηδεία τόσων
πολλών φίλων και εκτιμητών του Ανδρέα. Αυτή την εκτίμηση κι αυτή την
αγάπη την αξίζει πέρα ως πέρα ο Ανδρέας. Την αξίζει γιατί έζησε τη ζωή
του, την οποία τόσο πρόωρα και άδικα έχασε, με αξιοπρέπεια. Την αξίζει
γιατί με τίμιο ιδρώτα έβγαζε το ψωμί για να θρέψει την οικογένειά του.
Την αξίζει γιατί μπροστά στους κινδύνους που αντιμετώπιζε η πατρίδα του,
η πατρίδα μας, δεν έμεινε αδιάφορος, δεν έμεινε καθηλωμένος στο σπίτι
του, αλλά ανταποκρίθηκε στο πατριωτικό κάλεσμα για τη δημοκρατία, την
ελευθερία και την αξιοπρέπεια του λαού μας. Και γι’ αυτό του αρμόζει
κάθε τιμή και σεβασμός.
Στο καλό να πας Ανδρέα Ορφανού. Η
ευγνωμοσύνη μας και η αναγνώρισή μας για ό,τι έκαμες για την πατρίδα και
τον λαό μας θα σε συνοδεύει αιώνια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε
σκεπάσει. |
|
