Ομιλία Υπουργού Μεταφορών στα Σωματεία Ξυλοτύμπου
για τις εθνικές επετείους της 25 ης Μαρτίου
1821 και 1ης Απριλίου 1955, χθες
«Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’
ελεύθερον το εύψυχον». Μια από τις πλέον σπουδαίες ρήσεις του αρχαίου Έλληνα
ιστορικού Θουκυδίδη, η οποία χαρακτήρισε και σημάδεψε ανεξίτηλα τους αγώνες των
Ελλήνων ενάντια στην κατοχή τόσο το 1821 όσο και το 1955-59. Γιατί ευτυχισμένοι
είναι όντως οι ελεύθεροι, και ελεύθεροι είναι σαφώς οι γενναίοι.
Τιμούμε και γιορτάζουμε σήμερα,
φίλες και φίλοι, δυο μεγάλες εθνικές επετείους, την 25
η
Μαρτίου, επέτειο της εθνικής
παλιγγενεσίας και την 1 η Απριλίου, επέτειο της έναρξης του Κυπριακού
απελευθερωτικού αγώνα του 1955-59. Επέτειοι που σηματοδότησαν μια καινούρια
πορεία, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο, αφού ύστερα από έναν επικό
ξεσηκωμό κατάφεραν να κερδίσουν την εθνική τους ανεξαρτησία και ελευθερία.
Ημέρες σαν αυτές, µας κυριεύει
ολοζώντανη η ιστορική µνήμη και έντονα αισθήματα δέους, συγκίνησης και
περηφάνιας πλημμυρίζουν τη ψυχή και την καρδιά του Ελληνισμού σε κάθε γωνιά της
γης.
Συμπληρώνονται, λοιπόν, 195
χρόνια, από την Επανάσταση του 1821, το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός της Νεώτερης
Ελληνικής Ιστορίας. Γιατί, ο αγώνας του 1821, θεμελίωσε ουσιαστικά το ελληνικό
κράτος, δίνοντας υπέροχα δείγματα αρετής και προσήλωσης στις πανανθρώπινες
αξίες, της αξιοπρέπειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας.
Το σκίρτημα του Ελληνισμού εκείνη
την άνοιξη του 1821, σήμανε τον καθολικό ξεσηκωμό των σκλαβωμένων Ελλήνων
ενάντια στον τούρκικο ζυγό και η 25 η Μαρτίου γράφτηκε στην ιστορία ανεξίτηλα, µε το αίμα
των αθάνατων παλληκαριών της Ελλάδας, ως η πιο λαμπρή ιστορική στιγμή της
ελληνικής ιστορίας.
Η πίστη απόµενε µοναδικός και
ανεξάντλητος θησαυρός για κάθε Έλληνα. Η καρδιά του έµοιαζε θα ’λεγε κανείς, µε
εκκλησιά, που µέσα της έκαιγε ακοίµητο το καντήλι της πίστης και της ελπίδας.
Πόσοι βοριάδες δε φύσηξαν µανιασµένοι, για να σβήσουν τη φλόγα αυτή! Το
παιδοµάζωµα, το χαράτσι, το κλείσιµο των σχολείων, οι φοβέρες αλλά και οι
υποσχέσεις των Τούρκων σε όποιο θα άλλαζε την πίστη του!
«Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη,
εντροπαλή,
κι ένα στόμα εκαρτερούσες, «έλα
πάλι», να σου πεί.
'Αργειε να ‘λθει εκείνη η μέρα κι
ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά ‘σκιαζε η φοβέρα και τα
πλάκωνε η σκλαβιά»
Οι στίχοι του Διονύσιου Σολωμού
στον «Ύμνο εις την ελευθερίαν», αποδίδουν με συγκλονιστικό τρόπο τις τρομερές
δοκιμασίες που βίωνε ο Ελληνισμός. Η φλόγα της πίστης και της ελπίδας ωστόσο δεν
έσβησαν. Η ψυχή του Έλληνα δεν υποδουλώθηκε και το πνεύμα του δε λύγισε
ποτέ.
Έτσι, στις 25 του Μάρτη, ημέρα
χαράς, λύτρωσης και αισιοδοξίας για κάθε Έλληνα, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός,
ύψωσε στην Αγία Λαύρα τη σημαία της επανάστασης. Εκεί, μπροστά στην Ωραία Πύλη,
δόθηκε ο Ιερός Όρκος «Ελευθερία ή Θάνατος».
Το ένα μετά το άλλο τα διάφορα
μέρη της Ελλάδος μπαίνουν στη φωτιά του πολέμου. Πολεμούν άφοβα και θαρραλέα.
Είναι άξιοι απόγονοι των πολεμιστών του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας. Έχουν
συναίσθηση ότι είναι συνεχιστές της ελληνικής παράδοσης και μάχονται με μοναδική
τους επιδίωξη τη λευτεριά. Γίνονται ήρωες.
Δεν έμεινε γωνιά της ελληνικής γης
που να μην γνώρισε τη δόξα. Δεν έμεινε σπιθαμή της που δεν βάφτηκε στο αίμα. Η
ελληνική λευτεριά ξεπήδησε περήφανη μέσα από ερείπια και θρήνους, καπνούς και
αίματα, από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά. Η επανάσταση φούντωσε, ξαπλώθηκε σε
στεριά και θάλασσα. Και το όραµα της λευτεριάς το µακρινό, το σήκωσαν µορφές
αγέρωχες, γνήσια τέκνα της ελληνικής λεβεντιάς.
Ο Κολοκοτρώνης στο Μωριά, ο
Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, ο Διάκος στην Αλαµάνα, ο Ανδρούτσος στο Χάνι της
Γραβιάς. Και η στρατιά των ηρώων του αγώνα µεγάλωνε...«Κάποιοι τους έλεγαν
τρελλούς»...κι όµως η στρατιά µεγάλωνε. Γεώργιος Καραϊσκάκης, Μπουµπουλίνα,
Κανάρης, Μαντώ Μαυρογένους, Μπότσαρης...Μα η λευτεριά ήταν αχόρταγη...Ήθελε
νεκροί χιλιάδες νά ‘ναι στους τροχούς. Ήθελε κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίµα
τους. Χίος...Ψαρά...Μεσολόγγι...Το Μεσολόγγι πού ´ γινε το σύµβολο της
επανάστασης. Πείνασε, χτυπήθηκε, δεκατίστηκε µα ποτέ δε λύγισε. Έγινε ατσάλινος
πύργος, που έκρυβε γρανιτένια θέληση ενάντια στην τυραννία. Κι’ ο χορός του
Ζαλόγγου των γενναίων Σουλιώτισσων, αποτέλεσε πράξη υπέρτατης θυσίας και έχει
παραµείνει ένας και µοναδικός στην παγκόσµια ιστορία.
Μια χώρα µονάχα µπορεί να
καυχιέται για Θερµοπύλες και Μεσολόγγια, για Κολοκοτρώνηδες και Κανάρηδες, για
Σουλιώτισσες και Μπουµπουλίνες. Κι αυτή η λεβεντογεννήτρα χώρα είναι η Ελλάδα, ο
τόπος που γέννησε την ιδέα της λευτεριάς. Ελλάδα και λευτεριά είναι λέξεις
συνώνυµες στο λεξικό των ηρώων.
Η θυσία και ο ηρωϊσµός του
ελληνικού λαού γονάτισε την τούρκικη αυτοκρατορία. Ξεπρόβαλε η ευλογηµένη ώρα
που η ελευθερία γύρισε στη βασανισµένη χώρα κι’ άπλωσε τις φτερούγες της πάνω
από τον ταλαιπωρηµένο αλλά περήφανο λαό.
Εκατόν τριάντα τέσσερα χρόνια μετά
από το έπος του 1821, επαναλαμβάνεται το ίδιο ιστορικό εγχείρημα, με τη νέα
ελληνική-κυπριακή γενιά να γράφει τη δική της εποποιία.
Ο ένοπλος αγώνας του 1955-59
ενάντια στο αποικιακό καθεστώς βασίστηκε σε πλατιά λαϊκή υποστήριξη και,
ιδιαίτερα, στη νεολαία μας. Η στέρηση της ελευθερίας, η καταπίεση, η αδικία, η
απάνθρωπη συμπεριφορά, ήταν φυσικό να υποχωρήσουν μπροστά στον δυναμισμό και τη
θέληση ενός λαού που αγωνιζόταν για ό,τι ιερότερο είχε, την Πατρίδα και την
ελευθερία.
Τα αμούστακα νιάτα της Κύπρου
έδωσαν ό,τι πιο πολύτιμο διέθεταν, τη ζωή τους, για ένα όραμα οικουμενικό, τον
πόθο για ελευθερία. Δεν υπολόγισαν ισοζύγια δυνάμεων και «πήραν ανηφοριές και
μονοπάτια για να βρουν τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά».
Οι αγωνιστές του 1955-59 ήταν
αφοσιωμένοι ολόψυχα στον αγώνα για τη λευτεριά της Κύπρου. Τον ασίγαστο πόθο για
το ξεσκλάβωμα της πατρίδας και την αγωνιστικότητα που διαπότιζε κάθε τους
ενέργεια, τα βλέπουμε πολύ έντονα καθώς ξεφυλλίζουμε τις σελίδες της σύγχρονης
κυπριακής ιστορίας, όπου έχει καταγράφει με χρυσά γράμματα το έπος του
1955-59.
Στον Μαχαιρά, στο Δίκωμο, στον
Αχυρώνα του Λιοπετρίου, στον Πενταδάκτυλο και στο Τρόοδος, σε χωριά και σε
πόλεις και σε κάθε γωνιά της σκλαβωμένης Κύπρου, οι αγωνιστές της κυπριακής
ελευθερίας γράφουν το καινούριο έπος, θέτοντας το «εμείς» και την πατρίδα πάνω
από το «εγώ». Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης,
οι τέσσερις του Λιοπετρίου, ο Μάρκος Δράκος, ο Πετράκης Γιάλλουρος, ο Καραολής,
ο Ζάκος, ο Δημητρίου και όλοι οι νέοι μας που έπεσαν υπέρ πατρίδος,
καταγράφονται στο πάνθεο των ηρώων της κυπριακής ελευθερίας και γίνονται μια
στρατιά νέων ηρωικών μορφών πλάι στους αγωνιστές του '21, για να μας εμπνέουν
και να μας καθοδηγούν σε κάθε δύσκολη ώρα και στιγμή.
Η αρνητική στάση των Άγγλων που
δεν αναγνώριζαν στον λαό της Κύπρου το στοιχειώδες δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και
της ανεξαρτησίας, φούντωσε την αγανάκτηση του κυπριακού ελληνισμού, ο οποίος τα
ξημερώματα της 1 ης Απριλίου 1955 αποφάσισε να πάρει την τύχη του στα
χέρια του.
Οι Άγγλοι χρησιμοποίησαν κάθε μέσο
για να ανακόψουν την ηρωική αυτή προσπάθεια του κυπριακού ελληνισμού για τη
λευτεριά του. Με φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορίες, απαγχονισμούς αγωνιστών και
με άλλα απάνθρωπα πολλές φορές μέσα, προσπάθησαν να κάμψουν το φρόνημα και την
αγωνιστικότητα του λαού μας. Όμως, οι νέοι της Κύπρου σε καμιά περίπτωση δεν
πτοήθηκαν.
Πολέμησαν και θυσιάστηκαν για τη
λευτεριά της πατρίδας όπως οι αγωνιστές του 1821 και έγραψαν χρυσές σελίδες
δόξας στην ιστορία του τόπου μας.
Συμπατριώτες και
συμπατριώτισσες,
Τιμώντας σήμερα τις εθνικές
επετείους της 25 ης Μαρτίου και της 1ης Απριλίου, δεν
αρκεί μόνο να αναφερόμαστε απλά στα γεγονότα, αλλά επιβάλλεται να παίρνουμε τα
σωστά μηνύματα εκείνων των αγώνων και, ταυτόχρονα, να καταλήγουμε στα ουσιώδη
και αναγκαία συμπεράσματα για τον δικό μας αγώνα.
Οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες
του ‘21 και του ‘55 διδάσκουν ότι ενωμένες οι δυνάμεις ενός λαού μπορούν πολύ
πιο εύκολα και αποτελεσματικά να επιτύχουν τους στόχους τους. Μακριά από
εθνικιστικές εξάρσεις, που καμιά σχέση δεν έχουν με τον αγνό πατριωτισμό, θα
συνεχίσουμε να προβάλλουμε το δίκαιο του αγώνα μας και θα συνεχίσουμε να
αγωνιζόμαστε μέχρι την τελική δικαίωση.
Οι εθνικοαπελευθερωτικοί μας
αγώνες δίνουν ακόμα το μήνυμα για τη σημασία και την αναγκαιότητα της ενότητας.
Η επανάσταση του ‘21 πέτυχε, γιατί ο στόχος ήταν κοινός για όλους τους Έλληνες:
να φύγει ο δυνάστης, να καταλυθεί η σκλαβιά, να ελευθερωθεί η πατρίδα.
Φίλες και φίλοι,
Ο κυπριακός λαός, αντλώντας δύναμη
και παράδειγμα από τη μεγάλη επανάσταση του 1821 και τον απελευθερωτικό αγώνα
της ΕΟΚΑ θα παραμείνει στις επάλξεις του αγώνα. Ατενίζουμε προς το μέλλον και
ελπίζουμε ότι ένας καινούργιος ήλιος, ήλιος ειρήνης, ελευθερίας και δικαιοσύνης
θα ξεπροβάλει σύντομα πάνω από τη μαρτυρική μας πατρίδα. Αυτό είναι το χρέος μας
απέναντι στους ήρωες του έθνους. Αυτό είναι το χρέος μας απέναντι στην πατρίδα
μας.
Θα συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας
για βιώσιμη και λειτουργική λύση το συντομότερο δυνατόν. Ο τερματισμός της
κατοχής, η ειρηνική διαβίωση και η κατοχύρωση των συνθηκών ασφάλειας και
ευημερίας ολόκληρου του λαού μας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, είναι για
εμάς όραμα και πρώτιστος στόχος.
Η ενότητα, η σύμπνοια και η
ομοψυχία στο εσωτερικό μέτωπο, παραμένει ύψιστη προτεραιότητα και πρώτιστο
μέλημά μας. Με ενωμένες τις δυνάμεις μας, μπορούμε να ελπίζουμε στην κατάκτηση
του κοινού οράματός μας.
Όπως πολύ σοφά είπε άλλωστε ο αρχαίος Έλληνας
φιλόσοφος Αντισθένης:
«Ομονοούντων αδελφών συμβίωσιν παντός τείχους ισχυροτέραν
είναι»
Χρόνια Πολλά!
