Επιμνημόσυνος λόγος του Υπουργού Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού κ. Αντώνη Πασχαλίδη στο μνημόσυνο του ήρωα Ανδρέα Νικολάου στην εκκλησία της Παναγίας Χρυσοπυργώτισσας, στον Πύργο Λεμεσού
14/08/2010
Να μην μεταδοθεί πριν τις 9 π.μ.
της Κυριακής, 15 Αυγούστου
Με ιδιαίτερη συγκίνηση τιμούμε και μνημονεύουμε σήμερα τον ήρωα του Πύργου, τον αείμνηστο Ανδρέα Νικολάου, που έπεσε μαχόμενος κατά του βάρβαρου Τούρκου εισβολέα το τραγικό καλοκαίρι του 1974.
Έχουν περάσει από τότε τριάντα έξι χρόνια και όμως οι πληγές μας παραμένουν ακόμα ανοικτές. Ως οφείλουμε, συνεχίζουμε να τιμούμε και να μνημονεύουμε τους νεκρούς μας, να αναζητούμε ακόμα τους αγνοούμενους μας και να δίνουμε καθημερινά και αγόγγυστα τις μάχες μας για λύτρωση στο δίκαιο αγώνα μας.
Για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα την ελευθερία και τη δημοκρατία κάποιοι έκαναν την υπέρτατη θυσία. Μεταξύ αυτών και ο ήρωας Ανδρέας Νικολάου που τιμούμε και μνημονεύουμε σήμερα.
Ο Ανδρέας γεννήθηκε το 1955 στον Πύργο Λεμεσού και από τον Ιανουάριο του 1973 υπηρετούσε στην Εθνική Φρουρά, στο 241 Τάγμα Πεζικού. Η τουρκική εισβολή τον βρίσκει να μάχεται μαζί με το Τάγμα του στην περιοχή Βασίλεια στην Κερύνεια. Ο Ανδρέας μαζί με τους συντρόφους του αγωνίζονται παλικαρίσια ενάντια στις υπεράριθμες δυνάμεις του Αττίλα. Εκεί τραυματίζεται και υποχρεώνεται να αποσυρθεί στο σπίτι του για λίγες μέρες. Προτού όμως επουλωθούν τα τραύματα, αγνοώντας όσους τον προτρέπουν για το αντίθετο, αποφασίζει να επιστρέψει στη μονάδα του γιατί ήξερε ότι η πατρίδα τον χρειαζόταν στην πρώτη γραμμή.
Στις 14 Αυγούστου, με την έναρξη της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής, ένα θραύσμα όλμου κόβει το νήμα της ζωής του νεαρού παλικαριού και τον κατατάσσει στο πάνθεον των ηρώων μας που με αυτοθυσία προασπίστηκαν την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πολύπαθης πατρίδας μας.
Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,
Τριάντα έξι χρόνια μετά ο αγώνας μας συνεχίζεται. Το οφείλουμε στους ήρωες μας, στους αγνοούμενους μας, στις μανάδες και στους πατεράδες που έχασαν τα παιδιά τους για την πατρίδα μας, στους εκτοπισμένους μας. Το οφείλουμε στους παλαιότερους για τις θυσίες τους, το οφείλουμε στα παιδιά μας για το μέλλον των οποίων όλοι αγωνιούμε.
Τριάντα έξι χρόνια μετά από το τραγικό καλοκαίρι του 1974 ο κυπριακός λαός, παρά την ένταξη του στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, συνεχίζει να ζει ακόμα με τις συνέπειες της βάναυσης τουρκικής εισβολής. Το καλύτερο μνημόσυνο για τους ήρωες μας, όπως ο Ανδρέας, είναι μια έντιμη, αξιοπρεπής, δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος.
Ακριβώς για την επίτευξη αυτής της λύσης είναι που συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Και είναι γι’ αυτήν τη λύση που επιμένουμε να προσερχόμαστε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με καλή θέληση και υπερασπιζόμενοι βασικές αρχές, παρά τις προφανείς τουρκικές στοχεύσεις και μεθοδεύσεις.
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε, οι εξελίξεις επιβάλλουν συλλογικότητα και ενότητα. Όχι ως έννοιες αόριστες και φιλοσοφικές, και σίγουρα όχι απλώς ως συνθήματα για εσωτερική κατανάλωση. Οι κοινοί αγώνες και οι θυσίες του πολύπαθου λαού μας πρέπει να αποτελέσουν για εμάς λαμπρό παράδειγμα και να καθοδηγήσουν τις επόμενες κινήσεις μας με νηφαλιότητα και μακριά από τις όποιες μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Οι συλλογικές και συντονισμένες δράσεις μας, σε συνδυασμό με την ενότητα δυνάμεων και με έναν, όσο το δυνατόν, ενιαίο λόγο, αποτελούν τα εχέγγυα για την επιτυχή αντιμετώπιση των νέων προκλήσεων που έχουμε μπροστά μας.
Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,
Αποτίνουμε σήμερα τον οφειλόμενο φόρο τιμής στο ήρωα του Πύργου Ανδρέα Νικολάου και απευθυνόμενοι προς την οικογένειά του και προς τις οικογένειες όλων όσοι έπεσαν υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου μας, σας διαβεβαιώνουμε ότι ο λαός και η Πολιτεία διατηρούν στην καρδιά και στο λογισμό τους άσβεστη τη μνήμη τους.
Σεβαστοί γονείς του Ανδρέα, Νικόλα και Βικτώρια, αγαπητά αδέλφια του ήρωα, σε εσάς θα ήθελα να απευθύνω τον τελευταίο λόγο:
Ο Ανδρέας έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος και προς αυτόν, όπως και προς όλους όσοι έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και ανεξαρτησία της Κύπρου, οφείλουμε πολλά. Οφείλουμε την ύπαρξη μας ως Κυπριακή Δημοκρατία καθώς και την αξιοπρέπεια μας ως ελεύθεροι άνθρωποι. Αναγνωρίζουμε ότι απέναντί του έχουμε ένα ανεκπλήρωτο χρέος και θα παλέψουμε για να το εκπληρώσουμε.
Γνωρίζουμε ότι τα λόγια και οι εκδηλώσεις τιμής δεν μπορούν να απαλύνουν τον πόνο για την απώλεια σας. Μακάρι, όμως, να αποτελεί για εσάς ελάχιστη παρηγοριά η επίγνωση ότι ο Ανδρέας θυσιάστηκε για το καλό της πατρίδας μας και ότι εμείς θα συνεχίσουμε ακούραστα τις προσπάθειες για επίτευξη της πολυπόθητης λύσης που θα δικαιώσει τις θυσίες και τους αγώνες όλων των παιδιών της Κύπρου.
Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα του.
