Συγγενείς, φίλοι και συναγωνιστές του Κώστα Κωνσταντίνου του Χριστοφή, βρισκόμαστε
σήμερα εδώ με βαρύ πόνο και θλίψη για να τελέσουμε την ταφή των
λειψάνων του που έχουν ανευρεθεί και ταυτοποιηθεί με τη μέθοδο DNA. Ο Κώστας Κωνσταντίνου έπεσε κατά τη δεύτερη εισβολή των Τούρκων το 1974.Μέρες σαν τη σημερινή επαναφέρουν στη μνήμη μας με τον πιο τραγικό τρόπο τις μαύρες σελίδες του δράματος που έζησε ο τόπος μας πριν από 38 ολόκληρα χρόνια. Οι ανοικτές πληγές δύσκολα κλείνουν, τα δάκρυα χύνονται με σπαραγμό και ο πόνος ξεχειλίζει ξανά μέσα μας. Ο λαός μας αγωνίζεται και περιμένει ακόμα καρτερικά να εξευρεθεί βιώσιμη και λειτουργική, δίκαιη υπό τις περιστάσεις λύση στο πρόβλημά μας που προέκυψε μέσα από το διπλό έγκλημα του 1974, το προδοτικό πραξικόπημα της ΕΟΚΑ Β’ και την τουρκική εισβολή που ακολούθησε.
Ο Κώστας ήταν γνήσιο τέκνο της Ορμήδειας και γεννήθηκε στο χωριό στις 18 Απριλίου του 1944 από τίμιους βιοπαλαιστές γονείς , τον Χριστοφή και την Παναγιώτα, και είχε δυο αδέλφια, τη Μάρω και τον Αντώνη. Οι γονείς του Κώστα έφυγαν με τον πόνο και την απορία για την τύχη του παιδιού τους. Ο πατέρας του το 1998 και η μητέρα του το 2004.
Με καταγωγή από φτωχή οικογένεια , αφού τελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού ο Κώστας μπήκε από πολύ νωρίς στον τίμιο αγώνα για το μεροκάματο. Έμαθε την τέχνη του πατέρα του και εργάστηκε ως κουρέας. Εργάστηκε παράλληλα ως εργάτης στις Βρετανικές Βάσεις της Δεκέλειας. Ο Κώστας είχε πλούσια δράση στα αθλητικά δρώμενα και ήταν ποδοσφαιριστής του αγαπημένου του λαϊκού σωματείου της Ομόνοιας Ορμήδειας.
Ο Κώστας έδινε πάντα το «παρών» του σε κάθε κάλεσμα για την υπεράσπιση της πατρίδας. Ως νεοσύλλεκτος στην τότε νεοσύστατη Εθνική Φρουρά, έλαβε μέρος στις μάχες της Μανσούρας το 1964. Το 1967 παντρεύτηκε τη Γεωργία Περδίου από την Ορμήδεια και μαζί απέκτησαν τρία παιδιά: Τον Χρίστο, τον Δημήτρη και την Παναγιώτα. Ο γιος του Χρίστος έφυγε δυστυχώς από τη ζωή πολύ πρόωρα μετά από τροχαίο δυστύχημα, το 1996, χωρίς να μάθει ποτέ τι απέγινε ο πατέρας του.
Με την έναρξη της τουρκικής εισβολής ο Κώστας έτρεξε με το πρώτο κάλεσμα να υπερασπιστεί και πάλι την πατρίδα του. Κατατάγηκε στο 226 Τ.Π. η έδρα του οποίου βρισκόταν στο Παλαίκυθρο. Λίγες μέρες πριν αρχίσει η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, στις 14 Αυγούστου 1974, ο Κώστας μαζί με τους υπόλοιπους άνδρες του 226 Τ.Π. επάνδρωσαν αμυντικές θέσεις της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή Τραχώνι Κυθρέας. Η περιοχή δέχθηκε σφοδρότατες επιθέσεις από συντονισμένες ενέργειες της αεροπορίας και των τεθωρακισμένων των Τούρκων και η Εθνική Φρουρά αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει. Ο Κώστας μαζί με τριάντα έξι άλλους εθνοφρουρούς κατέληξαν στο χωριό Βώνη όπου και συνελήφθησαν στο σπίτι της κυρά Φρόσως, στις 15 Αυγούστου 1974. Από τότε αγνοείτο η τύχη του μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους του. Μαρτυρία της κυρά Φρόσως αναφέρει ότι το πεντόλιρο στο οποίο ήταν γραμμένα τα ονόματα όσων συνελήφθησαν στο σπίτι της εκείνη τη μοιραία μέρα, και το οποίο παραδόθηκε στη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοούμενους, ήταν δικό του.
Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,
Συμπληρώνονται αύριο, 1η Οκτωβρίου, 52 χρόνια από την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά από μακροχρόνιους και αιματηρούς αγώνες αποτελεί ίσως τον πιο σημαντικό σταθμό στη συνολική ιστορική πορεία του τόπου και του λαού μας. Ξένες επιβουλές και συνωμοσίες όμως, όπως και δικοί μας κακοί χειρισμοί και διαχείριση των εκάστοτε γεγονότων, και παρά τις μεγάλες επιτυχίες στον κοινωνικό και οικονομικό τομέα, άφησαν πίσω τους τραγικές μνήμες και ακόμα πιο τραγικά αποτελέσματα επί του εδάφους. Δυστυχώς μέσα σε αυτά τα δύσκολα χρόνια ο λαός μας κλήθηκε όχι μια φορά, με αποκορύφωμα το διπλό έγκλημα του 1974, να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας με το αίμα των παιδιών του, πληρώνοντας πολύ βαρύ τίμημα.
Θάβουμε του νεκρούς και τους αγνοούμενούς μας όπως σταδιακά ταυτοποιούνται τα λείψανά τους μετά από τόσα χρόνια , δεν θάβουμε όμως τις ελπίδες μας για εξεύρεση μιας βιώσιμης και υπό τις περιστάσεις δίκαιης λύσης στο Κυπριακό. Μιας λύσης στο πλαίσιο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας η οποία θα διασφαλίζει την ενότητα του κράτους μας με μια κυριαρχία, μια διεθνή προσωπικότητα, μια ιθαγένεια και με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων, όπως αυτή καθορίζεται από τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Οι θυσίες των ανθρώπων μας για τη δημοκρατία και την ελευθερία και τα τραγικά γεγονότα του 1974 μας ωθούν να επιβεβαιώνουμε καθημερινά τους στόχους μας για επίτευξη λύσης στο πολιτικό πρόβλημα της Κύπρου. Για την ανάληψη των ευθυνών που αναλογούν στον καθένα μας στην προσπάθεια που καταβάλλουμε για λύση και για να τεθεί τέρμα στην κατοχή και τον εποικισμό.
Η τουρκοκυπριακή ηγεσία με τις ευλογίες της Άγκυρας έχει εγκαταλείψει τον διάλογο, ως ένα ακόμα δείγμα της προκλητικής αρνητικότητάς της, με πρόφαση την ανάληψη της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Κυπριακή Δημοκρατία.
Ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας κατήγγειλε, μόλις πριν λίγες ημέρες , από το βήμα της 67ης Συνόδου της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών αυτή την αρνητική και συνάμα προκλητική στάση που επέδειξε και εξακολουθεί να επιδεικνύει η Τουρκία και ο κ. Έρογλου όπως επίσης και τις συνεχείς απειλές της Τουρκίας ενάντια στα κυριαρχικά μας δικαιώματα με αφορμή τη νόμιμη εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Αποκλειστική Οικονομική μας Ζώνη.
Παρά την αρνητική στάση της Τουρκίας εμείς παραμένουμε προσηλωμένοι στη δέσμευσή μας να συνεχίσουμε τη διαδικασία με καλή πίστη , με στόχο πάντα την εξεύρεση συμφωνημένης λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με μία και μόνη κυριαρχία και διεθνή προσωπικότητα, μία ιθαγένεια και με πολιτική ισότητα, όπως αυτή καθορίζεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.
Η θυσία ανθρώπων όπως ο Κώστας που έδωσε ό ,τι πολυτιμότερο είχε, τη ζωή του, και άφησε πίσω του οικογένεια, φίλους και συγχωριανούς, δεν μας αφήνει να εφησυχάσουμε. Μας παροτρύνει να συνεχίσουμε τον αγώνα και να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να επιλυθεί οριστικά και αμετάκλητα το κυπριακό πρόβλημα έτσι ώστε τα παιδιά μας να ζήσουν σε μια Κύπρο ειρηνική και ευτυχισμένη, χωρίς στρατούς και συρματοπλέγματα, χωρίς νεκρούς, αγνοούμενους και μαυροφορεμένες μάνες.
Κώστα,
ας είναι ελαφρύ το χώμα της αγαπημένης σου Ορμήδειας που σε λίγο θα σε σκεπάσει για πάντα.
