Επιμνημόσυνος λόγος του Υπουργού Εσωτερικών κ. Νεοκλή Συλικιώτη στο ετήσιο μνημόσυνο των ηρώων Γεώργιου Παχουλλαρά και Νικόλα Αγαπίου στον Ιερό Ναό Αγίου Θεράποντα, στο Λυθροδόντα
18/07/2010
Συμπατριώτισσες - συμπατριώτες,
Έτσι όπως αρμόζει στους ήρωές μας, αλλά και όπως μας επιβάλλει η συνείδησή μας, είμαστε σήμερα εδώ για να αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής στους δύο ήρωες του Λυθροδόντα: το Γεώργιο Ιωάννη Παχουλλαρά και το Νικόλα Αγαπίου. Δύο παλικάρια που στα πρόσωπα τους μνημονεύουμε και τιμούμε όλους τους ήρωες μας οι οποίοι πρόσφεραν τη ζωή τους θυσία στο βωμό της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.
Τριάντα έξι χρόνια μετά το δίδυμο έγκλημα του προδοτικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής ανακαλούμε στη μνήμη μας τη θυσία τους. Γεώργιος Ιωάννη Παχουλλαράς και Νικόλας Αγαπίου. Δύο άνθρωποι νέοι, με ελπίδες και όνειρα. Ο Γιώργος κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά τον Ιανουάριο του ’74 σε ηλικία 18 ετών. Υπηρετώντας στο 281 ΤΠ, η εισβολή τον βρήκε να πολεμά τους Τούρκους εισβολείς στην περιοχή της «Άσπρης Μούττης» στον Πενταδάκτυλο. Παιδί πολυμελούς και φτωχής οικογένειας, με τον πατέρα του να κερδίζει το ψωμί της οικογένειας στις οικοδομές, διακρινόταν για τον καλό του χαρακτήρα. Βαθιά πολιτικοποιημένος, ήταν δραστήριο μέλος της ΕΔΟΝ από τα παιδικά του χρόνια και, όπως οι πιο πολλοί νέοι της τότε εποχής, αλλά και της σημερινής, αγαπούσε το λαοφιλέστερο άθλημα, το ποδόσφαιρο και αγωνιζόταν στην τοπική ομάδα του Μορφωτικού Συλλόγου της Αναγέννησης. Η μοίρα δεν το είχε όμως γραφτό για το Γιώργο να πραγματοποιήσει τα νεανικά του όνειρα. Στις 22 Ιουλίου έπεσε στη μάχη ενάντια στον εισβολέα.
Ο Νικόλας Αγαπίου, επίσης παιδί φτωχής πολυμελούς οικογένειας, είχε προφτάσει τον Ιούλιο του 1974 να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια και να αποκτήσει τρία παιδιά όταν, στα 28 του, το καθήκον τον κάλεσε να καταταγεί έφεδρος για να υπερασπιστεί την πατρίδα του. Ο Νικόλας θεάθηκε για τελευταία φορά ζωντανός στις 15 Αυγούστου του 1974, και μετά σιωπή. Για 35 χρόνια ο Νικόλας ήταν αγνοούμενος. Πριν ένα χρόνο περίπου τα οστά του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στο Τζιάος και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA. Μετά από 35 χρόνια ανείπωτου πόνου και καημού, οι δικοί του άνθρωποι μπόρεσαν επιτέλους να κηδεύσουν με τις δέουσες τιμές το Νικόλα και να μάθουν τα πραγματικά γεγονότα. Ο Νικόλας τους, ο Νικόλας μας, είχε συλληφθεί και εκτελεστεί από τα τουρκικά στρατεύματα μετά από ηρωικές μάχες στο χωρίο Κορόκιπος.
Συμπατριώτισσες - συμπατριώτες,
Οι τραγικές επέτειοι του δίδυμου εγκλήματος του 1974 είναι ημέρες οδύνης αλλά ταυτόχρονα και περίσκεψης για το λαό μας. Η διενέργεια του φασιστικού πραξικοπήματος αποτέλεσε την κορύφωση της υπονομευτικής δράσης της Χούντας των Αθηνών και των εγκάθετών της, της ΕΟΚΑ Β’, στο νησί και προσέφερε το πρόσχημα στην Τουρκία να εισβάλει στρατιωτικά στην Κύπρο, να τη διχοτομήσει ντε φάκτο και να καταλάβει το 37% του εδάφους της.
Σήμερα μνημονεύουμε την αντίσταση και τη θυσία των ηρώων μας και αποτίνουμε φόρο τιμής σε όλους όσοι όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στα όπλα της προδοσίας και της τουρκικής θηριωδίας. Τους τιμούμε γιατί υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους την πατρίδα μας και έπεσαν μαχόμενοι και αγωνιζόμενοι για την τιμή και την αξιοπρέπεια αυτού του λαού και όλων εμάς.
Για τριάντα έξι χρόνια η πατρίδα μας και ο λαός μας συνεχίζουν να βιώνουν τις τραγικές συνέπειες αυτού του εγκλήματος. Σήμερα, η μπότα του κατακτητή συνεχίζει να πατά τα ιερά χώματα της Κερύνειας, του Πενταδάκτυλου, της Κυθρέας, της Καρπασίας, της Μόρφου, της Αμμοχώστου. Οι πληγές που άφησαν πίσω τους οι ορδές του Αττίλα παραμένουν ακόμα ανοικτές και ανεπούλωτες και το πικρό παρελθόν γίνεται ζωντανό παρόν μέσα από το συνεχιζόμενο δράμα του λαού μας.
Οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο αποδεικνύουν ότι ο κυπριακός λαός δεν ξεχνά και δεν αποδέχεται να βυθιστεί στο σκοτάδι της ιστορικής αμνησίας. Πρέπει να θυμόμαστε, και δικαίως μνημονεύουμε και τιμούμε σήμερα, όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν· γιατί οι αγώνες και οι θυσίες τους έχουν αφήσει χρέος μεγάλο και φορτίο βαρύ. Χρέος να αγωνιζόμαστε μέχρι την τελική δικαίωση. Και δικαίωση σημαίνει λύση, σημαίνει τερματισμό της διχοτόμησης και του εποικισμού, σημαίνει επανένωση της πατρίδας μας. Τούτο το χρέος έχουμε απέναντι σε αυτούς που θυσιάστηκαν αλλά και προς αυτούς που έρχονται, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Στις κρίσιμες στιγμές που διανύουμε οι ηρωικές μορφές των πεσόντων για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, μας τροφοδοτούν με δύναμη στην προσπάθειά μας για μια ειρηνική, δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση στο κυπριακό πρόβλημα.
Η θέλησή μας για ελευθερία και επανένωση της πατρίδας μας δεν πρόκειται να καμφθεί, όσα χρόνια και αν περάσουν. Η Κύπρος πρέπει να επανενωθεί και θα επανενωθεί γιατί δεν αποδεχόμαστε να χαρίσουμε σπιθαμή γης από την πατρίδα μας στον κατακτητή. Εμείς δεν πρόκειται να συμβιβαστούμε με το στάτους κβο και τη διχοτόμηση γιατί αποδοχή μιας τέτοιας λύσης αποτελεί καταστροφή που μόνο νέα δεινά θα επιφέρει στον τόπο. Ούτε η ύπαρξη της πατρίδας μας, ούτε και το μέλλον των παιδιών μας είναι προς υποθήκευση. Και μόνο σε αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να οδηγήσουν η παθητική ροή του χρόνου και η ανοχή απέναντι στη συνέχιση της παρουσίας χιλιάδων κατοχικών στρατευμάτων και η συνεχής και ανεξέλεγκτη έλευση χιλιάδων εποίκων.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας δεν πρόκειται να πτοηθεί από τα όποια πισωγυρίσματα. Με βασικό όπλο στον αγώνα μας για δικαίωση, τις αρχές του διεθνούς δικαίου, τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο στόχος μας παραμένει ένας και μοναδικός: η επίτευξη μιας συμφωνημένης και αμοιβαία αποδεκτής λύσης του Κυπριακού, στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας που θα διασφαλίζει και θα διαφυλάσσει ένα κράτος με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα στη βάση της πολιτικής ισότητας, όπως αυτή καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Μιας λύσης που θα τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό και θα επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία και θα αποκαθιστά και θα διασφαλίζει ταυτόχρονα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες ολόκληρου του λαού, Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Αρμενίων, Μαρωνιτών και Λατίνων. Γι΄ αυτό και εμείς συνεχίζουμε να διαπραγματευόμαστε με υπευθυνότητα, συνέπεια, αλλά και σταθερότητα σε αρχές, μέχρι την επίτευξη μιας συνολικής και συμφωνημένης λύσης. Την ίδια, όμως, πολιτική βούληση και το ίδιο πνεύμα συνεργασίας απαιτούμε και αναμένουμε στην πράξη και από την τουρκοκυπριακή ηγεσία και την Τουρκία.
Συμπατριώτισσες - συμπατριώτες,
Οι τραγικές μέρες του Ιουλίου στοιχειώνουν την καθημερινότητά μας με τις μνήμες των ανθρώπων μας, με τις μνήμες όλων των νέων παλικαριών μας που χάθηκαν στο προδοτικό πραξικόπημα και έπεσαν κατά την τουρκική εισβολή. Τριάντα έξι χρόνια μετά το μαχαίρι της προδοσίας εξακολουθεί να είναι βαθιά χωμένο στο κορμί της Κύπρου, οι συγγενείς των αγνοουμένων παραμένουν με τον καημό και την αγωνία για διακρίβωση της τύχης των αγαπημένων τους προσώπων, οι χιλιάδες πρόσφυγες εξακολουθούν να ζουν μακριά από τη γη που τους γέννησε. Τριάντα έξι χρόνια και ο λαός θυμάται με πόνο τις δραματικές εκείνες μέρες του 1974, γιατί οι συνέπειες της προδοσίας, της εισβολής και της κατοχής είναι ακόμα εμφανείς και οι πληγές που άφησαν παραμένουν ακόμα ανοικτές και το ίδιο βασανιστικές. Και όσο αυτές οι εικόνες παραμένουν ακόμα ζωντανές, συνειδητοποιούμε πως το μαύρο 1974 δεν είναι παρελθόν.
Η πολιτική σκέψη τροφοδοτείται από την ιστορική μνήμη με σύνεση και ωριμότητα, με εμμονή και επιμονή σε στόχους δίκαιους και συνάμα εφικτούς. Αυτές οι αρετές είναι αναπόσπαστα συστατικά στοιχεία για να οικοδομήσουμε ένα ευοίωνο μέλλον, διατηρώντας ταυτόχρονα τις μνήμες ζωντανές για να λειτουργούν ως η πυξίδα αυτού του μέλλοντος. Και η καθημερινή ανάκληση στη μνήμη μας της θυσίας των παιδιών αυτής της χώρας, αυτού του τόπου, της θυσίας του Γεώργιου Παχουλλαρά και του Νικόλα Αγαπίου, αποτελεί σήμερα την ελάχιστη τιμή απέναντι σε αυτούς που πρόταξαν τα στήθη τους απέναντι στις άρματα της συμφοράς.
Όσο δύσκολη και πολύπλοκη και αν φαντάζει η επίτευξη λύσης του Κυπριακού και η επανένωση της πατρίδας μας, εμείς θα επιμένουμε στο δρόμο αυτό. Άλλωστε, αυτό το χρωστάμε στους ήρωες του Λυθροδόντα των οποίων το νήμα της ζωής κόπηκε τόσο πρόωρα εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974, αλλά και σε όλους εκείνους που πίστεψαν στα ιδανικά της ελευθερίας και έδωσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας. Η θυσία τους δεν μπορεί παρά να είναι και για εμάς δέσμευση για συνέχιση του αγώνα.
Τιμή και δόξα στους ήρωες μας.
