Φυλλομετρώντας
το ένδοξο παρελθόν της πατρίδας μας, σταματήσαμε σήμερα σε σελίδες
δόξας και τιμής που κοσμούν περήφανα την ιστορία μας. Ανατρέχοντας στις
χρυσές αυτές σελίδες του ηρωισμού και της ανδρείας μια άφωνη κραυγή
κατακλύζει τις ψυχές μας καλώντας μας να αισθανθούμε το βαρύ φορτίο που η
κυπριακή ιστορία έχει αποθέσει στα χέρια μας.
Με συνείδηση εθνικής ευθύνης και ιστορικού χρέους, μαζευτήκαμε σήμερα εδώ στον Ιερό Ναό Αρχαγγέλου Μιχαήλ,
σε μια εθνική και θρησκευτική μυσταγωγία, για να αποτίσουμε τον
οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηρωομάρτυρες της κοινότητας, για να
ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να ορθώσουμε το ανάστημα και το
εθνικό μας φρόνημα απέναντι στις σημερινές δοκιμασίες που περνά ο τόπος
μας. Όσο τα χρόνια περνούν, όσο οι καιροί δοκιμάζουν την προσήλωση στις
διαχρονικές αξίες και τα ιδανικά μας, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να μιλά
κάποιος για ήρωες. Να χωρέσει σε λέξεις το μεγαλείο της ψυχής και της
απαράμιλλης θυσίας τους.
Με αισθήματα συγκίνησης και εθνικής
υπερηφάνειας μνημονεύουμε σήμερα τους ήρωες του Αγίου Ιωάννη Πιτσιλιάς.
Τον Λοχία Καταδρομών Αναστάση Πίττα, τον Δεκανέα Χριστόφορο Γιατρού και
τον δάσκαλο και λογοτέχνη, στρατευμένο στην Πολιτική Άμυνα, Κώστα
Μοιράνθη Χατζηγιάννη.
Ο Λοχίας Καταδρομών Αναστάσης Πίττας, που
ξεχώριζε για την εργατικότητα, το θάρρος και την αποφασιστικότητά του,
ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της πατρίδας και κατετάγη στις 20 Ιανουαρίου
1974 στις Δυνάμεις Καταδρομών. Στις δύσκολες εκείνες μέρες της εισβολής
έλαβε μέρος στη νυκτερινή επιχείρηση για κατάληψη του υψώματος του Αγίου
Ιλαρίωνα. Έπεσε, όμως, ηρωικά λίγο αργότερα, στις 22 Ιουλίου, στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας, από ριπή πολυβόλου, στην προσπάθειά του να βοηθήσει τον τραυματισμένο σύντροφό του, πιστός στον όρκο της τιμής.
Ο Έφεδρος Δεκανέας Χριστόφορος Γιατρού, που
τον διέκρινε η απαράμιλλη ευαισθησία και η άδολη αγάπη του προς τον
συνάνθρωπο, απολύθηκε από τις τάξεις της Εθνικής Φρουράς τον Ιανουάριο
του 1974. Εντούτοις, ο Ιούλιος του ’74 βρήκε τον Χριστόφορο Γιατρού στην
πρώτη γραμμή του πυρός, στο «Πέντε Μίλι», στο σημείο απόβασης του
Τούρκου εισβολέα. Τραυματίας από ανταλλαγή πυρών, βρήκε καταφύγιο στο
χωριό Ελιά, σε υποστατικό του σπιτιού της κας Χαρίτας Μάντολες. Εκεί, μετά από απάνθρωπα βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη από τους εισβολείς,
μαζί με άλλους 40 αιχμαλώτους, 28 από τους οποίους κατάφεραν να
διαφύγουν, εξαντλημένος από τα τραύματά του, άφησε την τελευταία του
πνοή στις 21 Ιουλίου 1974. Τα οστά του ανευρέθηκαν σε ομαδικό τάφο και η
ταφή των λειψάνων του έγινε στις 2 Αυγούστου 2008.
Το 1974 βρήκε τον συνταξιούχο δάσκαλο και
λογοτέχνη Κώστα Μοιράνθη να υπηρετεί στην Πολιτική Άμυνα. Δολοφονήθηκε
από τους Τούρκους κατά την προέλασή τους προς την Κερύνεια,
ενώ μετέφερε φαγητό στους στρατιώτες που πολεμούσαν ακατάπαυστα,
υπερασπιζόμενοι τα ιερά και τα όσια, τους βωμούς και τις εστίες μας.
Με αισθήματα δέους και συγκίνησης
απευθύνουμε παράλληλα δέηση για την ανεύρεση των αγνοουμένων μας, του
Καταδρομέα Σάββα Μαλεκκίδη και του Έφεδρου Στρατιώτη Δήμου Δημοσθένους.
Ο Καταδρομέας Σάββας Μαλεκκίδης ξεχώριζε για
τις ελληνοχριστιανικές του αρχές και την προσήλωσή του στην οικογένεια.
Με το κάλεσμα της πατρίδας το 1974 κατετάγη στις Δυνάμεις Καταδρομών
και υπηρέτησε την πατρίδα με απαράμιλλο ήθος και αυταπάρνηση. Όπως
αναφέρουν οι συναγωνιστές του, ο Σάββας αποτελούσε υπόδειγμα χαρακτήρα,
ήταν άνθρωπος αρχών, πράος, καλοπροαίρετος και συμπαραστεκόταν με
αυταπάρνηση στους συντρόφους του.
Ο Στρατιώτης Δήμος Δημοσθένους, γόνος
οικογένειας με παράδοση στους αγώνες για την ελευθερία, έδωσε και αυτός
το παρών του στο κάλεσμα της πατρίδας το 1974. Παρά τις προτροπές να μην
ακολουθήσει τις αρχικές οδηγίες να κατευθυνθεί στην Κερύνεια,
όπου η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου, παρουσιάστηκε στο στρατόπεδο
καταδρομών στο Μπέλλαπαϊς, πέφτοντας αργότερα σε τουρκική ενέδρα στην
οποία, σύμφωνα με μαρτυρίες, έχασε τη ζωή του.
Η άσβεστη αγωνιστική δράση των παλικαριών
μας κοσμεί υπερήφανα τις χρυσές σελίδες της ιστορίας του μαρτυρικού μας
τόπου. Μέσα από το βωμό της θυσίας τους υψώθηκαν περίλαμπροι διαλαλητές
της ελευθερίας και πρόβαλαν τα ιδεώδη του Ελληνισμού, αποτελώντας
παράδειγμα πίστης και αφοσίωσης στην ιδέα της πατρίδας και της
ελευθερίας. Η αυτόβουλη θυσία των παλικαριών μας αποτελεί ανέσπερο φάρο
για κάθε Έλληνα Κύπριο πατριώτη που χαράζει αλάνθαστα το δρόμο του
καθήκοντος και της ευθύνης για όλους εμάς.
Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες,
Η απόδοση τιμής στους πρωταγωνιστές των
μεγάλων αγωνιστικών στιγμών της ιστορίας μας δεν αποτελεί πράξη
αγγαρείας. Αλλά ένα επιτακτικό μας χρέος και μια ακοίμητη υπόμνηση για
τα διδάγματα που οφείλουμε να αντλούμε για τη συνέχιση και καταξίωση
ενός αγώνα που δεν έχει ακόμα δικαιωθεί.
Τα γεγονότα που μνημονεύουμε σήμερα
συμπυκνώνουν τις διαχρονικές αξίες και τα ιδανικά του λαού μας. Όμως,
παρά τις αμέτρητες θυσίες και τους αγώνες ο κυπριακός Ελληνισμός
δοκιμάζεται για άλλη μια φορά. Η αντιμετώπιση των μεγάλων εθνικών
προκλήσεων, όπως η αδυσώπητη οικονομική κρίση που βιώνουμε, υπαγορεύει
την ιστορική αφύπνιση ως αναγκαίο βήμα εθνικής ανάτασης και ως
στοιχειώδη πράξη αυτογνωσίας και αυτοκριτικής για όσα οφείλαμε να
πράξουμε και, δυστυχώς,
δεν πράξαμε. Για το γεγονός ότι φανήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων.
Μέσα από ασυγχώρητα λάθη, εγκληματικούς εγωισμούς και τραγικές
παραλείψεις διχάσαμε τον λαό μας και διχοτομήσαμε την πατρίδα μας. Κι
ενώ οφείλαμε αυτοκριτικά να δούμε πού ακριβώς σφάλαμε, πού κάναμε λάθος,
αναζητούμε αλόγιστα και επιπόλαια να βρούμε τους δεύτερους και τους
τρίτους για να επιρρίψουμε βολικά σε αυτούς τις δικές μας απαράγραπτες
ευθύνες.
Το πνεύμα της θυσίας των ηρώων που σήμερα
ευλαβικά τιμούμε, πρέπει να γιγαντώνει την αποφασιστικότητα και να
χαλυβδώνει την πίστη μας να υπερασπιστούμε το δίκαιο, την ιστορία και
την αξιοπρέπειά μας. Η εθνική τραγωδία που εξακολουθεί να βιώνει ο τόπος
μας, 39 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, έστω κι αν εμείς νωχελικά
βυθιζόμαστε σε μια κίβδηλη προσπάθεια για υλική ευδαιμονία, απαιτεί
ενότητα, αποφασιστικότητα, συλλογική δράση και σκληρή δουλειά. Πάνω από
όλα, όμως,
απαιτεί μια αμετάκλητη και τελεσίδικη δέσμευση ότι θα ξαναβρούμε τον
χαμένο μίτο της Αριάδνης που μας ενώνει με τον άφθορο κόσμο των ιδανικών
και των αξιών του Γένους μας. Γιατί τα αγαθά της ελευθερίας και της
δικαιοσύνης δεν χαρίζονται σε λαούς που έχουν ξεστρατίσει από τον δρόμο
της τιμής και τους χρέους κι έχουν επιπόλαια παραδοθεί στο υλικό
φρόνημα. Για να γίνουμε άξιοι της φυσικής και εθνικής μας ελευθερίας θα
πρέπει να γίνουμε πρώτα πνευματικά ελεύθεροι και να αποτινάξουμε όλα
εκείνα τα στοιχεία της μικροπρέπειας και της μικροψυχίας που στενεύουν
τους εθνικούς μας ορίζοντες και υποθηκεύουν το μέλλον και την προοπτική
μας.
Είναι η ώρα που πρέπει όλοι να σταθούμε με
υψηλό αίσθημα εθνικής ευθύνης και πατριωτικού καθήκοντος μπροστά στις
προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο τόπος μας και να ενωθούμε κατά τον τρόπο
που περιγράφει στα απομνημονεύματά του ο Μακρυγιάννης: «Τούτη την
πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και
φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι
άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ.
Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη
λέγει ούτε ο δυνατός ‘εγώ’, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς ‘εγώ’; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει ‘εγώ’. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε ‘εμείς’. Είμαστε εις το ‘εμείς’ κι όχι εις το ‘εγώ’».
Ετούτες τις πικρές μέρες της μνήμης και της οδύνης είναι ευκαιρία να διατρανώσουμε,
με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, ότι η ένταση της οικονομικής κρίσης δε
θα κάμψει την πίστη και τη θέλησή μας για ένα καλύτερο αύριο. Ας μη
θεωρεί η Τουρκία ότι οι πρόσκαιρες δοκιμασίες θα αλλοτριώσουν το φρόνημά
μας και θα μας καταστήσουν ευάλωτους σε πιέσεις και εκβιασμούς. Εμείς
με σοβαρότητα σχεδιάζουμε τα επόμενα βήματά μας, οικοδομώντας ένα ισχυρό
πλέγμα συμμαχιών που αναβαθμίζουν τον στρατηγικό ρόλο και τη
γεωπολιτική σημασία της Κύπρου. Ανοίγουμε νέους ορίζοντες δράσης και
θωρακίζουμε την πατρίδα μας απέναντι σε κινδύνους και απειλές. Και
στέλλουμε ξεκάθαρο μήνυμα αξιοπρέπειας ότι δεν θα λυγίσουμε και δεν θα
καμφθούμε, μέχρι τελικά να νικήσουμε. Και νίκη θα είναι η αποκατάσταση
της δικαιοσύνης και η παλινόρθωση των αρχών του δικαίου, των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων και της ελευθερίας.
Μόνον ενθυμούμενοι δοξαστικά το μεγάλο
παρελθόν της θυσίας των ηρώων μας μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το
πρόσκαιρο παρόν της παρουσίας μας και να ατενίσουμε με ακλόνητη πίστη το
μέλλον της φυλής μας. Αλησμόνητοι μάς είναι, και πολύτιμοι, οι ήρωες που σήμερα μνημονεύουμε.
Μόνον τιμώντας το ένδοξο μεγαλείο της
ολοκληρωτικής τους προσφοράς μπορούμε να συναισθανθούμε ακέραια το
προαιώνιο εθνικό μας χρέος, να αξιοποιήσουμε δημιουργικά το σύγχρονο
ενεργητικό του εθνικού μας κεφαλαίου και να χαράξουμε μια πορεία ελπίδας
στα άδυτα του μέλλοντος.
Τιμώντας τους αγώνες του λαού μας,
παραμένουμε προσηλωμένοι στη δικαίωση του αγώνα των ηρώων μας και στο
ανεξόφλητο προς την πατρίδα μας χρέος. Γονυπετείς υποκλινόμαστε στο
απαράμιλλο μεγαλείο της θυσίας των παλληκαριών μας. Και με πάσα ευλάβεια
μεταλαμβάνουμε των Αχράντων Μυστηρίων από το Άγιο Δισκοπότηρο του
ανυπέρβλητου μεγαλείου τους, δεσμευόμενοι πως θα συνεχίσουμε να
διεκδικούμε την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας.
Αιωνία ας είναι η μνήμη τους και ανεξίτηλο το παράδειγμα της θυσίας τους στον βωμό της τιμής και του χρέους. |
|
