Επιμνημόσυνος λόγος του Υπουργού ΄Αμυνας κ. Δημήτρη Ηλιάδη στο μνημόσυνο των ηρώων της κοινότητας Άρμου Ανδρέα Χαραλαμπίδη και Ανδρέα Χατζηθεωρή, στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας Άρμου στην Πάφο
07/08/2011
Μνημονεύουμε ανήμερα και αποτίουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής σε δύο ηρωικά παιδιά του λαού μας που έπεσαν μαχόμενοι στην Τηλλυρία στις 7 Αυγούστου 1964. Ο Ανδρέας Χαραλαμπίδης και ο Ανδρέας Χατζηθεωρή, ανήκουν στην πρωτοπορία των ηρώων γιατί στρατεύτηκαν νωρίς στους αγώνες της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Ανήκουν στη γενιά του απελευθερωτικού μας αγώνα και των πρώτων ταραγμένων χρόνων της κυπριακής ανεξαρτησίας.
Είναι η γενιά των αιώνιων εφήβων που δεν έζησαν ποτέ τη χαρά της νεότητας. Είναι οι ξέγνοιαστοι έφηβοι που έγιναν μεμιάς πατριώτες, αγωνιστές, ήρωες, μάρτυρες. Η σύντομη ζωή τους καταγράφει μοναδική λεβεντιά, αυταπάρνηση, αυτοθυσία.
Ο δάσκαλος Ανδρέας Χαραλαμπίδης, γεννήθηκε στην Άρμου το 1940. Αποφοίτησε το καλοκαίρι του 1961 από την Παιδαγωγική Ακαδημία και ξεκίνησε τον ίδιο χρόνο τη διδασκαλική του σταδιοδρομία. Ήταν ένας νέος με αρχές και ιδανικά, δυναμικός και αγαπητός σε όλους. Το 1964 τον βρίσκει να διδάσκει στο μονοδιδάσκαλο σχολείο του μικτού χωριού Ελεδιώ. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, με την κορύφωση των πολεμικών επιχειρήσεων του τουρκικού στρατού στην Τηλλυρία, ο Ανδρέας κατατάσσεται στις εθελοντικές δυνάμεις για να αποτραπεί η δημιουργία του επιδιωκόμενου προγεφυρώματος. Στις μάχες του Λωρόβουνου και του υψώματος Μάλη, βορειοδυτικά της Μανσούρας, ο Ανδρέας Χαραλαμπίδης, πέφτει μαχόμενος ηρωϊκά σε ηλικία μόλις 24 ετών, στις 7 Αυγούστου 1964.
Στις ίδιες μάχες, το ίδιο εκείνο απόγευμα του Αυγούστου του 1964, από τα ίδια τουρκικά πυρά, η μικρή κοινότητα της Άρμου πληρώνει ένα δεύτερο βαρύ φόρο αίματος στον αγώνα για την ελευθερία. Ο μαθητής Ανδρέας Χατζηθεωρή πέφτει και αυτός μαχόμενος. Ένας ακόμη αιώνιος έφηβος ακολουθεί το δρόμο του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της λευτεριάς.
Τιμούμε σήμερα τη μνήμη τους και ανακαλούμε το νόημα της θυσίας τους που παραμένει αδικαίωτη. Το κυπριακό πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει. Όχι όπως ήτανε το 1964 όταν θυσιάστηκαν, αλλά όπως διαμορφώθηκε το 1974. Με την προδοσία του πραξικοπήματος, την εισβολή, την κατοχή.
Τώρα οι συνθήκες είναι ακόμη πιο δύσκολες. Και όσο περνάει ο καιρός γίνονται δυσκολότερες. Οι έποικοι πολλαπλασιάζονται, οι περιουσίες μας γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και σφετερισμού, ενώ τα τουρκικά στρατεύματα συνεχίζουν να κατέχουν το βόρειο τμήμα της Κύπρου και να αποτελούν θανάσιμη απειλή για το μέλλον.
Οι συνομιλίες που διεξάγονται υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών δεν αποδίδουν. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαπραγματεύεται με συναίσθηση ιστορικής ευθύνης και με πολιτική βούληση για την επίτευξη μιας δίκαιης, υπό τις περιστάσεις, λειτουργικής και βιώσιμης λύσης. Στη βάση των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών, του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου και των Συμφωνιών Υψηλού Επιπέδου. Στόχος είναι η ομοσπονδιακή λύση όπως περιγράφεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τα οποία όλοι επικαλούμαστε. Με ένα κράτος, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα. Με κατοχυρωμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των πολιτών του.
Ωστόσο, η προσπάθεια προσκρούει στη διχοτομική αδιαλλαξία της τουρκικής πλευράς, η οποία αμφισβητεί ακόμη και θέματα στα οποία υπήρξε σύγκλιση ή προσέγγιση απόψεων. Η επικοινωνιακή φιλολογία για λύση παραμένει χωρίς αντίκρισμα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Πίσω από το παιγνίδι επίρριψης ευθυνών, η τουρκική πλευρά επιδιώκει το τελεσίδικο ναυάγιο της διαδικασίας και την αναβάθμιση του παράνομου καθεστώτος. ΄Αλλωστε η πρόσφατη έκρηξη αλαζονείας και αδιαλλαξίας του κ. Ερντογάν δεν αφήνει αμφιβολίες. Αυτά, όμως, πρέπει να τα καταγράφει ο ΟΗΕ και η διεθνής κοινότητα γιατί είναι αρκούντως δηλωτικά της τουρκικής πολιτικής.
Όσο, λοιπόν, και να επιδιώκουμε τη λύση, και όντως την επιδιώκουμε, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε και δεν πρόκειται να αναγνωρίσουμε τα τετελεσμένα της εισβολής, ούτε να υποκύψουμε στους όρους του κατακτητή θέτοντας σε κίνδυνο την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού στη γη των πατέρων του. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Και, βεβαίως, ενόσω συνεχίζεται η κατοχή της Κύπρου, η Τουρκία δεν δικαιούται να αισιοδοξεί για τις ευρωπαϊκές της φιλοδοξίες.
΄Οσο δύσκολες και να είναι οι συνθήκες, εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με θέληση και αποφασιστικότητα, με συνέπεια και υπευθυνότητα, να ανατρέψουμε την κατοχή, να ανακόψουμε τον εποικισμό, να αποτρέψουμε τον εφιάλτη και την κατάρα της διχοτόμησης.
Αυτές τις κρίσιμες, ίσως και καθοριστικές στιγμές, η ενότητα είναι αναγκαίος όρος επιβίωσης. Είναι η ώρα της ευθύνης, της μεθοδικότητας, της διεκδίκησης, της συνολικής και συλλογικής προσπάθειας. Μόνο με σοβαρότητα, αξιοπιστία και συγκεκριμένους στόχους θα επιτύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Δεν θα λύσουμε τα μεγάλα προβλήματα με συνεχείς διαπληκτισμούς, ατελείωτες αντιδικίες και ασταμάτητες αντιπαραθέσεις. Θα προχωρήσουμε μπροστά μέσα από τον διάλογο, τη σύνθεση, τη συναίνεση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα κρίσιμα υπαρξιακά μας προβλήματα. Να προχωρήσουμε μπροστά με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία.
Τιμούμε με ευγνωμοσύνη τους ήρωές μας και η θυσία τους μας καθορίζει το χρέος: Nα αγωνιστούμε ενωμένοι, να υπερβούμε την κατοχή και τη διχοτόμηση. Να οικοδομήσουμε μια ελεύθερη και επανενωμένη πατρίδα, μια Κύπρο της ειρήνης της προόδου και του πολιτισμού για όλους τους ανθρώπους της. Για μας και τα παιδιά μας, για τις γενιές που μας έρχονται.
