εκδήλωση της ΠΟΓΟ Λευκωσίας για την ημέρα της Γυναίκας

Ομιλία του μέλους του Πολιτικού Γραφείου
Στέφανου Στεφάνου

στην εκδήλωση της ΠΟΓΟ Λευκωσίας για την ημέρα της Γυναίκας

Τρίτη 8 Μαρτίου 2016
-----------------------------------------------

Από μέρους της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, μεταφέρω σε όλες εσάς τα στελέχη, τα μέλη και τις φίλες της ΠΟΓΟ τους χαιρετισμούς, την εκτίμηση και την αγάπη μας.

Η έγνοια, το ενδιαφέρον και οι παρεμβάσεις του ΑΚΕΛ και της Αριστεράς για τη Γυναίκα είναι συνεχές, αδιάλειπτο και ουσιαστικό. Δεν είναι ευκαιριακό ούτε και επετειακό και πολύ περισσότερο δεν περιορίζεται στους τύπους, στις άνευ περιεχομένου διακηρύξεις και στην επίφαση.

Την Ημέρα της Γυναίκας την τιμούν όλοι. Ακόμα και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ο οποίος προεκλογικά ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές είχε δηλώσει ότι «και οι γυναίκες σκέφτονται». Ναι, έτσι είπε. Ότι «οι γυναίκες σκέφτονται»!

Ακολούθως βέβαια ο Πρόεδρος ισχυρίστηκε ότι έκανε ένα αστείο. Αυτά τα αστεία του προέδρου, όμως, τελικά στοιχίζουν πολύ ακριβά στην Κύπρο και το λαό μας, και ασφαλώς στις γυναίκες.

Το συντομότερο αστείο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το ενσωμάτωσε σε ένα ρήμα: «Δεσμεύομαι». Πριν τις προεδρικές εκλογές ο Πρόεδρος και ο ΔΗΣΥ είχαν λύσεις για όλα τα προβλήματα και μοίραζαν, όχι υποσχέσεις, αλλά δεσμεύσεις. Ποιος αλήθεια δεν θυμάται τον Πρόεδρο να δηλώνει μετά επιτάσεως: «Δεν υπόσχομαι. Δεσμεύομαι!».

Για τις γυναίκες βέβαια ο κύριος Αναστασιάδης –πέρα από τη «γενναιόδωρή» του πίστωση ότι «οι γυναίκες σκέφτονται»- δεν είπε και δεν δεσμεύτηκε τίποτα. Από αυτή την άποψη πρέπει όλες εσείς οι γυναίκες να νιώθετε τυχερές.

«Δεν σας υποσχέθηκε τίποτα, δεν περιμένετε τίποτα. Είσαστε ευτυχισμένες». Πιθανόν έτσι θα σχολίαζε ο Νίκος Καζαντζάκης αν ζούσε στις μέρες μας, παραφράζοντας τη γνωστή του φράση: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος».

Ο κ. Αναστασιάδης και ο ΔΗΣΥ δεν υποσχέθηκαν τίποτε στις γυναίκες, γιατί ποτέ δεν υπολόγισαν σοβαρά τις γυναίκες ως ζώσα κοινωνική δημιουργική δύναμη. Προφανώς, στο υποσυνείδητο της κυπριακής Δεξιάς ακόμα στριφογυρίζει το γνωστό συντηρητικό δόγμα: «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».

Στο τρίπτυχο αυτό η Δεξιά επιμερίζει στις γυναίκες ευθύνες μόνο για την οικογένεια. Η «πατρίς» είναι πάντοτε σοβαρή υπόθεση και μόνο οι άντρες μπορούν να ασχοληθούν με αυτήν. Η δε «θρησκεία» λειτουργεί όπως την κολυμβήθρα του Σιλωάμ στην οποία η Δεξιά ξεπλένει τις αμαρτίες της και τον αμοραλισμό της.

Για τη Δεξιά η πρόοδος και η καταξίωση, είναι ατομική υπόθεση, όχι συλλογική και ταξική. Και σε ένα ταξικό κόσμο του ατομικισμού, οι γυναίκες -όπως και οι εργαζόμενοι ασφαλώς- βρίσκονται στην πλευρά των λιγότερων ευκαιριών, βρίσκονται στις θέσεις που μειονεκτούν.

Βρίσκονται στην καταπιεσμένη κοινωνική και οικονομική πλευρά. Οι δε γυναίκες είναι διπλά καταπιεσμένες, αφού πέρα από την ταξική καταπίεση έχουν να αντιμετωπίσουν την κοινωνική καταπίεση, τις προλήψεις και τις προκαταλήψεις, τα αρνητικά στερεότυπα και τους δοσμένους μια για πάντα ρόλους.

Είναι για όλα αυτά –και για πολλά άλλα- που το γυναικείο ζήτημα είναι μέρος του συνολικότερου κοινωνικού και ταξικού ζητήματος για απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά της ανισότητας και της εκμετάλλευσης.

Η γυναίκα, δίπλα στον άντρα για μια καλύτερη κοινωνία. Ή, όπως το είπε η εμπνεύστρια της Παγκόσμιας Ημέρας για τη Γυναίκα, Κλάρα Τσέτκιν, «μαζί άντρες και γυναίκες για την απελευθέρωση της κοινωνίας, και της γυναίκας». Κι αφού η Τσέτκιν πέτυχε να καθιερωθεί η Ημέρα της Γυναίκας επανειλημμένα δήλωνε ότι αυτή η Ημέρα δεν είναι μέρα γιορτής, αλλά μέρα αγώνα.

Αγώνα για την ισοτιμία και την ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά και για ισοτιμία και ισότητα μεταξύ όλων των ανθρώπων. Για τη συμπληρωματικότητα και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά και ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους. Για ίσες ευκαιρίες μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά και για τα δύο φύλα.

Δύσκολος, πολύ δύσκολος ο στόχος σε ένα κόσμο που όχι μόνο βρίθει από ανισότητες και διακρίσεις, αλλά αναπαράγει, εντείνει και ανατροφοδοτεί τα προβλήματα. Ο πλούτος που παράγεται στον κόσμο σήμερα είναι πρωτοφανής. Το ίδιο και η φτώχεια, η πείνα και η εξαθλίωση. Οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα που κατέκτησε το γυναικείο κίνημα είναι πολλά, αλλά ακόμα πάσα πολλά εκατομμύρια γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο καταπιέζονται, κακοποιούνται, υποφέρουν.

Ας κάνουμε λοιπόν τη σημερινή Ημέρα, μέρα αγώνα. Ας κάνουμε αυτή τη μέρα, μέρα καθημερινού αγώνα. Γιατί χωρίς καθημερινό αγώνα τα πράγματα που είναι άσχημα για τις γυναίκες και τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους νέους, τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, θα γίνονται ολοένα και χειρότερες.

Θα γίνονται εφιάλτης ως αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που αναπτύσσουν οι κυρίαρχοι κύκλοι στην Ευρώπη και η κυβέρνηση Αναστασιάδη – Συναγερμού μέσω των πολιτικών λιτότητας.

Αγαπητές φίλες,

Μπορεί να μην υποσχέθηκε τίποτα η κυβέρνηση στις γυναίκες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν παίρνει αποφάσεις που επηρεάζουν αρνητικά τη θέση τους. Από αυτή την άποψη μακάρι οι κυβερνώντες να ξεχνούσαν τις γυναίκες. Δυστυχώς όμως! Οι αντιλαϊκές πολιτικές και αποφάσεις τους άμεσα επηρεάζουν τις γυναίκες.       

Οι αριθμοί τεκμηριώνουν ότι η οικονομική κρίση πλήττει πρωτίστως τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων.

• Οι μισθοί τους μειώνονται περισσότερο και οι ώρες εργασίας τους αυξάνονται. Η μισθολογική ανισότητα ενισχύεται

• Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους πλήττει πρώτιστα τις γυναίκες, αφού υποχρεώνονται να αναλαμβάνουν ρόλους που προηγουμένως αναλάμβανε το κράτος, όπως είναι η φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων.
• Με το πρόσχημα ότι δεν υπάρχουν πόροι, υποβαθμίζονται και απο-στελεχώνονται μηχανισμοί και θεσμοί που αφορούν τη γυναίκα, όπως είναι ο Επίτροπος Ισότητας, ο Εθνικός Μηχανισμός για τα Δικαιώματα για τη Γυναίκα κλπ.

Σε αντίθεση με το αντιλαϊκό και -να μου επιτρέψετε το νεολογισμό- αντι-γυναικείο ρόλο των κυβερνώντων, το ΑΚΕΛ εργάστηκε, πρότεινε και διεκδίκησε για τη γυναίκα, δίπλα και μαζί με την ΠΟΓΟ.

Ως ΑΚΕΛ- Αριστερά- Νέες Δυνάμεις, σε αρκετές περιπτώσεις και με τη συνεργασία και άλλων κομμάτων, εγείραμε στη Βουλή αρκετά ζητήματα που αφορούν άμεσα ή έμμεσα τις γυναίκες. Θέσαμε για παράδειγμα:

·         την επαναξιολόγηση των αμοιβών στα επαγγέλματα που θεωρούνται παραδοσιακά γυναικεία,

·         τη βελτίωση της συμμετοχής γυναικών στην πολιτική ζωή και στα κέντρα λήψης αποφάσεων,

·         το δικαίωμα των γυναικών χρηστών ναρκωτικών σε εξειδικευμένα προγράμματα/δομές απεξάρτησης,

·         την πρόοδο και τις προκλήσεις στην έρευνα για θέματα που άπτονται της ισότητας των φύλων στην Κύπρο,

·         την ενσωμάτωση της διάστασης των φύλων στην ανάπτυξη και αξιοποίηση των ανθρώπινων πόρων στις επιχειρήσεις της Κύπρου,

·         το ρόλο της πληροφορικής σε ό,τι αφορά την αλλαγή στερεοτύπων και τη διαμόρφωση συλλογικής κοινωνικής συνείδησης προς όφελος και των γυναικών,

·         την ενημέρωση για την αντιμετώπιση όσων ασθενών αδυνατούν να πληρώσουν στα Δημόσια Νοσοκομεία,

·         Θέσαμε θέμα για τα μέσα διαβίωσης οικογενειών που δεν είναι δικαιούχοι δημοσίου βοηθήματος ή είναι χωρίς καθεστώς ή είναι άτυποι μετανάστες. Εγείραμε θέμα για την αντιμετώπισή τους από τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας.

·         Εγείραμε την ανάγκη υιοθέτησης κώδικα πρόληψης και αντιμετώπισης της σεξουαλικής παρενόχλησης στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

·         Θέσαμε  τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν από την εφαρμογή  του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος και τα προβλήματα των μονογονεϊκών οικογενειών και την προστασία της μητρότητας.

Φίλες και φίλοι,

Με όσα έχουν λεχθεί είναι κάτι περισσότερο από φανερό ότι δεν είναι όλοι το ίδιο. Ότι δεν είναι όλοι αδιάφοροι για τα προβλήματα και τις ανησυχίες των απλών ανθρώπων. Ότι δεν είναι όλοι αδιάφοροι για τα προβλήματα των γυναικών. Για το ΑΚΕΛ μιλά η ιστορία του, μετρούν οι αγώνες του και οι διεκδικήσεις του για την κοινωνία, τον εργαζόμενο, τη γυναίκα.

μπροστά στην επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου, να ορθώσουμε ανάστημα.

Να σηκώσουμε το κεφάλι.

Είναι αδήριτη ανάγκη να σηκωθούμε από τους καναπέδες και τις πολυθρόνες και να βγούμε στους δρόμους.

------------------------------

Και προπάντων, πρέπει να νικήσουμε το φόβο.

Πρέπει να νικήσουμε την ηττοπάθεια τη μοιρολατρία.

Να νικήσουμε τη σιωπή.

-----------------------------

Ο καθένας με τη δράση και την ψήφο του στις 22 του Μάη που είναι οι βουλευτικές εκλογές, μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και πρέπει να εργαστούμε σκληρά γι’ αυτό.

Μαζί μπορούμε να θρέψουμε την ελπίδα, κάνοντας την Ημέρα της Γυναίκας, καθημερινή Μέρα αγώνα.