Επιμνημόσυνος
λόγος Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού
στο
μνημόσυνο πεσόντων κατά την τουρκική εισβολή της Κοινότητας Κάμπου
Χρέος
ιερό μας έφερε σήμερα εδώ, για να μνημονεύσουμε και να τιμήσουμε τους ήρωες της
Κοινότητας του Κάμπου που έπεσαν κατά την τουρκική εισβολή του 1974.
Η
μνήμη μάς φέρνει ξανά σε εκείνο καλοκαίρι της συμφοράς και της οδύνης. Σαράντα
ένα χρόνια μετά, με χιλιάδες πρόσφυγες στην ίδιά τους την πατρίδα, ακόμα
μετρούμε πληγές, τελούμε κηδείες αγνοουμένων και βιώνουμε τις συνέπειες της
κατοχής. Οι εκκλησίες μας μένουν βουβές και αλειτούργητες, η γη μας κατακλύζεται
από έποικους, οι τάφοι των προγόνων μας έχουν βεβηλωθεί, η πολιτιστική μας
κληρονομιά κινδυνεύει από ολοκληρωτική καταστροφή κι οι θυσίες των παλικαριών
μας μένουν αδικαίωτες.
Ωστόσο,
κορυφαία υποχρέωση όλων μας είναι η ζωντανή μνήμη της θυσίας τους και η απόδοση
τιμής σε όσους αγωνίστηκαν ή έπεσαν ηρωικά υπακούοντας στην προσταγή της
πατρίδας την κρίσιμη ώρα. Σήμερα, θυμόμαστε και τιμούμε ιδιαίτερα τους πεσόντες
και αγνοούμενους της Κοινότητας του Κάμπου. Δεν ξεχνούμε πως τα ηρωικά παιδιά
της αγωνίστηκαν και έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τη ζωή τους, προασπιζόμενα
τον τόπο μας, τα ιερά και τα όσιά μας, συνεχίζοντας έτσι μια παράδοση αιώνων.
Υποκλινόμαστε
στη θυσία τους και εκφράζουμε την εκτίμηση και τον σεβασμό μας στις οικογένειες
και ιδιαίτερα στους γονείς, οι οποίοι ανέθρεψαν παιδιά με αρχές και ιδανικά που
ομορφαίνουν τη ζωή, αλλά και τον θάνατο, όταν πρόκειται για την ελευθερία της
πατρίδας.
Πολύ
λίγα μπορούν να λεχθούν την ώρα τούτη για τους τιμώμενους, ωστόσο, θεωρώ τιμή
και υποχρέωσή μου να αναφερθώ με συντομία στον κάθε ένα ξεχωριστά:
Ιωάννης
Αχιλλέως
του Αχιλλέα και της Ελένης. Γεννήθηκε το 1950, είχε τέσσερις αδελφές και
αποφοίτησε από τη Σχολή Σαμουήλ. Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής σε
ηλικία 24 χρόνων, κατατάγηκε ως έφεδρος στο 256 Τάγμα Πεζικού. Έπεσε ηρωικά
μαχόμενος στο Περιστερωνάρι στις 21 Ιουλίου 1974.
Ανδρέας
Γιωργαλλίδης
του Γιώργου και της Θεοδοσίας. Γεννήθηκε το 1952, είχε δύο αδέλφια και
αποφοίτησε από την Τεχνική Σχολή Ξερού. Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής,
σε ηλικία 22 χρόνων κατατάγηκε ως έφεδρος στο 256 Τάγμα Πεζικού. Έπεσε ηρωικά
μαχόμενος στο Περιστερωνάρι στις 21 Ιουλίου 1974, μαζί με τον πρώτο του ξάδελφο
Ιωάννη Αχιλλέως.
Άρης
Μαυροσκούφης
του Αριστοτέλη και της Μαρίτσας. Είχε έναν αδελφό, ο οποίος είναι αγνοούμενος,
και τρεις αδελφές. Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, σε ηλικία 25 χρόνων
κατατάγηκε ως έφεδρος στο 256 Τάγμα Πεζικού στον Λιμνίτη. Στις 16 Αυγούστου
1974, ενώ δόθηκε διαταγή για αποχώρηση, ο Ανδρέας έμεινε πίσω για να βοηθήσει
τον πληγωμένο συμπολεμιστή του Χρίστο Καλαϊτζή, με αποτέλεσμα να πληγωθεί και
αυτός θανάσιμα.
Χρίστος
Καλαϊτζής του Παναγιώτη
. Ήταν παντρεμένος με την Ευρούλλα και είχε δύο κόρες, την Έλενα και τη Μαρία.
Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής κατατάγηκε ως έφεδρος στη Λεύκα και
έπεσε ηρωικά μαχόμενος σε ηλικία 29 χρόνων, στις 16 Αυγούστου 1974 στον
Λιμνίτη.
Χριστάκης
Χριστοδουλίδης
του Αριστοτέλη και της Μαρίτσας. Είχε έναν αδελφό, τον Ανδρέα που είναι
αγνοούμενος, και δυο αδελφές. Τελείωσε το Γεωργικό Γυμνάσιο και το 1974
εκτελούσε τη στρατιωτική του θητεία στο 211 Τάγμα Πεζικού. Στις 20 Ιουλίου 1974,
σε ηλικία 19 χρόνων, έπεσε ηρωικά μαχόμενος στην πράσινη γραμμή στη
Λευκωσία.
Θεμιστοκλής
Δράκος
του Ιωάννη και της Ελένης. Είχε τέσσερα αδέλφια. Υπηρετούσε τη στρατιωτική του
θητεία, όταν συνελήφθη στις 14 Αυγούστου 1974 στην περιοχή Κυθρέας-Συγχαρί. Ο
Θεμιστοκλής ήταν αγνοούμενος μέχρι το 2012, οπότε ανευρέθηκαν τα οστά του,
ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA
και στη συνέχεια κηδεύτηκε εδώ στη γενέτειρά του.
Ευάγγελος
Ευριπίδη
του Ευριπίδη και της Ουρανίας. Ήταν παντρεμένος και είχε δυο γιους και μια κόρη.
Χάθηκε ως έφεδρος σε ηλικία 34 χρόνων στο Νέο Χωριό Κυθρέας και ήταν αγνοούμενος
μέχρι το 2014, οπότε ανευρέθηκαν τα οστά του, ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο
DNA
, έγινε η κηδεία και στη συνέχεια η ταφή στον Τύμβο Μακεδονίτισσας.
Η
κοινότητα Κάμπου αναμένει ακόμα καρτερικά την εξακρίβωση της τύχης άλλων έξι
αγνοουμένων. Του έφεδρου αξιωματικού Ανδρέα Χριστοφόρου που χάθηκε στις 20
Ιουλίου στο Πέντε Μίλι στην Κερύνεια, του στρατιώτη Θεοχάρη Κιμή που χάθηκε στη
Νεάπολη στις 22 Ιουλίου, του έφεδρου Θεοφάνη Ορφανού που ήταν στη Μια Μηλιά στις
14 Αυγούστου, του έφεδρου Χαράλαμπου Αντωνίου που ήταν στη Βώνη στις 15
Αυγούστου, του έφεδρου Ανδρέα Χριστοδουλίδη που χάθηκε στη Λάπηθο στις 6
Αυγούστου και του στρατιώτη Χαράλαμπου Φαντάρου που χάθηκε στον Κοντεμένο στις
15 Αυγούστου.
Όσο
εξακολουθούν να υπάρχουν αγνοούμενοι, οι πληγές του 1974 μένουν ανοικτές και
πολλαπλασιάζονται. Ευχόμαστε ολόψυχα να επισπευσθούν οι διαδικασίες της
Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων, ώστε το συντομότερο δυνατό να μάθουμε για
την τύχη και του τελευταίου αγνοούμενου. Είναι ιδιαίτερα τραγικό να πεθαίνουν
γονείς χωρίς να έχουν μάθει για την τύχη των παιδιών τους.
Κυρίες
και Κύριοι,
Η
πατρίδα μας περνά σήμερα δύσκολες στιγμές. Η οδυνηρή εμπειρία της οικονομικής
ύφεσης προστέθηκε στον πόνο της κατοχής. Το καθήκον μας απέναντι στην
ημικατεχόμενη πατρίδα και τις μελλοντικές γενιές είναι επιτακτικό. Το χρέος
απέναντι στους νεκρούς βαρύ. Δεν πρέπει να φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων.
Έχουμε υποχρέωση να συντηρήσουμε τη μνήμη τους και να εμπνεύσουμε στη νέα γενιά
τα ιδανικά των νέων που τιμούμε.
Ο
λαός μας δικαιούται να ανακτήσει την ελευθερία του και να νιώσει ασφάλεια.
Εργαζόμαστε σκληρά, για να επιτύχουμε μια λειτουργική και βιώσιμη λύση του
Κυπριακού. Μέσα από την ειρηνική διαδικασία των διαπραγματεύσεων που ξεκίνησε
πρόσφατα μέσα σε ένα ευνοϊκότερο κλίμα και με την ενεργό πλέον συμβολή και της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, ευελπιστούμε ότι θα φτάσουμε σε μια λύση που να είναι συμβατή
με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, να στηρίζεται στις αρχές του διεθνούς δικαίου και να
διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες όλων των νόμιμων πολιτών της
χώρας μας. Μια λύση που θα δίνει τη δυνατότητα ειρηνικής συμβίωσης των κατοίκων,
αλλά θα εξασφαλίζει και την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού στη γη των πατέρων
του.
Για
την επίτευξη των στόχων μας, πέρα από το διεθνές δίκαιο, έχουμε ως στηρίγματα
τις παρακαταθήκες των ηρώων μας, τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας, την
ιστορία και την παράδοσή μας με τις διαχρονικές της αξίες, τις οποίες πρέπει να
μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας, στις επερχόμενες γενιές.
Ας
εργαστούμε όλοι με ομοψυχία, με την προσδοκία ότι θα ανατείλουν καλύτερες μέρες
για την πατρίδα μας. Αυτό θα είναι και το καλύτερο μνημόσυνο για όσους
θυσιάστηκαν για την ελευθερία της.
Ας
είναι αιωνία η μνήμη τους.
