Ομιλία του
Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων κ. Γιαννάκη Λ. Ομήρου
σε εκδήλωση της
Ένωσης Κυπρίων Νομού Μαγνησίας, στο Βόλο
Αισθάνομαι ιδιαίτερη
τιμή αλλά και ευθύνη ευρισκόμενος σήμερα εδώ με πρόσκληση της Ένωσης Κυπρίων
Μαγνησίας, για να μιλήσω για το πρόβλημα της συνεχιζόμενης τουρκικής
στρατιωτικής κατοχής του 37% των εδαφών της Κύπρου και την προοπτική
τερματισμού των δεινών του λαού μας, με μια λύση δίκαιη, λειτουργική,
δημοκρατική και βιώσιμη.
Τέτοιες εκδηλώσεις,
πέραν του ότι κρατούν ζωντανό το Κυπριακό μέσα στο μητροπολιτικό Ελληνισμό,
σφυρηλατούν τους ακατάλυτους δεσμούς Κύπρου-Ελλάδας και θεμελιώνουν την εθνική
ομοψυχία.
Από την Κύπρο της για 40
χρόνια συνεχιζόμενης κατοχής, από την Κύπρο του συρματοπλέγματος της ντροπής
και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σας φέρνω το μήνυμα της
αντίστασης και της άρνησης αποδοχής των τετελεσμένων. Σας φέρνω την αμετάθετη
απόφαση του λαού μας να συνεχίσει τον αγώνα όσος χρόνος κι αν χρειαστεί, όσες
θυσίες και αν απαιτηθούν ως τη νίκη, ως τη δικαίωση.
Σε πλήρη συμπόρευση με
το έθνος, το σύνολο των δυνάμεων του Ελληνισμού, θα δώσουμε τη μάχη της
δικαιοσύνης και της επικράτησης της διεθνούς νομιμότητας. Δεν θα υποστείλουμε
την αγωνιστική σημαία στο βωμό των όποιων σκοπιμοτήτων και υπό το βάρος της
όποιας διεθνούς υποκρισίας και αναλγησίας. Όλοι μαζί, Κύπρος, Ελλάδα και
απόδημος Ελληνισμός, σε άρρηκτη ενότητα, συμπαράταξη και συμπόρευση, θα υπερασπίσουμε
το δικαίωμα να ζήσουμε ελεύθεροι σε ελεύθερη πατρίδα.
Η ιστορία και η
αυθεντική καταγραφή της είναι μια αέναη προσπάθεια, ένας ασταμάτητος αγώνας
ενάντια στη λησμοσύνη, τη διαστρέβλωση και την απόπειρα πλαστογράφησης της
αλήθειας και των αυθεντικών γεγονότων. Ένας λαός δεν μπορεί να ελπίζει αν δεν
έχει συλλογική συνείδηση και μνήμη της ιστορίας, του παρελθόντος και του
πολιτισμού του. Ως διδαχή και οδηγός για το σήμερα και το αύριο. Αυτή είναι μια
προϋπόθεση «εκ των ων ουκ άνευ», για να υπάρξουμε ως εθνική και πολιτιστική
ενότητα και οντότητα.
Την 1η
Απριλίου τιμήσαμε την επέτειο της
έναρξης του αντιαποικιακού- εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ’55 -’59 με
ακρωτηριασμένη την εδαφική μας ακεραιότητα και με καταπατούμενα ανθρώπινα
δικαιώματα και ελευθερίες από τον αδίστακτο τουρκικό κατοχικό στρατό.
Επαναβεβαιώνοντας τη σταθερή και αμετάκλητη προσήλωσή μας στην κρατική μας
οντότητα που συνιστά η Κυπριακή Δημοκρατία ως θώρακας και ασπίδα απέναντι στη
διαχρονική δόλια προσπάθεια της Τουρκίας να την πλήξει και να τη διαλύσει.
Διερχόμενη μέσα από
συνωμοσίες και παγίδες, η Κυπριακή Δημοκρατία επέζησε και αποτελεί και σήμερα
σταθερό βάθρο, για τη συνέχιση του αγώνα για τερματισμό της τουρκικής κατοχής
και για λύση που θα διασφαλίζει τη φυσική και εθνική επιβίωση του Κυπριακού
Ελληνισμού.
Τιμήσαμε και τιμούμε και
στη γενέθλια επέτειο της Κυπριακής Δημοκρατίας τους αγωνιστές και ήρωες του
Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του 1955-59 που θεμελίωσαν τη δημιουργία του
Κυπριακού κράτους. Τιμούμε τους μαχητές και πεσόντες κατά την αντιμετώπιση της
Τουρκοανταρσίας εναντίον του νόμιμου κράτους του 1963-64. Τιμούμε τους
αγωνιστές της αντίστασης κατά του προδοτικού πραξικοπήματος του Ιουλίου του
1974 και όλους όσοι όρθωσαν τα στήθη τους κατά της τουρκικής εισβολής που ακολούθησε.
Τιμούμε ακόμα τον πρώτο Πρόεδρο και θεμελιωτή της Κυπριακής Δημοκρατίας,
Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Σε ένα τόπο μικρό που
βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια τόσο κρίσιμη γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά
περιοχή, με τα συμφέροντα τρίτων να επηρεάζουν καταλυτικά τη μοίρα του, η
ιστορική αναδρομή είναι επιτακτική ανάγκη. Ως μέθοδος εθνικής αυτογνωσίας αλλά
και άντλησης διδαγμάτων για καθορισμό της μελλοντικής πορείας. Για να μπει η
Κύπρος σε ένα νέο ιστορικό κύκλο αφήνοντας οριστικά πίσω ένα επώδυνο και πολυαίμακτο
παρελθόν.
«Η ιστορία της Κύπρου
είναι όμηρος της γεωγραφίας της». Αυτή η ρήση που αποτελεί συνήθη κοινή αναφορά
πολιτικών και ιστορικών αναλυτών που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με την Κύπρο,
είναι ίσως η πιο λακωνική αλλά και αληθής αποτύπωση της γεωπολιτικής σημασίας
της Κύπρου. Η συνήθης επωδός συγγραμμάτων, άρθρων και αναλύσεων για την
κυπριακή ιστορία και το Κυπριακό είναι: «Η Κύπρος βρίσκεται στο σταυροδρόμι
τριών ηπείρων, εκεί που συναντούνται τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, εκεί όπου
μεγαλούργησαν μεγάλοι πολιτισμοί της αρχαιότητας, εκεί όπου συγκρούστηκαν
μεγάλοι πρωταγωνιστές της ιστορίας» και άλλα παρόμοια.
Η εγγύτητα στη γη των
πετρελαίων της Μέσης Ανατολής και του Καυκάσου, η εγγύτητα του δρόμου προς την
Ινδία και την Άπω Ανατολή μέσω της Διώρυγας του Σουέζ, η εγγύτητα στην απόληξη
του πετρελαιαγωγού Μπακού-Τσεϊχάν και η εγγύτητα στην Τουρκία, τη Συρία, το
Λίβανο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ελλάδα είναι μια γεωγραφική εικόνα που
ομιλεί αφ’ εαυτής.
Πρόσφατα προστέθηκε
ακόμα ένα στοιχείο: Η ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κυπριακής
Δημοκρατίας, ιδιαίτερα στη νότια περιοχή. Η Κύπρος διεκδίκησε και κατοχύρωσε τα
συγκεκριμένα κυριαρχικά της δικαιώματα, με βάση τη σύμβαση του ΟΗΕ για το
Δίκαιο της Θάλασσας. Παρά τις έκνομες αντιδράσεις και θρασείες απειλές της
Τουρκίας, η Κυπριακή Δημοκρατία προχωρεί σε διεθνείς προσφοροδοτήσεις
δικαιωμάτων διερεύνησης και εκμετάλλευσης.
Για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία της η γεωγραφική θέση της Κύπρου
από επαχθές βάρος μπορεί να μετατραπεί σε συγκριτικό πλεονέκτημα.
Αποτέλεσμα εξωτερικών
συνωμοσιών και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων για το στρατηγικό έλεγχο της
Κύπρου, είναι η σημερινή ντε φάκτο διαίρεση με τη συνεχιζόμενη τουρκική
στρατιωτική κατοχή. Το Κυπριακό πενήντα τέσσερα χρόνια μετά τις συμφωνίες
Ζυρίχης-Λονδίνου παραμένει ζήτημα άρσης του αποικισμού και 40 χρόνια μετά την
τουρκική εισβολή παραμένει ζήτημα τερματισμού της στρατιωτικής κατοχής. Είναι
σημαντικό να τονιστεί ότι λύση πραγματική, μόνιμη και δίκαιη δεν μπορεί να
υπάρξει αν αφήνεται η αξιοποίηση της στρατηγικής θέσης της Κύπρου στην Τουρκία
και τη Βρετανία.
Πενήντα τέσσερα χρόνια
Κυπριακής Δημοκρατίας. Η δημιουργία της ωστόσο συνοδεύτηκε και σημαδεύτηκε από
δόλιους σχεδιασμούς. Η Μεγάλη Βρετανία, με την αυτοκρατορία καταρρέουσα,
αποφάσισε να συντηρήσει την πολιτικο-στρατιωτική της παρουσία στην Κύπρο για να
διαδραματίσει ένα περιφερειακό ρόλο με παγκόσμια εμβέλεια. Έτσι, με την τριμερή
στο Λονδίνο ενέπλεξε την Τουρκία, παρά τις πρόνοιες της Συνθήκης της Λωζάνης,
με στόχο την αξιοποίηση των Τουρκοκυπρίων ως αναχώματος στον αγώνα του κυπριακού
λαού για αυτοδιάθεση. Το «ουδέποτε» του τότε Υφυπουργού Χόπκινσον, τερμάτιζε
κάθε προοπτική για ειρηνική ανέλιξη. Η έκρηξη υπήρξε νομοτελειακή. Η ΕΟΚΑ
συντάραξε τον Κυπριακό Ελληνισμό και ενέπνευσε άλλους λαούς στον
αντιαποικιοκρατικό τους αγώνα. Τα παιδιά του λαού εξευτέλισαν το θάνατο,
ανεβαίνοντας τα σκαλιά της αγχόνης τραγουδώντας κι η πανίσχυρη βρετανική
στρατιωτική μηχανή αποδείχθηκε ανίκανη να σιγάσει την επαναστατική φλόγα. Τα
αγροτόσπιτα μεταμορφώθηκαν σε πανίσχυρα κάστρα κι ένας ολόκληρος λαός με μικρές
εξαιρέσεις στρατεύθηκε στον αγώνα.
Το τέλος της διαδρομής
ήταν η συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου που δυστυχώς νομιμοποιούσε την πολιτικο-στρατιωτική
παρουσία της Τουρκίας και επέβαλλε ένα μη λειτουργικό σύνταγμα φυλετικών
διακρίσεων. Η προσπάθεια του Μακάριου να μετατρέψει το Σύνταγμα σε λειτουργικό
προσέκρουσε στην άρνηση της Τουρκίας.
Είναι τραγελαφικό
Έλληνες Κύπριοι να θεωρούν την πρόταση των 13 σημείων ως αφετηρία της έκρηξης
του 1963-64. Από πότε προτάσεις οδηγούν σε έκρηξη αντί σε διάλογο; Έτσι
προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία η οποία οργάνωσε την Τουρκοανταρσία που κακώς
προβάλλεται ως διακοινοτική ταραχή. Ο τότε Γ.Γ. του ΟΗΕ Ου Θάντ με σαφήνεια
αποδίδει την ευθύνη στις τουρκικές προθέσεις για δημιουργία πολιτικο-στρατιωτικού
προγεφυρώματος στην Κύπρο. Ούτε ο αυτοεγκλωβισμός πέτυχε, δεδομένου ότι η
πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων εξακολουθούσε να ζει ειρηνικά με τους
Ελληνοκύπριους εκτός θυλάκων μέχρι την τουρκική εισβολή.
Ακολούθησε η αντεθνική
τρομοκρατική δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β΄ με την εμπλοκή της χούντας ολιγάριθμων ελληνόφωνων
αξιωματικών που είναι αδιανόητο να ταυτίζονται με την Ελλάδα και με τον
Ελληνικό λαό, τον οποίο δυνάστευαν. Δυστυχώς, η συνεργασία ή η ένοχη σιωπή
πολλών στην Κύπρο διευκόλυνε τα ξένα σχέδια. Το δημοκρατικό κίνημα αντιστάθηκε.
Σε πλήρη συμπόρευση με τον Ελληνικό λαό.
Όμως, τελικά μαρτυρήσαμε
την τελική φάση του σχεδίου Κίσινγκερ. Πραξικόπημα, απόπειρα δολοφονίας του
Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, εισβολή. Η εισβολή ήταν προσχεδιασμένη. Τα αποβατικά
πλοία έτοιμα προ μακρού. Έτσι, παρά το ότι οι ολιγάριθμοι επίορκοι αξιωματικοί
παραμένουν ένοχοι στη συνείδηση του Έθνους και θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν
ακόμα πιο σκληρά τις συνέπειες της ενοχής τους, αυτό δεν θα πρέπει να αποτελεί άλλοθι
στην εγκληματική τουρκική εισβολή, ούτε να καταδικάζουμε το σύνολο των
πατριωτών Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών που πολέμησαν ηρωικά και έπεσαν
προασπιζόμενοι τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Πενήντα τέσσερα χρόνια
Κυπριακής Δημοκρατίας. Χρόνια δίσεκτα με ανεκπλήρωτα οράματα και με
κατολισθήσεις. Με την Τουρκοανταρσία, την αντεθνική δράση της ΕΟΚΑ Β΄, το
προδοτικό πραξικόπημα, την προσπάθεια επιβολής του σχεδίου Γκιουνές, που
προνοούσε διασπορά του τουρκικού στρατού σε ολόκληρη την Κύπρο, την επιστροφή
του Μακάριου, την απόπειρα επιβολής του καταστροφικού Σχεδίου Ανάν που διέλυε
την Κυπριακή Δημοκρατία και το οποίο απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία ο λαός
μας, το διακοινοτικό διάλογο που όπως διεξάγεται αποτελεί αδόκιμη διαδικασία,
δεδομένου ότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής - κατοχής και παραβίασης αρχών
του Διεθνούς Δικαίου.
Πενήντα τέσσερα χρόνια
Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Κύπρος, ένα αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού, με
συμβολή στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, με Ζήνωνες και Ονήσιλους, με ομηρικά
κατάλοιπα στην τοπολαλιά, με βουβά τώρα αρχαία θέατρα, με συμπόρευση με το Μέγα
Αλέξανδρο, με Κίμωνες, με Μαχαιράδες και Δίκωμα, εξευτελίζοντας τον θάνατο και
με σύγχρονα «μολών λαβέ» δακτυλοδεικτούν την πορεία μας.
Με τον Κολοκοτρώνη να
δηλώνει: «Τίποτα δεν εφοβήθηκα, ούτε εις τας αρχάς, ούτε εις τον καιρόν του
Δράμαλη όπου ήρθε με 30 χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό ούτε ποτέ, μόνο εις το
προσκύνημα εφοβήθηκα». Και εμείς αυτό φοβόμαστε. Και αυτή η κληρονομιά
παραμένει ζωντανή όταν στην Κύπρο την αέρινη τη Μακαρία τη γη, οι ιστορικές
παραδόσεις πλαστογραφούνται, θέατρα και εκκλησιές δολοφονούνται, τα ανθρώπινα
δικαιώματα ενταφιάζονται και πατρογονικές εστίες δημεύονται.
Όμως, δεν μας ταιριάζει
το μοιρολόι. Πιστοί στις πολυχιλιόχρονες παραδόσεις μας, με το λαό και για το
λαό, θα αγωνιζόμαστε ωσότου ζωντανέψουμε την αρχαία φωνή στα βουβά θέατρα. Η ιστορία
και οι σημαντικές στιγμές της δεν αποτελούν αντικείμενο μελέτης για να
γνωρίσουμε τι κατόρθωσαν άλλοι στο παρελθόν, αλλά για να μάθουμε τι είναι σωστό
να πράξουμε και εμείς στο παρόν και στο μέλλον. Γιατί το παρελθόν είναι το
μαντείο από όπου πρέπει να αντλούμε για το μέλλον.
Τα δραματικά και φωτεινά
γεγονότα του 1955-59 πρέπει να είναι το «κρυφό σχολειό» κάθε Κύπριου Έλληνα που
θέλει να στοχάζεται σωστά για τη μοίρα του τόπου του. Γι’ αυτό η αναδρομή στις
μεγάλες στιγμές της εποποιίας της 1ης Απριλίου, η μελέτη των έργων
και των ημερών εκείνου του αγώνα, είναι η προσφορότερη μέθοδος αυτογνωσίας για
κάθε στοχαζόμενο Κύπριο Έλληνα. Μας προσφέρει τα φωτεινότερα παραδείγματα των
αρετών, την απίστευτη αντοχή της ιστορικής συνείδησης, την πίστη μας στην Ιδέα
της Ελευθερίας, την ευψυχία, την τόλμη, την πρωτοβουλία, τη δύναμη της
προσωπικότητας των Κυπρίων Ελλήνων.
Η 1η Απριλίου
έθεσε τα θεμέλια μέσα σε επώδυνες συνθήκες για τη γέννηση της Κυπριακής
Δημοκρατίας. Υπήρξε ένας υπέροχος αγώνας που οδήγησε σε μια φαλκιδευμένη,
δυστυχώς, εν πολλοίς ανεξαρτησία και που αργότερα με το προδοτικό πραξικόπημα
και την τουρκική εισβολή οδηγήθηκε στη μέχρι σήμερα συνεχιζόμενη κατοχή της
πατρίδας. Κάτι που σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί και δε μειώνει το νόημα του
αγώνα και το μεγαλείο της θυσίας των αγωνιστών.
Δίπλα στο Διάκο
παρατάξαμε το Μάτση, τον Αυξεντίου, τον Παλληκαρίδη, δίπλα στο Αρκάδι και τη
Γραβιά το Δίκωμο, το Λιοπέτρι και το Μαχαιρά. Και σήμερα; Μερικές δεκαετίες
μετά τον υπέροχο εκείνο αγώνα του 55-59, πιστό πρότυπο της εθνεγερσίας του 1821,
αντιμετωπίζουμε δραματικές συνθήκες. Μια μοιρασμένη πατρίδα και μια διαρκή
απειλή για την ανακοπή της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού στην Κύπρο. Ποιο είναι το χρέος μας μέσα σε αυτές τις
συνθήκες; Θα περιοριζόμαστε σε εκφώνηση πατριωτικών ομιλιών; Θα εξαντλούμαστε
σε πανηγυρικούς που εξατμίζονται με την παρέλευση των επετείων;
Η βαριά κληρονομιά που
τιμούμε σήμερα μας υπαγορεύει άλλα καθήκοντα. Να αγωνιστούμε αταλάντευτα και
ανυποχώρητα για τον τερματισμό της κατοχής, την ενότητα του κράτους, τη
διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών του συνόλου του
Κυπριακού λαού. Να δώσουμε το μήνυμα ότι ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν θα
γονατίσει. Ναι, με σωφροσύνη. Ασφαλώς με υπευθυνότητα. Αλλά και με απόρριψη της
λογικής της αποδοχής της υπέρτερης δύναμης του κατακτητή. Και με άρνηση συνεχών υποχωρήσεων στις πιέσεις
ξένων που, αντί να στρέφονται προς την πλευρά του κατακτητή και παραβάτη του
Διεθνούς Δικαίου, εξακολουθούν, υιοθετώντας κυνικά πολιτική δύο μέτρων και δύο
σταθμών, να ανατρέπουν καθημερινά κάθε έννοια ηθικής και δικαιοσύνης.
Το καθήκον μας σήμερα
απέναντι στην ιστορία και τον πολιτισμό μας είναι η με κάθε κόπο και κάθε θυσία
αποτροπή των κινδύνων που απεργάζονται στην πατρίδα μας, οι εχθροί της
ελευθερίας. Θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να
ξεγράψουμε δικαιώματα και να ξεχάσουμε δίκαια. Κανένας εκβιασμός, καμιά απειλή,
καμιά δυσκολία και καμιά πίεση δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην ταπεινωτική
συνθηκολόγηση.
Η Κύπρος δεν μπορεί και
δεν πρέπει να παραμείνει η μόνη μοιρασμένη χώρα στην Ευρώπη, όταν η ίδια η
Ευρώπη προχωρεί προς την ενοποίηση της. Δεν μπορεί η Ευρώπη να ανέχεται στο
κατώφλι της την παρουσία ενός στρατού κατοχής, σε μια χώρα μέλος της ΕΕ. Η
Κύπρος, στο δύσκολο δρόμο της, ενισχύεται γιατί νοιώθει δίπλα της την Ελλάδα
και ολόκληρο το Ελληνικό Έθνος. Στρατεύεται ο Ελληνισμός στον αγώνα της Κύπρου
γιατί συνειδητοποιεί πως κοινή είναι η μοίρα του Ελληνισμού και πως αν χαθεί ο
αγώνας αυτός, θα σημειωθεί ένα βαθύ ρήγμα στην περίμετρο του Έθνους. Γι’ αυτό,
εκείνο που τώρα απαιτείται περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι η εθνική ομοψυχία
και η συσπείρωση όλου του Ελληνισμού, για να μπορέσει να αντέξει στον αγώνα για
δικαίωση.
Η επανάληψη των
διαπραγματεύσεων με βάση τη συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου, η οποία
περιέχει αμφισημίες και λεγόμενες εποικοδομητικές ασάφειες, είναι βέβαιο ότι θα
αξιοποιηθεί από την τουρκική πλευρά. Είναι ήδη φανερό ότι δεν εγκαταλείπονται
οι πάγιες τουρκικές θέσεις.
Στην πραγματικότητα η Τουρκία
εξακολουθεί να προτείνει δύο λαούς, δύο κράτη, συνεταιρισμό, νομιμοποίηση του
εποικισμού και της διαίρεσης, εγγυητικά δικαιώματα και ξένη στρατιωτική
παρουσία. Αντί δε μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης, η Τουρκία υποχρεώνει τους
Έλληνες Κύπριους να υποβάλλουν αίτηση για βίζα αποδεχόμενοι ότι είναι πολίτες
της «Διοίκησης της Νότιας Κύπρου», χαρακτηρίζει τους καταγόμενους από την
Καρπασία ως «αλλοδαπούς», ενώ αυτή την εβδομάδα ο κ. Έρογλου δήλωσε στη Νέα
Υόρκη ότι δεν πρόκειται να συζητήσει θέμα εποίκων στις διαπραγματεύσεις γιατί
δήθεν είναι νόμιμοι πολίτες της Τ.Δ.Β.Κ.
Η στρατηγική μονομερών
υποχωρήσεων με τον ευσεβοποθισμό ότι αυτό θα οδηγήσει σε λύση -όταν ο
Νταβούτογλου με κυνισμό διακηρύττει ότι «κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας
Τουρκοκύπριος θα ’πρεπε να τον εφεύρουμε» και ότι «η Τουρκία πρέπει να ελέγχει
τις κυπριακές εξελίξεις γιατί η Κύπρος είναι απαραίτητη στους σχεδιασμούς της
να καταστεί περιφερειακή υπερδύναμη με παγκόσμια εμβέλεια»- αποτελεί κατά τον
πλέον επιεική χαρακτηρισμό αθεράπευτη αφέλεια.
Ταυτόχρονα η Τουρκία
απαιτεί συγκυριαρχία στο Αιγαίο, κηδεμονία των μουσουλμανικών κοινοτήτων στον
πρώην οθωμανικό χώρο. Δηλαδή διχοτόμηση του Αιγαίου, κυπροποίηση της Θράκης και
αλεξανδροποίηση της Κύπρου μέσω του εποικισμού. Η μάχη που δίνεται σήμερα είναι
για διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και για τη φυσική και εθνική επιβίωση του
Κυπριακού Ελληνισμού.
Για να διασφαλίσουμε
ενότητα δράσης, πρέπει να προτείνουμε ως βάση λύσης το ομόφωνο ανακοινωθέν του
Εθνικού Συμβουλίου του 2009, που προνοεί για λύση που πρέπει να διασφαλίζει την
ενότητα του χώρου, του κράτους, της οικονομίας, των θεσμών, των βασικών
ελευθεριών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα απαλλάσσει από έποικους,
κηδεμόνες και ξένη στρατιωτική παρουσία.
Δυστυχώς, υπήρξαν
παρεκκλίσεις. Είναι επιτακτική ανάγκη να αναιρεθούν προτάσεις που συγκρούονται
με τις πρόνοιες του ομόφωνου ανακοινωθέντος του Εθνικού Συμβουλίου.
Θέλουμε φιλία με όλους.
Όχι μονόπλευρη. Θέλουμε ειρήνη, βασισμένη στη δικαιοσύνη. Να προασπίσουμε τα
δικαιώματα μας. Το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, κατοχής, εποικισμού,
παραβίασης των αρχών του διεθνούς δικαίου.
Να καταγγείλουμε την
Τουρκία σε όλα τα διεθνή, περιφερειακά και εθνικά βήματα. Ευρωπαϊκή πορεία της
Τουρκίας προϋποθέτει συμμόρφωση στις ευρωπαϊκές αξίες και τα ευρωπαϊκά
κεκτημένα. Δεν θα ανεχθούμε ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας a la carte. Δεν είμαστε αντίθετοι σε διεθνή διάσκεψη. Όμως, με μόνο
θέμα τη διεθνή πτυχή (κατοχή, κατάργηση εγγυήσεων, εποικισμό) και με συμμετοχή
μόνο κυβερνήσεων. Άλλωστε, μόνο με τον τερματισμό της κατοχής θα αποκτήσουν οι
Τουρκοκύπριοι ανεξαρτησία φωνής. Οι κίνδυνοι είναι ορατοί.
Να αξιοποιήσουμε την ευρωπαϊκή
ιδιότητα της χώρας μας. Να απαιτήσουμε την πιο ενεργό ανάμιξη της Ε.Ε. στις
προσπάθειες για λύση. Με διορισμό ως Ειδικού Απεσταλμένου για το Κυπριακό
πολιτικής προσωπικότητας και όχι τεχνοκράτη, όπως συμβαίνει σήμερα. Να
επιδιώξουμε την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της Τουρκίας έναντι της Κυπριακής
Δημοκρατίας, όπως αυτές αποφασίστηκαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Άρνηση της
Τουρκίας να συμμορφωθεί, θα πρέπει να οδηγεί σε οριστικό τερματισμό της
ενταξιακής της πορείας.
Καμιά διασύνδεση του
φυσικού αερίου με τη λύση του Κυπριακού. Τόσο η προβολή αυτών των πτυχών όσο
και η σωστή προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα για μια καινούργια εθνική στρατηγική
με εγκατάλειψη των χρεωκοπημένων χειρισμών του παρελθόντος, συνιστούν
προϋποθέσεις για να επανατροχιοδρομηθεί το Κυπριακό στην πραγματική
αντικατοχική του βάση.
Επιβάλλεται ακόμα η
εμπλοκή όλων των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας στις προσπάθειες για
λύση. Η εναπόθεση αποκλειστικότητας σε ΗΠΑ και Βρετανία και ο αποκλεισμός
παραδοσιακών μας φίλων, όπως η Ρωσία, η Γαλλία και η Κίνα, συνιστά υπονόμευση
και αποδυνάμωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ελληνοκυπριακής πλευράς.
Επείγει ταυτόχρονα η
αξιοποίηση των νέων γεωστρατηγικών, γεωπολιτικών και γεωοικονομικών δεδομένων
που έχουν διαμορφωθεί στην περιοχή μας και ανέτρεψαν παγιωμένες ισορροπίες
δεκαετιών. Η παταγώδης αποτυχία της τουρκικής πολιτικής στη Συρία και την
Αίγυπτο, οι βαθύτατα τραυματισμένες της σχέσεις με το Ισραήλ, η συνεργασία
Κύπρου- Ισραήλ- Ελλάδας και οι άριστες σχέσεις που διατηρεί η Κύπρος με τον αραβικό
κόσμο, σε συνδυασμό με το συγκριτικό πλεονέκτημα των φυσικών μας πόρων στην ΑΟΖ
της Κυπριακής Δημοκρατίας, συνιστούν το νέο πεδίο πάνω στο οποίο μπορεί να
οικοδομηθεί η νέα εθνική μας στρατηγική.
Η δεινή κατάσταση στην
οποία έχει περιέλθει η κυπριακή οικονομία, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να
επηρεάσει την επιβαλλόμενη ορθή και εθνικά υπεύθυνη διαχείριση του Κυπριακού. Να
δώσουμε το μήνυμα ότι κανείς δεν πρέπει να διανοηθεί ότι η οικονομική κρίση θα
ήταν δυνατό να μας οδηγήσει στο να αποδεχθούμε ελλειμματικές λύσεις.
Να εργαστούμε για την
ανόρθωση και το ξαναζωντάνεμα της κυπριακής οικονομίας. Να αξιοποιήσουμε όλες
τις ζωντανές δυνάμεις της Κυπριακής κοινωνίας. Όπως μετά την τραγωδία του 1974,
με απώλεια του 70% των πλουτοπαραγωγικών μας πόρων, μπορέσαμε μέσα από τις
στάχτες και τα ερείπια να οδηγήσουμε σε αναγέννηση την οικονομία, έτσι και
σήμερα. Άλλωστε, η οικονομία μαζί με την άμυνα αποτελούν κορυφαίες παραμέτρους
και θεμελιακούς πυλώνες της αναγκαίας εθνικής στρατηγικής για την επιτυχία του
αγώνα για τον τερματισμό της κατοχής και τη δίκαιη και βιώσιμη λύση του
Κυπριακού.
Με αισιοδοξία, με
αγωνιστική ενότητα, με συστράτευση δυνάμεων, με συμπόρευση του συνόλου του
Ελληνισμού, μπορούμε και θα ανοίξουμε ένα καινούργιο δρόμο προοπτικής και ελπίδας
για το μέλλον.
Οι ήρωες του
εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 55-59, της υπεράσπισης της Κυπριακής
Δημοκρατίας το 1963-64, της αντίστασης στο προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη
τουρκική εισβολή του 1974, πίστευαν σε μια Κύπρο και ένα Ελληνισμό που να
ξεχωρίζει για να βρίσκει τον αναντικατάστατο ρόλο που δίνει νόημα και
περιεχόμενο στη ζωή: Τον αγώνα για ελευθερία, για πρόοδο της κοινωνίας, για την
προκοπή του λαού και του Έθνους.
Εκπέμπουν από τα
πανάρχαια βάθη της ιστορίας του Ελληνισμού στους αιώνες το παράγγελμα που
απορρίπτει την υποταγή, την αδράνεια, την παραίτηση, μπροστά στα τείχη που
υψώνουν μπροστά μας οι κάθε λογής κήρυκες της ενσωμάτωσης και της ήττας. «Εις
οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Όμοια
και εμείς. Ακούμε το παράγγελμα τους. Διαβάζουμε τους οιωνούς της νέας εποχής,
αλλά και ανταποκρινόμαστε στο πολύβουο κάλεσμα της ιστορίας. Όχι, για να
σταματήσουμε περιδεείς και παράλυτοι μπροστά στα τείχη, μπροστά στις δυσκολίες
που συναντούμε, αλλά για να τραβήξουμε καταπάνω τους, να τα γκρεμίσουμε, να τα
ξεπεράσουμε. Να κτίσουμε το καινούριο, με όραμα και πυξίδα πλεύσης τις άφθορες
διαχρονικά αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.
Αυτό είναι το καλύτερο
μνημόσυνο, η μέγιστη τιμή για τις υπέροχες θυσίες τους.
Τους το χρωστούμε! Το
χρωστούμε στις μελλοντικές γενιές!
---------------------
