Ομιλία του
Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων για τους εορτασμούς
της 25ης Μαρτίου 1821 και 1ης
Απριλίου 1955
Ο Πρόεδρος της Βουλής
των Αντιπροσώπων κ. Γιαννάκης Λ.
Ομήρου σε χαιρετισμό
που απηύθυνε απόψε σε εκδήλωση του Πολιτιστικού Κέντρου
του Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ για τους εορτασμούς της 25ης Μαρτίου 1821
και 1ης
Απριλίου 1955 με θέμα: Η 25η Μαρτίου, η 1η Απριλίου και
τα σημερινά μας καθήκοντα» ανέφερε τα πιο κάτω:
«Για τους μεγάλους, για
τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,
Αρμόζουν τα λόγια τα
μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά,
Γι’ αυτούς η σιγή, γι’ αυτούς
τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι, κι οι κλάδοι ελιάς».
«Η απόδοση τιμής για τις
μεγάλες αγωνιστικές στιγμές της ιστορίας και για τους επώνυμους και τους
ανώνυμους πρωταγωνιστές της, αποτελεί αναμφίβολα επιτακτικό χρέος. Και για
λαούς σαν το δικό μας που περνά ακόμα στιγμές εθνικής δοκιμασίας και αντιμετωπίζει
κινδύνους επιβίωσης, αυτό το χρέος αποτελεί μια κορυφαία αναγκαιότητα.
Γιατί πέρα από την
οφειλόμενη απόδοση τιμής μπορούμε και πρέπει να αντλούμε διδάγματα για τη
συνέχιση και καταξίωση ενός αγώνα που δεν έχει ακόμα δικαιωθεί. Οι εθνικές
εκκρεμότητες, τα ανοικτά εθνικά προβλήματα, επιβάλλουν την αναδρομή στο
παρελθόν ως ενέργεια αγωνιστικής αφύπνισης, ως βήμα εθνικής ανάτασης και ως
έμπνευση για τις διαχρονικά άφθορες αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και
της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.
Άλλωστε το 1821
αποτέλεσε ακριβώς ως ιστορική στιγμή αμφισβήτησης της δουλείας, της ξένης
τυραννίας και της καταπίεσης, το μεγάλο και ρωμαλέο άλμα ενατένισης του
Ελληνισμού προς την ίδια την ιδέα της ύπαρξης του. Χωρίς την
εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση της 25ης Μαρτίου, ο Ελληνισμός ως
εθνική οντότητα θα αποτελούσε υπόθεση ιστορικής αναδίφησης και μελέτης
γλωσσολογικής και εθνολογικής έρευνας, εγκυκλοπαιδικής και αρχειακής
καταγραφής. Όχι, όμως υπαρκτή εθνική οντότητα του σήμερα.
Στον Ελληνισμό έχουμε
πολλές επετείους που τις θεωρούμε εθνικές. Αυτό οφείλεται στο ότι συνέβησαν, κατά τη
διάρκεια των τελευταίων αιώνων, πολλά μεγάλα ιστορικά γεγονότα, εθνικής όμως
σημασίας, καθώς η Ελλάδα ελευθερωνόταν σταδιακά και κάθε τόπος είναι φυσικό να
γιορτάζει τη μέρα της απελευθέρωσης του.
Mέσα στο
πλήθος αυτό των εθνικών γιορτασμών, μοναδική και πρώτη μένει η 25η
Μαρτίου. Κάθε χώρα, όσες πολλές και μεγάλες και αν είναι οι ιστορικές της ώρες,
διαλέγει μια μοναδική στιγμή, μια μοναδική μέρα, μέσα στην οποία ενσαρκώνει όλο
το μεγαλείο της, όλα τα ιδανικά της. Και
αυτή είναι η μοναδική της Εθνική Γιορτή.
Στην 25η
Μαρτίου συμπυκνώνεται η βούληση ενός λαού να αποκτήσει την πολιτική ελευθερία
ύστερα από την κατάπνιξη της Γαλλικής Επανάστασης. Πρώτοι οι Έλληνες -μέσα σε μια Ευρώπη
κυριαρχημένη από μοναρχικά φέουδα- πρόβαλαν την αρχή ότι κάθε λαός, που έχει
αληθινή και όχι κατασκευαστή, εθνική συνείδηση, έχει και το δικαίωμα να
διεκδικήσει την πολιτική του αυτονομία.
Η Ελληνική Εθνεγερσία
στάθηκε η σφήνα που μπήκε στον τεράστιο βράχο της Ιερής Συμμαχίας και συνέβαλε
αποφασιστικά στη διάσπαση της και από τότε άλλαξε μορφή η πολιτική ζωή της
Ευρώπης. Και αυτό κατορθώθηκε, όχι μόνο με την εύνοια μερικών κυβερνήσεων, αλλά
με το πρωτόφαντο ρεύμα του φιλελληνισμού όλων των λαών της Ευρώπης και της
Αμερικής. Πολλές επαναστάσεις με ιερούς
σκοπούς έγιναν από λαούς δουλωμένους και βασανισμένους. Καμιά όμως δεν
προκάλεσε τέτοιον ενθουσιασμό, όσο η Ελληνική.
Σε όλες τις γλώσσες του
κόσμου ποτέ δεν πλάσθηκαν ειδικές λέξεις, που να σημαίνουν τους φίλους άλλων
λαών και άλλων επαναστάσεων. Μόνο για
μια επανάσταση και μόνο για ένα λαό, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου πλάσθηκε η
λέξη «φιλέλλην» και «φιλελληνισμός», λέξεις που δεν αναφέρονται στην παγκόσμια
λατρεία προς τους αρχαίους Έλληνες, αλλά στην αγάπη όλων των ελευθέρων ανθρώπων
για τους αγωνιστές του 1821 και τους συνεχιστές εκείνου του αγώνα ως τις μέρες
μας.
Από τη μάχη του
Δραγατσανίου, με αρχηγό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ως τη μάχη της Πέτρας, με
στρατηγό το Δημήτριο Υψηλάντη και Κυβερνήτη τον Εθνομάρτυρα Καποδίστρια,
φανερώθηκαν όλες οι αρετές του Γένους. Αυτή
η συμπάθεια οφειλόταν στην ιδέα που η Ελληνική Επανάσταση συμβόλιζε, στην
εκθαμβωτική αίγλη μερικών πολεμικών κατορθωμάτων, που στην ψυχή χιλιάδων
ανθρώπων συνέχιζαν τον ηρωισμό του Κυναίγειρου και του Λεωνίδα. Ο δαυλός του
Κανάρη δεν έλαμψε μόνο στα νερά της Χίου, φώτισε όλη την Ευρώπη της εποχής
εκείνης. Και όταν έπεσε το Μεσολόγγι δεν
πένθησε μόνο η Ελλάδα, αλλά ο πολιτισμένος κόσμος ολόκληρος. Ακόμη και ο ολύμπιος Γκαίτε ένιωσε την πτώση
του σαν σεισμό. Τα ευγενέστερα πνεύματα
της εποχής, ο Σέλλεϋ, ο Βύρων, ο Πούσκιν, αισθάνονταν τότε σαν δικό τους τον
αγώνα των Ελλήνων. Το φράγμα των υπερασπιστών της Ιερής Συμμαχίας, με
πρωταγωνιστή το Μέττερνιχ, έσπασε μπρος σε ένα χείμαρρο ανώτερων ορμητικών
αισθημάτων. Χωρίς αυτό το φιλελληνικό,
το συναισθηματικό υπόβαθρο, τα συμφέροντα των μεγάλων για την απελευθέρωση που
μόνο υστερότερα άρχισαν σιγά-σιγά να αναπτύσσονται, δεν θα άντεχαν, ούτε θα
αποκτούσαν τη δύναμη που χρειάζονταν, για να σπάσει η αρχή, ότι κάθε μοναρχία,
ακόμη και του Σουλτάνου, είναι ιερή και απαραβίαστη. Έτσι η Επανάσταση του 1821
στάθηκε μια καμπή κορυφαία όλης της ευρωπαϊκής ιστορίας και της ανέλιξης των
πολιτικών ιδεολογιών.
Όμως η ιστορία και οι
σημαντικές στιγμές της δεν αποτελούν αντικείμενο μελέτης για να γνωρίσουμε τι
κατόρθωσαν άλλοι στο παρελθόν, αλλά για να μάθουμε τι είναι σωστό να πράξουμε
εμείς στο παρόν και στο μέλλον. Γιατί το παρελθόν είναι το μαντείο από όπου
πρέπει να αντλούμε χρησμούς για το μέλλον.
Τα δραματικά, τα φωτεινά αλλά και τα σκοτεινά γεγονότα της εθνεγερσίας
πρέπει να είναι το «Κρυφό Σχολειό» κάθε Έλληνα, που θέλει να στοχάζεται σωστά
για τη μοίρα του τόπου του.
Συμπυκνωμένες βρίσκουμε
μέσα στο οχτάχρονο διάστημα του αγώνα όλες τις ομορφιές ακόμα όμως και τις
άσχημες στιγμές του Γένους. Άλλες από αυτές πρωτοπαρουσιάζονταν από τα χρόνια
του Ομήρου, άλλες αργότερα στα χρόνια της Αθηναϊκής Πολιτείας, άλλες από τα
χρόνια που συγχρωτίζονταν ο ελληνισμός με παράταιρους και με πρωτόφαντες εξωελληνικές
ιδεολογίες, άλλες που κληροδοτήθηκαν από το Βυζάντιο και τέλος άλλες μελανές
στιγμές που σαν τα ζιζάνια φύτρωσαν στον εθνικό αγρό στα 400 χρόνια της
σκλαβιάς.
Γι’ αυτό η αναδρομή στις
μεγάλες στιγμές της εθνεγερσίας, η μελέτη των έργων και των ημερών της
Επανάστασης του 1821, είναι η προσφορότερη μέθοδος αυτογνωσίας για κάθε
στοχαζόμενο Έλληνα. Mας προσφέρει τα φωτεινότερα παραδείγματα των αρετών μας,
την απίστευτη αντοχή της ιστορικής μας συνείδησης, την πίστη μας στην Ιδέα του
Έθνους, την ευψυχία, την τόλμη, την πρωτοβουλία, τη δύναμη της προσωπικότητας
των Ελλήνων.
Η 25η Μαρτίου
έθεσε τα θεμέλια μέσα σε επώδυνες συνθήκες για τη γέννηση του νέου ελληνικού
κράτους. Αποτέλεσε ακόμα την αφετηρία, με την παράδοση που δημιούργησε για τη
μετέπειτα απελευθέρωση και άλλων ελληνικών εδαφών.
Υπήρξε ακόμα το φωτεινό
παράδειγμα και για το δικό μας αντιαποικιακό αγώνα του 55- 59. Ένα υπέροχο
αγώνα που οδήγησε σε μια φαλκιδευμένη, δυστυχώς, εν πολλοίς ανεξαρτησία και που αργότερα με το
προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή οδηγήθηκε στη μέχρι σήμερα
συνεχιζόμενη κατοχή της πατρίδας. Κάτι που σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί και
δε μειώνει το νόημα του αγώνα και το μεγαλείο της θυσίας των αγωνιστών.
Δίπλα στο Διάκο
παρατάξαμε τον Αυξεντίου, το Μάτση, τον Παλληκαρίδη, δίπλα στο Αρκάδι και τη
Γραβιά το Δίκωμο, το Λιοπέτρι και το Μαχαιρά. Το μεγάλο βήμα του Κυπριακού
Ελληνισμού, να κινηθεί από το τέλμα και τις δύσκαμπτες και ηττοπαθείς
αντιλήψεις, που παρέμειναν ως προϊόν της πίκρας των αποτυχημένων δειλών βημάτων
του παρελθόντος, προς μια κατεύθυνση ριζοσπαστική που συνιστούσε μια πραγματική
ιστορική τομή ως προς τις συμπεριφορές και τις πρακτικές που διαχρονικά είχε
ακολουθήσει ο Κυπριακός Ελληνισμός, είναι το βασικό επίτευγμα του αγώνα του1955-59.
Ο Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας
εναντίον της αποικιοκρατικής δύναμης «εν όπλοις» αποτελούσε πράξη αναίρεσης
κάθε προηγούμενης στάσης και απόρριψης της λογικής των ισορροπιών δυνάμεων και
των ισοζυγίων με αποφασιστική υπέρβαση των δήθεν ρεαλιστικών εκτιμήσεων, που αν
επικρατούσαν, θα οδηγούσαν αναπόφευκτα στην καθήλωση και απονέκρωση κάθε
κίνησης για δυναμική αντιπαράθεση προς την αποικιοκρατική δύναμη.
Ανεξάρτητα, λοιπόν από
λάθη, παραλείψεις και κενά, που ως ένα βαθμό ήταν φυσικό να υπάρξουν, ο αγώνας
της ΕΟΚΑ που αναμφίβολα εξελίχθηκε σε ένα λαϊκό κίνημα αντιαποικιακό,
αντιιμπεριαλιστικό και γνήσια εθνικοαπελευθερωτικό, συνέτεινε στην αποφασιστική
αποδέσμευση του λαού από τις συντηρητικές αναστολές και τα σύνδρομα ενός
υποβόσκοντος μακροχρόνια συμβιβασμού με την «μοίρα των αδύναμων και μικρών» που
θα πρέπει αγόγγυστα να συμφιλιώνονται με την κάθε μορφής δουλεία και καταπίεση.
Το βασικό στοιχείο που
οριστικά πια σηματοδοτεί το 55-59 είναι ο βαθύτατος πατριωτισμός που στόχευε
μέσα από την ολοκληρωτική ρήξη με το
αποικιοκρατικό καθεστώς στην αυτοδιάθεση του λαού μας. Υπήρξε τελικά αυτός ο
αγώνας ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα που γέννησε και έκφρασε ελπίδες και προσδοκίες
σε γενιές αγωνιστών που φιλοδόξησε να δώσει μια ελπιδοφόρα προοπτική σε
αδικαίωτους πόθους ολόκληρων αιώνων. Η
κατάληξη αυτού του αγώνα δεν ήταν η εκπλήρωση της μεγάλης προσδοκίας, μπορούμε
ωστόσο με βεβαιότητα να διαπιστώσουμε ότι η πρωτοβουλία είναι ιστορικά
δικαιωμένη.
Θα αποτελούσε βαθύτατα
αντιδιαλεκτική και ανιστόρητη προσέγγιση, στο όνομα και με επιχείρημα το
ανολοκλήρωτο του εγχειρήματος, να ισχυριστεί κάποιος ότι ο αγώνας έγινε επί
ματαίω και πολύ περισσότερο να αποφανθεί ότι η επιλογή της χρονικής στιγμής και
ο χαρακτήρας του αγώνα συνέτειναν στα δεινά που σημάδεψαν τη μέχρι σήμερα πορεία
μας.
Ο συμβιβασμός του 1959
ως προϊόν και αποτέλεσμα της συμβιβαστικής αντίληψης και νοοτροπίας που
χαρακτήριζε τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις των Αθηνών, δεν μπορεί να
μετατοπίζεται ως ιστορική ευθύνη και εθνικό ανόμημα στο κίνημα του 55-59. Εβάρυνε και βαρύνει την ανεπαρκή και όχι μόνο,
τότε ελληνική ηγεσία, που όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα, λειτουργούσε σε αρμονία
με τα συμφέροντα της υπερατλαντικής δύναμης.
Τα
μεγάλα επιτεύγματα του αγώνα του 55 -59 υπήρξαν:
- Η οριστική αποδέσμευση του λαϊκού κινήματος από τις ψυχώσεις και τα σύνδρομα της εθνικής μειονεξίας και ανημποριάς.
- Η αποφασιστική ρήξη με το παρελθόν και η άμεση αμφισβήτηση των λογικοφανών αναλύσεων των συσχετισμών και των ισοζυγίων.
- Η εθνική αυτοεπιβεβαίωση μέσα από μια διαδικασία δυναμικής αφύπνισης και αποκατάστασης αισθήματος εμπιστοσύνης προς τις αστείρευτες δυνάμεις του λαού.
- Η απόρριψη της παγίδευσης του κυπριακού λαού σε ένα μόνιμο ιστορικό περιθώριο και η αναγόρευση του σε υπαρκτή συνιστώσα μιας εθνικής οντότητας.
- Η ενεργός και ισότιμη συμμετοχή του λαού μας σε μια παγκόσμια προσπάθεια αμφισβήτησης του επικυρίαρχου ρόλου των αποικιοκρατικών δυνάμεων που έπαιρνε τη μορφή επαναστάσεων-χιονοστιβάδας στην Αφρική και στην Ασία. Μια προσπάθεια που καθόρισε την ουσιαστική διαμόρφωση του μεταπολεμικού πολιτικού χάρτη της ανθρωπότητας.
- Η δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας που παρά τα επαχθή βάρη της κηδεμονίας, των υπολειμμάτων του αποικισμού και των συνταγματικών παγίδων, εξακολουθεί να αποτελεί και σήμερα το ύψιστο όπλο μας στον αγώνα για απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή και την εθνική επιβίωση του λαού μας.
Ο Κυπριακός Ελληνισμός,
που διήλθε μέσα από λάκκους λεόντων και συμπληγάδες πέτρες και που εξακολουθεί
και σήμερα μια δύσβατη πορεία επιβίωσης, οφείλει και μπορεί να κοιτάξει με
αισιοδοξία το μέλλον.
Ο αγώνας του 55-59, για
τον οποίο μπορεί να σεμνύνεται, αποτελεί μια ιστορική συνηγορία και για τη
σημερινή μας κατεύθυνση, στη βάση των σημερινών συνθηκών της χρονικής και
πολιτικής συγκυρίας. Μέσα στο νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον με μια νέα εθνική
αυτοπεποίθηση μπορούμε να ανοίξουμε το δρόμο για να μπει η Κύπρος σε ένα νέο
ιστορικό κύκλο, αφήνοντας πίσω οριστικά ένα επώδυνο και πολυαίμακτο παρελθόν.
Και σήμερα; Μερικές δεκαετίες μετά τον υπέροχο εκείνο
αγώνα του 55- 59, πιστό πρότυπο της εθνεγερσίας του 1821, αντιμετωπίζουμε και
πάλι δύσκολες εθνικές συνθήκες. Μια μοιρασμένη πατρίδα και μια διαρκή απειλή
για την ανακοπή της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού στην Κύπρο. Ποιο είναι
το χρέος μας μέσα σε αυτές τις συνθήκες; Θα περιοριζόμαστε σε ανέγερση και
αποκαλυπτήρια μνημείων και στην εκφώνηση πατριωτικών ομιλιών; Θα εξαντλούμαστε σε πανηγυρικούς που
εξατμίζονται με την παρέλευση των επετείων;
Η βαριά κληρονομιά που
τιμούμε σήμερα μας υπαγορεύει άλλα καθήκοντα. Να αγωνιστούμε αταλάντευτα και
ανυποχώρητα για τον τερματισμό της κατοχής, την ενότητα του κράτους, τη
διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών του συνόλου
του κυπριακού λαού. Να δώσουμε το μήνυμα
ότι ο Κυπριακός Ελληνισμός δε θα γονατίσει. Θα προχωρήσει, ναι, με σωφροσύνη, ασφαλώς
με υπευθυνότητα, αλλά και με απόρριψη της λογικής της αποδοχής της υπέρτερης
δύναμης του κατακτητή. Και με άρνηση συνεχών υποχωρήσεων στις πιέσεις ξένων που,
αντί να στρέφονται προς την πλευρά του κατακτητή και παραβάτη του διεθνούς
δικαίου, εξακολουθούν, υιοθετώντας κυνικά πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών,
να ανατρέπουν καθημερινά κάθε έννοια ηθικής και δικαιοσύνης.
Το καθήκον μας σήμερα
απέναντι στην ιστορία και τον πολιτισμό μας είναι η με κάθε κόπο και κάθε θυσία
αποτροπή των κινδύνων που απεργάζονται την πατρίδα μας οι εχθροί της
ελευθερίας. Θα πρέπει να καταστήσουμε
σαφές ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να ξεγράψουμε δικαιώματα και να ξεχάσουμε
δίκαια. Κανένας εκβιασμός, καμιά απειλή, καμιά δυσκολία και καμιά πίεση δεν
πρέπει να μας οδηγήσει στην ταπεινωτική συνθηκολόγηση που δεν θα διασφαλίζει
μακροχρόνια την επιβίωση του λαού μας.
Η Κύπρος δεν μπορεί και
δεν πρέπει να παραμείνει η μόνη μοιρασμένη χώρα στην Ευρώπη, όταν η ίδια η
Ευρώπη προχωρεί προς την ενοποίηση της. Δεν
μπορεί η Ευρώπη να ανέχεται στο σπίτι της την παρουσία ενός στρατού κατοχής, σε
μια χώρα αναπόσπαστο μέλος της Ένωσης.
Η Κύπρος στο δύσκολο
δρόμο της ενισχύεται, γιατί νοιώθει δίπλα της την Ελλάδα και ολόκληρο το
Ελληνικό Έθνος. Στρατεύεται ο Ελληνισμός στον αγώνα της Κύπρου, γιατί
συνειδητοποιεί πως κοινή είναι η μοίρα του Ελληνισμού και πως, αν χαθεί ο
αγώνας αυτός, θα σημειωθεί ένα βαθύ ρήγμα στην περίμετρο του Έθνους. Γι’ αυτό εκείνο που τώρα απαιτείται,
περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι η εθνική ομοψυχία και η συσπείρωση όλου του
Ελληνισμού για να μπορέσει να αντέξει στον αγώνα για δικαίωση.
Για να γίνουν όμως όλα
αυτά πράξη, θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική επανεκτίμηση όλων των δεδομένων
στη βάση της αλήθειας, της αποφυγής της διγλωσσίας, των εύκολων και μεγάλων
λόγων που αποδεικνύονται κενοί περιεχομένου. Αυτή η ώρα είναι η ώρα της αλήθειας, της
ανάληψης ευθυνών, των έντιμων και καθαρών εξηγήσεων.
Σαράντα χρόνια αδιέξοδων
και αναποτελεσματικών χειρισμών είναι πολλά. Ο λαός απαιτεί συνέπεια λόγων και
έργων και αποφυγή στρουθοκαμηλισμών. Ο
λαός απαιτεί αποφάσεις και πολιτικές αξιόπιστες που να εμπνεύσουν ξανά τη
χαμένη αυτοπεποίθηση και την πίστη στις αστείρευτες δυνατότητες του λαού και
του έθνους. Με βάση όμως το αξίωμα όπως
το καθορίζει ο εθνικός μας ποιητής πως «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί
εθνικόν ότι είναι αληθές».
Χρειάζεται μια
καινούργια εθνική στρατηγική με ενότητα στηριγμένη σε συλλογική διαβούλευση και
κοινές αποφάσεις.
- Με αποκάλυψη της τουρκικής στάσης ενώπιον της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
- Με προβολή του Κυπριακού ως προβλήματος εισβολής-κατοχής και παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου.
- Με διαμόρφωση περιγράμματος λύσης του Κυπριακού, το οποίο να οριοθετεί τα όρια ασφαλείας για την εθνική και φυσική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Στη βάση του κοινού ανακοινωθέντος του Εθνικού Συμβουλίου του Σεπτεμβρίου του 2009 που μπορεί να αποτελέσει και τη βάση μιας πλατειάς εθνικής ενότητας.
- Με επιδίωξη σύγκλησης Διεθνούς Διάσκεψης για τη διεθνή πτυχή του Κυπριακού.
- Με αξιοποίηση της ευρωπαϊκής ιδιότητας της χώρας μας αλλά και των ευρωπαϊκών φιλοδοξιών της Τουρκίας, για να υποχρεωθεί να τερματίσει την κατοχή και να αποδεχθεί λύση στη βάση των αρχών του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου.
- Με αξιοποίηση των νέων γεωστρατηγικών, γεωπολιτικών και γεωοικονομικών δεδομένων που έχουν διαμορφωθεί στην περιοχή μας και ιδιαίτερα με την ανακάλυψη υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
- Με σαφές μήνυμα ότι η οικονομική κρίση δεν θα μας γονατίσει για να αποδεχθούμε άδικη και ετεροβαρή λύση.
Οι πρόσφατες εξελίξεις
με το κοινό ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου, δεν πρέπει επ’ ουδενί
να οδηγήσουν σε εκπτώσεις σε ό,τι αφορά την προσήλωση στις βασικές αρχές λύσης
του Κυπριακού. Απαραίτητα χαρακτηριστικά της λύσης όπως είναι η μία, μόνη και
αδιαίρετη κυριαρχία και η μία υπηκοότητα, ως αποτέλεσμα της ασάφειας και της
αμφισημίας των διατυπώσεων του κοινού ανακοινωθέντος, τυγχάνουν ήδη ερμηνείες
από την τουρκική πλευρά που προσιδιάζει σε συνομοσπονδία. Όπως επίσης και η
παραχώρηση του κατάλοιπου εξουσίας στις πολιτείες αντί την κεντρική κυβέρνηση. Η δε εμμονή της τουρκικής πλευράς σε ίδρυση
νέου κράτους από λεγόμενα υφιστάμενα κράτη, παραπέμπει σε διάλυση της Κυπριακής
Δημοκρατίας και παρθενογένεση.
Οι κίνδυνοι είναι
οφθαλμοφανείς. Πρωταρχικό εθνικό καθήκον
είναι να αποτρέψουμε την υλοποίηση των τουρκικών σχεδιασμών με την υπεράσπιση
των βασικών αρχών λύσης του Κυπριακού. Ο
αγώνας μας είναι αγώνας ζωής, είναι αγώνας δικαίου και σε τέτοιους αγώνες δεν
επιτρέπεται η αποτυχία. Χρέος μας
ταυτόχρονα να δώσουμε το μήνυμα ότι η οικονομική κρίση που έπληξε την Κύπρο δεν
θα μας οδηγήσει σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση.
Όσοι επιθυμούν να
επικρατήσει ασφάλεια και σταθερότητα στην περιοχή, πρέπει να στραφούν προς την
πηγή της ανωμαλίας που είναι η τουρκική επιθετικότητα. Με την ανοχή που
επιδεικνύουν προς την Τουρκία, ενισχύουν την εγκληματική της συμπεριφορά, την
αδιαλλαξία και την άκρατη αρνητικότητα της. Σε τυχόν αποσταθεροποίηση στην
περιοχή, η ευθύνη τους θα είναι τεράστια, ενώ είναι βέβαιο ότι θα πληγούν και
τα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα.
Η συνταγή της ειρήνης
είναι απλή. Να πείσουν την Τουρκία να συμφωνήσει σε μια λύση όπως την
περιγράφει η πολιτισμένη ανθρωπότητα. Να
την πείσουν να αποσύρει τα στρατεύματα της από την Κύπρο και να δεχθεί το
διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ.
Τώρα βρισκόμαστε στο
σταυροδρόμι της ιστορίας. Χρέος μας να μην ολιγωρήσουμε και να μη φανούμε
κατώτεροι των περιστάσεων. Εμπνευσμένοι από την αθάνατη παράδοση του 1821 και
του 1955, να εδραιώσουμε το ανίκητο μέτωπο της ελευθερίας. Να ανοίξουμε διάπλατα τη λεωφόρο της εθνικής
δικαίωσης, για να ατενίσουμε την ιστορία, το έθνος, τους αγώνες και τους
αγωνιστές με το κεφάλι ψηλά.
Οι επέτειοι που τιμούμε
σήμερα υπήρξαν γιατί πίστευαν και αγωνίστηκαν οι πρόγονοι μας για ένα έθνος που
να ξεχωρίζει, για να βρίσκει τον αναντικατάστατο ρόλο που δίνει νόημα και
περιεχόμενο στη ζωή: τον αγώνα για ελευθερία, για πρόοδο της κοινωνίας, για την
προκοπή του λαού και του Έθνους.
Οι ήρωες του ΄21 και του ΄55 εκπέμπουν από τα
πανάρχαια βάθη της ιστορίας του Ελληνισμού στους αιώνες το παράγγελμα που
απορρίπτει την υποταγή, την αδράνεια, την παραίτηση μπροστά στα τείχη που
υψώνουν μπροστά μας οι κάθε λογής κήρυκες της ενσωμάτωσης και της ήττας. «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Όμοια και εμείς, ακούμε το παράγγελμα τους,
διαβάζουμε τους οιωνούς της νέας εποχής, αλλά και ανταποκρινόμαστε στο πολύβουο
κάλεσμα της ιστορίας. Όχι, για να σταματήσουμε περιδεείς και παράλυτοι μπροστά
στα τείχη, μπροστά στις δυσκολίες που συναντούμε, αλλά για να τραβήξουμε
καταπάνω τους, να τα γκρεμίσουμε, να τα ξεπεράσουμε. Να κτίσουμε το καινούριο με όραμα και πυξίδα πλεύσης τις άφθορες διαχρονικά αξίες
της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.
Αυτό είναι το καλύτερο
μνημόσυνο, η μέγιστη τιμή για τις επετείους που τιμούμε αυτές τις μέρες. Να δικαιώσουμε τους αγώνες και τους αγωνιστές
με τη συστράτευση και την αγωνιστική ενότητα για την ελευθερία και τη λύτρωση
της πατρίδας μας».
----------------------
