Η
Μονή του Κύκκου υποδέχεται σήμερα τον Αρχιεπίσκοπο και Εθνάρχη Μακάριο
στη μόνιμη πια θέση του, αυτή που ατενίζει από ψηλά την Κύπρο για την
οποία έζησε και αγωνίστηκε και στην οποία αφιέρωσε τα περισσότερα χρόνια
της πολυτάραχης ζωής του.
Η Κυβέρνηση και όλος ο πολιτικός κόσμος
τιμούμε τη μνήμη του Εθνάρχη Μακαρίου, που συνιστά το σημαντικότερο
κεφάλαιο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας μας. Άλλωστε, ο
Μακάριος διετέλεσε πολιτικός αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα,
Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου και πρώτος, και επί 17 συναπτά
έτη, Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ταυτίζοντας το όνομά του με τη
γέννηση και το ανάθρεμμα του νεοσύστατου κυπριακού κράτους, αλλά και την
ανάπτυξη και την πολιτική ωρίμανση της κυπριακής κοινωνίας.
Όταν καλείται ο όποιος ομιλητής, είτε
πολιτικός, είτε ιστορικός, είτε υποστηρικτής ή και κριτής του Εθνάρχη
Μακαρίου, να αναφερθεί στον βίο και το έργο του δεν μπορεί παρά να
καταλαμβάνεται από δέος και με βαθύτατο σεβασμό να καταγράφει την
πολιτική και εθναρχική του διαδρομή.
Ακόμη και η παραπομπή σε κρίσιμες για την
πατρίδα αποφάσεις αναδεικνύει την τόλμη, την υπευθυνότητα, την ηγετική
και χαρισματική προσωπικότητά του. Μια προσωπικότητα που γνώριζε με
πάθος να διεκδικεί αλλά και με πραγματισμό να αποφασίζει, πάντα με
αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας.
Αν κάτι διέκρινε τον Εθνάρχη Μακάριο
περισσότερο από κάθε άλλο, ήταν η οξεία αντίληψη της Ιστορίας. Αγωνιούσε
πάντα για την τελική κρίση της Ιστορίας. Και έχει μεγίστη σημασία για
όλους εμάς που έχουμε κληθεί από τον κυπριακό λαό να τον υπηρετήσουμε,
να έχουμε πάντα την ίδια αγωνία για την τελική κρίση, όχι μόνο των
πολιτών, αλλά του έθνους και της Ιστορίας.
Θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά για τις
δεκαετίες που διέσχισε με την πολιτική του πορεία και τη θρησκευτική του
πανδαισία ο Μακάριος, από τη δεκαετία του ’50 μέχρι τον κρίσιμο εκείνο
Αύγουστο του 1977 που ο θάνατος τον στέρησε από τον κυπριακό λαό, την
ώρα που τον είχε όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη.
Αρκούμαι να σημειώσω ότι στη σύγχρονη
πολιτική μας ιστορία ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έχει συνδέσει το όνομά του
όχι μόνο με τους δεδομένους αγώνες του για τη δικαίωση του Κυπριακού
Ελληνισμού, αλλά και με την επιλογή και την ανάδειξη της πολιτικής
ωριμότητας και σωφροσύνης που επιβάλλει σε κάθε υπεύθυνο ηγέτη την
αναζήτηση λύσεων μέσα από τον διεκδικητικό ρεαλισμό ο οποίος εξασφαλίζει
την αξιόπιστη διπλωματία στο εξωτερικό και τη σύνθεση θέσεων και
πολιτικών που διασφαλίζουν την απαραίτητη ενότητα στο εσωτερικό.
Η ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο συνιστούσε
τότε, και συνιστά και σήμερα, απαραίτητη προϋπόθεση και όπλο στον αγώνα
μας για δικαίωση. Ο Μακάριος ευτύχησε να διανύσει μια τραχεία και
γεμάτη εμπόδια πολιτική πορεία ως λαοπρόβλητος ηγέτης. Σπάνια ηγέτες
συγκεντρώνουν τη λαϊκή υποστήριξη που ο Μακάριος κέρδισε σε χρόνους
δύσκολους και πονηρούς. Απέκτησε, όμως, και αντιπάλους χωρίς φραγμούς
και αναστολές που μετήλθαν των χείριστων μέσων για την αντιμετώπισή του,
οδηγώντας, δυστυχώς, κάποιους ελληνόφωνους να εκμεταλλευτούν τη δράση
τους και να μας οδηγήσουν στη σημερινή τραγωδία.
Η πορεία του Εθνάρχη Μακαρίου πρέπει να
είναι για μας φάρος και οδηγός πολύτιμος στις δύσκολες μέρες που
διερχόμαστε και στις δυσκολότερες που ακολουθούν. Πρέπει να διδαχθούμε
από την ιστορία μας, να διδαχθούμε από τη σοφία και δόξα του ηγέτη, αλλά
και από τα λάθη μας. Οφείλουμε να εκτιμήσουμε την αξία της συνεννόησης,
της συνεργασίας και της διαβούλευσης και να αναλογιστούμε τον όλεθρο
στον οποίο μπορεί να μας οδηγήσει η διχόνοια και οι συγκρούσεις.
Οφείλουμε να είμαστε απέναντι στους
πολιτικούς μας αντιπάλους γενναιόδωροι. Να είμαστε όλοι υπεύθυνοι,
ενωμένοι και συναινετικοί. Αυτό το έπραξε και ο Εθνάρχης Μακάριος όταν
έδωσε κλάδο ελαίας σε αυτούς που έστρεψαν τα όπλα εναντίον του,
γνωρίζοντας ότι όταν δεν τιμάς και δεν οικοδομείς τον δημοκρατικό
πολιτικό πολιτισμό, τις συνέπειες τις πληρώνει τελικά όλη η χώρα, τις
πληρώνει η πατρίδα.
Θα πρέπει, το πιστεύω, και έτσι υπαγορεύει
το εθνικό καλό, ενωμένοι να αγωνιστούμε για την επανένωση της χώρας μας
και συστρατευμένοι να αγωνιστούμε για την ανόρθωση της οικονομίας μας.
Όπως ακριβώς θα ήθελε ο Μακάριος. Όπως ακριβώς επιτάσσει το ιστορικό
χρέος μας.
Με αυτά τα λίγα λόγια, αποκαλύπτω τον
ανδριάντα του Εθνάρχη Μακαρίου, του άξιου αυτού τέκνου της πατρίδας που
τη ζωή του την αφιέρωσε στην Κύπρο, στον Κυπριακό Ελληνισμό, στους
ανθρώπους που αγάπησε και τον αγάπησαν όσο κανέναν άλλο.
Ας είμαι ο τελευταίος των σκυταλοδρόμων που
ακολουθώντας και υλοποιώντας τις παρακαταθήκες του να παραδώσω μια
πατρίδα χωρίς στρατεύματα κατοχής, επανενωμένη, σύγχρονη και ευρωπαϊκή
που να μπορεί επιτέλους να δώσει ό,τι χρωστούμε σε έναν εμπνευσμένο
ηγέτη, αλλά και σε όλους όσοι έδωσαν το αίμα τους για να ζούμε ελεύθεροι
και να διεκδικούμε όσα μας αξίζουν: Την ελευθερία και τη συντήρηση του
έθνους και της ελληνικής καταγωγής μας. |
|
