Είναι
με αισθήματα συγκίνησης, δέους και σεβασμού που βρίσκομαι εδώ σήμερα,
στον ιερό τούτο χώρο, για να αποδώσουμε με λόγια φτωχά το μεγαλείο
εκείνων που θυσίασαν τη ζωή τους υπέρ πίστεως και πατρίδος. Να
αποδώσουμε την οφειλόμενη τιμή στα ηρωικά παλικάρια της κοινότητας μας,
που με το θάνατο τους σε διαφορετικές κρίσιμες στιγμές της κυπριακής
ιστορίας, υψώθηκαν περίλαμπροι διαλαλητές της ελευθερίας και πρόβαλαν
ιδεώδη πρότυπα ελληνικού ηρωισμού.
Στη μνήμη και στην καρδιά μας
ξαναζωντανεύουμε σήμερα τις εξέχουσες μορφές του Κυριάκου Κακουλλή, του
Ιωνά Νικολάου και του Κυριάκου Κολοκάση, που αναδεικνύουν τη δύναμη και
την αποφασιστικότητα ενός λαού όταν αγωνίζεται για τα ιδανικά και τις
αξίες του.
Παιδί των πολύτεκνων αγροτών του Γιάννη και
της Ειρήνης Κακουλλή, ο Κυριάκος γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1942 στο
Γέρι. Οι γονείς του, φλογεροί πατριώτες, κατάφεραν κάτω από δύσκολες για
την εποχή συνθήκες, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με αισθήματα αγάπης
και προσφοράς προς την πατρίδα. Έτσι, όταν άρχισε ο μεγάλος αγώνας για
τη λευτεριά της Κύπρου, δεν αποτέλεσε έκπληξη που ο Κυριάκος Κακουλλής,
σε ηλικία μόλις 15 χρονών, γίνεται μέλος της ΑΝΕ, της Αλκίμου Νεολαίας
της ΕΟΚΑ. Νέος με πάθος, πίστη, αλλά και γεννημένος ηγέτης, ο Κυριάκος
αναλαμβάνει σύντομα καίρια καθήκοντα, έχοντας δράση δυσανάλογη του
νεαρού της ηλικίας του.
Δέκα χρόνια αργότερα, το 1963, η πατρίδα μας
βρίσκεται ξανά μπροστά σε κινδύνους και απειλές. Μεγαλωμένος και
γαλουχημένος με τα ύψιστα ιδανικά της ελευθερίας και της εθνικής
δικαίωσης, ο 23χρονος Κυριάκος, ασφαλώς και δεν μπορούσε να μείνει
αμέτοχος: αφήνει, έτσι, τη δουλειά του για να βρεθεί στην πρώτη γραμμή,
προασπιστής των εθνικών ιδεωδών και της ελευθερίας του τόπου. Πρόθυμα
κατατάσσεται στις ειδικές αστυνομικές δυνάμεις τον Φεβρουάριο του 1964. Ο
υπέρμετρος ζήλος του να υπηρετήσει την πατρίδα μας καταδεικνύεται
πλήρως στην έκθεση που έγραψε λίγες μέρες πριν την εγγραφή του ως
αστυνομικός, όπου, χαρακτηριστικά, λέει μεταξύ άλλων: «Θέλω να γίνω
αστυνομικός. Δεν ξέρω φυσικά αν αυτή μου η επιθυμία θα εκπληρωθεί, αλλά
θέλω κι εγώ να εργαστώ και να εκτελέσω το καθήκον μου προς την πατρίδα
μου, για την ασφάλεια του κράτους μου και την προάσπιση της ελευθερίας
και ανεξαρτησίας της Κύπρου μας, που τώρα τελευταία κινδύνευσε από τους
Τούρκους».
Εκτελώντας, λοιπόν, το καθήκον του ως
αστυνομικός, πήγε τα χαράματα της 19ης Μαρτίου του 1964, μαζί με άλλους
συναδέλφους του στα Καζιβερά, ένα τουρκοκυπριακό χωριό νοτιοδυτικά της
Μόρφου. Όταν η αστυνομική περίπολος κάλεσε με τηλεβόα τους Τούρκους να
ανοίξουν τα οδοφράγματα, με τα οποία είχαν φράξει τον δρόμο Λευκωσίας-
Μόρφου-Ξερού, αυτοί απάντησαν με πυρά βαρέων όπλων, όλμους και νάρκες.
Τότε οι αστυνομικοί μας ανταπέδωσαν τα πυρά και με ηρωική αντεπίθεση
κατέλαβαν τα περισσότερα φυλάκια των στασιαστών.
Από τα τέσσερα παλικάρια που τραυματίστηκαν
στη μάχη των Καζιβερών, ο αγέρωχος Κυριάκος Κακουλλής έμελλε να αφήσει
λίγο αργότερα, όπως αναφέρουν οι εφημερίδες της εποχής, την τελευταία
του πνοή. Από τούτον εδώ τον χώρο, παρουσία του τότε Υπουργού Εσωτερικών
Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, και μέσα σε πλήθος χιλιάδων φίλων, παραδόθηκε
στην κυπριακή γη το φθαρτό σώμα του, ενώ η λεβέντικη ψυχή του φτερούγισε
ελεύθερη στους ουρανούς, για να συναντήσει τον Δημιουργό της.
Τράβηξε τον δρόμο για την αθανασία, για να
συναντήσει εκεί τα ηρωικά πρότυπα των εφηβικών του χρόνων και να
καταλάβει επάξια μια θέση στο πάνθεο των ηρώων, δίπλα στον Ιωνά Νικολάου
και στον Κυριάκο Κολοκάση.
Στους δύο αγνούς αγωνιστές, που τούτη η
ηρωομάνα γη γέννησε και έπεσαν μαχόμενοι σε μια από τις πιο χρυσές
σελίδες του έπους της ΕΟΚΑ: στην παράτολμη επιχείρηση, τον Αύγουστο του
1956, απελευθέρωσης του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη από το Γενικό Νοσοκομείο
Λευκωσίας, όπου είχε μεταφερθεί από τους Άγγλους για ακτινολογική
εξέταση. Στη μάχη, στην οποία ρίχτηκαν εθελοντικά, μαζί με άλλους δυο
αμούστακους νέους: τον Σπύρο Κυριάκου και τον Νίκο Σαμψών. Στη μάχη που
αποτελεί την αποθέωση του εθελοντισμού και της αυταπάρνησης.
Τιμούμε σήμερα και τη μνήμη του Κωστάκη
Λοΐζου που έχασε τη ζωή του υπηρετώντας με σεμνότητα και ευσυνειδησία
την πατρίδα του κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας.
Τιμημένες οικογένειες των ηρώων μας,
Έλληνες και Ελληνίδες της Κύπρου,
Με ευλάβεια και σεβασμό στεκόμαστε μπροστά
στη θυσία των παλικαριών μας. Στους ήρωες δεν χωράνε μοιρολόγια. Τα
μνημόσυνα των ηρώων μας είναι ημερολόγιο μνήμης των αγώνων για τη
δημοκρατία και την ελευθερία αυτού του τόπου. Παράλληλα, είναι και
προσκλητήριο αγώνα για όλους εμάς. Αγώνα για να επανενώσουμε την πατρίδα
μας και να αποκαταστήσουμε τα δίκαια του μαρτυρικού μας λαού. Κάθε
αγώνα. Κάθε γενιάς.
Οι εθνικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε
είναι και σήμερα πολλές. Δεν υπάρχει πιο κατάλληλη ευκαιρία από το
σημερινό μνημόσυνο για να σταθούμε με περίσκεψη απέναντι στην
κρισιμότητα των στιγμών που περνά η πατρίδα μας και να προσμετρήσουμε
τις δικές μας ευθύνες.
Ο λαός μας σήμερα εξακολουθεί να βιώνει τόσο
τις τραγικές συνέπειες της εισβολής αλλά και τις συνέπειες μιας
πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης. Μιας οικονομικής κρίσης που θέτει σε
άμεσο κίνδυνο, όχι μόνο το βιοτικό μας επίπεδο, αλλά και τα θεμέλια της
οικονομίας μας και της κοινωνικής μας συνοχής. Και κατ’ επέκταση, τον
αγώνα μας για εθνική επιβίωση και δικαίωση. Όπως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης
διακηρύττει, «οι ώμοι κανενός, είτε Προέδρου της Δημοκρατίας είτε
πολιτικού αρχηγού και μόνον, δεν είναι δυνατό να σηκώσουν το βάρος και
να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τη διαχείριση του εθνικού μας
προβλήματος». Τα εθνικά μας ζητήματα, λοιπόν, απαιτούν συλλογικότητα.
Απαιτούν να αντιληφθούμε ότι το Κυπριακό, ως ζήτημα φυσικής και εθνικής
επιβίωσης του κυπριακού Ελληνισμού, είναι υπόθεση όλων.
Είναι η ώρα για μια νέα αρχή. Η ψήφος
εμπιστοσύνης που ο λαός έδωσε στον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη, μπορεί πια
να διαμορφώσει ένα πλέγμα ελπίδων και προσδοκιών.
Εμείς δεσμευόμαστε να αγωνιστούμε και να
εργαστούμε συστηματικά για την επανένωση της Κύπρου. Τη συμφιλίωση του
λαού της. Να δημιουργήσουμε όλοι μαζί μια νέα προοπτική πραγματικής
ειρήνης και ασφάλειας, στη βάση διεθνών και ευρωπαϊκών αρχών.
Απαλλαγμένοι από τα δεσμά της τουρκικής στρατιωτικής κηδεμονίας, να
προοδεύσουμε μέσα στους κόλπους της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. Για
να μπορέσουμε επιτέλους ολόκληρος ο λαός να απολαύσει τα αγαθά της
αρμονικής συμβίωσης και συνεργασίας, μέσω μιας λύσης που θα διασφαλίζει
την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού και τη διαφύλαξη της εθνικής μας
ταυτότητας.
Σήμερα, την ημέρα αυτή που η ιστορική μνήμη
και η συναίσθηση του εθνικού καθήκοντος αναγεννιούνται και
αναβαπτίζονται, οφείλουμε όλοι μας να αντιληφθούμε τις ευθύνες μας
απέναντι στην ιστορία. Το ατομικό και συλλογικό μας χρέος προς την ίδια
την πατρίδα μας.
Οφείλουμε να δώσουμε τα πάντα, προκειμένου
αυτός ο αγώνας να πετύχει. Δεν έχουμε δικαίωμα να συμβιβαζόμαστε με τη
στασιμότητα. Η Κυβέρνηση Αναστασιάδη θα πράξει ό,τι είναι δυνατόν για να
εξέλθουμε από την κρίση το συντομότερο. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε
να ισχυροποίησουμε τη διαπραγματευτική μας θέση στο Κυπριακό, στη βάση
μιας ολοκληρωμένης και διεκδικητικής στρατηγικής, αξιώνοντας αυτό που
δικαιούμαστε, αυτό που μας αξίζει.
Αγαπητοί συνδημότες,
Κοινό γνώρισμα των ηρώων της κοινότητας μας,
Ιωνά Νικολάου, Κυριάκου Κολοκάση και Κυριάκου Κακουλλή, καθώς και των
αγνοουμένων μας Ανδρέα Κουκουμά και Μάκη Παμπόρη, ήταν η γενναία και
ενσυνείδητη επιλογή του χρέους προς την πατρίδα, η αρετή και η αφοσίωση
προς τη γενέθλια γη. Ο Ιωνάς, ο Κολοκάσης και ο Κακουλλής, και όλοι οι
ήρωες μας, δεν έκαναν πίσω μπροστά στην εθνική πρόκληση. Και όταν
χρειάστηκε, υπέστησαν και τον θάνατο, προκειμένου να είναι συνεπείς
απέναντι στην εθνική ευθύνη που πρέπει να διακρίνει τον καθένα μας.
Με το ίδιο σθένος και την ίδια
αποφασιστικότητα που αγωνίστηκαν οι ήρωες μας, οφείλουμε κι εμείς να
σταθούμε απέναντι στις εθνικές προκλήσεις, που εξακολουθούμε να
αντιμετωπίζουμε. Αυτή θα είναι και η καλύτερη επιμνημόσυνη προσφορά που
μπορούμε να καταθέσουμε στη μνήμη τους.
Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.
Σημ.: Τον επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε ο
Πρώτος Διοικητικός Λειτουργός του Υπουργείου Δικαιοσύνης και Δημοσίας
Τάξεως κ. Ανδρέας Λουκά. |
|
