Η απόδοση τιμής για τις μεγάλες αγωνιστικές
στιγμές της ιστορίας και για τους επώνυμους και τους ανώνυμους
πρωταγωνιστές της, αποτελεί αναμφίβολα επιτακτικό χρέος. Και για λαούς
όπως τον δικό μας που περνά ακόμη στιγμές εθνικής δοκιμασίας και
αντιμετωπίζει κινδύνους επιβίωσης, αυτό το χρέος αποτελεί μια κορυφαία
αναγκαιότητα.
Γιατί πέρα από την οφειλόμενη απόδοση τιμής μπορούμε και πρέπει να αντλούμε διδάγματα για τη συνέχιση και καταξίωση ενός αγώνα που δεν έχει ακόμη δικαιωθεί. Οι εθνικές εκκρεμότητες, τα ανοικτά εθνικά προβλήματα, επιβάλλουν την αναδρομή στο παρελθόν ως ενέργεια αγωνιστικής αφύπνισης, ως βήμα εθνικής ανάτασης και ως έμπνευση για τις διαχρονικά άφθορες αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.
Αυτές οι ημέρες είναι ημέρες μνήμης αλλά και τιμής. Αυτές τις ημέρες διασκελίζουμε 38 βασανιστικά χρόνια και ξαναφέρνουν μπροστά στον καθρέφτη της ιστορίας τα τραγικά γεγονότα του Ιουλίου του 1974. Πόνος είναι το συναίσθημα όλων μας από αυτή την αναδρομή. Πονούμε όταν παρελαύνουν μπροστά μας σαν εφιάλτης τα δεινά της τραγωδίας της Κύπρου, η προσφυγιά, το δράμα των αγνοουμένων μας, οι καρτερικοί εγκλωβισμένοι μας. Πονούμε από τη συνεχιζόμενη κατοχή πατρογονικών εδαφών και εστιών.
Όμως, όσος και αν είναι ο πόνος, όση και αν είναι η οδύνη μας, οφείλουμε να στρέψουμε τα βλέμματα πίσω. Το «Δεν Ξεχνώ» είναι το οξυγόνο για τη συντήρηση της ιστορικής μνήμης. Και τα ιστορικά διδάγματα, που οφείλουμε όλοι να αντλούμε από το χθες της ιστορίας μας, είναι η πυξίδα για την πορεία του σήμερα.
Η πορεία ενός έθνους είναι πάντοτε ανάλογη με την καθαρότητα και το βάθος της μνήμης του. Από αυτήν αντλεί γνώση για τα επιτεύγματα ή τα σφάλματα του παρελθόντος, από αυτήν και τις αρχές που πρέπει να προσδιορίσουν την αποστολή του μέσα στο χρόνο. Αλλά ιστορική μνήμη σημαίνει ιστορική συνείδηση. Και ιστορική συνείδηση για μας τους Έλληνες της Κύπρου σημαίνει συνείδηση της αδιάσπαστης συνέχειας από τους ομηρικούς χρόνους μέχρι σήμερα. Μια συνέχεια που ενισχύθηκε με τις θυσίες γενεών. Και διατηρήθηκε χάρις στο πάθος μας για ελευθερία και σταθερή πίστη στην ιερότητα και το δίκαιο του αγώνα μας.
Μνημόσυνα όπως το σημερινό έχουν ως κύριο στόχο, πέρα από την απόδοση τιμής και ευγνωμοσύνης στους ήρωες- μάρτυρες του λαού μας, να χρησιμεύουν για την άντληση διδαγμάτων για τη συνέχιση και καταξίωση ενός αγώνα που δεν έχει ακόμη δικαιωθεί. Τριάντα οκτώ χρόνια από το δίδυμο έγκλημα της προδοσίας και του εγκλήματος και οι μνήμες ολοζώντανες. Το προδοτικό πραξικόπημα ενάντια στον Εθνάρχη Μακάριο, η μεγαλύτερη προδοσία στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, ανοίγει την κερκόπορτα στον καραδοκούντα Αττίλα. Στον άνισο αγώνα για την απόκρουση της τουρκικής εισβολής έδωσε τη ζωή του ο ήρωας Σάββας Αντωνιάδης που τιμούμε σήμερα πρεπόντως και καθηκόντως.
Ο Σάββας Αντωνιάδης γεννήθηκε στη Γιόλου της Πάφου στις 16 Αυγούστου 1951. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Γιόλου και στη συνέχεια στην Τεχνική Σχολή Λευκωσίας από όπου αποφοίτησε τον Ιούνιο του 1969. Τον Σεπτέμβριο του 1969 ενεγράφη σε Τεχνολογική Σχολή στη Θεσσαλονίκη στο Τμήμα Μηχανοδηγών από όπου αποφοίτησε τον Δεκέμβριο του 1971. Τον Ιανουάριο του 1972 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά και τοποθετήθηκε στην 187 ΜΠΠ στην Αθαλάσσα. Από την Εθνική Φρουρά απολύθηκε τον Ιανουάριο του 1974. Τον ίδιο μήνα εργοδοτήθηκε στην εταιρεία ΜΕΤΑΛΚΟ μέχρι και τον Ιούλιο του 1974. Με την έναρξη της τουρκικής εισβολής, στις 20 Ιουλίου 1974, κατατάγηκε έφεδρος στην 187 ΜΠΠ και έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις με τη Μοίρα στην περιοχή Αθαλάσσας Γερολάκκου. Με την έναρξη της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής παρουσιάστηκε στον Αστυνομικό Σταθμό στην Πύλη Πάφου. Παρέμεινε στην περιοχή της πύλης Πάφου όπου πολέμησε με το 336 Τ.Π. μέχρι και τη 16η Αυγούστου 1974. Την 16η Αυγούστου 1974 μεταφέρθηκε μαζί με οκτώ άλλους συμπολεμιστές του σε φυλάκιο στην περιοχή «Παλλούκια» του Αγίου Παύλου-Λευκωσίας. Έπεσε ηρωικά μαχόμενος όταν το Φυλάκιο του πλήγηκε από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής στις 17 Αυγούστου 1974.
Τα λείψανα του Σάββα, όπως και τόσων άλλων ηρώων, τάφηκαν χωρίς καμιά αναγνώριση στο κοιμητήριο Λακατάμιας. Αργότερα τα οστά του αναγνωρίστηκαν με τη μέθοδο DNA. Η κηδεία του τελέστηκε στη γενέτειρα του Γιόλου το Σάββατο, 8 Απριλίου 2006.
Η βαριά κληρονομιά που τιμούμε σήμερα, από την ηρωική θυσία του Σάββα Αντωνιάδη και των άλλων ηρώων μας, μας επιτάσσει να αγωνιστούμε αταλάντευτα και ανυποχώρητα για τον τερματισμό της κατοχής, την ενότητα του κράτους, τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών του συνόλου του κυπριακού λαού. Να δώσουμε το μήνυμα ότι ο κυπριακός Ελληνισμός δεν θα γονατίσει. Ναι, με σωφροσύνη. Ασφαλώς με υπευθυνότητα. Αλλά και με απόρριψη της λογικής της αποδοχής της υπέρτερης δύναμης του κατακτητή. Και με άρνηση συνεχών υποχωρήσεων στις πιέσεις ξένων που αντί να στρέφονται προς την πλευρά του κατακτητή και παραβάτη του διεθνούς δικαίου εξακολουθούν, υιοθετώντας κυνικά πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών, να ανατρέπουν καθημερινά κάθε έννοια ηθικής και δικαιοσύνης.
Το καθήκον μας σήμερα απέναντι στην ιστορία και τον πολιτισμό μας είναι η με κάθε κόπο και κάθε θυσία αποτροπή των κινδύνων που απεργάζονται στην πατρίδα μας, οι εχθροί της ελευθερίας. Θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να ξεγράψουμε δικαιώματα και να ξεχάσουμε δίκαια. Κανένας εκβιασμός, καμιά απειλή, καμιά δυσκολία και καμιά πίεση δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην ταπεινωτική συνθηκολόγηση. Η Κύπρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει η μόνη μοιρασμένη χώρα στην Ευρώπη, όταν η ίδια η Ευρώπη προχωρεί προς την ενοποίηση της. Δεν μπορεί η Ευρώπη να ανέχεται στο κατώφλι της την παρουσία ενός στρατού κατοχής, σε μια χώρα μέλος της ΕΕ.
Να επιμένουμε στην κατοχύρωση των δικαίων ολόκληρου του κυπριακού λαού και ιδιαίτερα στην αποκατάσταση των δικαιωμάτων των προσφύγων και των εγκλωβισμένων, την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων, τη διασφάλιση της εύρυθμης και αποτελεσματικής λειτουργίας της πολιτείας, την ειρηνική συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, την ευημερία και πρόοδο ολόκληρου του λαού της Κύπρου.
Η διαδικασία των απ’ ευθείας διαπραγματεύσεων των τελευταίων τεσσάρων χρόνων όχι μόνο δεν έχει οδηγήσει σε πρόοδο, αλλά ανέδειξε για μια ακόμη φορά κλιμακούμενη την τουρκική αδιαλλαξία. Η ανάγκη αλλαγής τακτικής στις διαπραγματεύσεις και στρατηγικής στη συνολική διαχείριση του Κυπριακού είναι πλέον επείγουσα αναγκαιότητα.
• Με καταγγελία της τουρκικής στάσης ενώπιον της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
• Με διαμόρφωση περιγράμματος λύσης του Κυπριακού το οποίο να οριοθετεί τα όρια ασφαλείας για την εθνική και φυσική επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού. Στη βάση του κοινού ανακοινωθέντος του Εθνικού Συμβουλίου του Σεπτεμβρίου του 2009 που μπορεί να αποτελέσει και τη βάση μιας πλατειάς εθνικής ενότητας.
• Με αξιοποίηση της ευρωπαϊκής ιδιότητας της χώρας μας αλλά και των ευρωπαϊκών φιλοδοξιών της Τουρκίας, για να υποχρεωθεί να τερματίσει την κατοχή και να αποδεχθεί λύση στη βάση των Αρχών του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου.
• Με συλλογικότητα και συνδιαμόρφωση των αποφάσεων διαχείρισης του εθνικού μας θέματος.
Ο αγώνας μας είναι αγώνας ζωής, είναι αγώνας δικαίου. Και σε τέτοιους αγώνες δεν επιτρέπεται η αποτυχία. Τώρα βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι της ιστορίας. Χρέος μας να μην ολιγωρήσουμε και να μην φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων. Εμπνευσμένοι από την ηρωική θυσία των ηρώων του 1955 του 1963-64 και του 1974, ας εδραιώσουμε το ανίκητο μέτωπο της ελευθερίας. Όλοι μαζί για να ανοίξουμε διάπλατα τη λεωφόρο της εθνικής δικαίωσης. Όλοι μαζί για να ατενίσουμε την ιστορία, το έθνος, τους αγώνες και τους αγωνιστές με το κεφάλι ψηλά. Αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο, η μέγιστη τιμή για την αγέραστη μνήμη του ήρωα Σάββα Αντωνιάδη.
