Απευθύνω
θερμό χαιρετισμό στην εκδήλωση μνήμης και τιμής για τον ποντιακό
ελληνισμό που οργανώνουν το Ίδρυμα Αρωγής και Μελέτης Ποντιακού
Ελληνισμού, η Ένωση Επαναπατριζομένων Ποντίων Κύπρου «Παναγία Σουμελά»
και το Κέντρο Νεότητας «Παναγία Σουμελά» σε συνεργασία με το Σωματείο
«Αδούλωτη Κερύνεια», την Παγκύπρια Οργάνωση Συγγενών Αδηλώτων Αιχμαλώτων
και Αγνοουμένων και τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Επιτελών Εθνικής Άμυνας.
Καλωσορίζω στην Κύπρο τον γνωστό αγωνιστή των δικαίων του Ελληνισμού και διανοητή Μιχάλη Χαραλαμπίδη.
Εκδηλώσεις σαν τη σημερινή πρέπει να
στοχεύουν κυρίως στην άντληση διδαγμάτων για τη συνέχιση ενός αγώνα που
δεν έχει ακόμα δικαιωθεί. Σε μια πατρίδα υπό ημικατοχή αυτό αποτελεί
στοιχειώδες καθήκον. Με τον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο να μας ατενίζει
απαιτητικά, με το διαχωριστικό συρματόπλεγμα να τραυματίζει την πατρίδα
μας, με τους πρόσφυγες να πεθαίνουν με το ανεκπλήρωτο όραμα της
επιστροφής, με τους εγκλωβισμένους να φθίνουν, με τους αγνοούμενους να
αγνοούνται από την υποκρισία της ανθρωπότητας, με τον αδίστακτο
κατακτητή να εγείρει συνεχώς νέες αξιώσεις και με τον κίνδυνο εθνικού
αφανισμού συνεχή και άμεσο, καλούμαστε να στιγματίσουμε τη θηριωδία του
Κεμαλισμού, να τιμήσουμε τα θύματά του και να αγωνιστούμε για την
αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.
Θέλουμε να το τονίσουμε: Δεν θέλουμε να μας
χωρίζει τίποτα από τον τουρκικό λαό. Δεν επιδιώκουμε την αντιπαλότητα
μαζί του. Αντίθετα, θα θέλαμε σχέσεις καλής γειτονίας μέσα σε πλαίσιο
αλληλοσεβασμού. Η πικρή, όμως, ιστορική αλήθεια διδάσκει ότι οι εκάστοτε
κυρίαρχες ηγετικές του ομάδες συμπεριφέρθηκαν με διαθέσεις αρπακτικές,
τυραννικές, επεκτατικές και σκοταδιστικές. Θύμα αυτής της πρακτικής
ακόμα και ο ίδιος ο τουρκικός λαός. Αν θέλουμε, λοιπόν, να μην είμαστε
αθεράπευτα αφελείς, θα πρέπει να διαγνώσουμε την αλήθεια με ιστορική
τεκμηρίωση.
Από το 1911, στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου
Πολέμου και του Κεμαλικού Κινήματος μέχρι τις ημέρες μας ακολουθήθηκε
μια πολιτική αφομοίωσης και απορρόφησης κάθε διαφορετικού εθνικού
στοιχείου. Υποχρεωτική διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας, αφαίρεση κάθε
δικαιώματος από τις μειονότητες και κήρυξη της οσμανικής
πραγματικότητας που σήμαινε την πολιτική εξαφάνισης των εθνικών
μειονοτήτων.
Αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε συστηματικά με
μια απίστευτη βαρβαρότητα σε βάρος των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των
Ελλήνων του Πόντου και κάθε άλλης θρησκευτικής μειονότητας. Η εθνική
αφύπνιση των μειονοτήτων της Μικράς Ασίας ήρθε σε σύγκρουση με τον
τουρκικό εθνικισμό που στην ανάπτυξή του ζητούσε έναν ομοιογενή χώρο για
την εθνική του πατρίδα. Και οι Νεότουρκοι με τις δύο σφαγές επιζήτησαν,
μέσω της πολιτικής του εθνικού ξεκαθαρίσματος, τη δημιουργία χώρου για
τη δική τους πατρίδα, γιατί δεν μπορούσαν να ανεχθούν το γεγονός της
ύπαρξης άλλων λαών με δική τους εθνική συνείδηση.
Η κατ’ εξακολούθηση εγκληματική συμπεριφορά
του τουρκικού κράτους θα συνεχιστεί με τον στρατιωτικό αποκλεισμό του
τουρκικού Κουρδιστάν, με την κατάπνιξη δεκάδων εξεγέρσεων του Κουρδικού
λαού και με τις συνεχιζόμενες μέχρι σήμερα στρατιωτικές επιχειρήσεις με
σκοπό την εξαφάνιση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος του Κουρδιστάν.
Και, βέβαια, με τη συνεχιζόμενη κατοχή κυπριακών εδαφών και τη σωρεία
παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων Κυπρίων.
Πέρα, όμως, από αυτές τις εξόφθαλμες
επιχειρήσεις γενοκτονίας σε βάρος των Αρμενίων, των Κούρδων, των
Ασσυρίων, των Ελλήνων του Πόντου και των Ελλήνων της Κύπρου, το τουρκικό
κράτος βαρύνεται και με μια σειρά άλλες εγκληματικές ενέργειες κατά
παραβίαση κάθε αρχής διεθνούς δικαίου, της Οικουμενικής Διακήρυξης για
τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων.
Όλα αυτά δεν είναι επινοήσεις μιας νοσηρής
αντιτουρκικής προκατάληψης, αλλά αδιαμφισβήτητα γεγονότα και στοιχεία
που θεμελιώνονται στο ίδιο το Σύνταγμα και στους νόμους της Τουρκίας, σε
δημοσιεύματα τουρκικών εντύπων και σε αποφάσεις διεθνών και
περιφερειακών οργανισμών.
Στην Κύπρο οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων διαπιστώθηκαν και στιγματίστηκαν με τον πιο επίσημο τρόπο
από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της
Ευρώπης. Μέσα από τη διαδικασία τριών διαδοχικών προσφυγών της Κύπρου, η
Τουρκία βρέθηκε ένοχη μαζικών παραβιάσεων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για
τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Αν τα αναφέρουμε αυτά, δεν είναι για να
καταδειχθεί η πασίδηλη, αυταπόδεικτη και κραυγάζουσα βαρβαρότητα του
τουρκικού κράτους σε βάρος εθνικών ομάδων μέσα και έξω από την Τουρκία
και ακόμα σε βάρος των ίδιων των Τούρκων πολιτών. Ούτε για να θεμελιωθεί
η επανειλημμένα αποδειχθείσα ενοχή της για τα βαρύτατα ανομήματά της σε
βάρος των οικουμενικής ισχύος συνθηκών για την προστασία των Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων, αλλά κυρίως για να υπογραμμίσουμε την ανάγκη μιας
συλλογικής προσπάθειας που με μεθοδικότητα θα πρέπει να αναληφθεί για να
τοποθετήσει το τουρκικό κράτος στη θέση που του αρμόζει: στο εδώλιο του
κατηγορουμένου για τα φρικαλέα του εγκλήματα. Σε αυτό το εδώλιο έχουμε
χρέος να κρατήσουμε το τουρκικό κράτος υπό τα έντονα φώτα της διεθνούς
δημοσιότητας μέχρι που να υποχρεωθεί να συμμορφωθεί προς το διεθνές
δίκαιο και να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η αλληλεγγύη του
κυπριακού και του ευρύτερου ελληνισμού προς άλλες εθνικές ομάδες που
έπληξε και πλήττει ο τουρκικός σωβινισμός αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση
και για την επιτυχή αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού στην Κύπρο,
στο Αιγαίο, τη Θράκη. Η συνειδητή στράτευση σ’ αυτόν τον αγώνα με κοινή
και συλλογική δράση για αποτελεσματική αποκάλυψη του τουρκικού κινδύνου
αποτελεί σήμερα μια μεγάλη πρόκληση και απαιτεί την υιοθέτηση και τη
σταθερή εφαρμογή μιας μεγαλόπνοης πολιτικής. Αυτής της μεγάλης πολιτικής
που βλέπει με καθαρότητα την ανάγκη ξεγυμνώματος της τουρκικής
επεκτατικής πολιτικής και των καταπιεστικών της μεθόδων, μάρτυρες των
οποίων υπήρξαν οι αδελφοί μας του Πόντου.
Όσο αποτυγχάνουμε να αναδείξουμε μια τέτοια
πολιτική, οι κυνικοί και αδίστακτοι υπολογισμοί συμφερόντων θα οδηγούν
σε ελεεινά και αδιάντροπα φαινόμενα διεθνούς αναλγησίας, υποκρισίας και
απίστευτης προκλητικότητας, όπως αυτό που ζούμε στις μέρες μας με τη
θωπεία ή την ανοχή των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ προς το αμαρτωλό τουρκικό
κράτος.
Η θυσία τους μαζί με τις μεταγενέστερες των
θυμάτων της κυπριακής τραγωδίας αποτελούν ένα ισχυρό ράπισμα σε μια
υποπνέουσα συνείδηση και μια συνεχή υπόμνηση του απλού πατριωτικού
χρέους για όλους σήμερα, αλλά και έναν ακατάλυτο αρραβώνα κυπριακού και
ποντιακού ελληνισμού. Που δεν είναι άλλο από τη διατύπωση των μεγάλων
οραμάτων και τη στράτευση στα μέτωπα των αγώνων για τις άφθορες και
οικουμενικές αξίες της ελευθερίας και της εθνικής και της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας.
Χαιρετίζω ξανά τη σημερινή εκδήλωση και σας
διαβεβαιώνω ότι η Βουλή των Αντιπροσώπων, που με ομόφωνη απόφασή της
έχει καθιερώσει την 19η Μαΐου ως ημέρα τιμής και μνήμης της γενοκτονίας
του ποντιακού ελληνισμού, θα συνεχίζει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και
να πρωταγωνιστεί για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και για την
αναγνώρισή της από όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. |
|
