Χαιρετισμός της συζύγου του Προέδρου της Δημοκρατίας κας ΄Ελσης Χριστόφια στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννου Λαμπή "Ψάξε μέσα στη σιωπή μου", στη Λεμεσό
03/12/2010
Να μη μεταδοθεί πριν τις 7.15 μ.μ.
Με χαρά αποδέχθηκα να παρουσιάσω το δεύτερο μυθιστόρημα του φίλου Γιάννου Λαμπή. Με την παρουσία μας εδώ σήμερα εκφράζουμε τη συμπαράστασή μας προς τους ανθρώπους που αγωνίζονται με το δικό τους τρόπο για μια άλλη αισθητική αντίληψη του κόσμου. Εκφράζουμε τη στήριξή μας προς τους σύγχρονους συγγραφείς μεταφέροντας το μήνυμα ότι ενθαρρύνουμε την ανάπτυξη της καλλιτεχνικής και πνευματικής δημιουργίας.
Ο Γιάννος Λαμπής γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1962 και έχει ασχοληθεί με τη συγγραφή ποιημάτων και θεατρικών έργων. Το 2009 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο "Ιοκάστη", του οποίου η ιστορία ξεχειλίζει από αλήθειες. Με λογοτεχνικά γλαφυρό λόγο ο συγγραφέας συνδέει τη φαντασία με πραγματικά γεγονότα της ζωής μεταφέροντάς μας μηνύματα ζωής για τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, για τη σημασία της αλληλεγγύης προς το συνάνθρωπο και για την αναγκαιότητα λήψης μέτρων κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Όπως και η πρώτη του συγγραφική προσπάθεια, το δεύτερο μυθιστόρημα του Γιάννου Λαμπή "Ψάξε μέσα στη σιωπή μου", πραγματεύεται ένα θέμα που απευθύνεται στην ευαισθησία και τα αντανακλαστικά της σύγχρονης κοινωνίας. Αφορά τις πολλαπλές πτυχές της παράνομης διακίνησης και εμπορίας ανθρώπων, με πρωταγωνιστές πέντε παιδιά.
Βασισμένο σε πραγματικές ιστορίες μας τοποθετεί, μέσα από τις γλαφυρές περιγραφές του συγγραφέα, στη θέση των παιδιών που βιώνουν, το καθένα με διαφορετικό τρόπο, ό,τι πιο τραγικό συντηρεί το κτηνωδέστερο κύκλωμα του σύγχρονου κόσμου. Η όλη αφήγηση σκιαγραφεί τον εσωτερικό, ψυχολογικό κόσμο των παιδιών και τα αναπάντητα ερωτήματα που τους δημιουργούν τα απάνθρωπα βιώματά τους.
Η εμπορία ανθρώπων είναι απότοκο μιας ιδεολογίας που διαχωρίζει το ανθρώπινο είδος σε ανώτερους και κατώτερους κοινωνικά και πνευματικά ανθρώπους. Τα μεγαλύτερα ποσοστά θυματοποίησης έχουν οι γυναίκες και τα παιδιά ως οι πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, σε όλες τις μορφές που λαμβάνει το φαινόμενο.
Η σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση, η εξαναγκαστική εργασία, η εξώθηση στην πορνεία, το εμπόριο οργάνων, παρά τις διεθνείς απαγορεύσεις, αποτελούν τραγική πραγματικότητα και απότοκο της κρίσης του συστήματος παγκόσμια.
Το βιβλίο του Γιαννου Λαμπή μας υπενθυμίζει πως η ευθύνη βαραίνει όλους μας. Για να μπορέσουν παιδιά όπως η Ράνια, η Νιρόσια, η Σιαντιμά να παίξουν ανέμελα στα χωράφια, να αγναντέψουν τα κύματα, να ζήσουν…
Ένα απόσπασμα από το υπέροχο αυτό βιβλίο μας δίνει πολύ παραστατικά την ψυχολογική κατάσταση που βιώνει ένα παιδί-θύμα κακοποίησης: «Οι μνήμες τρίζουν, σαν κόκαλα νεκρών παιδιών που δεν πρόφτασαν να ζήσουν… τρίζουν και τα θεμέλια του κόσμου όλου… η Ράνια έβλεπε την αγριάδα των ανθρώπων ανάγλυφη… ένοιωθε να μην έχει μέλλον, πως μπορούσε να έχει παρόν; Με πόση χαρά και ευχαρίστηση θα υποδεχόταν τον θάνατο! Θα του έστρωνε κόκκινο χαλί για να περάσει, κόκκινο κρασί το αίμα της, θα τον κερνούσε για να τον ξεδιψάσει. Τον προσκαλούσε και τον παρακαλούσε… »
Φίλες και φίλοι,
Ο Γιάννος Λαμπής με το βιβλίο του συμβάλει στην αφύπνιση των συνειδήσεων των ανθρώπων και γενικά της κοινωνίας, ξεφεύγοντας από την αγκαλιά της αδιαφορίας. Μας μεταφέρει το μήνυμα ότι η εκπόρνευση ανηλίκων, τα ναρκωτικά, κάθε μορφή βίας και εκμετάλλευσης είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ιδανικών και οραμάτων που δημιούργησαν τα καταναλωτικά παγκόσμια συστήματα.
Τα μηνύματα που μας δίνει το βιβλίο δεν θα μπορούσαν να ήταν πιο επίκαιρα. Όσο οι οργανωμένες σύγχρονες κοινωνίες επιλέγουν να αποφεύγουν τις τραγικές εικόνες του φαινομένου, αυτό θα διαιωνίζεται. Δυστυχώς σήμερα συναντάται όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί πλέον να αποφεύγει την πραγματικότητα και να συμβιβάζεται με την αδιαφορία και την ανοχή.
Όσο συντηρούμε φαινόμενα σαν αυτά στη σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία, δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό και αξίες αλλά για έκπτωση των ανθρώπινων αξιών. Όσο μετράμε αθώες παιδικές ψυχές που ξαφνικά χάνονται, δεν μπορούμε να έχουμε ήσυχες συνειδήσεις. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μπορεί και δεν έχει τιμή. Εάν υπάρχει θέμα τιμής, είναι αυτό της κοινωνίας μας να την προστατεύσει.
