Επιμνημόσυνος λόγος του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπη
Παυλόπουλου στο μνημόσυνο του πρώην Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας,
Τάσσου Παπαδόπουλου, Λευκωσία
Επιμνημόσυνος λόγος του Προέδρου
της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου στο μνημόσυνο του πρώην
Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσου Παπαδόπουλου, ΛευκωσίαΠέρασαν 10 χρόνια από τότε που ο αείμνηστος πρώην Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος, έφυγε από την ζωή.
Όμως, το σημερινό Μνημόσυνο αποδεικνύει, με τον πιο εμβληματικό μάλιστα τρόπο, ότι το πνεύμα του Τάσσου Παπαδόπουλου είναι μαζί μας. Και το κυριότερο, μας βρίσκει όλους -όλο τον Ελληνισμό- παρόντες και ενωμένους στην μεγάλη εθνική μας υπόθεση, για την οποία ο Τάσσος Παπαδόπουλος αγωνίσθηκε, αόκνως και με συνέπεια, ως το τέλος της ζωής του: την υπόθεση που αφορά την οριστική δικαίωση της μαρτυρικής Κύπρου, μεσ’ από την πλήρη αποκατάσταση της ελευθερίας, της ακεραιότητας και της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και μάλιστα υπό όρους που ανταποκρίνονται, στο ακέραιο, στο Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, με δεδομένο το ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες και αναπόσπαστο μέλος τόσο της διεθνούς κοινότητας όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του σκληρού πυρήνα της, της Ευρωζώνης. Σ’ αυτό τον μεγάλο αγώνα της δίκαιης και βιώσιμης λύσης του κυπριακού προβλήματος στο πλαίσιο του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου δηλώνουμε σήμερα, στη μνήμη του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, ότι είμαστε όλοι οι Έλληνες παρόντες και ενωμένοι, στηρίζοντας, σταθερά και με ειλικρίνεια, τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον φίλο κ. Νίκο Αναστασιάδη. Ο οποίος έχει αναλάβει, με θάρρος και αποφασιστικότητα, να φέρει σε πέρας αυτή την μεγάλη αποστολή.
Κάνοντας έναν σύντομο -όσο βεβαίως αυτό είναι δυνατό- απολογισμό της ζωής του Τάσσου Παπαδόπουλου, η ιστορική αλήθεια επιβάλλει την αναγνώριση του ότι όλη η ζωή του υπήρξε ένας αγώνας για την Κύπρο και, ταυτοχρόνως, ένα όραμα για την ελευθερία, την ακεραιότητα και την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Από τα νεανικά του χρόνια πήρε μέρος στον εθνικοαπλευθερωτικό αγώνα για την αποτίναξη της αποικιοκρατίας. Στην διαδρομή του αυτή υπήρξεν αρχικώς τομεάρχης Λευκωσίας της ΕΟΚΑ και, ύστερα, υπεύθυνος του ΠΕΚΑ, δηλαδή της πολιτικής οργάνωσης της ΕΟΚΑ για ολόκληρη την Κύπρο.
Ως απτόητος αγωνιστής αλλά και ως διακεκριμένος νομικός, ήταν πάντοτε παρών σε όλες τις κρίσιμες φάσεις των συζητήσεων για την πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας και, μετέπειτα, για την αντιμετώπιση των πτυχών του Κυπριακού, σε όλες τις δύσκολες ώρες και, κυρίως, μετά την ιταμή και εγκληματικώς παράνομη τουρκική εισβολή και κατοχή, το 1974.
Ανήλθε το cursus honorum των αξιωμάτων της πολιτικής στην Κύπρο, ως την κορυφή: Βουλευτής, Υπουργός, Πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος μετά το 2000. Για να φθάσει στο ύπατο αξίωμα, το 2003, ως 5ος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μπορεί να μην κατάφερε να δει την Κυπριακή Δημοκρατία όπως την οραματίσθηκε, απαλλαγμένη από στρατεύματα κατοχής και εγγυήσεις τρίτων. Σίγουρα όμως έφυγε με την δικαίωση ενός άλλου μεγάλου αγώνα: Εκείνου που αφορούσε την είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον σκληρό πυρήνα της, την Ευρωζώνη και που αποτελεί, και σήμερα, την μεγάλη αντηρίδα και το κρίσιμο εφαλτήριο για την δίκαιη και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος και, συνακόλουθα, για την αποκατάσταση της οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας με πλήρη σεβασμό του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Μετά την επίτευξη αυτού του ύψιστου ευρωπαϊκού στόχου, ο Τάσσος Παπαδόπουλος άφησε πίσω του ένα σημαντικό δημοκρατικό παράδειγμα ως προς τον τρόπο, με τον οποίο ένας υπεύθυνος και δημοκρατικός πολιτικός ηγέτης οφείλει να χειρίζεται τις τύχες του τόπου του και του λαού του. Και μιλώ για το σχέδιο Ανάν αναφορικά με την επίλυση του Κυπριακού Προβλήματος, το οποίο αντιμετώπισε με γνήσιο δημοκρατικό τρόπο, όπως άλλωστε ταιριάζει στον Ελληνισμό και στο ελληνικό πνεύμα που γέννησε την Δημοκρατία. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έθεσε αυτό το, μείζον και υπαρξιακής σημασίας για την Κύπρο, θέμα υπό την κρίση και την ετυμηγορία του κυπριακού λαού, μεσ’ από την δημοκρατική διαδικασία του Δημοψηφίσματος. Ο κυπριακός λαός αποφάσισε κατά πλειοψηφία και η ετυμηγορία του έγινε σεβαστή, με τρόπο μάλιστα -ακριβώς λόγω της φύσης της δημοκρατικής αρχής- που δεν επιτρέπει, ιδίως σήμερα, να διατείνεται οιοσδήποτε ότι στην Κύπρο τότε υπήρξαν περισσότερο και λιγότερο πατριώτες, «είτε νικητές είτε ηττημένοι», για να χρησιμοποιήσω τα ίδια τα λόγια του Τάσσου Παπαδόπουλου στο διάγγελμά του πριν το δημοψήφισμα, στις 22.4.2004. Όλοι όσοι αποφάσισαν ήταν το ίδιο πατριώτες, στηρίζοντας καθένας τη μαρτυρική Κύπρο με τον δικό του τρόπο και με την δική του λογική. Και είναι ακριβώς αυτή η δημοκρατική παρακαταθήκη, η οποία επιτρέπει σήμερα, σε όλους τους δημοκράτες Έλληνες, να στηρίζουμε την Κυπριακή Δημοκρατία και τον κυπριακό λαό στον αγώνα του υπό όρους θαυμαστής συμφωνίας και, το κυριότερο, αρραγούς ενότητας.
Υπό τα δεδομένα αυτά εμείς, οι Έλληνες, οφείλουμε να μην λησμονάμε -τιμώντας έτσι και την μνήμη του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου- ότι ο αγώνας για την Κύπρο δεν έχει βρει ακόμη την ιστορική του δικαίωση. Όσο συνεχίζεται η τραγωδία της Κύπρου, όσο πάνω στο έδαφος της Κύπρου υπάρχουν, κατά παράβαση κάθε έννοιας Διεθνούς Δικαίου και Ευρωπαϊκού Δικαίου, στρατεύματα κατοχής, ο αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται. Με την έννοια ότι έχουμε χρέος, τόσον εμείς όσο και η ως σήμερα απαραδέκτως απαθής διεθνής κοινότητα, ν’ αποδώσουμε στην Κυπριακή Δημοκρατία την ακεραιότητά της και την πλήρη κυριαρχία της. Και υπό τα δεδομένα αυτά, ιδίως σήμερα, η συγκυρία μας καλεί να υπερασπισθούμε την Κυπριακή Δημοκρατία, και μάλιστα όχι μόνο για λογαριασμό της. Αλλά και, επιπλέον, διότι μέσω αυτής υπερασπιζόμαστε, αυτοθρόως, τη διεθνή και την ευρωπαϊκή νομιμότητα. Την θέση αυτή αιτιολογούν πλήρως οι ακόλουθες σκέψεις:
Όπως έχουμε εμπράκτως αποδείξει, Κύπρος και Ελλάδα, Ελλάδα και Κύπρος, επιθυμούμε ειλικρινώς -και δη το ταχύτερο δυνατό, αφού η όλη εκκρεμότητα παρατείνει την τραγωδία και το μαρτύριο της Κύπρου και του κυπριακού λαού- την δίκαιη και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος.
Πλην όμως, και επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες
μέλος τόσο της διεθνούς κοινότητας όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς
και του σκληρού πυρήνα της, της Ευρωζώνης, η λύση αυτή πρέπει να
σέβεται, στο ακέραιο και στο σύνολό τους, από την μια πλευρά το Διεθνές
Δίκαιο και από την άλλη το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το εξ αυτού απορρέον
κεκτημένο. Ας σημειωθεί δε ότι, κατά τις διατάξεις του άρθρου 3 παρ. 5
της ΣυνθΕΕ, μέρος του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου είναι και αυτό τούτο το
Διεθνές Δίκαιο, επομένως και οι αρχές του Καταστατικού Χάρτη του
Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Η ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος, με πλήρη
σεβασμό του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου, επιβάλλεται και εκ του
ότι οιαδήποτε διαφορετική εκδοχή αφενός θα έθετε εν αμφιβόλω την ομαλή
πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας εντός της Διεθνούς Κοινότητας, κυρίως
δε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Και, αφετέρου, θα
οδηγούσε στην διαμόρφωση ενός εξαιρετικά αρνητικού προηγουμένου και για
την Διεθνή Κοινότητα, πολύ δε περισσότερο για την Ευρωπαϊκή Ένωση και
για την πληρότητα της κυριαρχίας των κρατών-μελών της κατά το Ευρωπαϊκό
Δίκαιο.
Η ως άνω διαπίστωση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα της
κυριαρχίας των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ρυθμίζονται ευθέως
ιδίως από τις διατάξεις του άρθρου 4 παρ. 2 εδ. 2 και 3 της ΣυνθΕΕ,
οδηγεί στο αναγκαίο συμπέρασμα πως η λύση του Κυπριακού προβλήματος θα
πρέπει να διασφαλίζει στην Κυπριακή Δημοκρατία, τουλάχιστον, τα εξής
χαρακτηριστικά:
Οργάνωση με χαρακτηριστικά ομοσπονδιακού κράτους, και μόνο,
αφού κάθε μορφής συνομοσπονδία είναι αδιανόητη ως προς τις θεσμικές
προδιαγραφές, στις οποίες πρέπει να υπακούει κάθε κράτος-μέλος της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να διασφαλίζει αποτελεσματικώς την
εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Μια και ενιαία διεθνή νομική προσωπικότητα, συνακόλουθα δε μια και ενιαία υπηκοότητα των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δυνατότητα πλήρους άσκησης, εκ μέρους των οργάνων της Κυπριακής Δημοκρατίας, της εσωτερικής και εξωτερικής της κυριαρχίας.
Το αναγκαίο, κατά το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, τούτο
χαρακτηριστικό αποκλείει τόσο την παραμονή στο Κυπριακό έδαφος
στρατευμάτων κατοχής όσο και εγγυήσεις τρίτων. Καθοριστικής σημασίας
προηγούμενο προς αυτή την κατεύθυνση είναι εκείνο της τελικής ενοποίησης
της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Ειδικότερα, υπενθυμίζεται ότι προϋπόθεση της σύναψης της
Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1992, όπως προκύπτει από το προοίμιό της, ήταν
η ανάκτηση της πλήρους κυριαρχίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της
Γερμανίας, κατ’ εφαρμογή της Συνθήκης της 12ης Σεπτεμβρίου
1990. Σύμφωνα δε με τις διατάξεις του άρθρου 4 της εν λόγω Συνθήκης,
προϋπόθεση για την τελική ενοποίηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της
Γερμανίας ήταν η ολοκληρωτική αποχώρηση από το γερμανικό έδαφος των
κατοχικών ρωσικών στρατευμάτων ως το τέλος του 1994.
Τιμούμε σήμερα την Μνήμη του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου
όλοι εδώ, όλοι ενωμένοι, για την δικαίωση του αγώνα της Κυπριακής
Δημοκρατίας, που είναι, όπως τόνισα, και αγώνας υπεράσπισης της
διεθνούς και της ευρωπαϊκής νομιμότητας. Και μέσ’ από την αρραγή
ενότητά μας διατρανώνουμε, επιπλέον, την πεποίθησή μας ότι ως έθνος,
ξέρουμε πια καλά πώς τα μεγάλα και σημαντικά τα επιτύχαμε ενωμένοι.
Καθώς και ότι οι διχασμοί μας στοίχισαν εθνικές τραγωδίες, που τις
«πληρώσαμε» ακόμη και με τμήματα του εθνικού μας κορμού. Και η
μαρτυρική Κύπρος πρέπει να μας υπενθυμίζει, στο διηνεκές, το τελευταίο
τραγικό θύμα αυτού του εγκληματικού διχασμού. Το χρέος τούτο οφείλουμε
να το υπηρετούμε, με συνέπεια και ανιδιοτέλεια, και στην μνήμη του
Τάσσου Παπαδόπουλου.
Αιωνία η Μνήμη του.
---------------------------
