Ομιλία Προέδρου της Βουλής κ. Δ.
Συλλούρη στην αντικατοχική εκδήλωση προς τιμή των πεσόντων του 1974 και
του αγνοουμένου ήρωα της ΞυλοτύμπουΆλλος ένας Ιούλιος μας βρίσκει σε αυτό το βήμα να εκφωνούμε λόγους, να μνημονεύουμε τους ήρωές μας και να αποτίνουμε τιμές σε όσους όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες.
Αφενός, είναι εθνική μας υποχρέωση να τιμούμε το παρελθόν και την ιστορία μας, αλλά αφετέρου, γεννάται ο προβληματισμός, εάν πράγματι δικαιούμαστε να αγγίζουμε αυτές τις σελίδες της ιστορίας μας, όταν εμείς δεν δινόμαστε ολοκληρωτικά στην προστασία της πατρίδος και της ταυτότητάς μας.
Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974, οι μνήμες ξυπνούν και πάλι, οι εικόνες περνούν ξανά από μπροστά μας και η αδικία που υπέστη η χώρα μας, καθώς και τα κυριαρχικά και ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες μας, καταπατούνται για άλλη μια φορά.
Η κοινότητα Ξυλοτύμπου – πληρώνοντας ένα βαρύ τίμημα – μετρά αρκετά ονόματα ανδρών, οι οποίοι επέλεξαν με κάθε αίσθημα αυταπάρνησης και σθένους να υπηρετήσουν εις το όνομα της πατρίδος, τα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Άνθρωποι με οικογένειες, γυναίκες και παιδιά, άφησαν πίσω τους κάθε υλική πλευρά της ζωής, κάθε ευτελές συμφέρον, κάθε αίσθημα ατομικότητας και εγωισμού, βαδίζοντας τον μοναχικό δρόμο του ηρωισμού και της αυτοθυσίας. Έναν δρόμο, ο οποίος χαράχτηκε αιώνες πριν από άλλους προκατόχους μας, που σε προγενέστερες χρονικές στιγμές της ιστορίας κλήθηκαν να πολεμήσουν και να αγωνιστούν για τις ίδιες αξίες, του Έθνους και της ελευθερίας.
Ονόματα, όπως ο Αδάμος Παναγή, ο Γεώργιος Πέτρου, ο Μιχαήλ Παναγή, ο Παύλος Γεωργίου, ο Παύλος Κυριάκου, ο Χρίστος Νικολάου, ο Αντώνης Βραχίμη, ο Ζαχαρίας Σπύρου, ο Ανδρέας Σεργίου και ο Σωτήρης Γεωργίου, έχουν κερδίσει τη δική τους σελίδα στην ιστορία του τόπου και του Έθνους μας, επιλέγοντας να υπερασπιστούν τα χώματα, τις εστίες και τα σύνορά μας. Οι οικογένειες και τα οικεία πρόσωπα των ηρώων αυτών, πέραν του πόνου και της οδύνης που βιώνουν, πάνω από όλα αισθάνονται περηφάνια και τιμή για τη δράση και τη γενναία στάση των αγαπημένων τους.
Εξ αυτών, ο Παύλος Γεωργίου είναι ο μοναδικός ήρωας από την κοινότητα της Ξυλοτύμπου που παραμένει μέχρι και σήμερα αγνοούμενος. Αναφορικά με το φλέγον αυτό θέμα των αγνοουμένων, οι προσπάθειες της Κυπριακής Δημοκρατίας, της πολιτείας αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, πρέπει να γίνουν πιο εντατικές, απευθύνοντας εκκλήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις για τη συλλογή πληροφοριών και στοιχείων, που δύνανται να βοηθήσουν στην όλη προσπάθεια για ανεύρεση των αγνοουμένων μας.
Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι τον Αύγουστο του 1974, η Ξυλοτύμπου φιλοξένησε γύρω στις 70.000 πρόσφυγες, ενώ τα δύο δημοτικά σχολεία της κοινότητας φιλοξένησαν 1.800 μαθητές, σε υποδομές που προνοούσαν τη φοίτηση 350 μαθητών. Γενικότερα, η κοινότητα Ξυλοτύμπου προσέφερε τα μέγιστα, τόσο κατά τις τουρκικές επιχειρήσεις, όσο και κατά τη δύσκολη περίοδο που ακολούθησε μετά την εισβολή.
Τέτοιες στιγμές, το γεγονός ότι τα τουρκικά στρατεύματα συνεχίζουν να κατέχουν παράνομα το 37% των εδαφών μας, αγνοώντας πλήρως κανονισμούς, συμβάσεις, ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της θάλασσας, καθώς και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, μαυρίζει ακόμη πιο πολύ τις μνήμες και τα αισθήματά μας. Η στάση αυτή της Τουρκίας, η οποία δρα αυθαίρετα, προς εξυπηρέτηση των επεκτατικών και ιμπεριαλιστικών της βλέψεων, ενισχύει ακόμη περισσότερο το αίσθημα αδικίας που βιώνουμε καθημερινά. Περιορίζει επίσης, τις οδούς δράσης για τη δική μας πλευρά και στέκεται ως ένα εμπόδιο απροσπέλαστο σε κάθε προσπάθεια για δίκαιη επίλυση του εθνικού μας ζητήματος και επαναφορά της έννομης τάξης στο νησί.
Κάθε φορά που η τουρκοκυπριακή πλευρά, κατευθυνόμενη βεβαίως από την Άγκυρα και την τουρκική κυβέρνηση, απορρίπτει θέσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς και αντ’ αυτού προβάλλει παράλογες και προκλητικές απαιτήσεις, αναφορικά με τα εθνικά, κυριαρχικά και εδαφικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, το κτύπημα του Αττίλα και οι μέρες του καλοκαιριού του ’74 ζωντανεύουν ξανά.
Εντούτοις, οι τουρκικές σημαίες που αμαυρώνουν τα χώματα του Πενταδακτύλου, δεν μας επιτρέπουν να ξεχάσουμε, να εφησυχαστούμε ή να παραιτηθούμε από τον αγώνα μας. Οι φωτογραφίες των ηρώων μας στα Φυλακισμένα Μνήματα, εκεί όπου συμπυκνώνεται ολόκληρο το ελληνικό έθνος, μας δεσμεύουν για πάντα να μαχόμαστε και να δινόμαστε ολοκληρωτικά στην υπεράσπιση των συνόρων, των ιδανικών και της ιστορίας μας.
Το ζητούμενο για μας σήμερα είναι η κατοχύρωση της εθνικής υπόστασης της χώρας μας και η επαναφορά των κεκτημένων μας. Θα πρέπει να αντιληφθούμε καταρχάς, ότι το Κυπριακό δεν είναι ένα δικοινοτικό πρόβλημα, ούτε μια εθνοτική σύγκρουση. Πρόκειται για ζήτημα παράνομης εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Ένα ζήτημα το οποίο έχει πάρει διεθνείς προεκτάσεις, απειλώντας την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή.
Θα πρέπει ακόμη, ο καθένας μας να συνειδητοποιήσει ότι σαφώς η Τουρκία είναι ισχυρότερη από εμάς και ως εκ τούτου, είναι ο κύριος χειριστής της όλης κατάστασης. Και αυτό είναι που μας αδικεί και μας πληγώνει περισσότερο: να μπαίνουμε στη διαδικασία να διαπραγματευόμαστε τα ίδια τα δικαιώματα και τα κεκτημένα μας και στην τελική να φαίνονται τα αυτονόητα αιτήματά μας υπερβολικά και παράλογα. Έχουμε φτάσει δυστυχώς στο σημείο που αντί στις διαπραγματεύσεις να συζητάμε την απαλλαγή της χώρας μας από την κατοχή και την επιστροφή των περιουσιών στους νόμιμους κατόχους, έχουμε ενώπιόν μας την Τουρκία η οποία ζητά να επωφεληθεί του πλούτου της ΑΟΖ μας, ξεπερνώντας κάθε όριο αξιοπρέπειας και νομιμότητας.
Παρόλα αυτά, το ότι η Τουρκία διαθέτει δύναμη και ισχύ και κινεί τα νήματα στις διαδικασίες και τις διαπραγματεύσεις, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να εφησυχαστούμε στην υφιστάμενη κατάσταση και να αποδεχτούμε δοτές αποφάσεις, που λαμβάνονται για εμάς χωρίς εμάς. Πέρα από τα όποια εμπόδια και δυσκολίες, κάθε λαός διαμορφώνει και γράφει μόνος του την ιστορία του. Είναι επίσης, σημαντικό να αντιληφθούμε ότι οι πράξεις και οι αποφάσεις μας δεν καθορίζουν μόνο τις δικές μας ζωές, αλλά και τις τύχες των επερχόμενων γενεών. Έχουμε, λοιπόν, σοβαρότατη ευθύνη απέναντι στους εαυτούς μας, στο παρελθόν που κληρονομήσαμε, αλλά και στα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Στόχος μας πρέπει να είναι η επίτευξη μιας δίκαιης και λειτουργικής λύσης, η οποία θα θέτει τέρμα στη μακρόχρονη και παράνομη κατοχή των κυπριακών εδαφών από την Τουρκία. Μια λύση, η οποία θα εδράζεται στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις αρχές της δημοκρατίας. Μια λύση, η οποία θα διασφαλίζει την ακεραιότητα του κράτους μας, τις βασικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, εξυπηρετώντας το καλώς νοούμενο συμφέρον του κυπριακού λαού.
Εστιάζοντας όμως και στο εσωτερικό του κράτους – έστω και με την πληγή της κατοχής και την Τουρκία να ορθώνεται απειλητική ενώπιων μας – πεποίθησή μου είναι ότι σημαντική προτεραιότητα αποτελεί παράλληλα και ο εκσυγχρονισμός των κρατικών μηχανισμών, καθώς και η εν γένει κοινωνική και πολιτειακή αναβάθμιση. Η εξυγίανση των θεσμών και η εξάλειψη οιωνδήποτε στοιχείων κακονομίας και διαφθοράς, είναι προϋποθέσεις απαραίτητες για τη δόμηση μιας ευνομούμενης και υγιούς κυπριακής κοινωνίας, η οποία θα δύναται να αποτελέσει ένα κράτος πρότυπο και ένα ευρωπαϊκό κράτος δικαίου και ισοπολιτείας.
Συλλογικά, λοιπόν, πιστοί όλοι μας στον ίδιο κοινό στόχο, μακριά από προσωπικές, κομματικές ή άλλες διαφωνίες και σκοπιμότητες, θα πρέπει να εργαστούμε σοβαρά, υπεύθυνα και μεθοδικά για το καλό του τόπου μας. Δεν πρόκειται για επιλογή, αλλά για εθνική επιταγή.
Αξιοπρέπεια, ήθος, σκληρή δουλειά και σωστή ανάγνωση της ιστορίας μας: αυτά χρειάζονται για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις σύγχρονες προκλήσεις και να διαχειριστούμε σωστά τα ζητήματα του κράτους και της εθνικής μας υπόστασης. Ολιγωρίες, συμβιβασμοί και υποχωρήσεις δεν χωράνε ούτε στο έργο μας, αλλά ούτε στη φύση και την ιστορία μας.
Αιωνία ας μένει η μνήμη των ηρώων μας.
Άσβεστη, επίσης, ας μένει η ελπίδα για ανεύρεση της τύχης των αγνοουμένων συμπατριωτών μας.
