Επιμνημόσυνος λόγος του Υπουργού Γεωργίας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος κ. Νίκου Κουγιάλη στο ετήσιο μνημόσυνο των ηρωομαρτύρων Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού
09/08/2015
«Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».
Αυτά τα λόγια του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά είναι λες και είχαν γραφτεί για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού. Γιατί πράγματι όταν η θύμηση μας πάει σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1996 δεν μπορούμε παρά να θυμόμαστε το πύρωμα της ψυχής των δυο αυτών νέων μας που με διαφορά λίγων μοναχά ημερών και με μοναδικό εισιτήριο το αίμα τους ταξίδεψαν προς την αθανασία.
Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού υπήρξαν άξια παιδιά αυτής της γης. Παιδιά για τα οποία η μοίρα της αγαπημένης μας γης σφράγισε και την δική τους μοίρα. Η γη αυτή που πάντοτε ενέπνεε άσβεστη αγάπη για την πατρίδα αλλά και δέσμευση στην επιβίωσή της και που έτσι ευτύχησε να στηρίζεται στη φιλοπατρία, την ορμή, την αυτοθυσία και την αγάπη όλων εκείνων των παιδιών της που, «σαν έτοιμα από καιρό», πάντοτε ανταποκρίθηκαν και θα ανταποκρίνονται ανυστερόβουλα σε κάθε της κάλεσμα, σε κάθε καμπή της ιστορίας της.
Οι σελίδες της κυπριακής ιστορίας είναι γεμάτες με θυσίες λαμπρών αγωνιστών, με πράξεις ηρωισμού και αυταπάρνησης, με πράξεις διεκδίκησης των δικαίων της πατρίδας τόσο στη μάχη όσο και στη διαπραγμάτευση. Η ιστορία μας είναι πλήρης με ηρωικές πράξεις που αποτελούν φάρο λαμπρό για μας, που φωτίζουν την ορθή πορεία και χαράσσουν την τροχιά του ιερού καθήκοντος. Ενός καθήκοντος απόλυτα αυτονόητου για τα άξια τέκνα της.
Πέρασαν κιόλας δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που οι εγκάθετοι του κατοχικού στρατού και οι Γκρίζοι Λύκοι δολοφονούσαν εν ψυχρώ τα δύο παλληκάρια μας. Όμως δεκαεννέα χρόνια που ούτε στο ελάχιστον δεν επέφεραν τη λήθη. Οι μνήμες του τότε πεντακάθαρες και ανεξίτηλες βρίσκονται χαραγμένες στο μυαλό μας.
Η μεγάλη πορεία των Ευρωπαίων μοτοσικλετιστών, που είχε τότε ξεκινήσει συμβολικά από το Βερολίνο, έφτασε στην Κύπρο με σκοπό να απαιτήσει ελεύθερη είσοδο στα κατεχόμενα εδάφη μας. Ήθελαν να δείξουν, μαζί τους και εκατοντάδες Κύπριοι μοτοσικλετιστές μας, ότι δεν μπορούν (οι τούρκοι κατακτητές ) να χωρίζουν λαούς με συρματοπλέγματα και ότι η ελεύθερη διακίνηση και επικοινωνία είναι ύψιστο ανθρώπινο δικαίωμα.
Η ματαίωση της τελευταίας στιγμής. Ο τελευταίος σταθμός στη Δερύνεια. Η απογοήτευση και η αγανάκτηση των μοτοσικλετιστών. Ήταν τότε στις 11 Αυγούστου 1996 που οι μοτοσικλετιστές στάθηκαν απέναντι στην κατακτημένη και βουβή Αμμόχωστο. Δεν άντεξαν για πολύ και αρκετοί νεαροί έσπασαν τον αστυνομικό κλοιό και μπήκαν στη νεκρή ζώνη. Το κατοχικό καθεστώς είχε οργανώσει απέναντι στους άοπλους διαδηλωτές της ελευθερίας και της ειρήνης, ένοπλη αντισυγκέντρωση. Τριακόσιοι ροπαλοφόροι Γκρίζοι Λύκοι, μαζί με ψευδοαστυνομικούς και άλλους ένστολους απομόνωσαν κάποια στιγμή γύρω στους τριάντα Ελληνοκύπριους διαδηλωτές που άρχισαν να υποχωρούν μέσα σε άγριο λιθοβολισμό και πυροβολισμούς. Δεν περίμεναν τόση αγριότητα, τόση λύσσα. Στην υποχώρηση τέσσερις νέοι παγιδεύτηκαν πάνω στο αγκαθωτό συρματόπλεγμα που είχαν τοποθετήσει οι άνδρες της Ειρηνευτικής Δύναμης την προηγούμενη μέρα. Ένας από τους τέσσερις ήταν ο εικοσιτετράχρονος τότε Τάσος Ισαάκ.
Τον Τάσο περίμενε το μπουλούκι των Γκρίζων Λύκων. Όρμησαν εναντίον του σαν πραγματικοί λύκοι, και τον κτύπησαν με πρωτόγονη αγριάδα και εγκληματικά ένστικτα. Εκατοντάδες θρασύδειλοι εγκάθετοι του κατοχικού καθεστώτος τον λύντσαραν και επιδεικνύοντας την απίστευτα βάρβαρη συμπεριφορά και εγκληματικά ένστικτα πίστεψαν πως τον σκότωσαν. Πού να φανταστούν όμως ότι το μόνο που πέτυχαν ήταν να καταστήσουν τον ανυπέρβλητο Τάσο Ισαάκ αθάνατο, πρότυπο αντρειοσύνης και αγώνα και σύμβολο ενός λαού που του αρνούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Τάσος τιμάται σήμερα από την πολιτεία, τους φίλους, τους συγγενείς, τη γυναίκα, μα πάνω απ’ όλους από το αγγελούδι του, την Αναστασία που κληροδότησε στο ελληνικό έθνος.
Η κηδεία του, την Τετάρτη 16 Αυγούστου, έγινε μέσα σε κλίμα εθνικής κατάνυξης αλλά και οργής για το άδικο. Πριν ακόμη στεγνώσει το αίμα στον τόπο της θυσίας του, μόλις το χώμα της μητρώας γης κάλυψε το νεκρό του σώμα, μια ομάδα φίλων του θέλησε να καταθέσει στεφάνι πάνω στο ματωμένο συρματόπλεγμα. Μαζί τους και ο εικοσιεξάχρονος εξάδελφός του Σολωμός Σολωμού, Παραλιμνίτης, πρόσφυγας στο ίδιο του το χωριό, αφού μέχρι το 1974 έμενε στην Αμμόχωστο.
Ο Σολωμός Σολωμού ήταν ένας τύπος μοναχικός που τον έδενε μια σχέση στοργής και προστασίας από τον Τάσο Ισαάκ. Ο Σολωμός είχε πριν από λίγο θάψει ένα αγαπημένο του φίλο και δικαιολογημένα η οργή τον έπνιγε, αλλά δεν ήθελε εκδίκηση ή άλλο αίμα. Δεν πήρε όπλο μαζί του, δεν πετούσε πέτρες, κανέναν δεν ήθελε να πληγώσει. Τον βασάνιζε μόνο η τουρκική σημαία στον ιστό του κατοχικού φυλακίου. Σύμβολο της βίας, του διαχωρισμού, του θανάτου, της καταστροφής ,του ξεριζωμού.
Αιφνιδιάζοντας τους πάντες, και με αλόγιστο ηρωισμό ο Σολωμός μόνος και ατρόμητος έτρεξε αποφασιστικά με δρασκελιές γίγαντα προς τη σημαία της κατοχής. Δρασκέλισε το συρματόπλεγμα και με το τσιγάρο στα χείλη βρέθηκε σαν αετός γραπωμένος στα μισά κιόλας του ιστού της ντροπής. Άπλωσε το χέρι για να κατεβάσει το σύμβολο της κατοχής. Αλλά οι πάνοπλοι Αττίλες έντρομοι άρχισαν να πυροβολούν. Το αίμα του Σολωμού πότισε τη γη μας, σπονδή στην ελληνική αρετή και τόλμη,
Ο Σολωμός Σολομού βρισκόταν ήδη με τον Τάσο εκεί ψηλά στο Πάνθεον των ηρώων.
Σήμερα, όλοι εμείς, όλη η Κύπρος, όλος ο Ελληνισμός σας τιμούμε, σας δοξάζουμε και σας ευγνωμονούμε.
Συμπατριώτες, Συμπατριώτισσες,
Μνημονεύουμε φέτος για 19η χρονιά τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού. Σύμβολα πια του αγώνα του λαού μας έναντι στην αδικία και την κατοχή. Σύμβολα αυτοθυσίας μα και καθήκοντος. Και κανένα δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο καθήκον από την απελευθέρωση και επανένωση της Πατρίδας.
Φέτος, συμπληρώνονται δυστυχώς 41 ολόκληρα χρόνια από εκείνον τον τραγικό Ιούλη του 1974 που η Τουρκία υλοποίησε τους βάρβαρους σχεδιασμούς της και εισέβαλε παράνομα στην Κύπρο μας. Πέρασαν κιόλας σαράντα ένα χρόνια άλλα ο πόνος και οι πληγές δεν απαλύνονται και δεν επουλώνονται. Η Κύπρος μας παραμένει βίαια διαιρεμένη, ο λαός μας παραμένει μακριά από τις πατρογονικές του εστίες, οι εκκλησιές και τα μοναστήρια μας παραμένουν αλειτούργητα και σιωπηρά. Οι πρόσφυγες, οι νεκροί, οι αγνοούμενοι και οι συγγενείς τους, οι εγκλωβισμένοι, η συνεχιζόμενη παραβίαση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών του λαού μας, αποτελούν διαρκή υπενθύμιση των τραγικών συνεπειών του δίδυμου εγκλήματος.
Καθήκον όλων μας είναι όπως αναλώσουμε το άπαν των δυνάμεων μας για να τερματίσουμε αυτή την αδικία. Για την Κυβέρνηση το Κυπριακό ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη εθνική πρόκληση και ύψιστη προτεραιότητα, παρά τις δυσχερείς οικονομικές συνθήκες που βιώνει εδώ και σχεδόν τρία χρόνια , η πατρίδα μας.
Σήμερα σε ότι αφορά το εθνικό μας ζήτημα φαίνεται να δημιουργούνται προϋποθέσεις που μας επιτρέπουν να διαπραγματευτούμε στα πλαίσια μιας διαδικασίας που είναι δυνατόν να οδηγήσει επιτέλους, σε ένα θετικό αποτέλεσμα. Η αλλαγή στην ηγεσία των Τ/Κ διαφοροποιεί κάπως τα δεδομένα και δημιουργεί αισιοδοξία και συγκριτικά καλύτερη προοπτική για λύση.
Έχει φτάσει η ώρα να συστρατευτούμε όλοι μαζί, Λαός και Πολιτική Ηγεσία για να στηρίξουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο δύσκολο έργο της ορθής επίλυσης του Κυπριακού
H Κυβέρνηση, κατέρχεται στις συνομιλίες με εποικοδομητικό πνεύμα, στοχεύοντας σε έναν ειλικρινή και ουσιαστικό Διάλογο, ο οποίος θα χαράξει το δρόμο για την επίλυση του Κυπριακού. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση εργάζονται συστηματικά ούτως ώστε να εξευρεθεί μια ειρηνική, βιώσιμη και λειτουργική λύση η οποία:
1) Θα ακυρώνει τα τετελεσμένα της εισβολής,
2) Θα τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό,
3) Θα απελευθερώνει την Κύπρο από τα κατοχικά στρατεύματα,
4) Θα επανενώνει τον κυπριακό , την οικονομία και τους θεσμούς, με μια Κυριαρχία, μια Ιθαγένεια και μια Διεθνή Προσωπικότητα.
Αγωνιζόμαστε για μια λύση η οποία
Θα είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο χωρίς παρεκκλίσεις.
Που να προνοεί την αποχώρηση του τουρκικού στρατού και των εποίκων.
Μια λύση που θα καταργεί τη διαχωριστική γραμμή και θα παρέχει τα δικαιώματα της ελεύθερης διακίνησης, της εγκατάστασης και της ιδοκτησίας.
Ο Διάλογος που ξεκίνησε προχωρά με ικανοποιητικούς ρυθμούς και σύντομα θα έχουμε ενδείξεις για το πού οδεύουμε.
Όραμα του Προέδρου Αναστασιάδη, της Κυβέρνησης αλλά και όλων των Κυπρίων είναι η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο και η απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας.
Ελπίζουμε, σύντομα να είμαστε σε θέση να πούμε πως επιτέλους η ελευθερία, η δικαιοσύνη, οι πανανθρώπινες αρχές και αξίες, και το ευρωπαϊκό κεκτημένο θα είναι αυτά που θα καθορίζουν την τύχη των κατοίκων της μικρής πατρίδας μας που δεν έχει την πολυτέλεια ούτε να είναι διαιρεμένη ούτε να υστερεί των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών.
Συμπατριώτες, Συμπατριώτισσες,
Στους ηρωικούς νεκρούς του αγώνα μας, στον Ισαάκ και το Σολωμό, αλλά και σε όλα τα άλλα άξια τέκνα της πατρίδας, που θυσιάστηκαν στους εθνικούς μας αγώνες δίνουμε την υπόσχεση ότι θα διεκδικήσουμε με υπομονή και επιμονή, με σύνεση αλλά και αποφασιστικότητα, τα δίκαια του κυπριακού λαού και θα συνεχίσουμε τον αγώνα για την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας και την επιστροφή στην αγαπημένη Αμμόχωστο και όλα τα πάτρια εδάφη. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι να φύγουν οι τουρκικές σημαίες και τα συρματοπλέγματα που χωρίζουν τον τόπο μας στα δύο. Μόνο τότε θα αναπαυθούν και οι ψυχές των ηρώων μας.
Βρισκόμενοι εδώ ευλαβικά ας ανάψουμε το κερί της ψυχής μας από τη φλόγα της θυσίας του Ισαάκ και του Σολωμού . Ας συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της οφειλής μας και την έκταση και το βάθος της ευθύνης μας. Τιμούμε τη μνήμη των δυο ηρώων μας και ορκιζόμαστε ότι θα αγωνιστούμε μέχρι να έλθει η εθνική δικαίωση.
Κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ και υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της θυσίας στους Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού.
Αιωνία σας η μνήμη, ηρωικοί λεβεντονιοί του Παραλιμνίου.
---------------
