Επικήδειος λόγος του Υπουργού Άμυνας στην κηδεία των οστών του Μάριου Χριστοδούλου, αγνοούμενου από τις 19 Αυγούστου 1974

Επικήδειος λόγος του Υπουργού Άμυνας στην κηδεία των οστών του Μάριου Χριστοδούλου, αγνοούμενου από τις 19 Αυγούστου 1974

(Παρασκευή, 29 Αυγούστου 2014 ώρα 05:00 μ.μ ιερός Ιερός Ναός Αγίου Παύλου, Άγιος Δομέτιος, Λευκωσία)

Με αισθήματα ανείπωτης θλίψης αλλά και εθνικής υπερηφάνειας, βρισκόμαστε σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Παύλου, στον Άγιο Δομέτιο, για να κηδεύσουμε με καθυστέρηση σαράντα χρόνων και να συνοδεύσουμε στην τελευταία του κατοικία το άξιο τέκνο της Κύπρου, Μάριο Χριστοδούλου.

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά, μας υποβάλλει ο Γιώργος Σεφέρης. Δεν λογαριάζουν τον κίνδυνο, δεν προσδοκούν σε ανταλλάγματα. Ξεκινούν από το άγνωστο και φθάνουν στο άγνωστο.

Και η ιστορία τους κατατάσσει στα υψηλότερα δώματα του Ελληνισμού, όταν μπροστά στο πρόσταγμα της πατρίδας, προτάσσουν με αυταπάρνηση και ηρωισμό το εθνικό καλό και συμφέρον από το χρέος μη κινούντες.

Η μνήμη του Μάριου θα παραμείνει ζωντανή για πάντα, και θα καθρεφτίζεται στα πρόσωπα των συγγενών, των φίλων, και ολόκληρου του κυπριακού λαού, ως ανεξάντλητη πηγή καρτερίας, επιμονής και δύναμης, να μας υπενθυμίζει τις οδυνηρές στιγμές της ιστορικής μας πορείας και να ενισχύει τη θέληση για απελευθέρωση, και επιστροφή στις πατρογονικές μας εστίες.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, να μιλήσουμε για σένα Μάριε, με δέος και ειλικρίνεια. Για σένα, που την ώρα της λογοδοσίας με τη συνείδηση, δήλωσες περήφανα παρών. Για σένα, που έφυγες τόσο πρόωρα, παρακολουθώντας καρτερικά τα τραύματα μιας ταραγμένης εποχής, αναζητώντας και προσμένοντας τη λύτρωση και δικαίωση.

Η εικόνα σου θα παραμείνει αιώνια χαραγμένη στη σκέψη των δικών σου ανθρώπων. Στη σκέψη της οικογένειάς σου, που βίωσε τον βουβό σπαραγμό της άδικής σου απώλειας. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Μια φωτογραφία, που θα παραμείνει κίνητρο ζωής και αγώνα, σύμβολο μαχητικότητας, που θα μας ακολουθεί παντοτινά.

Ο Μάριος Χριστοδούλου γεννήθηκε το 1955, και πριν από την τουρκική εισβολή του 1974, διέμενε με τους γονείς του στη Λευκωσία.

Το 1973 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά, για να εκπληρώσει την στρατιωτική του θητεία. Μετά τη βασική εκπαίδευση, τοποθετήθηκε στον 1^ο Λόχο του 361 Τάγματος Πεζικού, και προάχθηκε στο βαθμό του Λοχία.

Η πρώτη μέρα της τουρκικής εισβολής, τον βρήκε μαζί με τους άνδρες του 361 ΤΠ, να επανδρώνουν αμυντικές θέσεις στην περιοχή Δικώμου – Κουτσοβέντη και να διεξάγουν μάχη με τους Τούρκους, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει προγεφύρωμα μεταξύ Κερύνειας και Αγύρτας, και είχαν αναπτυχθεί στη βόρεια πλευρά του Δικώμου.

Στο διάστημα ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, το 361 ΤΠ αρχικά μετακινήθηκε στην περιοχή της Αγλαντζιάς και στη συνέχεια στην Κυθρέα. Στις 12 Αυγούστου 1974, προωθήθηκε στην περιοχή Κλεπίνης – Παχύαμμου.

Χαράματα της 14^ης Αυγούστου 1974, τα τουρκικά στρατεύματα επιτέθηκαν με σφοδρότητα κατά των ανδρών της Εθνικής Φρουράς, σημαίνοντας την έναρξη της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής.

Ακολούθησαν σκληρές και άνισες μάχες, κατά τις οποίες τα τουρκικά στρατεύματα χρησιμοποίησαν βαρύ οπλισμό, αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις και μεγάλο αριθμό αρμάτων μάχης.

Οι άνδρες του 361 ΤΠ έδωσαν τη δική τους μάχη, απέναντι σε ένα αριθμητικά υπέρτερο στρατό.

Στις 11 το πρωί της ίδιας μέρας, κάτω από συνεχείς βομβαρδισμούς από την τουρκική αεροπορία και το πυροβολικό, δόθηκε διαταγή οπισθοχώρησης.

Ένας μεγάλος αριθμός ανδρών του Τάγματος κινήθηκαν προς την Κυθρέα, φτάνοντας τελικά στην περιοχή Χαλεύκα, όπου αρκετοί παρέμειναν, ενώ οι υπόλοιποι, ανάμεσά τους και ο Μάριος Χριστοδούλου, συνέχισαν την πορεία τους και έφθασαν στην περιοχή Δαυλού – Ακανθούς.

Μέχρι τις 18 Αυγούστου ο Μάριος βρισκόταν στην Ακανθού μαζί με άλλους οπλίτες του Τάγματος.

Στις 19 Αυγούστου, είκοσι περίπου λεωφορεία με Τούρκους στρατιώτες έφτασαν στην Ακανθού, την οποία και περικύκλωσαν, εγκλωβίζοντας αρκετούς στρατιώτες εντός του χωριού.

Έκτοτε ο Μάριος δεν έδωσε σημεία ζωής και η τύχη του αγνοείτο.

Τα οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο, ο οποίος εντοπίστηκε σε περιοχή του χωριού Κλεπίνη, στο πλαίσιο του προγράμματος εκταφών και αναγνώρισης οστών της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων.

Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκαν ανθρωπολογικές εξετάσεις και εξετάσεις DNA, με βάση τις οποίες διακριβώθηκε η ταυτότητα των οστών που ανήκουν στον ηρωϊκώς πεσόντα Μάριο Χριστοδούλου.

Ο ενταφιασμός των οστών των ηρώων μας, με τις τιμές που τους αρμόζει, αποτελεί ένδειξη του οφειλόμενου σεβασμού και χρέους από την πολιτεία, και προσφέρει την ελάχιστη δικαίωση και ικανοποίηση για τις οικογένειες.

Συναισθανόμενοι το μέγεθος της προδοσίας, επιστρέφουμε νοητά στις μέρες της τουρκικής εισβολής του 1974, όταν οι σφαίρες του Αττίλα σκορπούσαν την καταστροφή και τον θάνατο. Και όμως, σαράντα χρόνια μετά, ο λαός μας συνεχίζει να μετρά ακόμα τις πληγές του, και να βιώνει τις συνέπειες του τραγικού εκείνου καλοκαιριού. Η τύχη πολλών αγνοούμενων μας, παραμένει ακόμη άγνωστη και ο μεγαλύτερος ιστορικός και πολιτικός αναχρονισμός στην Ευρώπη, με την κατοχή εδαφών ενός κράτους μέλους από ένα επίδοξο κράτος μέλος, εξακολουθεί να υφίσταται παραβιάζοντας κάθε αρχή δικαίου και έννοια σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ανασύρουμε σήμερα από την ιστορία μας θύμισες από τα τραγικά εκείνα γεγονότα. Οι μνήμες των δεινών του λαού μας κατά την τουρκική εισβολή, επανέρχονται και έχουν πάντα την ίδια αδυσώπητη μορφή. Ο απολογισμός θλιβερός: νεκροί και αγνοούμενοι, χήρες και ορφανά, μαυροφορεμένοι γονείς και συγγενείς. Ο πόνος παραμένει ακόμη έντονος, και η πατρίδα μας συνεχίζει να ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά.

Σαράντα χρόνια μετά το έγκλημα σε βάρος της Κύπρου, ζούμε ακόμα τις δραματικές συνέπειες της κατοχής, και του ξεριζωμού ως οδυνηρές πραγματικότητες.

Ο Μάριος, επέστρεψε νεκρός και όχι ζωντανός όπως ήλπιζαν και πρόσμεναν οι συγγενείς και οι φίλοι. Επέστρεψε για να μας ανταμώσει για έσχατη φορά, να πάρει λίγο από τον ανείπωτο πόνο της οικογένειάς του και να μας αποχαιρετήσει.

Από τον ιερό τούτο χώρο, όπου τιμούμε τη θυσία ενός γνήσιου τέκνου της πατρίδας, την ώρα του ανείπωτου σπαραγμού και της έντονης θλίψης, κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στην αγέραστη μορφή του και ανανεώνουμε την υπόσχεση ότι ενωμένοι, θα παραμείνουμε πιστοί στην προσπάθεια επίτευξης του εθνικού μας στόχου για απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας.

Το χρέος μας, απέναντι στους ήρωες που θυσιάστηκαν για τη ελευθερία και την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας, επιβάλλει να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση. Γιατί η θυσία των ηρώων μας, παραμένει αδικαίωτη όσο η Κύπρος παραμένει υπό τουρκική κατοχή.

Σήμερα, τα λείψανα ενός αδικοχαμένου Κύπριου, που κέρδισε επάξια την αιώνια νεότητα, μπορούν επιτέλους να αναπαυθούν στα σπλάχνα της γης στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, και για την οποία μαρτύρησε και έχυσε το αίμα του.

Ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας, το αιώνιο σύμβολο της κοινής προσφοράς Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων, το θυσιαστήριο ηρώων από κάθε γωνιά του Ελληνισμού, που πίστεψαν στη δύναμη της ψυχής και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, θα δεχθεί ένα ακόμα ήρωα.

Αιωνία σου η μνήμη Μάριε, και ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.