Επιμνημόσυνος λόγος του Υπουργού Συγκοινωνιών
κ.
M
. Δημητριάδη στο μνημόσυνο του ήρωα
Γεώργιου Α. Μιχαήλ, στο Μοσφίλι Τηλλυρίας
Ο Ιούλιος δίκαια χαρακτηρίζεται ως ο αδυσώπητος μήνας
της μνήμης. Αυτές τις μέρες ξαναφέρνουμε μπροστά στον καθρέφτη της ιστορίας τα
τραγικά γεγονότα του Ιουλίου του 1974.
Σαράντα χρόνια από τον μακάβριο επίλογο της μεγάλης
εθνικής μας τραγωδίας, μνημονεύουμε ξανά τους γενναίους υπερασπιστές της
κυπριακής ελευθερίας και τα τραγικά θύματα της τουρκικής εισβολής.
Στο πρόσωπο του 18χρονου τότε νέου Γεώργιου Ανδρονίκου
Μιχαήλ, την μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα, μνημονεύουμε όλους τους πεσόντες της εισβολής που
αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για να ανακόψουν την προέλαση του τουρκικού Αττίλα,
σε έναν άνισο και άδικο πόλεμο που μας επέβαλε η προδοσία και ο τουρκικός
επεκτατισμός.
Παρά το γεγονός ότι τουρκικός Αττίλας διέθετε την
υπεροπλία και τη στρατιωτική υπεροχή, στα πεδία των μαχών του 1974, οι νέοι της
Κύπρου, στρατευμένοι και έφεδροι, έγραψαν σελίδες ανδρείας και ηρωισμού, που
λαμπρύνουν τη σύγχρονη Κυπριακή Ιστορία. Υποκλινόμαστε σήμερα μπροστά στους
ήρωες πεσόντες του 1974 και προσκυνούμε με δέος και θαυμασμό τη θυσία και την
αγωνιστική προσφορά τους προς τη μαρτυρική μας πατρίδα.
Ο Γεώργιος, όταν
εκδηλώθηκε η εισβολή, υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στην 33η Μοίρα
Καταδρομών στο Πέλλα Πάις. Με την αποβίβαση των πρώτων τουρκικών δυνάμεων και
την προώθησή τους προς την Κερύνεια, η Μοίρα του Γιώργου Μιχαήλ τάχθηκε στον
Άγιο Γεώργιο Κερύνειας, όπου αντιστάθηκε στη σφοδρή επίθεση του εισβολέα.
Αργότερα, η ομάδα του βρέθηκε στην περιοχή της Τύμπου και της Κυθραίας. Ο
Γιώργος με τους συμπολεμιστές του έδωσε νέες μάχες. Ακολούθως, βρέθηκε στην
περιοχή του Βουφαβέντο και πάλι μαχόμενος. Αυτό το μακρύ οδοιπορικό
πραγματοποιήθηκε μόνο μέσα σε τρεις μέρες. Την 23η Ιουλίου ο ήρωας βρέθηκε στο
Κουτσοβέντη. Εκεί έμελλε το όνομα του να γραφτεί, μαζί με τα ονόματα πολλών
άλλων συμπολεμιστών του, στον μακρύ κατάλογο αξιωματικών και καταδρομέων της
33ης Μοίρας Καταδρομών που έδωσαν τη ζωή τους προασπιζόμενοι την ελευθερία της
πατρίδας μας.
Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,
Τιμώντας σήμερα την ηρωική θυσία του Γεώργιου και των
άλλων παλικαριών μας, οφείλουμε να αναλογιστούμε και εμείς τις δικές μας ευθύνες
απέναντι στους ήρωες που τιμούμε, αλλά και απέναντι στη μαρτυρική μας
πατρίδα.
Καλούμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα, εμπνεόμενοι από τη
θυσία τους, με επιμονή, υπομονή και αποφασιστικότητα, ως την ημέρα που θα
ανατείλει πάνω από τη δοκιμαζόμενη πατρίδα μας ο ήλιος της ειρήνης και της
δικαιοσύνης.
Σαράντα χρόνια κατοχής είναι ήδη πολλά. Αποτελεί
ανεπίτρεπτο αναχρονισμό ενώ διανύουμε την δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα και
ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να διεξάγουμε ακόμα αντικατοχικούς αγώνες και να
ζούμε σε μια πατρίδα βίαια και παράνομα διαιρεμένη και διαχωρισμένη. Είναι
αδιανόητο να γίνεται ανεκτή σήμερα η συνεχιζόμενη κατοχή του 37% των
πατρογονικών μας εδαφών από την Τουρκία, μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, υποψήφια
μάλιστα για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Κύπρος δεν μπορεί να παραμείνει για πολύ καιρό ακόμη η
μόνη ημικατεχόμενη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θέλουμε κι' εμείς να ζήσουμε σε
μια πραγματικά ελεύθερη, επανενωμένη πατρίδα, χωρίς κατοχικές εγγυήσεις και
στρατεύματα, χωρίς συρματοπλέγματα. Οραματιζόμαστε μια Κύπρο της ειρήνης, της
δημοκρατίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, όπου όλα τα στοιχειώδη
ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι κατοχυρωμένα και διασφαλισμένα, χωρίς καμία
διάκριση.
Σε αυτή την κρίσιμη ώρα της ιστορικής μας πορείας, αυτή
την ώρα που η δική μας γενιά καλείται να σφραγίσει με τις αποφάσεις της τη μοίρα
και το μέλλον της πατρίδας μας, οφείλουμε να υπερβούμε το πικρό συναίσθημα του
μίσους και να παραμερίσουμε τα διχαστικά σύνδρομα του παρελθόντος.
Ο λαός της Κύπρου δεν ζητά και δεν διεκδικεί τίποτε
λιγότερο και τίποτε περισσότερο από ό,τι δικαιούται. Είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε
ειρηνικά και αδελφωμένα με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Αυτό όμως, θα
πρέπει να γίνει με την εξεύρεση μιας ειρηνικής και βιώσιμης λύσης, που να
εγγυάται τη διασφάλιση και την εφαρμογή των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων
ανεξαίρετα των κατοίκων του νησιού μας. Ο πόθος και η θέληση για τερματισμό της
κατοχής δεν πρόκειται να μας οδηγήσει σε μια λύση, η οποία θέτει σε κίνδυνο την
επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού.
Με ρεαλισμό λοιπόν, σύνεση και αποφασιστικότητα
οφείλουμε να πορευτούμε προς τον δρόμο της επανένωσης της πατρίδας μας. Η
δικαίωση του αγώνα για τερματισμό της κατοχής και για επανένωση, θα αποτελέσει
το καλύτερο μνημόσυνο για τους συμπατριώτες μας που έδωσαν την ζωή τους για την
ελευθερία της πατρίδας μας.
