Ομιλία
του Βουλευτή κ. Δημήτρη Συλλούρη στο εθνικό μνημόσυνο
για
τους πεσόντες του 1974, στη Λάρισα
Συμπατριώτισσες
και συμπατριώτες,
Κυρίες
και κύριοι,
Αισθάνομαι
ιδιαίτερη τιμή για την παρουσία μου σήμερα μαζί σας, σε ένα κομμάτι του
Ελληνισμού, στην καρδιά της θεσσαλικής γης και του έθνους, που αγωνίζεται με
πατριωτική ευαισθησία και αγωνία για το μέλλον της Ελλάδας, της Κύπρου και των
όπου γης Ελλήνων. Ταυτόχρονα, με διακατέχει συγκίνηση, πόνος και οδύνη, καθότι
διερχόμαστε ήδη τον τεσσαρακοστό Ιούλη από το καλοκαίρι του 1974, τότε που το
αδελφοκτόνο πραξικόπημα πλήγωσε την ιδιαίτερή μας πατρίδα, ανοίγοντας την
κερκόπορτα στις μπότες του Αττίλα.
Σαράντα
χρόνια συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής, η ιστορία μας θυμίζει τα τραγικά
γεγονότα εκείνου του μαύρου Ιούλη. Οι μέρες αυτές είναι μέρες μνήμης και
περισυλλογής, δίχως να πέφτουμε στην παγίδα να μνημονεύουμε μουσειακά την
αντίσταση του 1974 ή σε μια μηχανική απότιση φόρου τιμής στους ηρωικά
αγωνισθέντες και πεσόντες.
Δεν
αποδεχόμαστε την εκπλήρωση ενός εφήμερου και επιφανειακού επετειακού
τελετουργικού. Αντίθετα, τιμούμε, αντλώντας σθένος και περηφάνεια, όλους όσους
έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούμε σήμερα εμείς να ζούμε ελεύθεροι, έστω σε μια
ημικατεχόμενη πατρίδα. Αποτίουμε φόρο τιμής στους καρτερικούς συγγενείς των
αγνοουμένων και χαιρετίζουμε τους ηρωικούς εγκλωβισμένους μας, καθώς και τις
χιλιάδες εκτοπισμένους που παραμένουν με τον άσβεστο πόθο της επιστροφής στις
πατρογονικές εστίες.
Ιστορική
μνήμη σημαίνει και ιστορική συνείδηση. Ο Πηνειός ποταμός, αργυροδίνης κατά τον
Όμηρο, διασχίζει την πανάρχαια πόλη της Λάρισας, θυμίζοντας την αδιάσπαστη
συνέχεια του Ελληνισμού στον τόπο αυτό, από τους ομηρικούς χρόνους μέχρι σήμερα.
Μιας συνέχειας που ισχύει και για τον Κυπριακό Ελληνισμό, όπως μας θυμίζει ο
Όμηρος στην Ιλιάδα ότι «είχε στην Κύπρο φτάσει το άκουσμα το μέγα, πως οι Αχαιοί
σε λίγο για την Τροία θ᾿ αρμένιζαν με τα πλεούμενά τους». Τότε που ο Βασιλιάς
Κινύρας δώριζε τον Χρυσό Θώρακα στον Αγαμέμνονα.
Μιας
ιστορικής συνείδησης που ενισχύεται με τις θυσίες γενεών και δη της γενιάς της
περιόδου του 74´. Και μιας ιστορικής συνέχειας που διατηρήθηκε χάρις στο πάθος
μας για ελευθερία και τη σταθερή πίστη στην ιερότητα και το δίκαιο του αγώνα
μας.
Ομόψυχοι,
συντεταγμένοι και αδελφωμένοι, δίνουμε τη μάχη για την επίτευξη της λύσης που θα
ακυρώνει την κατοχή, ανατρέποντας τη διαίρεση και επιτρέποντας σε όλους τους
Κύπριους πολίτες να συμβιώνουν δίχως φυλετικούς και ρατσιστικούς διαχωρισμούς,
υπό καθεστώς ισονομίας και στη βάση των σχετικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ, του
διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου.
Η
αδελφοποίηση της Λάρισας με τη Λάρνακα το 1990, πέραν των ιστορικών-πολιτισμικών
δεσμών μεταξύ των δύο πόλεων, ήταν απότοκο της ύπαρξης μιας δραστήριας Κυπριακής
Κοινότητας, όπως εμπράκτως δείχνει και με τις σημερινές εκδηλώσεις του ο
Σύλλογος Κυπρίων Νομού Λάρισας.
Το
ετήσιο εθνικό μνημόσυνο είναι ευκαιρία συμπαράταξης για όλους μας σε Κύπρο,
Ελλάδα και γενικότερα στον Ελληνισμό, σε άρρηκτη ενότητα και συμπόρευση, προς
υπεράσπιση του δικαιώματος να ζήσουμε ελεύθεροι σε μια ελεύθερη πατρίδα, χωρίς
στρατούς κατοχής, εποίκους, κηδεμονίες και αναχρονιστικά αποικιοκρατικά
κατάλοιπα.
Σας
εκφράζω, εκ μέρους του Προέδρου και των Μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων, θερμά
συγχαρητήρια για αυτή την πρωτοβουλία που καθηκόντως και με αδιάπτωτο ζήλο
οργανώνει κάθε χρόνο ο Σύλλογος Κυπρίων Ν. Λάρισας. Εκδηλώσεις σαν κι αυτή
διατηρούν άσβεστη τη θύμιση της αιμάσσουσας πληγής της Κύπρου, χαλυβδώνουν την
εθνική ομοψυχία και ισχυροποιούν τους ακατάλυτους δεσμούς Ελλάδας - Κύπρου ανά
τους αιώνες.
Με
την παρουσία όλων μας στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για τους ηρωομάρτυρες του
λαού μας, που έδωσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση της δημοκρατικής νομιμότητας
και την απόσειση του Τούρκου εισβολέα, στέλνουμε το μήνυμα της διαρκούς
αντίστασης και της μη αποδοχής των τετελεσμένων.
Σαράντα
χρόνια καταπάτησης των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών μας, 40
συνεχιζόμενης κατοχής και καταπάτησης του διεθνούς δικαίου, διόγκωσαν τη θέληση
και επιμονή μας και δεν υπέστειλαν τον πατριωτισμό μας. Σε πλήρη συστράτευση με
το σύνολο των δυνάμεων του Ελληνισμού, δίνουμε τη μάχη της δικαιοσύνης.
Από
την Κύπρο, φέρνουμε μηνύματα αντίστασης και αμετάθετης απόφασης να συνεχίσουμε
τον αγώνα, ανεξαρτήτως απαιτήσεων χρόνου και θυσιών, ως την τελική δικαίωση.
Ο
αγώνας για ελευθερία, κοινωνική πρόοδο και προκοπή του λαού και του έθνους,
εκπέμπονται από τα πανάρχαια βάθη της ιστορίας του Ελληνισμού, όπως πίστευαν και
θυσιάστηκαν γι’ αυτά τα ιδανικά οι ήρωες της υπεράσπισης της Κυπριακής
Δημοκρατίας το 1974. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους, ανταποκρινόμενοι στην
ιστορική μας ευθύνη.
Στο
χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τα τραγικά γεγονότα του 1974, η Τουρκία όχι
μόνο παρέμεινε αδιάλλακτη, αλλά με μια σειρά ενεργειών έχει κλιμακώσει την
προκλητική της στάση. Σήμερα, 40 χρόνια μετά το δίδυμο έγκλημα, οι συνέπειες και
τα αποτελέσματα παραμένουν και εξακολουθούν να απειλούν με αφανισμό την Κύπρο. Η
ανακήρυξη του ψευδοκράτους, η παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, η
συνεχιζόμενη μεταφορά εποίκων από την Τουρκία με στόχο τη δημογραφική αλλοίωση
των πληθυσμιακών δεδομένων της Κύπρου και ο σφετερισμός των ελληνοκυπριακών
περιουσιών, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τους στρατηγικούς στόχους της
Τουρκίας, που είναι η διχοτόμηση και η εσαεί κηδεμονία ολόκληρης της νήσου για
την εξυπηρέτηση των τουρκικών εθνικών συμφερόντων.
Η
επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού, αναδεικνύει για
μια ακόμη φορά την κλιμακούμενη τουρκική αδιαλλαξία και μη εποικοδομητική στάση.
Ενώπιόν μας, εγκυμονούνται σοβαροί κίνδυνοι. Η Τουρκία εμμένει στις ανεδαφικές
της προτάσεις, ήτοι σε αναφορές σε δύο λαούς, δύο κρατικές οντότητες και
συνεταιρισμό, νομιμοποίηση του εποικισμού και της διαίρεσης, μονομερή εγγυητικά
δικαιώματα και συνεχή στρατιωτική παρουσία. Παράλληλα, στον ελλαδικό χώρο, η
γείτων χώρα επιδιώκει συγκυριαρχία στο Αιγαίο και κηδεμονία των μουσουλμανικών
κοινοτήτων στην Θράκη. Με άλλα λόγια «κυπροποίηση» της Θράκης, διχοτόμηση του
Αιγαίου και «αλεξανδρεττοποίηση» της Κύπρου.
Η
μάχη που δίνεται σήμερα και ο αγώνας μας είναι αγώνας για το δίκαιο και την
επιβίωσή μας. Η διάσωση της Κυπριακή Δημοκρατίας είναι εκ των ων ουκ άνευ της
φυσικής και εθνικής επιβίωσης του Ελληνισμού. Ταυτόχρονα, στρατεύεται ο εν γένει
Ελληνισμός στον αγώνα της Κύπρου, επειδή συνειδητοποιεί την κοινή του μοίρα. Αν
χαθεί αυτός ο αγώνας, θα σημειωθεί ένα βαθύ ρήγμα στην περίμετρο του Έθνους. Γι’
αυτό, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, μόνο με εθνική ομοψυχία και συσπείρωση όλων
των δυνάμεων του Ελληνισμού, απανταχού της γης, θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον
αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση.
Κυρίες
και κύριοι,
Το
Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, κατοχής, εποικισμού, παραβίασης των αρχών του
διεθνούς δικαίου και καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πέραν της ενότητας
δράσης και τη θέλησή μας για ειρήνη, βασισμένη στη δικαιοσύνη, επείγει εξίσου να
συνεχίσουμε να καταγγέλλουμε την Τουρκία σε όλα τα διεθνή, περιφερειακά και
εθνικά βήματα, αξιοποιώντας τη διμερή και πολυμερή διπλωματία, καθώς και την
ευρωπαϊκή μας ιδιότητα, μέσω της ενεργότερης ανάμειξης της ΕΕ στις προσπάθειες
για λύση.
Η
Κύπρος δεν μπορεί να παραμείνει η μόνη μοιρασμένη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν
μπορεί η Ένωση να ανέχεται στο έδαφός της την παρουσία ενός κατοχικού στρατού σε
μια χώρα μέλος της και συγχρόνως να αποδέχεται την ευρωπαϊκή πορεία του ίδιου
κράτους ως υποψήφιου προς ένταξη στους κόλπους της. Αντίθετα, η ευρωπαϊκή πορεία
της Τουρκίας προϋποθέτει τη συμμόρφωσή της στις ευρωπαϊκές αξίες και το
ευρωπαϊκό κεκτημένο, πρωτίστως με την απόσυρση του στρατού κατοχής από την
Κύπρο.
Ομοίως,
τα νέα δεδομένα στην ευρύτερη γεωγραφική μας περιοχή, όπως αυτά έχουν
διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, ανατρέποντας παγιωμένες ισορροπίες δεκαετιών,
προσφέρουν ευκαιρία αναθεώρησης της εθνικής μας στρατηγικής. Η τουρκική
εξωτερική πολιτική απέτυχε παταγωδώς στη Συρία, την Αίγυπτο και το Ιράκ, ενώ
υποβαθμίστηκαν οι σχέσεις της με το Ισραήλ, εν αντιθέσει με τις άριστες σχέσεις
που εξακολουθεί να διατηρεί η Κύπρος με τον αραβικό κόσμο, όπως και τα τελευταία
χρόνια με το Ισραήλ. Σε συνδυασμό με το αναφαινόμενο συγκριτικό πλεονέκτημα των
φυσικών μας πόρων στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, όλες οι παραπάνω
παράμετροι συνιστούν το νέο διεθνοπολιτικό πεδίο στο οποίο μπορεί να κινηθεί η
στρατηγική μας, αποσκοπώντας στην επίτευξη μιας βιώσιμης και δίκαιης λύσης του
Κυπριακού.
Συμπατριώτες
και συμπατριώτισσες,
Οι
φετινές θλιβερές μαύρες επέτειοι του πραξικοπήματος και της εισβολής βρίσκουν
τον Ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο να βιώνει τις τραγικές συνέπειες μιας
πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης. Η δεινή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει η
κυπριακή και η ελλαδική οικονομία, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επενεργήσει
αρνητικά στην εθνικά υπεύθυνη διαχείριση του Κυπριακού.
Συνεργαζόμενοι
για την ανόρθωση της οικονομίας, πρέπει να αξιοποιήσουμε όλες τις ζωντανές
δυνάμεις της κοινωνίας, όπως τότε, το 1974, που οι Κύπριοι αλληλέγγυα και με
σκληρή δουλειά ανασηκώθηκαν με αξιοπρέπεια και ανασυντάχθηκαν, με αποτέλεσμα να
ξεπεράσει γρήγορα η πατρίδα μας την κοινωνικο-οικονομική κρίση που προκάλεσε ο
όλεθρος του πολέμου και η κατοχή.
Διερχόμενη
μέσα από προδοσίες, μεθοδεύσεις και παγίδες, η Κυπριακή Δημοκρατία επέζησε και
αποτελεί σήμερα σταθερό θεμέλιο, για τη συνέχιση του αγώνα για τερματισμό της
τουρκικής κατοχής και για λύση που θα διασφαλίζει τη φυσική και εθνική επιβίωση
του Κυπριακού Ελληνισμού.
Τιμούμε
σε αυτή τη θλιβερή επέτειο τους αγωνιστές και ήρωες της αντίστασης κατά του
προδοτικού πραξικοπήματος του Ιουλίου του 1974 και όλους όσοι όρθωσαν τα στήθη
τους κατά της τουρκικής εισβολής που ακολούθησε. Θυμόμαστε και τιμούμε τους
πεσόντες που με αυτοθυσία έδωσαν τη ζωή τους, κατατασσόμενοι επάξια στο Πάνθεο
των Ηρώων της πολύπαθής μας πατρίδας.
Πονούμε
όταν παρελαύνουν μπροστά μας, σαν εφιάλτης, τα δεινά της τραγωδίας της Κύπρου∙ η
προσφυγιά και ο ξεριζωμός, οι καρτερικοί εγκλωβισμένοι μας, οι μαυροφορεμένες
μανάδες των ηρώων μας, οι βιασμένες γυναίκες μας, το δράμα των συγγενών και των
ιδίων των αγνοουμένων μας, η ακρωτηριασμένη γη μας, οι βεβηλωμένες εκκλησιές
μας, όλα μαζί ένας 40χρονος ατέλειωτος καημός.
Οφείλουμε
να διδαχθούμε από το παρελθόν, αυτό απαιτούν οι νεκροί μας, που τη μνήμη τους
τιμούμε με ευλάβεια σήμερα, οι γέροι γονιοί που φεύγουν ένας ένας, αδέλφια που
άσπρισε τα μαλλιά τους ο πόνος, παιδιά που μεγάλωσαν περιμένοντας μια είδηση για
τον αγνοούμενο πατέρα, μανάδες που έλιωσαν στην προσφυγιά, έθαψαν τα παιδιά τους
σε ξένα κοιμητήρια κι έσβησαν με την ελπίδα πως θα μετέφεραν τα κόκκαλά τους και
θα αναπαύονταν κι αυτές στα δικά τους χώματα.
Προσδοκούμε
τον ερχομό της πολυπόθητης εκείνης μέρας που δεν θα πηγαίνουμε στην Αμμόχωστο,
στη Μόρφου, στην Καρπασία και στην Κερύνεια, και σε όλα τα κατεχόμενα χωριά μας,
ως επισκέπτες, αλλά θα ξαναζήσουμε εκεί, μόνιμα ριζωμένοι στους τόπους των
προγόνων μας, ειρηνικά, μαζί με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας.
Αγαπητοί
φίλοι,
Όλοι
μαζί, Κύπρος, Ελλάδα και απόδημος Ελληνισμός, κάθε ενεργός δύναμη του έθνους,
δίνουμε τη μάχη. Μαζί θα την κερδίσουμε. Έχουμε ταχθεί να φυλάμε Θερμοπύλες και
αναλαμβάνουμε αυτή την εθνική τιμή αδιαμαρτύρητα, δίχως λιποψυχία και χωρίς
λιποταξία.
Θα
συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ως την τελική δικαίωση, μέχρι να φέρουμε το
χαρμόσυνο μήνυμα από την Κύπρο και ν’ ακουστεί η αναστάσιμη καμπάνα, πως η
κατοχή πέθανε, πως η Κύπρος είναι λεύτερη!
Κι
όπως καταθέτει ο μεγάλος ποιητής του Ελληνισμού, Γιάννης Ρίτσος, στον «Ύμνο και
θρήνο για την Κύπρο»:
Νησί
πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο
κάνω
τον πόνο σου να πω και προσκυνώ και μένω.
Εσύ
της θάλασσας ρυθμός, ολάνθιστο κλωνάρι,
πώς
σου μαδήσαν τ´άνθια σου διπλοί, τριπλοί βαρβάροι.
Τι
θλιβερά που σεργιανάν τριγύρω σου τα ψάρια
κι
αντίχριστοι να παίζουνε την τύχη σου στα ζάρια.
Κουράγιο,
μικροκόρη μας, που μας εγίνης μάνα
Ύμνος
και Θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα.
