Ομιλία του Υπουργού Άμυνας κ. Χριστόφορου Φωκαΐδη
κατά την τέλεση του ετήσιου θρησκευτικού
μνημόσυνου εις μνήμη των ηρώων του 281 Τ.Π
(Κυριακή, 29 Ιουνίου 2014 στις
08:30 π.μ. στον Ιερό Ναό Παναγίας Κουτραφά, Κουτραφάς)
Mε
αισθήματα βαθιάς συγκίνησης, δέους και εθνικής περηφάνιας συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, για να
αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής και τον προσήκοντα σεβασμό στους
ήρωες του 281 Τάγματος Πεζικού.
Μαζί με όλους εσάς που γίνατε
μάρτυρες της θυσίας των συμπολεμιστών σας και αισθανθήκατε την τελευταία τους
ανάσα.
Μαζί με όλους τους συγγενείς
και τους φίλους που στερήθηκαν τους δικούς τους ανθρώπους, το πατρικό χάδι, τη
συζυγική αγκαλιά και την νεανική ζωντάνια, είμαστε σήμερα εδώ για να
υποκλιθούμε για άλλη μια φορά στις ηρωικές μορφές εκείνων που χάθηκαν, δίνοντας
άνιση μάχη με τις δυνάμεις του Αττίλα για την υπεράσπιση της πατρίδας.
Οι ένδοξες μορφές τους,
ευθυτενείς και αγέρωχες παρελαύνουν σήμερα μπροστά μας.
Θαρραλέοι,
με την αύρα της λευτεριάς στην καρδιά, όρθωσαν το ανάστημά απέναντι στις ορδές του εισβολέα. Και επέλεξαν τον
ηρωικό θάνατο, ζωγραφίζοντας με το αίμα τους τη λέξη 281 Τάγμα Πεζικού, στον καμβά της Κυπριακής ιστορίας.
Το 281 Τάγμα Πεζικού, μια
πλήρης και μάχιμη Μονάδα, βίωσε έντονα όλα τα γεγονότα του μαύρου Ιουλίου του
1974. Την προδοσία, το πραξικόπημα και την εισβολή. Οι άνδρες του πολέμησαν
ακατάπαυστα, δεν δείλιασαν μπροστά στο θάνατο και την προδοσία. Παρέμειναν
πιστοί στο χρέος «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Ο τελικός απολογισμός
φανερώνει το τραγικό τίμημα. 14 νεκροί, 8 αγνοούμενοι και άλλοι πολλοί
τραυματίες, ζωντανοί ήρωες, να κουβαλούν για μια ζωή τον όλεθρο του πολέμου και
της καταστροφής στου νου και στην καρδιά.
Κυρίες και κύριοι,
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά … μας υποβάλλει ο
ποιητής. Δεν λογαριάζουν, δηλαδή, τον κίνδυνο, ούτε προσδοκούν σε ανταλλάγματα.
Είναι ήρωες γιατί ξεκινούν από το άγνωστο και φθάνουν στο άγνωστο.
Και σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε σήμερα έχουμε ανάγκη από
ήρωες. Έχουμε ανάγκη να μνημονεύουμε
ήρωες. Γιατί όσο ποτέ άλλωτε έχουμε ανάγκη από πρότυπα. Πρότυπα ανδρείας, ανιδιοτέλειας,
αλτρουισμού.
Γιατί οι ήρωες
είναι τελικά αυτοί που εξιλεώνουν τα αμαρτήματα όλων μας.
Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, επιμετρώντας το μέγεθος της
προσφοράς και της θυσίας τους, καλούμαστε να αναλογιστούμε και το δικό μας
χρέος έναντι της μαρτυρικής μας πατρίδας.
Να ψηλαφίσουμε με κριτική διάθεση τα λάθη και τα πάθη του
που μας οδήγησαν στην προδοσία και στην καταστροφή.
Να υπερβούμε διχαστικά σύνδρομα του παρελθόντος και με ρεαλισμό και ορθοφροσύνη, όπως μας διδάσκει ο
Θουκυδίδης, να σταθούμε αντάξιοι του χρέους προς την ημικατεχόμενη πατρίδα μας
και αντάξιοι των ηρώων μας.
Τι είναι όμως ηρωισμός σήμερα;
Στον πόλεμο σημαίνει αυτοθυσία, όπως μας διδάξαν με το
παράδειγμα τους οι ήρωες του 281 Τάγματος Πεζικού.
Στις
μέρες μας, όμως; Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε; Με έργα, όχι με λόγια. Κάτι για να εξοφλήσουμε- έστω ένα μερίδιο- του
χρέους προς την πατρίδα;
Ένα
ανάλογο ερώτημα εθέτε το 1896 ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Τις ημύνθη περί
πάτρης»; Για να απαντήσει: «Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία
των θεσμών, η χρηστή διοίκησης, η πρόληψη της χρεοκοπίας».
Πόσο
πραγματικά επίκαιρα ακούγονται όλα αυτά στην Κύπρο του σήμερα; Η χώρα μας επιχειρεί σήμερα, μέσα από τη συστηματική προσπάθεια που καταβάλουμε και
μέσα κυρίως από τις θυσίες του λαού, να εξέλθει από μια βαθιά
οικονομική κρίση αλλά και μια κρίση θεσμών και αξιών.
Δεν
ήρθα όμως εδώ να μιλήσω για πολιτική. Ήρθα να μιλήσω για ήρωες. Ηρωισμός, όμως,
σημαίνει πριν και πάνω απ’ όλα, αίσθηση του καθήκοντος, αίσθηση της ευθύνης
έναντι της πατρίδας. Και αυτή η ευθύνη ξεκινά από το καθένα μας ξεχωριστά.
Γι’
αυτό ας προβληματιστούμε. Και ας αναρωτηθούμε, όπως είχε πράξει κάποτε ο
Κένεντι, όχι τι η πατρίδα μπορεί να κάνει για μας αλλά τι εμείς μπορούμε να
κάνουμε για την πατρίδα.
Υπάρχει
ελπίδα; θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος.
Υπάρχει
ελπίδα για μια νέα πορεία εθνικής ανάτασης και
προοπτικής,
προτάσσοντας το «εμείς»
του Μακρυγιάννη και όχι το εγώ;
Υπάρχει
ελπίδα να κάμψουμε επιτέλους την τουρκική αδιαλλαξία και να δημιουργήσουμε τις
προϋποθέσεις απαλλαγής από την κατοχή και επανένωσης της πατρίδας μας;
Υπάρχει
ελπίδα να επιστρέψουμε ξανά στα χωριά και στις πόλεις μας; Να ριζώσει ο Κυπριακός Ελληνισμός ξανά στη αγαπημένη γη των προγόνων του;
Σε
όλους αυτούς, σε όλους τους ήρωες που θυσιάστηκαν για να υπερασπιστούν τη
πατρώα γη, οφείλουμε, έχουμε χρέος να συνεχίσουμε να ελπίζουμε!
Να
μετατρέψουμε τον πόνο σε θέληση, την απογοήτευση σε πίστη.
Σε
τούτη τη μάνα γη περάσαμε σκλαβιές ατέλειωτες… Μα έχουμε βαθιές ρίζες.
Μπορούμε
και πρέπει να ελπίζουμε! Μπορούμε και πρέπει να συστρατευτούμε σε μια πορεία εθνικής συναίνεσης, με όραμα,
πίστη και λογισμό.
Οι προσπάθειες που καταβάλλει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας
και η κυβέρνηση, κινητοποιώντας το διεθνές ενδιαφέρον και αξιοποιώντας τις νέες
δυνατότητες που δημιουργούνται, ως αποτέλεσμα και των σημαντικών οικονομικών
προοπτικών στο τομέα της ενέργειας, διαμορφώνουν το πλαίσιο για μια νέα εθνική
συναίνεση.
Οφείλουμε σήμερα να ενώσουμε όλες μας τις
δυνάμεις σε μια κοινή πορεία, με στόχο ο νέος γύρος συνομιλιών που έχει ξεκινήσει για λύση του Κυπριακού, να
έχει αυτή τη φορά θετική κατάληξη. Να
ανακόπτει τη διολίσθηση προς τη σιωπηρή διχοτόμηση, να αίρει την κατοχή και να επανενώνει την πατρίδα μας σε συνθήκες
ελευθερίας και ασφάλειας.
Σ΄ αυτή λοιπόν την κρίσιμη
συγκυρία, φίλες και φίλοι, οφείλουμε να αντλήσουμε διδάγματα από το παρελθόν.
Να αποφύγουμε τα λάθη και να διδαχθούμε από την πίστη των ηρώων μας στα ψηλά
ιδανικά.
Η πίστη αυτή είναι προϋπόθεση αυτοσυνειδησίας … και η
αυτοσυνειδησία είναι προϋπόθεση ελευθερίας…
Γιατί η αυτοσυνειδησία, η συνείδηση του εγώ, η συνείδηση
του ποιοι είμαστε, είναι η ίδια η μαγιά που γεννά τους ήρωες.
Και αυτή η μαγιά υπάρχει
ακόμα…
Η γη της Κύπρου είναι
ποτισμένη με αυτή τη μαγιά.
Όπως γράφει ο κορυφαίος μας ποιητής Κώστας Μόντης
Χρόνια,
σκλαβκιές ατέλειωτες –
τομ
πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους.
Εμείς
τζιαμαί: Ελιές τζιαι τερατσιές
πάνω
στον ρότσον τους.
Η Κύπρος μπορεί και αξίζει ένα καλύτερο αύριο. Ένα
αύριο ελευθερίας, ειρήνης και ευημερίας. Αυτό το αύριο χρωστάμε στην ιστορία μας.
Αυτό το αύριο αποτελεί την υπέρτατη υποχρέωση μας
έναντι των επόμενων γενεών.
Αυτό το αύριο θα ‘ναι το καλύτερο μνημόσυνο
απέναντι στους ήρωες που τιμούμε σήμερα.
Αιωνία ας είναι η μνήμη τους
και η δόξα που θα τους συνοδεύει.
