Ομιλία Υπουργού Εσωτερικών στον εορτασμό των εθνικών επετείων στο Εθνικό Σωματείο Π.Α.Ο. Προσφύγων, στη Λεμεσό

Να μη μεταδοθεί πριν τις 7.30 μ.μ.

                

Ομιλία Υπουργού Εσωτερικών  στον εορτασμό των εθνικών επετείων  

στο Εθνικό Σωματείο Π.Α.Ο. Προσφύγων, στη Λεμεσό

Ελληνίδες, Έλληνες

Θέλω πρώτα απ’ όλα να απευθύνω σε όλους εσάς, Διοικητικό Συμβούλιο, μέλη και φίλους του Εθνικού Σωματείου Π.Α.Ο. Προσφύγων τους πιο θερμούς και εγκάρδιους χαιρετισμούς μου, το σεβασμό αλλά και την εκτίμηση μου για τα όσα προσφέρετε και τα όσα υπομένετε τόσα χρόνια στην προσφυγιά. Εκ βάθους ψυχής, σας ευχαριστώ γι’ αυτή την ιδιαίτερη και πολύ τιμητική για μένα πρόσκληση, να παρευρεθώ και να μιλήσω για το νόημα αυτών των δύο κορυφαίων εθνικών επετείων του Ελληνισμού, της 25^ης Μαρτίου 1821 και της 1^ης Απριλίου 1955.

Με αισθήματα υπερηφάνειας σύσσωμος ο Ελληνισμός ατενίζει το μεγαλείο της εθνικής παλιγγενεσίας της 25ης Μαρτίου 1821. Τιμούμε τον άφθαστο ηρωισμό που επέδειξαν οι Έλληνες στο μεγάλο εθνικό ξεσηκωμό κατά της οθωμανικής τυραννίας. Ο ηρωισμός εκείνος και η συλλογική ανάταση του έθνους αποτελούν το σημαντικότερο ορόσημο στην ιστορική πορεία του σύγχρονου Ελληνισμού.

Η Επανάσταση του 1821 αναγνωρίστηκε ως ένα από τα πιο σημαντικότερα παγκόσμια ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης, γιατί απέδειξε ότι η αγωνιστικότητα και η ισχυρή θέληση ενός λαού μπορούν να αλλάξουν την ιστορική του μοίρα.

Με σεβασμό στην ιστορία μας και πίστη στο δίκαιο του αγώνα μας, τιμούμε τις εθνικές μας επετείους. Μέσα σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται δραματικά, επιβάλλεται να αγωνιστούμε μονιασμένοι για να διασφαλίσουμε την ιστορική μας συνέχεια και για να δούμε την πατρίδα μας επανενωμένη και ελεύθερη, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οικογένειας στην οποία ανήκουμε.

Με την Ελληνική επανάσταση του 1821, το μεγάλο ξεσηκωμό του Έθνους, οι πρόγονοί μας τίμησαν ένα συμβόλαιο τιμής και ελευθερίας γραμμένο με το αίμα τους. Αναμετρήθηκαν με έναν ισχυρότερο στρατιωτικά αντίπαλο, κέρδισαν άνισες μάχες, κατέκτησαν τη διεθνή εκτίμηση και συμπαράσταση και τελικά τα κατάφεραν. Κατόρθωσαν να κερδίσουν την ελευθερία τους και να αποκαταστήσουν την τιμή και την αξιοπρέπεια των απανταχού Ελλήνων.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχουμε είναι η ενότητα όλων των δυνάμεων του λαού μας. Ο ολιγογράμματος αγωνιστής του ΄21 και μεγάλος δάσκαλος του έθνους Μακρυγιάννης μάς τονίζει ότι πρέπει να είμαστε εις το εμείς κι όχι εις το εγώ. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το δρόμο του εμείς, το δρόμο της σωτηρίας.      

        

Η  φλόγα του ξεσηκωμού, από την καρδιά της Πελοποννήσου και τη μονή της Αγίας Λαύρας, απλώθηκε γρήγορα στην Ήπειρο και τη Μακεδονία, στη Θράκη και το Αιγαίο, στα βουνά και τις θάλασσες και έφτασε μέχρι την Κύπρο μας που δήλωσε παρούσα στο μεγάλο κάλεσμα του έθνους.

Τα ντουφέκια των αρματολών και των κλεφτών έσμιξαν με τα κανόνια των μπουρλοτιέρηδων και με τη ψυχική δύναμη του απλού λαού, κι ανέδειξαν τον Κολοκοτρώνη, τον Διάκο, τον Κανάρη, τον Ανδρούτσο, την Μπουμπουλίνα και τόσους άλλους ήρωες, γράφοντας νέες σελίδες ηρωισμού και αυτοθυσίας στη μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού.

Η αγάπη για τη λευτεριά, η απόφαση για θυσία και το πνεύμα συλλογικής ευθύνης από το οποίο διαπνέονταν, υπερίσχυσαν στους επαναστατημένους Έλληνες και τους κράτησαν προσηλωμένους στον σκοπό τους, που δεν ήταν άλλος από την απελευθέρωση της πατρίδας. Το σύνθημα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ», εμπερικλείει όλο το μεγαλείο του Ελληνισμού, όπως και η φράση του αθάνατου Κολοκοτρώνη: «Ελευθερίαν θέλομεν και ας τρώγομεν πέτρες».

Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί ότι το γένος των Ελλήνων μέσα από την Επανάσταση του 1821, είχε καταστεί το ακροτελεύτιο  όριο του ευρωπαϊκού πολιτισμού απέναντι στις σκοτεινές δομές της οθωμανικής αυτοκρατορίες. Και η Ελλάδα κατόρθωσε τελικά, με τον ηρωισμό και την αδάμαστη θέληση των παλικαριών της, να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό και να δημιουργήσει το δικό της ελεύθερο κράτος.

Οι αρχές και τα υψηλά ιδεώδη της Επανάστασης του 1821, ως διαχρονικός φαροδείκτης στην πολυκύμαντη διαδρομή του Ελληνισμού, εμπνέουν και σήμερα τις γενεές των Ελλήνων.

Μάς εμψυχώνουν στους δύσκολους και άνισους αγώνες που εξακολουθούμε να διεξάγουμε, ιδιαίτερα εμάς εδώ στην Κύπρο, που ακόμα προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τη συνεχιζόμενη τουρκική στρατιωτική κατοχή του βορείου τμήματος της πατρίδας μας.

Όπως το 1821 η εθνεγερσία είχε στόχο να απαλλάξει την Ελλάδα από τα δεσμά της καταπίεσης και το σκοταδισμό του τουρκικού ζυγού, έτσι και σήμερα οι αγώνες του κυπριακού Ελληνισμού έχουν στόχο να τερματίσουν την κατοχή από τα τουρκικά στρατεύματα και να επιτύχουν μιαν ειρηνική, βιώσιμη και λειτουργική λύση του εθνικού μας προβλήματος σε μια επανενωμένη Κύπρο, στη βάση των Συμφωνιών Υψηλού Επιπέδου του 1977 και 1979, του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου, των περί Κύπρου ψηφισμάτων του ΟΗΕ και του Κοινού Ανακοινωθέντος μεταξύ των ηγετών των δύο Κοινοτήτων της νήσου της 11^ης Φεβρουαρίου 2014.

Η αναδρομή στις μεγάλες εθνικές στιγμές, η μελέτη των έργων και των ημερών της επανάστασης του 1821 είναι η προσφορότερη μέθοδος αυτογνωσίας για κάθε στοχαζόμενο Έλληνα. Μας προσφέρει τα φωτεινότερα παραδείγματα των αρετών μας, την απίστευτη αντοχή της ιστορικής μας συνείδησης, την πίστη μας στην ιδέα του έθνους, την ευψυχία, την τόλμη,  την πρωτοβουλία, τη δύναμη της προσωπικότητας των Ελλήνων.

Το έπος του 1955-59 χαρακτηρίζεται ως η επανάληψη της ελληνικής δόξας των οπλαρχηγών του Μοριά και της Στερεάς Ελλάδας, του Εθνομάρτυρα Κυπριανού και των άλλων δεσποτάδων και προεστών που εκτελέστηκαν την 9η Ιουλίου του 1821. Ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ δεν υπήρξε τίποτα άλλο παρά η έμπρακτη κορύφωση του προαιώνιου αλυτρωτικού πόθου των Κυπρίων για Ένωση.

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας υπήρξε η ιστορική συνέχεια της ενωτικής διακήρυξης των Κυπρίων στη Ρώμη το 1821 και των τριών κινημάτων που ακολούθησαν στο νησί το καλοκαίρι του 1833. Ήταν η συνέχεια της πρώτης αυθόρμητης επανάστασης εναντίον των Βρετανών τον Οκτώβρη του 1931 και προϊόν της αδικαίωτης αξίωσης του λαού μας, όπως εκφράστηκε στο δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου του 1950.

Έτσι, λοιπόν, στις 22 Αυγούστου του ’54 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ορκίζει τον κυπριακό Ελληνισμό από τον άμβωνα της Παναγίας της Φανερωμένης και οι εξελίξεις φαντάζουν προδιαγεγραμμένες. Λίγους μήνες αργότερα, το καΐκι της ελευθερίας αρμενίζει για την Κύπρο μεταφέροντας το πρώτο πολεμικό υλικό και μαζί του τον στρατιωτικό αρχηγό της οργάνωσης. Ο Γεώργιος Γρίβας αναλαμβάνει την διοίκηση του αγώνα και καταστρώνει το τελειότερο ίσως σχέδιο ανταρτοπόλεμου της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας.

Η ανάληψη δράσης την 1η Απριλίου του 1955 σηματοδοτεί την ημέρα που σταμάτησαν τα ειρηνικά και άκαρπα διαβήματα για αυτοδιάθεση. Την ημέρα που αρχίζει πλέον η ιστορία να γράφει τις σελίδες της κυπριακής ελευθερίας με αίμα ηρώων. Σε αρματολούς και κλέφτες μετατρέπονται τα παλικάρια της ΕΟΚΑ. Πρώτοι απ’ όλους ανταποκρίνονται στο προσκλητήριο σάλπισμα του Διγενή τα υπέροχα ελληνικά νιάτα. Οι υπέροχοι νέοι και νέες, που δεν ναρκώθηκαν από το βόλεμα, δεν έμαθαν ύμνους ξένους και δεν συμβιβάστηκαν στη θέα καμιάς άλλης σημαίας, παρά μόνο της γαλανόλευκης.

Έκαστος «εφ’ ω ετάχθη». Οι Ελληνόψυχοι νέοι λαμβάνουν και εκτελούν τις εντολές της ηγεσίας, είτε αυτές αφορούν τον σύνδεσμο, τη μεταφορά της αλληλογραφίας, την αναγραφή συνθημάτων και τη ανύψωση σημαιών είτε τη φιλοξενία και μετακίνηση ανταρτών και τη συμμετοχή στις ριψοκίνδυνες ομάδες κρούσης και ρίψης χειροβομβίδων.

Θυμούμαστε σήμερα και τιμούμε τους ήρωες της κυπριακής ελευθερίας: Τον Μάτση, τον Αυξεντίου, τον Παλληκαρίδη, τον Δημητρίου, τον Καραολή, τον Δράκο, τον Ιωνά και τον Κολοκάση και τόσους άλλους. Ονόματα ημίθεων, που έπεσαν και έβαψαν με το αίμα τους τη γη μας, τραγουδώντας τον ύμνο της ελευθερίας.

 
Γυρίζουμε νοερά στο παρελθόν για να ζήσουμε το μαρτύριο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, την οδύνη των βασανιστηρίων, το κλάμα της χαροκαμένης μάνας, το δράμα της αγχόνης, την αγωνία της ενέδρας και των μαχών, τον παλλαϊκό θρήνο για τους νεκρούς μας. Έτσι δημιουργήθηκε το έπος της ΕΟΚΑ. Με τους συντελεστές του να εμφορούνται από τη δύναμη της πίστης και, με πλήρη συναίσθηση του χρέους και της αποστολής τους, να στέκονται ασυμβίβαστοι μπροστά στις κακουχίες των μαχών και το φόβο του θανάτου. Γι’ αυτό και έμειναν ολόρθοι, περήφανοι και θριάμβευσαν με τους αγώνες τους, έγιναν πρότυπα ζωής στην ιστορία, για να διδάσκουν τις επερχόμενες γενεές πώς πρέπει να περιφρουρείται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και πώς οι λαοί πρέπει να διεκδικούν την ελευθερία τους.

Οι εφετινοί εορτασμοί μάς παρέχουν τη ευκαιρία να σταθούμε με περίσκεψη απέναντι στην τραγικότητα των στιγμών και να προσμετρήσουμε τις ιστορικές μας ευθύνες.

Τα εθνικά μας ζητήματα απαιτούν συλλογικότητα. Απαιτούν να αντιληφθούμε ότι τόσο το Κυπριακό όσο και οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι ζητήματα φυσικής και εθνικής επιβίωσης του κυπριακού Ελληνισμού και δεν μπορεί παρά να αποτελούν υπόθεση όλων.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση δεσμευόμαστε να αγωνιστούμε και να εργαστούμε συστηματικά για να εξέλθουμε από την κρίση το συντομότερο δυνατό. Δεσμευόμαστε να αγωνιστούμε για την επανένωση της πατρίδας μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να συμβιβαζόμαστε με τη στασιμότητα.

Σε αυτές τις μεγάλες ώρες της εθνικής ευθύνης, ας ευχηθούμε να μας φωτίζει η αγωνιστικότητα, η ακλόνητη πίστη και η ισχυρή θέληση των αγωνιστών του ’21 και του ’55 και τα μηνύματα των αγώνων τους που παραμένουν πάντα επίκαιρα. Είναι, λοιπόν, δική σας πρώτα απ’ όλα θέληση και δική μας αυξημένη ευθύνη να βαστάξουμε – και θα βαστάξουμε , όσες θυσίες και αν χρειαστούν – την πατρίδα.

-------------------------