Να μη μεταδοθεί πριν τις 7.30 μ.μ.
Ομιλία του
Προέδρου της Βουλής κ. Γ. Ομήρου σε εκδήλωση
για τις εθνικές
επετείους της 25ης Μαρτίου και 1ης Απριλίου
«Τίποτα δεν εφοβήθηκα,
ούτε εις τας αρχάς, ούτε εις τον καιρό του Δράμαλη, όπου ήρθε με 30 χιλιάδες
στράτευμα εκλεκτό, ούτε ποτέ, μόνον εις το προσκύνημα εφοβήθηκα», προειδοποιεί
διαχρονικά ο Γέρος του Μωριά.
Κάτω από το βάρος αυτής της ιστορικής
αλήθειας, με την τουρκική κατοχή να πλήττει την αξιοπρέπεια μας, με τους
πρόσφυγες να πεθαίνουν με το όραμα της επιστροφής, με τους εγκλωβισμένους να
φθίνουν, με τους αγνοούμενους να αγνοούνται από μια υποκριτική ανθρωπότητα, με
τον κατακτητή να παραμένει αδιάλλακτος και να προπαρασκευάζει το επόμενο βήμα
και με το προσκύνημα να μας απειλεί, καλούμαστε να αποτίσουμε φόρο τιμής σε
αγώνες και αγωνιστές.
Αν όμως θα το πράξουμε
αυτό, θα πρέπει να μη στοχεύει σε μια άγονη αναδρομή στο παρελθόν για αναβίωση
ηρωισμών και ηρώων. Θα πρέπει να
υπηρετεί τις σημερινές ανάγκες της εθνικής συγκυρίας για άντληση διδαγμάτων και
παραδειγματισμού, φρόνησης και φρονηματισμού. Οι εθνικές εκκρεμότητες
επιβάλλουν την αναδρομή στο παρελθόν ως ενέργεια αγωνιστικής αφύπνισης, ως βήμα
εθνικής ανάτασης και ως έμπνευση για τις διαχρονικά άφθορες αξίες της
ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Άλλωστε τόσο το 1821 όσο
και το 1955 συνιστούν ακριβώς ως ιστορικές στιγμές αμφισβήτησης της δουλείας,
της ξένης τυραννίας και της καταπίεσης, τα μεγάλα βήματα εθνικής ανάτασης του
Ελληνισμού προς την ελευθερία και την υπεράσπιση της εθνικής τιμής και της
ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δίκωμο και
Μαχαιράς, Γραβιά και Αρκάδι, Δερβενάκι και Λιοπέτρι συμπλέκονται αδιάσπαστα ως
χώροι εθνικής θυσίας εκπέμποντας διαχρονικά μηνύματα και διδάγματα ως προς τη
σημερινή μας πορεία.
Κυρίες και κύριοι,
Από τις πρώτες κιόλας
παραγράφους της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους που αναφέρονται στην
προεπαναστατική περίοδο, διαπιστώνεται πως η κυρίαρχη άποψη και κατεύθυνση ήταν
η επανάσταση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιτυχία της Γαλλικής Επανάστασης
είχε ουσιαστική επίδραση στις παγκόσμιες εξελίξεις.
Στην Ελλάδα και στον
χώρο της διασποράς του Ελληνισμού μια καινούργια αστική τάξη δεχόταν το μήνυμα
μέσα στις συνθήκες της εθνικής καταπίεσης από την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Στη Γαλλία η επανάσταση
ήταν ενάντια στην ντόπια ολιγαρχία. Στον
ελληνικό χώρο η ύπαρξη ξένου δυνάστη, η εθνική σκλαβιά, δημιουργούσε
διαφορετικές προϋποθέσεις, διαφοροποιημένες εσωτερικές συμμαχίες με πιο
καθολική συμμετοχή. Στην Ελλάδα ήταν βασικά
ο εθνικός ξεσηκωμός. Άλλωστε το λαϊκό επαναστατικό κίνημα προηγείται της
επίσημης έναρξης με τους κλέφτες και τους αρματωλούς να δημιουργούν το κλίμα
και το πνεύμα της λαϊκής εξέγερσης.
Εγώ ραγιάς δε γίνομαι
Τούρκους δεν προσκυνάω
Μάνα σου λέω δεν μπορώ
τους Τούρκους να δουλεύω
Θα πάρω το ντουφέκι μου
να πάω να γίνω κλέφτης
Μάναμ’ εγώ δεν κάθομαι
να γίνω νοικοκύρης
Να κάνω αμπελοχώραφα,
κοπέλια να δουλεύουν
Και νάμαι σκλάβος των
Τούρκων
κοπέλι τους γερόντους
Το κήρυγμα του Ρήγα ήταν
εκφραστικό της λαϊκής συνείδησης και της λαϊκής απαίτησης. «Ο λαός μόνο ημπορεί να προστάζει και όχι ένα
μέρος ανθρώπων η μία πόλις και ημπορεί να προστάζει δι’ όλα χωρίς κανένα
εμπόδιο». (Άρθρο 25 της Χάρτας του Ρήγα
Φεραίου).
Αυτό ήταν φυσικό να
συγκρούεται με τα συμφέροντα του κατακτητή αλλά και μερικών κοτζαμπάσηδων που
απέβλεπαν σε μια απελευθέρωση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία που θα εδραίωνε το
κοινωνικό-οικονομικό τους σύστημα και την πολιτική τους εξουσία. Αυτό όμως δεν απέκλεισε την ευρύτερη ομόψυχη
αντιπαράθεση με τον δυνάστη. Οι αγωνιστές του 1821, που ήταν γνήσιοι εκφραστές
της λαϊκής θέλησης, αντιμετώπισαν τον διωγμό και μια οργανωμένη εκστρατεία
ψιθύρου.
«Άρπαγας, κακούργος και αφιλότιμος» ο
Κολοκοτρώνης, «ανεύθυνος, επικίνδυνος και αγύρτης παλιοκαλόγερος» ο
Παπαφλέσσας.
Η τεράστια όμως πλειοψηφία
του λαού παραμερίζει τους ελάχιστους μειοδότες και χωρίς ψωμί, χωρίς εφόδια,
πολλές φορές και χωρίς όπλα, με την ακατάβλητη δύναμη της θέλησης και της
αυταπάρνησης, γκρεμίζει μια ολάκερη αυτοκρατορία και ανοίγει τον δρόμο για το
καινούριο ελληνικό έθνος. Ο καταπιεσμένος αδούλωτος λαός τραγουδά.
Και ένα πουλάκι
πέρασε και το συχνορωτάνε:
Πουλί πως πάει ο
πόλεμος,
το κλέφτικο τραγούδι;
Μπροστά πάει ο Νικηταράς,
πίσω ο Κολοκοτρώνης και
παραπίσω
οι Έλληνες με τα σπαθιά στα
χέρια.
Στους ξένους που με δήθεν σωφροσύνη
υποδείκνυαν το αδύνατο της θέσης των αγωνιστών, ο «εξτρεμιστής τυχοδιώχτης»
Μακρυγιάννης απαντούσε:
«Είναι αδύνατες οι
θέσεις κι εμείς. Όμως είναι δυνατός ο Θεός που μας
προστατεύει και θα δείξουμε την τύχη μας σε αυτές τις θέσεις τις αδύνατες» και
συνεχίζει:
«Κι αν είμαστε ολίγοι
στο πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε με ένα τρόπο ότι η τύχη μας έχει τους
΄Ελληνες πάντοτε λίγους. Ότι η αρχή και
τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν
μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και
μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να
πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτείνη την
απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση όπου είμαστε σήμερα είναι τοιούτη. Και θα ιδούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με τους
δυνατούς».
Ανάλογο και το μεγάλο
βήμα του Κυπριακού Ελληνισμού να κινηθεί από το τέλμα και τις δύσκαμπτες και
ηττοπαθείς αντιλήψεις, που παρέμειναν ως προϊόν της πίκρας των αποτυχημένων
δειλών βημάτων του παρελθόντος, προς μια κατεύθυνση ριζοσπαστική που συνιστούσε
μια πραγματική ιστορική τομή ως προς τις συμπεριφορές και τις πρακτικές που
διαχρονικά είχε ακολουθήσει ο Κυπριακός Ελληνισμός. Αυτό είναι το βασικό επίτευγμα του 1955-59.
Ο εθνικοαπελευθερωτικός
αγώνας εναντίον της αποικιοκρατικής
δύναμης «εν όπλοις» αποτελούσε πράξη αναίρεσης κάθε προηγούμενης στάσης και
απόρριψης της λογικής των ισορροπιών δυνάμεων και των ισοζυγίων με αποφασιστική
υπέρβαση των ψύχραιμων και ρεαλιστικών
εκτιμήσεων που αν επικρατούσαν, θα οδηγούσαν αναπόφευκτα στην καθήλωση και
απονέκρωση κάθε κίνησης για δυναμική αντιπαράθεση προς την αποικιοκρατική
δύναμη.
Το βασικό στοιχείο που
οριστικά πια σηματοδοτεί το 55-59 είναι ο βαθύτατος πατριωτισμός που στόχευε
μέσα από την ολοκληρωτική ρήξη με το αποικιοκρατικό καθεστώς στην αυτοδιάθεση
του λαού μας. Υπήρξε τελικά αυτός ο αγώνας ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα που γέννησε
και εξέφρασε ελπίδες και προσδοκίες σε γενιές αγωνιστών και που φιλοδόξησε να
δώσει μια ελπιδοφόρα προοπτική σε αδικαίωτους πόθους ολόκληρων αιώνων. Η κατάληξη αυτού του αγώνα δεν ήταν η
εκπλήρωση της μεγάλης προσδοκίας, μπορούμε ωστόσο με βεβαιότητα να
διαπιστώσουμε ότι η πρωτοβουλία είναι ιστορικά δικαιωμένη.
Θα αποτελούσε βαθύτατα
αντιδιαλεκτική και αντιεπιστημονική προσέγγιση, στο όνομα και με επιχείρημα το
ανολοκλήρωτο του εγχειρήματος, να ισχυριστεί κάποιος ότι ο αγώνας έγινε επί
ματαίω και πολύ περισσότερο να αποφανθεί ότι η επιλογή της χρονικής στιγμής και
ο χαρακτήρας του αγώνα συνέτειναν στα δεινά που σημάδεψαν τη μέχρι σήμερα
πορεία μας.
Ο συμβιβασμός του 1959
ως προϊόν και αποτέλεσμα της δουλόφρονος αντίληψης και νοοτροπίας που
χαρακτήριζε τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις των Αθηνών, δεν μπορεί να μετατοπίζεται
ως ιστορική ευθύνη και εθνικό ανόμημα στο Κίνημα του 55-59. Εβάρυνε και βαρύνει
ως ανεξίτηλο εθνικό στίγμα την ανεπαρκή και όχι μόνο, τότε ελληνική ηγεσία που
όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα, λειτουργούσε, πολύ περισσότερο ως πληρεξούσιος των
συμφερόντων της υπερατλαντικής δύναμης και των ευρωπαίων εταίρων της, παρά ως
υπηρέτης των εθνικών συμφερόντων.
Τα επιτεύγματα του αγώνα του 55-59 υπήρξαν:
- Η οριστική αποδέσμευση του λαϊκού κινήματος από τις ψυχώσεις και τα σύνδρομα της εθνικής μειονεξίας και ανημποριάς.
- Η αποφασιστική ρήξη με το παρελθόν και η άμεση αμφισβήτηση των λογικοφανών αναλύσεων των συσχετισμών και των ισοζυγίων.
- Η εθνική αυτοεπιβεβαίωση μέσα από μια διαδικασία δυναμικής αφύπνισης και αποκατάστασης αισθήματος εμπιστοσύνης προς τις αστείρευτες δυνάμεις του λαού.
- Η απόρριψη της παγίδευσης του κυπριακού λαού σε ένα μόνιμο ιστορικό περιθώριο και η αναγόρευση του σε υπαρκτή συνιστώσα μιας εθνικής οντότητας.
- Η ενεργός και ισότιμη συμμετοχή του λαού μας σε μια παγκόσμια προσπάθεια αμφισβήτησης του επικυριαρχικού ρόλου των αποικιοκρατικών δυνάμεων που έπαιρνε τη μορφή επαναστάσεων-χιονοστιβάδας στην Αφρική και στην Ασία. Μια προσπάθεια που καθόρισε την ουσιαστική διαμόρφωση του μεταπολεμικού πολιτικού χάρτη της ανθρωπότητας.
- Η δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας που παρά τα επαχθή βάρη της κηδεμονίας, των υπολειμμάτων του αποικισμού και των συνταγματικών παγίδων, εξακολουθεί να αποτελεί και σήμερα το ύψιστο όπλο μας στον αγώνα για απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή και την εθνική επιβίωση του λαού μας.
Τις ίδιες αναστολές και
ρεαλιστικές δήθεν προσεγγίσεις αντιμετώπισε και η αντιαποικιακή επαναστατική
προοπτική του κυπριακού λαού. Όμως, η
εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση της 1ης του Απρίλη αγκαλιάστηκε πλατιά
από τα λαϊκά στρώματα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για ένα υπέροχο αγώνα,
που αποτέλεσε έναυσμα εξελίξεων σε ολόκληρο τον αποικιακό χώρο που διαπίστωνε
με έκπληξη πως ένας μικρός λαός μπορούσε να αντιπαραταχθεί με μια πανίσχυρη
αυτοκρατορία.
Αν σταματούσαμε την
αναφορά ως εδώ ο ιστορικός του μέλλοντος θα μας καταλογίσει υποκρισία, δειλία
και ανευθυνότητα. Για να’ χουν νόημα
αυτές οι εκδηλώσεις θα πρέπει να αποτελούν ανανέωση συμβολαίου ότι ο λαός μας
με την ελληνική ιστορία και παράδοση των χιλιάδων χρόνων ούτε γονάτισε, ούτε
γονατίζει, ούτε συμβιβάστηκε, ούτε θα συμβιβαστεί με την τουρκική κατοχή και την εθνική
αναξιοπρέπεια.
Σήμερα, για να είμαστε
συνεπείς προς την ιστορία μας, τους αγώνες και τους αγωνιστές που τιμούμε, θα
πρέπει να επαναβεβαιώσουμε τη ρήση ότι «η ζωή του αληθούς πολίτου πρέπει να
τελειώνει ή δια την ελευθερίαν του ή με την ελευθερίαν του».
Το πολιτικό- στρατιωτικό
κατεστημένο που κυβερνά την Τουρκία συνεχίζει πρακτικές και μεθόδους της μετα-οθωμανικής
αυτοκρατορίας. Γι’ αυτούς η Κύπρος δεν
έπαψε να αποτελεί Βιλαέτι της Οθωμανικής Μητρόπολης. Το Αιγαίο, τα νησιά, η Δυτική Θράκη
αντιμετωπίζουν την ίδια επεκτατική πολιτική.
Στην Κύπρο τα τουρκικά
κατοχικά στρατεύματα κρατούν σκλαβωμένη τη γη μας, δολοφονούν τον πολιτισμό
μας, ταπεινώνουν την εθνική και την ανθρώπινη μας αξιοπρέπεια και απειλούν με
διακοπή την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού. Ακόμα η Τουρκία παραβιάζει τα κυριαρχικά
δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΑΟΖ της περιφρονώντας τη Διεθνή
Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Η Κύπρος, ως το
προκεχωρημένο φυλάκιο της Ευρώπης στην ανατολική Μεσόγειο, μπορεί να αποτελέσει
τη γέφυρα ειρήνης στην περιοχή, αλλά και το ορμητήριο για τους μεγάλους στόχους
της Ενωμένης Ευρώπης προς την Αφρική και την Ασία. Μπορεί ακόμα να συνεισφέρει στην ενεργειακή
ασφάλεια και αυτάρκεια της Ευρώπης μετά την ανακάλυψη υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ
της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτούς τους
στόχους θα υπηρετήσουμε για να συμμετάσχουμε ισότιμα σαν χώρα μέλος της ΕΕ στα
σχέδια που διαγράφονται φιλόδοξα για ένα κόσμο προόδου και ειρήνης. Αν η Τουρκία ενδιαφέρεται να ανταποκριθεί στα
μηνύματα της νέας εποχής, θα πρέπει να κατανοήσει ότι οι συμπεριφορές της θα
πρέπει να διαφοροποιηθούν, ότι θα πρέπει να εγκαταλείψει τις νεοθωμανικές της
πρακτικές. Διαφορετικά θα παραμείνει
οριστικά στο περιθώριο της ιστορίας.
Τώρα είναι η ύστατη ώρα
για την Τουρκία να αποδείξει ότι διαφοροποιεί την επιθετική-επεκτατική πολιτική
της συνεργαζόμενη για λύση του Κυπριακού στη βάση των περί Κύπρου ψηφισμάτων
του ΟΗΕ και των Αρχών του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Τώρα είναι η ώρα για
όσους εκδηλώνουν ενδιαφέρον για λύση του Κυπριακού να προχωρήσουν σε
ουσιαστικές πιέσεις προς την Τουρκία για να επιδείξει έμπρακτη μεταβολή της
αρνητικής της στάσης. Να πάρουν το
μήνυμα ότι αν η τουρκική πλευρά επιμείνει σε ξεχωριστή κυριαρχία, διπλή
ιθαγένεια και δημιουργία συνομοσπονδιακού μορφώματος μέσα από παρθενογένεση και
διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τότε ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν θα έχει άλλη
επιλογή παρά να επαναλάβει το «όχι» του 2004.
Να πάρουν ακόμα το μήνυμα ότι η οικονομική κρίση σε Κύπρο και Ελλάδα δεν
θα μας γονατίσει για να αποδεχθούμε άδικη και ετεροβαρή λύση.
Αγαπητοί φίλοι,
Είμαστε σε μια κρίσιμη
και ίσως καθοριστική ώρα. Καθήκον μας
είναι να μην ολιγωρήσουμε και να μην φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων. Ενωμένοι,
αδελφωμένοι, εμπνευσμένοι από την αθάνατη παράδοση του 1821 και 1955 θα
αγωνιστούμε σωστά και θα νικήσουμε.
Χρέος μας είναι να
συνεγείρουμε όλες τις ζωντανές δυνάμεις του Έθνους στην Κύπρο, την Ελλάδα και
τον απόδημο Ελληνισμό. Να εδραιώσουμε
ένα μέτωπο ελευθερίας, δικαιοσύνης και σωτηρίας της πατρίδας μας. Να αναδείξουμε την εθνική ομοψυχία ως τη
θεμελιώδη βάση του αγώνα μας.
Είναι δεδομένες οι
δυσκολίες και τα εμπόδια, αλλά πρέπει να είναι δεδομένη και η απόφαση μας να
μην εκχωρήσουμε σε κανένα τα δικαιώματα μας.
Πιστοί στο πραγματικό νόημα του 1821 και του 1955 θα αγωνιστούμε όλοι
μαζί για να τιμήσουμε τις παραδόσεις τις ιερές.
Όλοι μαζί θα ανοίξουμε διάπλατα τη
λεωφόρο της εθνικής δικαίωσης.
Όλοι μαζί για να
ατενίσουμε την ιστορία και το έθνος, τους αγώνες και τους αγωνιστές με το
κεφάλι ψηλά.
_________________
