Επιφορτισμένος με τη βαριά ευθύνη αλλά και το εξαιρετικό προνόμιο να αποτυπώσω το νόημα της αυτόβουλης θυσίας του Μιχαλάκη Παρίδη, νοιώθω πρώτιστα την ανάγκη να εκφράσω τα αισθήματα παντοτινής ευγνωμοσύνης μας για τη θυσία του ήρωα στον βωμό της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας της πατρίδας μας.
Η απόδοση της προσήκουσας τιμής στα παλικάρια μας που σε καιρούς χαλεπούς προέταξαν το πύρωμα της ψυχής τους απέναντι σε μεθοδεύσεις και επιβουλές, πρέπει να αποτελεί όχι μια τυπική κι επαναλαμβανόμενη πράξη χρέους, αλλά μια ενσυνείδητη και εθνικά αναγκαία άσκηση αυτογνωσίας και αυτοκριτικής.
Τιμούμε σήμερα το άξιο της πατρίδας τέκνο, τον προικισμένο ποιητή, τον φλογισμένο από τα ιδεώδη της ελευθερίας και της Ορθοδοξίας αγωνιστή. Γεννημένος στην Αναφωτία το 1933, φύσει ευγενικός, προσηνής και πράος, ιδεολόγος και θεοσεβής, με αγάπη για την ποίηση και το θέατρο, ο Μιχαλάκης Παρίδης ανέπτυξε πλούσια δράση στις οργανώσεις ΟΧΕΝ και ΠΕΟΝ, που πρωτοστάτησαν στις διεκδικήσεις του κυπριακού Ελληνισμού. Εμπνεόμενος από τα προαιώνια ιδεώδη του Γένους, προσέτρεξε με ενθουσιασμό στο εγερτήριο σάλπισμα της ΕΟΚΑ και στο ηρωικό πρόσταγμα του θρυλικού αρχηγού Διγενή.
Ο Μίχαλάκης Παρίδης συνελήφθη ως επικεφαλής της ομάδας «Άρης» στις επιχειρήσεις της 1ης Απριλίου 1955 και καταδικάστηκε σε επτάχρονη φυλάκιση. Την αγάπη του για τα γράμματα δεν κατάφεραν να πνίξουν ούτε ακόμα και τα σίδερα των Κεντρικών Φυλακών, όπου του είχαν ανατεθεί καθήκοντα βιβλιοθηκάριου, ενώ παράλληλα δίδασκε τους συναγωνιστές του Ελληνικά. Η ιδέα της απόδρασης για τη συνέχιση του αγώνα μετατράπηκε σε στίχους:
«Να συντρίψουμε τις αλυσίδες
που μας κρατάν δεμένους στα κελιά
στον αγώνα να ριχτούμε και πάλι
για να βρούμε Θάνατο ή Λευτεριά».
Η θρυλική του απόδραση, κατά τη μεταφορά του στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, προκάλεσε έξαρση ενθουσιασμού στον κυπριακό Ελληνισμό. Η έντονη πατριωτική δράση που ανέπτυξε ήταν η αφορμή για να αποσπάσει τα θερμά συγχαρητήρια του αρχηγού Διγενή. Μετά τον εντοπισμό του από τους Άγγλους, ο Μιχαλάκης Παρίδης, τιμώντας τον όρκο του προς την πατρίδα, αρνήθηκε να παραδοθεί και σκοτώθηκε το πρωινό της 27ης Αυγούστου του 1958 στη Βάβλα, στο σπίτι του δασκάλου Χριστάκη Καραγιώργη όπου και φιλοξενείτο, υπογράφοντας με το αίμα του και με στήθος διάτρητο από τις σφαίρες Άγγλων στρατιωτών τη δική του διακήρυξη πίστης και αγώνα. Τα τελευταία του λόγια αποτυπώνουν το σθένος της ψυχής του: «Εγώ δεν μπορώ να φύγω. Δεν πρόκειται να βγω έξω για να με συλλάβουν. Τι θα πει ο Διγενής; Πώς θα νιώσουν οι συναγωνιστές μου όταν μάθουν ότι ο τομεάρχης τους παραδόθηκε με όπλο λυμένο; Δεν πρόκειται να παραδοθώ. Θα πολεμήσω. Έτσι κάνουν οι αγωνιστές».
Πενήντα-οκτώ χρόνια από τη θυσία του Μιχαλάκη Παρίδη, οι πληγές στο σώμα της πολύπαθής μας πατρίδας ακόμα αιμορραγούν. Με τη συμμετοχή μας στην επιμνημόσυνη αυτή τελετή πιστοποιούμε τη θέλησή μας για αλήθεια. Για μια αλήθεια λυτρωτική που σθεναρά αντιπαλεύεται τη λήθη, καθιστώντας τη συνείδησή μας φορέα ανεξίτηλης μνήμης και τιμής, για τη συνέχιση και καταξίωση ενός αγώνα που δεν έχει ακόμα δικαιωθεί. Τιμώντας τη θυσία του Μιχαλάκη Παρίδη, αντλούμε δύναμη για τη συνέχιση της δικής μας προσπάθειας. Και ανανεώνουμε την υπόσχεση ότι οι θυσίες των ηρώων μας δε θα ξεχαστούν, δε θα μείνουν αδικαίωτες και ακατάβλητα θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με πίστη στον Θεό μέχρι την τελική δικαίωση και αποκατάσταση των δικαίων της πατρίδας και του λαού μας.
Μεταλαμβάνουμε των αχράντων μυστηρίων και αναβαπτιζόμαστε στο πύρωμα της αρετής και της ανδρείας του Μιχαλάκη Παρίδη και του άλλου ήρωα της κοινότητας του Τάσου Κωνσταντίνου που θυσιάστηκε αγωνιζόμενος κατά των Τούρκων στασιαστών.
Η αδυσώπητη κρισιμότητα των καιρών επιτάσσει να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να ορθώσουμε το ανάστημα και το εθνικό μας φρόνημα, απέναντι στις σημερινές δοκιμασίες που περνά ο τόπος μας. Αποτιμώντας τη θυσία του Μιχαλάκη Παρίδη, αναλογιζόμαστε τις απαράγραπτες ευθύνες μας που καθορίζουν το δικό μας ασήκωτο χρέος τιμής προς την πατρίδα. Ανεξαρτήτως πολιτικών εντάξεων και ιδεολογικών επιλογών, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες προκλήσεις της ιστορίας ενωμένοι, αναχαιτίζοντας τις τουρκικές επιβουλές και αξιοποιώντας τις νέες ευκαιρίες που διαγράφονται στον εθνικό μας ορίζοντα.
Είναι όμως ταυτόχρονα η ευκαιρία για να κάνουμε αυτοκριτικά τις επώδυνες εκείνες διαπιστώσεις που είναι απολύτως αναγκαίες για μια νέα κι ελπιδοφόρα αρχή.
Οφείλουμε να καταγράψουμε ότι η ατιμωρησία που διαχρονικά επικράτησε στην Κύπρο εξέθρεψε νοσηρές συμπεριφορές που οδήγησαν στη διάπραξη ανόσιων πολιτικών και οικονομικών εγκλημάτων που προκάλεσαν μια ανείπωτη, πολυεπίπεδη χρεοκοπία. Χρεοκοπία που ενώ έχει έντονα οικονομικά χαρακτηριστικά, οφείλουμε με παρρησία να αναγνωρίσουμε ότι είναι απότοκο μιας γενικευμένης ηθικής και πνευματικής χρεοκοπίας και παρακμής που προηγήθηκε. Είναι γι αυτό που οφείλουμε, αντί αλόγιστα να συνεχίσουμε τις στείρες και άγονες μεταξύ μας αντιπαραθέσεις και ένα μάταιο και αδιέξοδο πετροβολισμό που οδηγεί τους πολίτες στην αποστασιοποίηση και τους πολιτικούς στην απαξίωση και την καταφρόνια, να επαναξιολογήσουμε την πορεία μας. Να τερματίσουμε τον φαύλο κύκλο της ατιμωρησίας, της διαπλοκής και των αδιαφανών συναλλαγών. Να θωρακίσουμε θεσμικά την Πολιτεία μας, να ξαναβρούμε τον χαμένο μίτο της Αριάδνης που μας συνδέει με τον άφθορο κόσμο των αρχών και ιδανικών μας. Να δώσουμε στην οικονομία μας νέες κατευθύνσεις που να μη στηρίζονται στη λογική της ήσσονος προσπαθείας, της αρπαχτής και του εύκολου κέρδους, αλλά να εδράζονται στη δημιουργική εμπλοκή των νέων μας, στην αξιοποίηση της καινούργιας γνώσης και να απαλλάξουμε την κοινωνία και την οικονομία μας από το φθαρμένο εκείνο προσωπικό που αναπαράγει ένα κατεστημένο, αναποτελεσματικό και παλαιολιθικό τρόπο σκέψης που υπηρετεί τις ανάγκες του χτες, αλλά όχι του αύριο.
Ευτυχισμένοι οι λαοί που τα οστά των προγόνων τους φωσφορίζουν Ελευθερία! Ευτυχισμένο το Γένος μας, που δεν έπαψε να σπέρνει την πατρική του γη με οστά ηρώων και μαρτύρων της Ελευθερίας.
Όσο κι αν κοσμούν τον σύγχρονο εθνικό μας στίβο μεγιστάνες του πνεύματος και του πλούτου, το μεγαλύτερο σημερινό αλλά και παντοτινό μας κόσμημα είναι οι τάφοι των ηρωικών νεκρών μας.
Το ηθικό μας δεν αντλείται από τις ανεξερεύνητες πηγές του μέλλοντος. Αντλείται από τα σφραγισμένα φρέατα του παρελθόντος. Στερεώνει βαθιά στα έγκατα της κυπριακής γης το απρόσβλητο κοντάρι, που πάνω του μπορεί να επαίρεται και να κυματίζει περήφανα, χωρίς κανένα κίνδυνο υποστολής, η αρχοντική σημαία του ιδανικού, το αυτοκρατορικό λάβαρο της Ελευθερίας.
Σήμερα, από τον πανίερο αυτό χώρο της θυσίας και της μνήμης ας διακηρύξουμε ότι σε χρόνους και καιρούς που τα καυσαέρια ενός ψευδοπολιτισμού παρακμής μολύνουν τον καθάριο αέρα των ιδανικών μας, που τα νέφη του ορθολογισμού και της υλόφρονης σκέψης καλύπτουν τις αχτίνες των αρετών του Γένους μας, που μειοψηφίες ανόων προσβάλλουν τα ιερά και τα όσια μας, εμείς ΝΑΙ, θα εξακολουθούμε να ριγούμε από συγκίνηση και ΝΑΙ θα συνεχίζουμε να δακρύζουμε από υπερηφάνεια κάθε φορά που το «ιερό πανί το γαλανό και τ’ άσπρο», με τον Σταυρό του Χριστού μας ψηλά θα υψώνεται στον ιστό της τιμής και του χρέους, σαλπίζοντας σε «συμμάχους», σε «εταίρους» και εχθρούς.
«Επακούσατε έως εσχάτου της γης, ότι μεθ´ ημών ο Θεός».
Ας αποτελέσει η θυσία του Μιχαλάκη Παρίδη και των παλικαριών μας πρόσταγμα εγρήγορσης, πυξίδα ενότητας και κοινής στράτευσης για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας μέχρι την τελική δικαίωση. Ας είναι αιωνία η μνήμη του και η ηρωική μορφή του ας γιγαντώνει τη θέλησή μας για έντιμο αγώνα για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την προοπτική της πατρίδας μας.
