Το
σημερινό μνημόσυνο δεν είναι μόνον υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των
αγωνισαμένων και πεσόντων κατά την τουρκική εισβολή του 1974 αδελφών
μας. Είναι και υπέρ ανατάσεως του φρονήματος όλων εμάς που μαζευτήκαμε
σήμερα στη χάρη του Αγίου Θεοδώρου, τον οποίο θερμοπαρακαλούμε να
ενισχύει τον αγώνα μας για δικαίωση. Να καθοδηγεί τα βήματά μας στον
σωστό δρόμο για επίρρωση της προσπάθειάς μας και αναπροσανατολισμό με
κατεύθυνση την εθνική λύτρωση.
Η διαρκής μνήμη και τιμή στους ήρωές μας
αποτελεί ταυτόχρονα έκφραση διαρκούς αντίστασης. Αγώνα κατά της λήθης
των απελθόντων που επιμένουν ως φωνή ιστορίας να διδάσκουν και να
χρεώνουν τις επερχόμενες γενιές. Αντίστασης κατά του εθισμού των
τραγικών επακόλουθων της σωματικής απουσίας τους και στις επώδυνες
συνέπειες του συνεχιζόμενου ακόμη εθνικού μας δράματος.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Πέρασαν ήδη 39 χρόνια από τότε που η Χούντα
των Αθηνών, μέσα από το προδοτικό πραξικόπημα, άνοιξε την πόρτα στον
Αττίλα για να ολοκληρώσει τα ειδεχθή εγκλήματά του κατά του κυπριακού
λαού. Το πικρό πρωινό της 20ής Ιουλίου 1974 σημάδεψε τις ζωές μας και
όρκισε τις επόμενες γενιές σε συνεχή αγώνα κατά του αδίκου. Κατά της
εγκληματικής υφαρπαγής των ιερών, των περιουσιών, της πολιτιστικής
κληρονομιάς, μα πιότερο της αξιοπρέπειάς μας που έκτοτε δοκιμάζεται
καθημερινά. Στο διάβα του παρέσυρε ζωές αθώων, κατάστρεψε, λεηλάτησε και
έσπειρε τον πόνο και τον όλεθρο. Μαυροφορεμένες μάνες παντού. Ορφανά σε
κάθε γωνιά του μυαλού μας. Χήρες να θρηνούν τα αμούστακα παλληκάρια που
θέρισε ο χάρος της προδοσίας και της ιδιοτέλειας. Και όλοι εμείς,
σκυφτοί, να μνημονεύουμε τους νεκρούς μας ξανά και ξανά. Κάθε χρόνο τις
ίδιες μέρες.
Μα αν πραγματικά θέλουμε να τιμήσουμε τη
μνήμη τους, ας υποσχεθούμε ότι αυτό δεν πρέπει να αποτελεί εθιστική
πράξη. Αυτό θα το πετύχουμε, μετατρέποντας τη θυσία τους σε φάρο
αντίστασης κατά των τουρκικών επιβουλών. Πυξίδα ενότητας και κοινής
στράτευσης. Υποσχόμενοι ότι δεν θα συμβιβαστούμε με λίγο ουρανό. Ότι δεν
θα εξοικειωθούμε με το σφαγιασμό των δικαίων μας, δεν θα συμφιλιωθούμε
με την απόλυτη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν θα αποδεχθούμε
τα τετελεσμένα της εισβολής. Ότι η θέα του σκλαβωμένου Πενταδακτύλου θα
προκαλεί πάντα τα εθνικά αντανακλαστικά μας.
Ο χρόνος συνεπιφέρει τον μετριασμό της
οδύνης και λιγοστεύει τα δάκρυα για τους τεθνεώτες υπερασπιστές της
κυπριακής ελευθερίας και τα αθώα θύματα της εισβολής. Δεν μπορεί όμως να
μετριάζεται ή να μειώνεται η ένταση της διεκδίκησης των αυτονόητων
δικαιωμάτων μας, που η διασφάλισή τους, ταυτίζεται με την εθνική μας
επιβίωση. Οι άνθρωποι έχουν αρχή και τέλος, έχουν τακτή προθεσμία
πεπρωμένου και περιορισμένη διάρκεια ζωής. Αλλά οι λαοί και οι πατρίδες
υπερβαίνουν την έννοια και τα όρια του χρόνου γιατί πρέπει να επιζούν
στο διηνεκές. Και αυτοί που ευλαβώς μνημονεύονται σήμερα, απευθύνονται
στη συλλογική μας συνείδηση και στοιχειώνουν μέσα από τους μυρωμένους
τάφους τους την επιτακτική ανάγκη της ιστορικής συνέχειας του κυπριακού
Ελληνισμού στον πολύπαθο τούτο τόπο.
Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,
Η πατρίδα μας αντιμετωπίζει πολλές
προκλήσεις και απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουμε, για να σπάσουμε
τα στεγανά και για να δώσουμε τη δύναμη και τη δυναμική είναι να
εργαστούμε με ενότητα και σκληρή δουλειά. Κανενός οι ώμοι δεν είναι
αρκετά ισχυροί για να σηκώσουν το βάρος της διαχείρισης και της
αντιμετώπισης των προκλήσεων που διέρχεται σήμερα η πατρίδα μας. Οι
στιγμές που περνά ο κυπριακός Ελληνισμός είναι τόσο δύσκολες που
απαγορεύουν την ανευθυνότητα και τον λαϊκισμό, ενώ την ίδια ώρα απαιτούν
υπευθυνότητα, ενότητα και συλλογική δράση.
Σε αυτή την κρίσιμη ώρα της ιστορικής μας
πορείας, αυτή την ώρα που η δική μας γενιά καλείται να σφραγίσει με τις
αποφάσεις της τη μοίρα και το μέλλον της πατρίδας μας, οφείλουμε να
υπερβούμε το πικρό συναίσθημα του μίσους και να παραμερίσουμε τα
διχαστικά σύνδρομα του παρελθόντος.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάνει πράξη τις
προεκλογικές δεσμεύσεις και προωθεί τη συλλογικότητα στο Εθνικό
Συμβούλιο προσδίδοντας δυναμική στις αποφάσεις και τη στρατηγική που θα
ακολουθηθεί προκειμένου να φθάσουμε σε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του
κυπριακού προβλήματος. Η επανέναρξη των συνομιλιών τους προσεχείς μήνες
πρέπει και θα μας βρει ενωμένους, έτοιμους να αναλάβουμε ιστορικές
ευθύνες.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξέφρασε από την
πρώτη στιγμή με τον πιο εμφαντικό τρόπο τη βούληση του για
διαπραγματεύσεις ουσίας πάνω στη βάση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου
Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Για προσπάθεια επίλυσης που να
ανταποκρίνεται στις προσδοκίες, επιφυλάξεις και προβληματισμούς του λαού
μας, άμεση και ειλικρινή, μόλις οι οικονομικές συνθήκες το επιτρέψουν.
Και πάνω σε αυτό εργαζόμαστε με πυρετώδεις ρυθμούς.
Συναφής είναι και η προσπάθειά μας να
διαμηνύσουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι η δυσχερής οικονομικά θέση της
Κύπρου δεν θα αποτελέσει την «Αχίλλειο πτέρνα» για εθνικές υποχωρήσεις
στις δίκαιες αξιώσεις μας. Κανένα εμπόδιο δεν θα φανεί τόσο ισχυρό ώστε
να κάμψει το φρόνημά μας για συνέχιση του αγώνα μέχρι την τελική
απελευθέρωση των εδαφών μας από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής.
Σφυγμομετρούμε τη λαϊκή βούληση και απορρίπτουμε κατηγορηματικά και εκ
προοιμίου οποιαδήποτε ετεροβαρή και άδικη λύση.
Μέσα από συνεχείς διαβουλεύσεις και
συναντήσεις με εταίρους μας αλλά και ισχυρούς παράγοντες της διεθνούς
σκηνής, καλούμε όσους ενδιαφέρονται για λύση να στρέψουν το βλέμμα τους
προς την Τουρκία, την ισχυρή πηγή αστάθειας στην Ανατολική Μεσόγειο. Τον
θύτη και ταραξία της διεθνούς νομιμότητας στην περιοχή. Χρέος μας είναι
η αδιαπραγμάτευτη διεκδίκηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων του λαού μας. Η
ανάδειξη της πραγματικής φύσης της κυπριακής κρίσης. Η απαίτηση για
εφαρμογή των αρχών του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου. Η απλή
διακήρυξη και εμμονή, χωρίς ταλαντεύσεις, ότι το Κυπριακό είναι θέμα
εισβολής και κατοχής ενός ανεξάρτητου κράτους από την Τουρκία.
Μνημονεύουμε σήμερα τους νεκρούς αδελφούς
μας και απαριθμούμε ξανά με πόνο ψυχής τους αγνοουμένους, τους
εγκλωβισμένους και τους πρόσφυγές μας. Ξαναφέρνουμε στη σκέψη μας με
απέραντη οδύνη τα σκλαβωμένα χωριά και τις πόλεις μας, τους βωμούς και
τις εστίες μας που συλήθηκαν, τα όσια και τα ιερά που βεβηλώθηκαν, τα
μνημεία και τις εκκλησίες που καταστράφηκαν, τις περιουσίες και τους
πολιτιστικούς θησαυρούς μας που κουρσεύτηκαν. Και βρίσκουμε το άθροισμα
της συμφοράς να προσδιορίζει παράλληλα και το μέγεθος του ιστορικού μας
χρέους. Είναι, όμως, τόσο βαρύ που μόνο με ομοψυχία μπορούμε να το
αντέξουμε και μόνο ενωμένοι μπορούμε να το ανασηκώσουμε. Ασφαλώς τα
εθνικά θέματα δεν αντιμετωπίζονται με ηχηρά συνθήματα και η επίλυσή τους
δεν προωθείται με συναισθηματικές εκρήξεις. Ούτε όμως ο ρεαλισμός ως
ψευδώνυμο της μοιρολατρίας και η σύνεση ως μεταμφίεση της ηττοπάθειας
αποτελούν ασφαλέστερους οδηγούς για την ορθή τους διευθέτηση.
Τριάντα εννέα χρόνια από τον μακάβριο
πρόλογο της μεγάλης εθνικής μας τραγωδίας, με τις ταφικές επιγραφές
«έπεσεν υπέρ πίστεως και πατρίδος» να πληθαίνουν μέρα με τη μέρα στους
σταυρούς των κοιμητηρίων στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας αλλά και στα
χωριά και στις πόλεις μας, μνημονεύουμε ξανά τους γενναίους υπερασπιστές
της κυπριακής ελευθερίας και τα τραγικά θύματα της τουρκικής εισβολής. Η
μνήμη τους δεν τελειώνει μετά από κάθε μνημόσυνο. Η μνήμη τους διαρκεί
ως ασίγαστη φωνή της συλλογικής μας συνείδησης, για να μείνουμε άγρυπνοι
στις επάλξεις του αγώνα για σωτηρία της μικρής μας πατρίδας και για τη
λύτρωση του προδομένου και αδικημένου λαού μας.
Στη δικαίωση αυτού του αγώνα βρίσκεται και η δικαίωση της δικής τους θυσίας. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους. |
|
