Με απέραντο σεβασμό βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στον ιερό ναό Παναγίας Χρυσοαιματούσης της ηρωοτόκου κοινότητας της Χλώρακας, στο πάνδημο μνημόσυνο για τους πεσόντες ηρωικά στην αντίσταση κατά του προδοτικού πραξικοπήματος και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής: Τους Ανδρέα Έλληνα, Θεόδωρο Πέτρου, Χαράλαμπο Κυρίλλου, Δημήτρη Ζηνιέρη, Χριστόδουλο Πολυδώρου και Λεωνίδα Θεοχάρους.
Βαριά η ευθύνη και δυσβάστακτο το χρέος να απευθύνει κάποιος τον λόγο αυτές τις μέρες των μαύρων επετείων της προδοσίας και του εγκλήματος. Τριάντα εννέα χρόνια μετά, με τους ηρωικούς μας νεκρούς αδικαίωτους, υπάρχει ο κίνδυνος μιας απλής μουσειακής αναφοράς στην αντίσταση του 1974. Οφείλουμε, λοιπόν, να στιγματίσουμε την προδοσία και τους θλιβερούς συνωμότες αλλά και την απόπειρα διαγραφής της μνήμης, της διαστροφής των γεγονότων, της παραχάραξης της αλήθειας και της ασέλγειας επί της ιστορίας.
Σε αυτά τα μνημόσυνα απότισης φόρου τιμής και ευγνωμοσύνης στους αθάνατούς μας ήρωες, σε αυτές τις ετήσιες ρωγμές του χρόνου, όπου υπάρχει ο κίνδυνος να κυριαρχούν οι μισές αλήθειες και οι μεγάλες αλήθειες να χάνονται, θα πρέπει να μιλήσουμε για την ιστορία την πραγματική.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να μιλήσουμε σε εσάς, τους αγωνιστές-μάρτυρες της αντίστασης ενάντια στην προδοσία του πραξικοπήματος και το έγκλημα της τουρκικής εισβολής, σε εσάς που φύγατε νωρίς, περιφέροντας με καρτερία και περηφάνια τα φανερά και αθέατα τραύματα μιας εποχής που ανακυκλώνεται από τότε τυραννικά αναζητώντας τη λύτρωση και την κάθαρση αρχαίας τραγωδίας.
Τριάντα εννέα χρόνια από τότε. Και οι σκηνές ολοζώντανες. Να θυμίζουν την υπέροχη θυσία σας για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Για την υπεράσπιση του νόμιμου εκλεγμένου ηγέτη του λαού μας, του Εθνάρχη Μακαρίου. Για τη διαφύλαξη της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ο Ανδρέας Έλληνας γεννήθηκε στη Χούλου το 1952. Το 1969 παντρεύτηκε την Ερασμία Ανδρέου από τη Χλώρακα. Απέκτησαν μια κόρη τη Γιωργούλα. Ασκούσε το επάγγελμα του κουρέα. Λίγους μήνες πριν το πραξικόπημα προσλήφθηκε στο Εφεδρικό Σώμα της Αστυνομίας και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Λεμεσό. Ένα μήνα πριν το πραξικόπημα μετέβη στον αστυνομικό σταθμό Λεμεσού και κατά την επιστροφή του παράνομοι οπλοφόροι της ΕΟΚΑ Β΄ ύστερα από ενέδρα τον δολοφόνησαν.
Ο Θεόδωρος Πέτρου γεννήθηκε στη Χλώρακα στις 20 Ιουλίου 1954. Κατατάχθηκε στην Εθνική Φρουρά το 1972 και υπηρετούσε στο 356 Τάγμα Πεζικού. Θα απολυόταν στις 20 Ιουλίου 1974. Όταν ξέσπασε το πραξικόπημα ήταν αδειούχος. Μόλις το πληροφορήθηκε έσπευσε στη μονάδα του. Εκεί πήρε εντολή να επιβιβαστεί σε στρατιωτικό όχημα και με άλλους στρατιώτες να μεταβούν στην Αστυνομία όπου θα ενώνονταν με άλλες δημοκρατικές δυνάμεις πιστές στον Πρόεδρο Μακάριο για κατάληψη των στρατιωτικών μονάδων της Πάφου. Ο Θεόδωρος έχασε τη ζωή του κατά την εκτέλεση του καθήκοντος και υπερασπιζόμενος τη νόμιμη Κυβέρνηση και τη Δημοκρατία.
Ο Χαράλαμπος Κυρίλλου γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1955 στη Χλώρακα. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο εντάχθηκε στην αστυνομική δύναμη. Τη μέρα του πραξικοπήματος συνόδευσε με άλλους αστυνομικούς του εφεδρικού σώματος τον Πρόεδρο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στην Πάφο. Κατά την επιστροφή του με τους άλλους συναδέλφους του δολοφονήθηκαν σε ενέδρα από πραξικοπηματίες στο Ακρωτήρι Λεμεσού.
Ο Δημήτρης Ζηνιέρη γεννήθηκε στον Άγιο Δομέτιο το 1936. Το 1962 παντρεύτηκε τη Δέσποινα Δημοσθένους από τη Χλώρακα. Απέκτησαν έξι παιδιά. Ασκούσε το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου και όλοι οι συγχωριανοί του τον θυμούνται ως άνθρωπο εργατικό και φιλήσυχο. Μόλις ξέσπασε το πραξικόπημα, ως ένθερμος υποστηρικτής της Δημοκρατίας, μαζί με άλλους επιβιβάσθηκε σε λεωφορείο με προορισμό το Προεδρικό Μέγαρο, για υποστήριξη του νόμιμου Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Στην περιοχή Κολοσσιού της Λεμεσού, πραξικοπηματίες τους έστησαν ενέδρα και τον δολοφόνησαν μαζί με άλλους συνεπιβάτες του. Τάφηκε στη Λεμεσό και το 2009 μετά από ταυτοποίηση των λειψάνων του με τη μέθοδο του DNA, τάφηκε στη Χλώρακα.
Ο Χριστόδουλος Γ. Πολυδώρου ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας του Γεώργιου και της Σοφίας Πολυδώρου. Γεννήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1955 στη Χλώρακα. Αδέλφια του, ο Ανδρέας, ο Κυριάκος, ο Μενέλαος, η Ελένη και ο Πολύδωρος. Αποφοίτησε από την Τεχνική Σχολή Πάφου το 1973 με την ειδικότητα του σχεδιαστή. Κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά και υπηρετούσε στο 398 Τάγμα Πεζικού κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974. Στις 22 Ιουλίου 1974 έπεσε μαχόμενος στην περιοχή Τζιάος μαζί με άλλους συναδέλφους του. Για τριάντα χρόνια ήταν θαμμένος στο στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμιας χωρίς οι συγγενείς του να γνωρίζουν το ακριβές σημείο. Μετά την ταυτοποίηση με τη μέθοδο του DNA τα οστά μεταφέρθηκαν και θάφτηκαν στη Χλώρακα.
Ο Λεωνίδας Θεοχάρους το 1974 υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο 251 Τάγμα Πεζικού στην Κερύνεια. Μετά την προδοσία και την τουρκική εισβολή το τάγμα στο οποίο υπηρετούσε συμπτύχθηκε στην περιοχή της Μιας Μηλιάς στην επαρχία Λευκωσίας. Με την έναρξη της δεύτερης φάσης της εισβολής στις 18 Ιουλίου 1974 ο Λεωνίδας βρέθηκε στις επάλξεις του καθήκοντος. Συνελήφθη αιχμάλωτος και υπήρχαν πληροφορίες ότι θεάθηκε ζωντανός στο γκαράζ Παυλίδη στην κατεχόμενη Λευκωσία. Έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
Σήμερα, 39 χρόνια μετά την προδοσία και το έγκλημα ενάντια στην πατρίδα μας, και μετά τη θυσία των τιμωμένων ηρώων της Χλώρακας, τα αποτελέσματα εξακολουθούν να υπάρχουν και να απειλούν με ολοκληρωτικό εθνικό αφανισμό την Κύπρο και τον λαό μας. Οι πρόσφυγες, οι αγνοούμενοι, οι εγκλωβισμένοι εξακολουθούν να αποτελούν την καθημερινή δραματική υπόμνηση της εθνικής συμφοράς και να μας υποδεικνύουν το μέγα χρέος για απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τα τραγικά γεγονότα του 1974, η Τουρκία όχι μόνο παρέμεινε αδιάλλακτη, αλλά με μια σειρά ενέργειες έχει κλιμακώσει την προκλητική της στάση. Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους, η ποσοτική και ποιοτική ενίσχυση των τουρκικών στρατευμάτων, η ένταση της μεταφοράς εποίκων από την Τουρκία με προφανή στόχο τη δημογραφική αλλοίωση των πληθυσμιακών δεδομένων της Κύπρου και ο σφετερισμός των ελληνοκυπριακών περιουσιών δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τους τελικούς στόχους της Τουρκίας.
Οι κατά καιρούς διάφορες προτάσεις και προσεγγίσεις των Τούρκων στο κυπριακό πρόβλημα προνοούν την αναγνώριση δύο κρατικών οντοτήτων με μια μορφή ισότιμης συγκυριαρχίας σε ολόκληρη την επικράτεια, πράγμα που ανοίγει τον δρόμο για μελλοντική ολοκλήρωση της κατοχής. Οι απόψεις της τουρκικής ηγεσίας προνοούν στην πραγματικότητα για ένα καθεστώς φυλετικών διακρίσεων, παραβιάζουν κάθε δημοκρατική έννοια και κάθε διεθνή κανόνα. Παραβιάζουν τα ψηφίσματα, τις αποφάσεις και τον ίδιο τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ.
Ταυτόχρονα, η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις της με δημιουργία έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο. Με την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης, όπως αυτά κατοχυρώνονται από το θαλάσσιο δίκαιο. Με απροκάλυπτες και ιταμές απειλές και ενέργειες που δυναμιτίζουν την ασφάλεια, τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή. Πρόκειται για συμπεριφορά που, για μια ακόμα φορά, αποδεικνύει τον επεκτατικό και αρπακτικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους.
Είναι χρέος όλων όσοι ενδιαφέρονται για την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή να παρέμβουν αποφασιστικά προς την πλευρά της Τουρκίας. Να της υποδείξουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίζει μια συμπεριφορά ταραξία και παραβάτη του διεθνούς δικαίου. Να την καλέσουν να συμμορφωθεί προς τη διεθνή έννομη τάξη. Ιδιαίτερα από πλευράς ΕΕ θα πρέπει να καταστεί απολύτως σαφές προς την Τουρκία ότι η συνέχιση της έκνομης συμπεριφοράς της θα οδηγήσει σε οριστικό τερματισμό της ευρωπαϊκής ενταξιακής της πορείας.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η ανάγκη πρόταξης της δικής μας αποφασιστικής αντίστασης αποτελεί υπέρτατο πατριωτικό καθήκον. Και δεν είναι θέμα επιλογής ανάμεσα σε προσφερόμενες υπαλλακτικές πορείες η ανάγκη αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού. Είναι ιστορική εθνική επιταγή και αδήριτη ανάγκη. Είναι θέμα επιβίωσης του λαού και της πατρίδας απέναντι σε έναν αδίστακτο κατακτητή που απειλεί το εθνικό μας μέλλον.
Είναι το χρέος μας απέναντι στους ήρωες που τιμούμε σήμερα, που επιτάσσει να ξεφύγουμε οριστικά από το σύνδρομο της εθνικής προδοσίας και του εγκλήματος του 1974, να επανακαθορίσουμε τα μεγάλα οράματα και να επανασυνδέσουμε τα κομμένα νήματα των προσπαθειών και των αγώνων του κυπριακού ελληνισμού. Να ολοκληρώσουμε λυτρωτικά τον ιστορικό κύκλο που ξεκινά από την αγχόνη του αποικιοκράτη, εκτείνεται στην τραγωδία της εισβολής και ολοκληρώνεται, πρέπει να ολοκληρωθεί, με πράξη μόνο μία. Πράξη απόσεισης της κατοχής. Πράξη ελευθερίας.
Με νωπές τις μνήμες και ανεπούλωτα τα τραύματα, οφείλουμε να παραμείνουμε σταθεροί στην υπεράσπιση των βασικών αρχών λύσης του Κυπριακού. Με ανάπτυξη πρωτοβουλιών και κινήσεων από τη δική μας πλευρά, με πλήρη και συνεχή συντονισμό με την Ελλάδα και με σφυρηλάτηση της εθνικής ομοψυχίας.
Ο αγώνας μας είναι αγώνας ζωής, είναι αγώνας δικαίου, και σε τέτοιους αγώνες δεν επιτρέπεται η αποτυχία. Τώρα βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι της ιστορίας. Χρέος μας να μην ολιγωρήσουμε και να μη φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων. Χρέος μας ακόμα να δώσουμε το μήνυμα, σε όσους βυσσοδομούν για να εκμεταλλευτούν την οικονομική κρίση για να επιβάλουν απαράδεκτη λύση στο Κυπριακό, ότι ο λαός μας δεν θα καμφθεί και δεν θα γονατίσει. Θα απορρίψει οποιαδήποτε λύση άδικη και ετεροβαρή που θα θέτει σε κίνδυνο τη φυσική και εθνική επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού.
Εμπνευσμένοι από την ηρωική θυσία των ηρώων που μνημονεύουμε σήμερα και όλων όσοι κατέθεσαν τη ζωή τους στο θυσιαστήριο της κυπριακής ελευθερίας, ας εδραιώσουμε το ανίκητο μέτωπο της ελευθερίας. Όλοι μαζί για να ατενίσουμε την ιστορία, το έθνος, τους αγώνες και τους αγωνιστές με το κεφάλι ψηλά.
Αθάνατοι ήρωες της Χλώρακας,
Τιμούμε και υποκλινόμαστε στη μεγάλη σας θυσία. Η μνήμη σας θα είναι αιώνια, όπως ασταμάτητος θα είναι και ο δικός μας αγώνας ως την τελική δικαίωση, ως τη δικαίωση της θυσίας σας.
Τιμή και δόξα στους αθάνατους ήρωες Ανδρέα Έλληνα, Θεόδωρο Πέτρου, Χαράλαμπο Κυρίλλου, Δημήτρη Ζηνιέρη, Χριστόδουλο Πολυδώρου και στον αγνοούμενο Λεωνίδα Θεοχάρους.
