Επικήδειος λόγος του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Νίκου Αναστασιάδη κατά την Εξόδιο Ακολουθία του Μιχάλη Φρειδερίκου
Τον επικήδειο εκφώνησε εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας ο Υπουργός Γεωργίας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος, κ. Κώστας Καδής.
«Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος αν άνθρωπος ή». Πόσο ωραίος είναι ένας άνθρωπος όταν είναι πραγματικά άνθρωπος. Η αναφορά του Αρχαίου Έλληνα ποιητή Μενάνδρου, χαρακτηρίζει πλήρως τον πραγματικά ωραίο άνθρωπο που κατευοδώνουμε σήμερα. Ο αγαπημένος μας Μιχάλης Φρειδερίκου που με θλίψη και συγκίνηση αποχαιρετούμε, δεν ήταν μόνο μια προσωπικότητα με πολυδιάστατο έργο και τεράστια προσφορά στην παιδεία του τόπου μας και στην κοινωνία γενικότερα. Πάνω απ’ όλα ήταν ένας ωραίος άνθρωπος, που μας δίδαξε έμπρακτα με τη ζωή και το έργο του έννοιες όπως η αξιοπρέπεια, η απλότητα και η ανθρωπιά.
Ο Μιχάλης Φρειδερίκου σημάδεψε με την παρουσία και την προσφορά του τα εκπαιδευτικά δρώμενα του τόπου μας, κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Μια προσφορά μακρά, πολυδιάστατη και πολυσήμαντη, που είχε ως αφετηρία τη δεκαετία του 1960, με τη δημιουργία των Σχολών Φρειδερίκου και αποκορύφωμα την ίδρυση του δικού του Πανεπιστημίου, του Πανεπιστημίου Frederick. Ενός από τα κορυφαία και πρωτοπόρα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην πατρίδα μας. Στηριζόμενο στο όραμα και τη δράση του ιδρυτή του, το Πανεπιστήμιο Frederick έχει διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στη ραγδαία ανάπτυξη της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στον τόπο μας, η οποία έχει καταστεί ένας από τους βασικούς πυλώνες ανάπτυξης της Κύπρου, που παραμένει ανθεκτικός ακόμα και σε κρίσεις όπως είναι αυτή της πανδημίας που βιώνουμε στις μέρες μας.
Ανατρέχοντας λοιπόν πίσω στο μακρινό 1962, θα δούμε τον Μιχάλη Φρειδερίκου να επιστρέφει από τις σπουδές του στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών Αθηνών και καθοδηγούμενος από το ανήσυχο πνεύμα του, να δημιουργεί ένα από τα πρώτα ιδιωτικά φροντιστήρια για μαθητές και μαθήτριες στη Λευκωσία. Με όραμα και συνετό προγραμματισμό και αξιολογώντας τις ανάγκες και απαιτήσεις της εποχής του, ιδρύει το 1965, υπό συνθήκες μάλιστα εξαιρετικά δύσκολες, τις Σχολές Φρειδερίκου, ως εξατάξιες σχολές Μέσης Εκπαίδευσης με τεχνική και οικονομική κατεύθυνση.
Η τραγωδία που βρήκε την πατρίδα μας το 1974, δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες προκλήσεις. Ωστόσο, οι Σχολές Φρειδερίκου συνεχίζουν τη λειτουργία τους προσφέροντας καθημερινά, πέρα από μόρφωση, έμπρακτη στήριξη σε πρόσφυγες και άπορους μαθητές, παρέχοντας σε αρκετούς από αυτούς δωρεάν στέγη και διατροφή, εντός των εγκαταστάσεων της σχολής. Για το κοινωνικό αυτό έργο, ο Μιχάλης Φρειδερίκου τιμήθηκε δεόντως από την πολιτεία και συγκεκριμένα από τον τότε Υπουργό Παιδείας Ανδρέα Μικελλίδη.
Ένα από τα κύρια γνωρίσματα του Μιχάλη Φρειδερίκου ήταν ότι παρακολουθούσε συνεχώς τις τεχνολογικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις και πρόβλεπε με ιδιαίτερη διορατικότητα τις επερχόμενες ανάγκες της κυπριακής κοινωνίας για εκπαίδευση και κατάρτιση. Έτσι, κατά τη δεκαετία του 1980, ιδρύει το Frederick Institute of Technology, ένα από τα πρώτα ιδιωτικά κολλέγια της Κύπρου που εδραιώθηκε μέσα από την προσφορά ενός μεγάλου αριθμού πλήρως αναγνωρισμένων προγραμμάτων σπουδών.
Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, με την ψήφιση του Νόμου για τη σύσταση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Κύπρο, ο πάντα συνετός, μελετημένος και διορατικός Μιχάλης Φρειδερίκου πραγματοποιεί το επόμενο καθοριστικό βήμα της πορείας του. Προχωρεί σε ουσιαστική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού του ιδρύματος σε επίπεδο υποδομών και ανθρώπινου δυναμικού, και καταθέτει πρώτος αίτηση για έγκριση της σύστασης και λειτουργίας του Πανεπιστημίου Frederick, το οποίο θα εξασφαλίσει άδεια λειτουργίας, πρώτο από όλα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια της Κύπρου.
Η ίδρυση του Πανεπιστημίου Frederick αποτελεί το επιστέγασμα μιας μακρόχρονης επιτυχούς πορείας του Μιχάλη Φρειδερίκου στον τομέα της εκπαίδευσης. Δομημένο στο όραμα του Ιδρυτή του, το Πανεπιστήμιο δέχεται μέσα στα επόμενα χρόνια χιλιάδες φοιτητές από την Κύπρο και το εξωτερικό, αναπτύσσει διεθνείς συνεργασίες με εκατοντάδες πανεπιστήμια από όλο τον κόσμο, προάγει τη γνώση, την έρευνα, την καινοτομία, τον πολιτισμό και την κοινωνική προσφορά.
Η βαθιά πίστη του Μιχάλη Φρειδερίκου στους ανθρώπους κατέστησε το Πανεπιστήμιο Frederick ως το κατεξοχήν ανθρωποκεντρικό πανεπιστημιακό ίδρυμα στον τόπο μας. Για τον Μιχάλη Φρειδερίκου, πάνω απ’ όλα ήταν οι φοιτητές. Αυτό αποτέλεσε στάση ζωής για τον ίδιο, την οποία εμφύσησε σε όλο το προσωπικό του Πανεπιστημίου.
Βέβαια, η προσφορά του Μιχάλη Φρειδερίκου δεν περιορίζεται στον χώρο της εκπαίδευσης αλλά επεκτείνεται στα κοινά. Αναλαμβάνει θέσεις ευθύνης όπως αυτή του Δημοτικού Συμβούλου Λευκωσίας, μέσα από την οποία συνεισφέρει σημαντικά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των συμπολιτών του. Αναλαμβάνει, επίσης, για πολλά χρόνια, την προεδρία του αγαπημένου του Σωματείου «Αχιλλέα Καϊμακλίου», οδηγώντας το σε μια σειρά από σημαντικές επιτυχές. Η χρυσή δεκαετία του «Αχιλλέα», όπως έμεινε στην ιστορία, ήταν η δεκαετία που στο πηδάλιο του Σωματείου βρισκόταν ο Μιχάλης Φρειδερίκου.
Όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε μαζί του, μπορούμε χωρίς κανένα δισταγμό να πούμε ότι μέσα από τη συνεργασία μας αυτή βιώσαμε έναν άνθρωπο ευαίσθητο στον ανθρώπινο πόνο, έναν άνθρωπο που συμμετείχε στη χαρά και στην προσωπική ή επαγγελματική επιτυχία του καθενός μας, έναν υποστηρικτή και θιασώτη όλων των μικρών και μεγάλων μας επιτευγμάτων, έναν άνθρωπο που ενθάρρυνε και στήριζε τους συνεργάτες του ακόμα και σε ριψοκίνδυνες επιλογές, έναν απλό - παρά τις μεγάλες του επιτυχίες – άνθρωπο, που μας μάθαινε ότι η ζωή είναι εμπειρία, είναι ταξίδι, είναι δοκιμασία και αυτή τη ζωή είναι σημαντικό να τη διαβαίνουμε με πείσμα, πάθος, και πάνω από όλα με ήθος, αξιοπρέπεια και ταπεινοφροσύνη. Έναν ωραίο Άνθρωπο. Προσωπικά, θεωρώ μεγάλη τύχη και εξαιρετική τιμή τη συνεργασία μου με τον Μιχάλη Φρειδερίκου στο Πανεπιστήμιο Frederick. Αποτέλεσε υποστηρικτή και συνεργάτη στην πορεία μου και τον θεωρώ ως ένα από τους μέντορες μου στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία.
Τη δημιουργική και επιτυχημένη πορεία του Μιχάλη Φρειδερίκου, διακόπτει η ασθένεια που τον χτύπησε πριν από μερικά χρόνια. Στη δοκιμασία αυτή, τον στηρίζει σαν βράχος η οικογένειά του, ιδιαίτερα η κόρη του Νατάσα, ο γαμπρός του Χριστόφορος και η σύζυγος του Δέσπω. Όπως γράφει σε άρθρο της η πολυαγαπημένη του κόρη, η ασθένεια «σαν ένας ύπουλος κλέφτης του κλέβει καθημερινά μνήμες και δεξιότητες». Τελικά τον στερεί οριστικά από την οικογένεια, το πανεπιστήμιο και τον τόπο του. Δεν θα καταφέρει όμως ποτέ να κλέψει όσα μας πρόσφερε, όσα μας δίδαξε, όσα δημιούργησε. Δεν θα μπορέσει ποτέ να στερήσει από την οικογένεια και το Πανεπιστήμιο του τις ιδέες, τα οράματα και τις παρακαταθήκες που άφησε, πάνω στις οποίες μπορούν να στηριχθούν για να συνεχίσουν την πετυχημένη πορεία που ο ίδιος χάραξε. Αγαπητή Νατάσα, αγαπητέ Χριστόφορε, ήδη έχετε πάρει την σκυτάλη από τον κ. Μιχάλη και συνεχίζετε να πορεύεστε στον δρόμο της σύνεσης, της προκοπής και της προόδου, στον δρόμο που χάραξε ο αγαπημένος σας πατέρας, στηριγμένοι στις δικές του παρακαταθήκες και τις δικές του αξίες.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας Μιχάλη Φρειδερίκου. Θα σε θυμόμαστε για την προσφορά, το έργο, την απλότητα και την ανθρωπιά σου. Θα θυμόμαστε πάντοτε την προσφιλή σου φράση: «Όλα έρχονται και παρέχονται, η ουσία στη ζωή είναι να είμαστε άνθρωποι». Και εσύ μένεις στη μνήμη μας ως ένας ωραίος άνθρωπος.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
