Επιμνημόσυνος λόγος του
Προεδρεύοντος της Δημοκρατίας, Προέδρου της Βουλής κ. Δημήτρη Συλλούρη
στο εθνικό και θρησκευτικό μνημόσυνο των ηρωικώς πεσόντων του 336
Tάγματος Εθνοφυλακής
Καλούμαστε, 45 χρόνια τώρα, στους ιερούς χώρους της θυσίας για να τιμήσουμε τους ήρωές μας, τους συμπατριώτες μας που έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος μαχόμενοι. Το δίδυμο έγκλημα του Ιουλίου του 1974 και οι τραγικές συνέπειες αυτού, αναβιώνουν κάθε χρόνο, προκαλώντας σε κάθε Κύπριο τον ίδιο αναλλοίωτο πόνο.
Σήμερα, εκ του βήματος αυτού, αποτίνουμε φόρο τιμής και εκφράζουμε τον απόλυτο σεβασμό μας στους αθάνατους αξιωματικούς και στρατιώτες του 336 Τάγματος Εθνοφυλακής Κύπρου για την αντίστασή τους κατά της τουρκικής εισβολής του 1974 και την προσφορά τους στην υπεράσπιση της πόλης της Λευκωσίας.
Το 336 Τάγμα Εθνοφυλακής, υπό τη διοίκηση του Ταγματάρχη Πεζικού Δημήτριου Αλευρομάγειρου, ανέλαβε την ευθύνη υπεράσπισης της Λευκωσίας. Αρχικά, κατά την εκδήλωση της τουρκικής απόβασης το πρωινό της 20ής Ιουλίου, η επιστράτευση του 336 Τάγματος Εθνοφυλακής έλαβε χώρα στην πόλη της Αμμοχώστου. Την επομένη όμως ημέρα, την 21η Ιουλίου, το Τάγμα έλαβε διαταγή να μεταβεί και να ταχθεί ως εφεδρεία του ΓΕΕΦ στην πρωτεύουσα και έτσι εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Προεδρικού Μεγάρου.
Σύμφωνα με τα γεγονότα, την 22α Ιουλίου συμφωνήθηκε εκεχειρία και κατάπαυση του πυρός, κάτι το οποίο όμως οι Τούρκοι δεν σεβάστηκαν ποτέ και αντ’ αυτού συνέχισαν τις αεροπορικές επιδρομές, θέτοντας υπό την κατοχή τους και άλλες περιοχές.
Την 23η Ιουλίου, το 336 Τάγμα έλαβε διαταγή να εγκατασταθεί στην Πράσινη Γραμμή, από το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ μέχρι την οδό Λήδρας, στην εντός των τειχών της Λευκωσίας, με σκοπό να αποτρέψει πάση θυσία, προέλαση στην κατεύθυνση του δρόμου Κερύνεια-Λευκωσία. Εν τέλει, στον τομέα του Τάγματος - απόστασης 3,5 περίπου χιλιομέτρων - παρατάχτηκαν περί τους 1000 άνδρες, αξιωματικοί και στρατιώτες.
Οι τουρκικές δυνάμεις συνέχισαν τις επιθέσεις τους, αγνοώντας κατάφωρα τη συμφωνία για εκεχειρία. Άξια αναφοράς είναι η πράξη των ανδρών του Τάγματος, οι οποίοι -κατά τη 12η Αυγούστου- συγκεντρώθηκαν στον χώρο των Φυλακισμένων Μνημάτων και εκεί -ενώπιον των ηρωικών νεκρών της Ε.Ο.Κ.Α.- έδωσαν όρκο ότι δεν θα επιτρέψουν στους Τούρκους να μολύνουν τον ιερό αυτόν χώρο και τους ιερούς τάφους, έστω και αν χρειαζόταν να περάσει ο εχθρός πάνω από τα πτώματά τους.
Ο όρκος αυτός -τον οποίο και τήρησαν μέχρι εσχάτων οι άνδρες του 336 Τάγματος- τους έδωσε δύναμη να συνεχίσουν τον αγώνα τους, διαφυλάσσοντας ό,τι πιο ιερό είχαν: την πατρίδα τους.
Εκεί που το 336 Τάγμα πότισε με τον δικό του ηρωισμό τις σελίδες της ιστορίας του κυπριακού ελληνισμού, ήταν κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής. Από τις 14 Αυγούστου μέχρι και τα ξημερώματα της 17ης Αυγούστου, οι άνδρες του Τάγματος πρόβαλαν σθεναρή και ηρωική αντίσταση στους βομβαρδισμούς και τις δριμείς επιθέσεις των Τούρκων, επιτυγχάνοντας να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες στους αντιπάλους και τελικά να διατηρήσουν ελεύθερη την περιοχή της Λευκωσίας, που είχαν στη φύλαξή τους. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι οι άνδρες αυτοί μάχονταν με αυτοθυσία και σθένος υπερασπιζόμενοι τη Λευκωσία, ενώ την ίδια στιγμή η γενέτειρα πόλη των πλείστων εφέδρων του Τάγματος, η Αμμόχωστος, έπεφτε στα χέρια του Τούρκου εισβολέα.
Αναγνωρίζουμε, λοιπόν, τη θυσία των ανδρών του 336 Τάγματος Εθνοφυλακής, οι οποίοι έχοντας επίγνωση ότι η Τουρκία ήταν σαφώς ισχυρότερος αντίπαλος, εντούτοις δεν λιποψύχησαν και παρέμειναν στις επάλξεις μέχρι τέλους, με απαράμιλλη δύναμη και ηρωισμό. Η διατήρηση της Λευκωσίας ως πρωτεύουσας της Κύπρου, ακόμη και μετά την κατάκτηση της μισής νήσου, οφείλεται στην αντίσταση και τη θυσία των ανδρών του 336 Τάγματος, της ΕΛ.ΔΥ.Κ. και των γειτονικών μονάδων, οι οποίες προσέφεραν τα μέγιστα στον αγώνα έναντι του Αττίλα.
Για μας, είναι σημαντικό να αντιληφθούμε και να συνειδητοποιήσουμε, ότι στιγμές όπως η σημερινή -πέρα από μια ιερή διαδικασία μνήμης και τιμής- λειτουργούν ταυτόχρονα και ως μια κινητήρια δύναμη για να αφουγκραστούμε τις εθνικές εντολές και να υλοποιήσουμε τους δικούς μας στόχους απέναντι στην πατρίδα και την ιστορία μας.
Όμοια και εμείς σήμερα, γνωρίζουμε και αντιλαμβανόμαστε ότι η Τουρκία, με την οποία ερχόμαστε σε διαπραγματεύσεις για επίλυση του εθνικού μας προβλήματος, υπερέχει της χώρας μας σε ισχύ -αριθμητικά, στρατιωτικά, καθώς και σε εξοπλισμό. Αυτός όμως ο παράγοντας, επ’ ουδενί δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει από τον στόχο μας για επίτευξη μιας δίκαιης και λειτουργικής λύσης επί του εθνικού μας ζητήματος. Μιας λύσης, η οποία θα θέτει τέρμα στη μακρόχρονη και παράνομη κατοχή των κυπριακών εδαφών από την Τουρκία, θα εδράζεται στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις αρχές της δημοκρατίας. Ταυτόχρονα θα διασφαλίζει την ακεραιότητα του κράτους μας, τις βασικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, εξυπηρετώντας το καλώς νοούμενο συμφέρον του κυπριακού λαού.
Η Τουρκία -η οποία είναι και ο βασικότερος παράγοντας στην όλη αυτή διαδικασία- συνεχίζει να αγνοεί πλήρως κανονισμούς, συμβάσεις, ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της θάλασσας, καθώς και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Χωρίς καμία διάθεση για εποικοδομητικό διάλογο και εύρεση κοινής συναινετικής γραμμής, καταπατά με πάσα προκλητικότητα το δίκαιο και τις ελευθερίες της χώρας και των ανθρώπων μας, επιβεβαιώνοντας την άποψη για τις διαχρονικές ιμπεριαλιστικές της διαθέσεις και τις επεκτατικές βλέψεις της έναντι της Κύπρου. Κοντά σε αυτά, η κατοχική Τουρκία φτάνει στο σημείο να διεκδικεί μερίδιο από την κυπριακή ΑΟΖ, παραβιάζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο κάθε όριο νομιμότητας και αξιοπρέπειας, εθνικής και ατομικής.
Αυτή η Τουρκία, κρύβεται και πίσω από τους Τουρκοκύπριους, τους οποίους χειραγωγεί και χρησιμοποιεί σαν πρόφαση, για την υλοποίηση των κατακτητικών της βλέψεων, και τους οποίους έχει εξαφανίσει ουσιαστικά με τις ενέργειες και τις πράξεις της.
Εντούτοις, αυτά είναι τα δεδομένα που έχουμε ενώπιόν μας και εμείς με τη σειρά μας οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε την κρισιμότητά τους, πράττοντας με βάση τα εχέγγυα που έχουμε, καθώς και με αίσθημα αποφασιστικότητας και ευθύνης.
Είναι σημαντικό μάλιστα να αντιληφθούμε, ότι μια δίκαιη λύση επί του εθνικού μας ζητήματος, θα ευνοήσει και μια γενικότερη ανάπτυξη και ευημερία για τον τόπο μας, με τον εκσυγχρονισμό των θεσμών και των μηχανισμών, την εξάλειψη της διαφθοράς και της κακονομίας και την οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου και ισοπολιτείας. Είναι πεποίθησή μου, ότι η επίτευξη μιας εύρυθμης λειτουργίας στο εσωτερικό του κράτους, σαφέστατα θα βοηθήσει την εξωτερική πολιτική της χώρας μας και την κρατική μας υπόσταση στη διεθνή κοινότητα.
Με ήθος, λοιπόν, και σεβασμό απέναντι στην ιστορία και το παρελθόν μας, ας «εχτελέσουμε τη δική μας θητεία», όπως έλεγε και ο Νίκος Καζαντζάκης, έναντι της φυλής, του λαού και του έθνους μας. Κάθε γενιά έχει το δικό της μερτικό στη συνεχιζόμενη ροή της ιστορίας. Κάθε πράξη, κάθε απόφαση, κάθε κίνηση θάρρους, μεταμέλειας, δειλίας ή ηρωισμού, αφήνει το δικό της μελάνι στον ιστορικό χάρτη και διαγράφει ανεξίτηλες πορείες, που δεν έχουν γυρισμό.
Ας είμαστε, λοιπόν, σώφρονες και υπόλογοι έναντι των ευθυνών μας, υπερασπιζόμενοι τα εθνικά μας δικαιώματα, τα εδάφη και τα σύνορά μας, γράφοντας έναν απολογισμό, ο οποίος θα δικαιώνει τόσο τους προκατόχους μας, όσο και τις γενεές που έπονται και οι οποίες θα κληρονομήσουν ό,τι εμείς οικοδομήσουμε.
Αιωνία ας μένει η μνήμη των ηρώων μας.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.
