Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα.
Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα.
Για αυτήν τη μεγαλοσύνη είμαστε ευγνώμονες Ελληνίδες, Έλληνες. Είμαστε ευγνώμονες σε όλους όσοι με τη θυσία τους επιτρέπουν σε όλους εμάς να είμαστε εδώ σήμερα, περήφανοι για την ιστορία του πολύπαθου τόπου μας. Σε όλους όσοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πατρίδας, σε όσους πρόσφεραν τη ζωή τους θυσία στην ελευθερία, ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας.
Κηδεύουμε σήμερα με τιμές που αρμόζουν σε κάθε ήρωα τον στρατιώτη του 399 Τ.Π. Γιώργο Λοΐζου του Μόδεστου και της Ανδριάνας, εκφράζοντας προς αυτόν την ειλικρινή μας ευγνωμοσύνη. Γιατί ο Γιώργος Λοΐζου, μαζί με τους άλλους υπερασπιστές της γης που μας γέννησε και μας ανέθρεψε, τίμησαν στο ακέραιο τον όρκο τους προς την πατρίδα, δίνοντας το αίμα τους για την ελευθερία του πολύπαθου τόπου μας.
Είναι με βαθιά συγκίνηση και απέραντο σεβασμό που τον αποχαιρετούμε σήμερα. Του αποτίνουμε το οφειλόμενο χρέος τιμής. Απευθύνουμε το ύστατο χαίρε στον δεκαοκτάχρονο λεβέντη Γιώργο, του οποίου η τύχη αγνοείτο από το 1974. Κηδεύουμε σήμερα τον Γιώργο Λοΐζου, όπως αρμόζει σε αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους για την προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου μας.
Η Πολιτεία οφείλει τιμή και ευγνωμοσύνη σε έναν ακόμη ήρωα που έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια της πατρίδας. Μέσα στη διάλυση του 1974 δεν ετάφησαν με τις δέουσες τιμές οι ηρωικοί πεσόντες εκείνου του προδομένου πολέμου. Κατά τρόπο ανάρμοστο και αντίθετο προς τις προγονικές μας παραδόσεις παλληκάρια που αναδείχθηκαν ήρωες στα πεδία της άνισης αναμέτρησης με τον Αττίλα ετάφησαν στριμωγμένοι σε ομαδικούς τάφους και σε χαρακώματα. Άγνωστοι, χωρίς στοιχεία, χωρίς τη δέουσα αναγνώριση, χωρίς τον οφειλόμενο έπαινο της πατρίδας.
Είναι μέσα σε εκείνα τα χαρακώματα και τους ομαδικούς τάφους που θάφτηκαν εγκληματικά οι Ήρωες του 1974. Ήρωες που πιστοί στα ιδανικά με τα οποία από γενιά σε γενιά έχει γαλουχηθεί ο λαός μας διαμέσου των αιώνων – ιδανικά όπως η αγάπη για την πατρίδα και η αγάπη για την ελευθερία – θυσιάστηκαν για μας ταγμένοι στην αγάπη για την πατρίδα.
Το στεφάνι που αποθέτουμε σήμερα μπροστά στα λείψανα του Γιώργου είναι το στεφάνι της αιώνιας τιμής που ανήκει σε όλους τους ανθρώπους αυτού του τόπου που πολέμησαν για την προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου μας.
Ο Γιώργος, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμμόχωστο, ήταν μόλις 18 χρονών τις μαύρες εκείνες μέρες της βάρβαρης τουρκικής εισβολής. Υπηρετούσε τη θητεία του στο Μπογάζι. Στις τάξεις της Εθνικής Φρουράς κατατάγηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1973. Μετά τη βασική του εκπαίδευση τοποθετήθηκε στο 399 Τ.Π., η έδρα του οποίου βρισκόταν στο Μπογάζι Αμμοχώστου.
Στις 11.30 π.μ. της 20ης Ιουλίου 1974, ημερομηνία έναρξης της τουρκικής εισβολής, όλοι οι άνδρες του 399 Τ.Π., στρατεύσιμοι και έφεδροι συμπεριλαμβανομένου και του Γιώργου, αναχώρησαν με οχήματα της Εθνικής Φρουράς για την περιοχή Δικώμου, όπου ήταν ακροβολισμένος και λόχος του 361 Τ.Π., για να βοηθήσουν στην άμυνα της περιοχής, η οποία είχε μεγάλη στρατιωτική σημασία.
Καθ΄ οδόν προς το Δίκωμο μεταξύ των χωριών Αγκαστίνα - Τζιάος συνάντησαν τουρκική ενέδρα. Οι Τούρκοι, οι οποίοι επάνδρωναν την ενέδρα, άρχισαν να βάλλουν κατά των ανδρών της Εθνικής Φρουράς. Οι άνδρες του 399 Τ.Π., αφού κατέβηκαν από τα οχήματα, έδωσαν μάχη με τους ένοπλους Τουρκοκύπριους, με αποτέλεσμα την εξουδετέρωση της ενέδρας, αναγκάζοντας αυτούς που την αποτελούσαν να υποχωρήσουν προς το τουρκοκυπριακό χωριό Τζιάος.
Αφού ο δρόμος ήταν πλέον ελεύθερος, οι άνδρες του 399 Τ.Π., μεταξύ των οποίων και ο Γιώργος, συνέχισαν την πορεία τους και έφθασαν στην περιοχή Δικώμου, σύμφωνα με τις οδηγίες τις οποίες είχαν.
Στην περιοχή Δικώμου οι άνδρες του 399 Τ.Π. επάνδρωσαν αμυντικές θέσεις της Εθνικής Φρουράς, ενισχύοντας τη διμοιρία του 361 Τ.Π.
Η περιοχή Δικώμου δεχόταν συνεχώς επιθέσεις με όλμους και άλλα όπλα καμπύλης τροχιάς από τις τουρκικές θέσεις στα υψώματα πάνω από το Δίκωμο.
Στις 22 Ιουλίου άνδρες του 399 Τ.Π., μεταξύ των οποίων και ο Γιώργος, έλαβαν οδηγίες και κινήθηκαν προς την «Άσπρη Μούττη», περιοχή η οποία βρίσκεται πάνω από το Δίκωμο και υπήρχαν τουρκικά επανδρωμένα φυλάκια, από τα οποία διενεργούνταν οι επιθέσεις με βαρέα όπλα. Σκοπός της αποστολής ήταν η εξουδετέρωση τους.
Με την άφιξη των ανδρών του 399 Τ.Π. στην «Άσπρη Μούττη» δέχτηκαν μεγάλης κλίμακας επίθεση από το ύψωμα «Αλώναγρα», στο οποίο υπήρχαν θέσεις των εισβολέων. Αμέσως οι άνδρες του 399 Τ.Π. πήραν θέσεις μάχης και ακολούθησε ανταλλαγή πυρών.
Μετά από σκληρές μάχες και ένεκα της υπεροπλίας των Τούρκων σε άψυχο και έμψυχο υλικό, αλλά και τον κίνδυνο από πυρκαγιά, η οποία ξέσπασε από οβίδες και η οποία κινείτο προς τις θέσεις των ανδρών του 399 Τ.Π., διατάχθηκε απαγκίστρωση τους και ανασύνταξη στις προηγούμενες θέσεις τους.
Τόσο κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής των πυρών όσο και κατά την απαγκίστρωση οι τούρκικες δυνάμεις συνέχισαν αδιάκοπα να διενεργούν βολές όλμων, όπως και άλλων βαρέων όπλων, κατά των ανδρών της Εθνικής Φρουράς.
Ο Γιώργος δεν θεάθηκε να απομακρύνεται από τις θέσεις της Εθνικής Φρουράς στα υψώματα της Άσπρης Μούττης, την οποία κατείχε κατά την ανταλλαγή των πυρών, μετά την απόφαση για απαγκίστρωση, και η τύχη του έκτοτε αγνοείτο.
Οι συνθήκες της εξαφάνισης και του θανάτου του είναι ιδιαίτερα τραγικές. Δεν τις χωρά ο ανθρώπινος νους. Η σορός του παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια άθαφτη στις πλαγιές των βουνών της Άσπρης Μούττης Πενταδακτύλου μαζί με τις σορούς άλλων συμπολεμιστών του, και τα λιγοστά οστά τους εντοπίστηκαν άταφα στις θέσεις που πολέμησαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους. Αφέθηκαν εκεί, στο έλεος των καιρικών συνθηκών και βορά των ορνέων. Ούτε τους νεκρούς δεν σεβάστηκε ο βάρβαρος εισβολέας.
Ο πατέρας του Μόδεστος, ο οποίος σήμερα δεν βρίσκεται εδώ, γιατί πέθανε με τον πόνο βαθιά στην ψυχή του, η μάνα του Ανδριάνα και τ’ αδέλφια του, Μάρκος, Λούης, Λουκής, Λευτέρης, Μάριος, Έλενα και Νίκος, ξεκινούσαν από τότε τον επώδυνο Γολγοθά που ακολούθησαν οι συγγενείς όλων των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής.
Αγνοούμενος, αλλά ποτέ ξεχασμένος. Σήμερα επιστρέφει κοντά στην μητέρα και τ’ αδέλφια του, κοντά στην οικογένεια και τους δικούς του ανθρώπους. Και είναι από τις λίγες φόρες που σήμερα παρούσα στην κηδεία είναι και η μητέρα του ήρωα μας, μια ηρωίδα μάνα που βίωνε καθημερινά τον δικό της αγώνα και ζούσε το μαρτύριο της αβεβαιότητας της τύχης του αγαπημένου της Γιώργου, αναμένοντας καρτερικά την επιστροφή του.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Οι αγνοούμενοι μας είναι η πιο τραγική πτυχή της τραγωδίας που βίωσε ο λαός μας το 1974. Η μη επίλυση του ανθρωπιστικού αυτού προβλήματος και η συνέχιση της δοκιμασίας και της τραγωδίας που βιώνουν οι οικογένειες των αγνοουμένων μας όλα αυτά τα χρόνια οφείλεται αποκλειστικά στην άρνηση της κατοχικής δύναμης να συνεργαστεί στο βαθμό που επιβάλλεται για τη διακρίβωση της τύχης τους. Εμείς διαβεβαιώνουμε ότι δεν θα σταματήσουμε τις προσπάθειές μας μέχρι να διακριβωθεί η τύχη και του τελευταίου αγνοούμενου μας. Το οφείλουμε αυτό ιδιαίτερα στους συγγενείς, πολλοί από τους οποίους έχουν φύγει με αναπάντητα τα ερωτήματα για την τύχη των δικών τους ανθρώπων. Είναι χρέος όλων μας και δέσμευση τιμής.
Αλλά την ίδια ώρα δεν ξεχνούμε το χρέος μας και απευθύνουμε προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα ότι συνεχίζουμε με πίστη στο δίκαιό μας, τον αγώνα μας για μια έντιμη, αξιοπρεπή, δίκαιη και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος.
Για 43 χρόνια τώρα αγωνιζόμαστε για την ειρηνική επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Αγωνιζόμαστε για μια λύση που θα τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό, θα απαλλάσσει την Κύπρο από τα ξένα στρατεύματα και τις ξένες εξαρτήσεις και θα αποκαθιστά και θα διασφαλίζει τα αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων.
Για αυτή τη λύση θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, δικαιώνοντας και τη θυσία όλων όσοι αγωνίστηκαν και πρόσφεραν ότι πολυτιμότερο είχαν για την ελευθερία και τα δίκαιά μας. Με σύνεση και σε συνθήκες ενότητας και ομοψυχίας μπορούμε να πετύχουμε αυτό το στόχο. Αυτό το χρέος προς την πατρίδα και τους ήρωες μας δεν μπορούμε να το αφήσουμε ανεξόφλητο.
