Ομιλία
του Επιτρόπου Προεδρίας κ. Φώτη Φωτίου στο μνημόσυνο
του
πρώην Αντιδημάρχου Μόρφου Παύλου Κυριακίδη
Είναι
με αισθήματα δέους και βαθειάς συγκίνησης που μνημονεύουμε σήμερα τον Παύλο
Χρίστου Κυριακίδη, τον τελευταίο Αντιδήμαρχο της ελεύθερης Μόρφου, αγωνιστή της
ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του 1955-‘59 και μετέπειτα κατά την
τουρκοκυπριακή ανταρσία του 1963-‘64 και το προδοτικό πραξικόπημα του 1974.
Όταν
φεύγουν άνθρωποι με τόση προσφορά και αγάπη για τον τόπο τους, αισθανόμαστε όλοι
πιο αδύνατοι. Τόσο μεγάλη ήταν η αφοσίωση και η αγάπη του Παύλου Κυριακίδη για
την Κύπρο και ιδιαίτερα για τη Μόρφου, την οποία δυστυχώς δεν ευτύχησε να τη δει
ξανά ελεύθερη, με τους νόμιμους κατοίκους της να επιστρέφουν στις εστίες και το
βιός τους και να αναδημιουργούν τη ζωή τους.
Ήταν
ένας ακούραστος εργάτης της Μόρφου, ένας αγνός πατριώτης που έδωσε όλες του τις
δυνάμεις για την υπεράσπιση του ιδεώδους της ελευθερίας και αργότερα της εδαφικής ακεραιότητας και της
δημοκρατίας στην ιδιαίτερη μας πατρίδα.
Λάτρεψε την Μόρφου και αγαπήθηκε από τους κατοίκους της. Και έγραψε με
ανεξίτηλα γράμματα το όνομα του στην ιστορία της πόλης.
Η
καταστροφή που έφερε η Τουρκική εισβολή τον ανάγκασε, μαζί με τη σύζυγο του
Μαρούλα και τους γιούς του Χρίστο και Πανίκο, να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες
Πολιτείες Αμερικής, όπου εγκαταστάθηκε και δραστηριοποιήθηκε με τη βοήθεια του
αδελφού του Θύμιου Κυριακίδη. Αυτό όμως,
και παρά τα χρόνια που πέρασαν, καθόλου δεν τον αποξένωσε από τα συναισθήματα
που από παιδί έτρεφε για την πατρίδα του. Έγινε μέλος και μετά Πρόεδρος
σωματείου Κυπρίων αποδήμων και δεν έπαψε ποτέ να εργάζεται για την προώθηση της κυπριακής και ελληνικής
κουλτούρας. Μέχρι την ηλικία των 85 χρόνων που έζησε, πριν ταφεί στο ελληνικό
κοιμητήριο του Νόρφολκ της Βιρτζίνια, η καρδιά του έπαλλε περισσότερο σαν
μιλούσε ή άκουγε για την Κύπρο και τους αγώνες της.
Στη
σκέψη του ήταν πάντα η απελευθέρωση της πόλης του από τον Αττίλα. Ευχόταν και
προσευχόταν, όπως κάθε Μορφίτης και άλλος πρόσφυγας, να έρθει επιτέλους η μέρα
που ελεύθερα θα κτυπήσουν οι καμπάνες των κατεχόμενων πόλεων και χωριών μας, η
μέρα που θα πλημμυρίσουν πάλι από τις φωνές των παιδιών μας οι αυλές των
σχολείων και των σπιτιών μας. Έφυγε όμως από τη ζωή ο Παύλος Κυριακίδης χωρίς να
δει αυτή την καινούργια μέρα. Πικραμένος σίγουρα με αδικαίωτους τους αγώνες που
έδωσε.
Από
μικρής ηλικίας, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα κοινά του τόπου. Ενεργοποιήθηκε
στο Σωματείο Διγενής Ακρίτας, όπου έπαιζε ποδόσφαιρο και ήταν μέλος της χορωδίας
και φιλαρμονικής του, ενώ διετέλεσε και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του
σωματείου επί σειρά ετών. Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα 1955 - 59,
συνελήφθη από το αποικιακό καθεστώς και διετέλεσε υπόδικος για έξι μήνες στις
κεντρικές φυλακές. Λόγω της δράσης του επανασυνελήφθη το 1957 ως πολιτικός κρατούμενος μέχρι το
τέλος της αγγλικής κατοχής.
Ο
Παύλος Κυριακίδης ακολούθησε τον πατέρα του στην καλλιέργεια εσπεριδοειδών και
ήταν ιδρυτικό μέλος του ΣΟΔΕΜ Μόρφου και ο τελευταίος του πρόεδρος. Διετέλεσε,
επίσης, πρόεδρος της Συνεργατικής Πιστωτικής Τράπεζας Μόρφου και μέλος της
Σχολικής Εφορείας Μόρφου. Η συμβολή του στα κοινά τον ανέδειξε και στο αξίωμα
του Αντιδημάρχου της πόλης. Διακρινόταν για την αγάπη που έτρεφε προς όλους τους
ανθρώπους, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων, θρησκείας ή εθνικότητας και έχαιρε
γι’ αυτό μεγάλης εκτίμησης και αγάπης.
Κυρίες
και Κύριοι,
Η
προσφορά και η συνολική αγάπη του Παύλου Κυριακίδη για την Κύπρο, και μαζί η
θύμηση της Μόρφου και ο πόθος όλων για
επιστροφή, επιβάλλουν να εκτιμήσουμε ιδιαίτερα τη σημασία της διατήρησης
ισχυρής της εθνικής και ιστορικής μας συνείδησης, γιατί αποτελεί το πιο ισχυρό
μας ανάχωμα στις όποιες προσπάθειες καταβάλλονται για την αλλοτρίωση της.
Ναι,
διαπράξαμε και εμείς λάθη στο παρελθόν και θα πρέπει να έχουμε κατά νουν πως
πρέπει να τα διορθώσουμε. Πως πρέπει και επιβάλλεται να προσπαθήσουμε να
οδηγήσουμε τα πράγματα σε μια νέα εποχή, όπου θα είναι σεβαστά τα δικαιώματα
όλων, και Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκύπριων και όλων γενικά των νόμιμων κατοίκων
της νήσου. Όμως, την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η Τουρκία που εισέβαλε στην
Κύπρο και κατέχει παράνομα το 37,5 τοις
εκατό του εδάφους μας. Την Αμμόχωστο, την Κερύνεια, τη Μόρφου και όλα τα χωριά
από τον Απόστολο Ανδρέα μέχρι τον Κορμακίτη και τη Λεύκα. Στους τόπους αυτούς
έζησαν, μεγαλούργησαν και άντεξαν στο χρόνο πολλών δοκιμασιών χιλιάδες γενεών
Ελλήνων της Κύπρου. Το μαρτυρούν τα διάσπαρτα μνημεία της ιστορίας και της
χριστιανικής μας πίστης, το μαρτυρούν οι μνήμες και οι αγώνες των πατέρων και
των άλλων προγόνων μας.
Η
δική μας πλευρά έχει όλη την καλή θέληση και τη βούληση να συμβάλει στην επίλυση
του Κυπριακού προβλήματος παίρνοντας
αποφάσεις που θα επιτρέψουν ένα έντιμο συμβιβασμό, χωρίς νικητές και
ηττημένους, αλλά είναι η Τουρκία που θα πρέπει να λάβει τις πιο σημαντικές και
απαραίτητες αποφάσεις, ώστε επιτέλους να επιλυθεί το χρονίζον Κυπριακό πρόβλημα.
Δεν είναι αρκετό από καιρού εις καιρόν η Τουρκία με τους εκπροσώπους της να
διαβεβαιώνει ότι επιθυμεί δήθεν την επιτυχία των διεξαγομένων συνομιλιών, αλλά
χωρίς ουσιαστικά η ίδια να έχει συμβάλει με οποιονδήποτε τρόπο στην ανάγκη
επίτευξης ουσιαστικής προόδου στις συνομιλίες. Και τέτοια πρόοδος θα υπάρξει αν
η Τουρκία συναινέσει πρώτα απ’ όλα στον τερματισμό της κατοχής και του
εποικισμού, όπως και στην εγκατάλειψη των θέσεων της για το απαράδεκτο,
ιδιαίτερα υπό τις σημερινές συνθήκες, σύστημα εγγυήσεων. Και, σίγουρα, δεν
μπορεί να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος και λύση χωρίς συμφωνία για άμεση επιστροφή
εδαφών και πλήρη σεβασμό του αναφαίρετου δικαιώματος της ιδιοκτησίας, όπως και
όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών.
Εξακολουθούμε
να έχουμε προσδοκίες από τις συνομιλίες και να ελπίζουμε σε θετικά αποτελέσματα,
το συντομότερο μάλιστα δυνατό. Αλλά αυτό δεν εξαρτάται από εμάς, εξαρτάται
περισσότερο από την ίδια την Τουρκία.
Στόχος,
επιδίωξη και όραμά μας είναι η επανένωση της χώρας μας και η μετατροπή της σε
τόπο ειρήνης, ασφάλειας, δημοκρατίας και ευημερίας για όλους ανεξαίρετα τους
κατοίκους της.
Προς
την κατεύθυνση αυτή, η Κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας
εργάζονται ακατάπαυστα αξιοποιώντας μαζί και όλες τις δυνατότητες που προσφέρει
η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων στην αποκλειστική οικονομική ζώνη της Κύπρου και
στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.
Οι
συμφωνίες με τις πλέον σημαντικές χώρες της περιοχής, όπως και άλλες που θα
ακολουθήσουν, η προέκταση των συμφωνιών αυτών με την συμπερίληψη της Ελλάδας,
όπως και το μεγάλο ενδιαφέρον εταιρειών – κολοσσών για τη συνεκμετάλλευση των
αποθεμάτων, είναι επ’ ωφελεία όλων των
Κυπρίων και προδιαγράφουν ένα μέλλον λαμπρό
και δημιουργικό για το σύνολο του πληθυσμού της νήσου.
Προτεραιότητα
μας παραμένει όμως πάντα η επίτευξη λύσης του Κυπριακού που θα μας δώσει το
δικαίωμα, σε συνθήκες ασφάλειας, δημοκρατίας και δικαιοσύνης, να ζούμε ελεύθεροι
και να διαμορφώνουμε εμείς το μέλλον μας, με αξιοπρέπεια και σεβασμό προς τα
δικαιώματα όλων.
Η
Κύπρος μπορεί σίγουρα να μας αγκαλιάσει όλους. Αν όλοι μαζί προσπαθήσουμε,
ενωμένοι και μακριά από σκοπιμότητες και προσωπικά πάθη, μπορούμε να πετύχουμε
αυτό που ευχόταν και είχε ως όραμα και πόθο του και ο Παύλος Κυριακίδης.
Αιωνία
ας είναι η μνήμη του.
