Ομιλία
του Προέδρου της Δημοκρατίας στην αντικατοχική εκδήλωση Μνήμης, Τιμής και Αγώνα
Επαρχίας Κερύνειας, στον Τύμβο Μακεδονίτισσας, χθες
Πανιερώτατε
Αγαπημένοι
Κερυνειώτες
Πέρασαν
41 χρόνια από τότε που η Κερύνεια μας δέχτηκε πρώτη το κτύπημα του Αττίλα.
Σαράντα ένα χρόνια πόνου και αγώνα, πίστης και μνήμης με ένα και μόνο όραμα: Την
επιστροφή στα χώματα της Κερύνειας, στο γραφικό λιμανάκι που κατέστη σύμβολο του
αγώνα μας και στις κορυφές του Πενταδακτύλου που έχουν ακόμα το στίγμα της
ντροπής.
Θέλω
να σας μεταφέρω το μήνυμα πως και εγώ ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι από τη
δική σας πίστη που παίρνω το κουράγιο για να συνεχίζω καθημερινά την προσπάθεια
απαλλαγής από τα δεινά που επισώρευσε στον τόπο μας το προδοτικό πραξικόπημα και
η τουρκική εισβολή. Είναι η δική σας επιθυμία που εμπνέει τις ενέργειες μου και
καθοδηγεί το έργο μου.
Σας
συγχαίρω και σας εκφράζω το θαυμασμό μου για την επιμονή και τον αγώνα
σας.
Θέλω
να σας ευχαριστήσω για αυτή την πρόσκληση για να μιλήσω για την Κερύνεια εδώ
στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, το χώρο που κλείνει τον πόνο και το αίμα που
χύθηκε το 1974 και περιβάλλει όμως παράλληλα όλο το μεγαλείο των ανθρώπων που
έδωσαν τη ζωή τους σε εκείνο τον άνισο αγώνα.
Τον Ιούλη του 1974 μέσα σε λίγες μέρες γκρεμίστηκαν όλα όσα είχαμε
δημιουργήσει. Η ιστορική μας κατάθεση στα χώματα της Κερύνειας, η αδιάλειπτη
δηλαδή φυσική παρουσία μας στην κατεχόμενη σήμερα πατρίδα κτυπήθηκε βάναυσα. Οι
κάτοικοι της πόλης αναγκάστηκαν να σκορπιστούν σε όλο το εύρος, το μήκος και το
πλάτος του νησιού μας υπό τη βίαιη απειλή του πάνοπλου τουρκικού στρατού.
Σαράντα χιλιάδες στρατιώτες ξεχύθηκαν σε μία πόλη που μετρούσε μόλις μερικές
χιλιάδες φιλήσυχους πολίτες.
Όσοι
έφυγαν τότε κυνηγημένοι ως μικρά παιδιά είναι σήμερα μεσήλικες που έστησαν ξανά
τη ζωή τους. Πίσω τους όμως υπάρχει μία ιστορία, ένα μεγάλο κομμάτι της
οικογενειακής παράδοσης. Εκεί στη Κερύνεια είναι ακόμη η πόλη που αποκαλούμε
πατρίδα.
Οι
Κερυνειώτες βιώνουν για 41 τόσα χρόνια τη δοκιμασία της προσφυγιάς. Για 41
χρόνια οι τραγικές συνέπειες της τουρκικής επιδρομής και της συνεχιζόμενης
κατοχής παραμένουν αναλλοίωτες: Οι πρόσφυγες, οι αγνοούμενοι, οι εγκλωβισμένοι,
η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών του
κυπριακού λαού αποτελούν τα αδιάσειστα στοιχεία και τεκμήρια της συνεχιζόμενης
διεθνούς παρανομίας εις βάρος της Κύπρου.
Αυτή
δεν μπορεί να είναι οπωσδήποτε η μοίρα μας. Η ιστορική μας ευθύνη είναι να
αποκαταστήσουμε την ιστορική συνέχεια στον τόπο μας, να επαναφέρουμε την πορεία
των πραγμάτων και να επανασυνθέσουμε τον κοινωνικό ιστό που βίαια διαλύθηκε το
1974.
Όπως
καλά γνωρίζετε έχουμε εμπλακεί σε ένα νέο διάλογο, προκειμένου να επιτύχουμε την
επανένωση της πατρίδας μας, προκειμένου να επιτύχουμε την απαλλαγή της από τα
κατοχικά στρατεύματα και να διαμορφώσουμε συνθήκες ειρήνης και προοπτικής για
το μέλλον. Σαράντα ένα χρόνια, και το αναγνωρίζουν όλοι, είναι πολλά. Τα
τετελεσμένα δημιουργούν νέα δεδομένα κι αλλοιώνουν τα συστατικά της λύσης. Ο
χρόνος δεν είναι – και το τονίζω - ουδέτερος παράγοντας στην προσπάθεια μας για
αναζήτηση δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης.
Μέσα
από τη διαπραγμάτευση που διεξάγουμε επιδιώκουμε να διασφαλιστεί το δικαίωμα του
κάθε Κύπριου πολίτη - το τονίζω - και βεβαίως των Κερυνειωτών, μη εξαιρουμένων
και των όποιων κατεχομένων μας, να επιλέγει το χώρο διαμονής του. Να επιλέγει ο
ίδιος ο πολίτης που θα κατοικήσει σε ένα κράτος που θα του διασφαλίζει τα
δικαιώματα του στο πλαίσιο μίας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Διεκδικούμε
μία έντιμη λύση που θα μετατρέψει τις επιδιώξεις μας σε ένα λειτουργικό σύστημα
διακυβέρνησης.
Στο σημείο αυτό θέλω, με όλο το σεβασμό στις όποιες αντίθετες απόψεις, να
σας δώσω μια διαβεβαίωση πως εκείνο που είναι και το θεωρώ καθήκον μου και χρέος
μου είναι να δώσω τον αγώνα της διασφάλισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Την ίδια
ώρα θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είναι νοητό όταν ακόμα δεν έχουμε συμφωνήσει το
οποιοδήποτε αλλά βρισκόμαστε στο στάδιο του διαλόγου, όταν για πρώτη φορά
εμπλέκουμε ενεργά την ΕΕ για να διασφαλίσουμε απ’ άκρου εις άκρον της Κύπρου το
ευρωπαϊκό κεκτημένο, να ακούω από κάποιους να κινδυνολογούν καθημερινά, να
εμφανίζονται ωσάν να είναι παρόντες και να γνωρίζουν τι έχει συμφωνηθεί ή τι
έχει απορριφθεί ή τι είναι τάχα οι μειωμένες αξιώσεις της ελληνοκυπριακής
πλευράς.
Θέλω να παρακαλέσω όλους σε ψυχραιμία, θέλω να παρακαλέσω όλους να κάνουν
υπομονή, αλλά και θέλω να σας πω ότι δεν θα επιτρέψω να διαστρεβλώνονται τα όσα
συμφωνούνται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Για αυτό και όταν και εφόσον
υπάρχει οτιδήποτε ανακοινώσιμο θα το απευθύνω προς το λαό, θα το γνωρίζει ο
λαός, όχι δια μέσω τρίτων, όπως συμβαίνει σήμερα, με διαστρεβλωμένα τα όσα
λαμβάνουν χώρα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είτε αυτοί είναι η
τουρκοκυπριακή πλευρά είτε είναι οι συμμετέχοντες στο Εθνικό Συμβούλιο.
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: μέχρι σήμερα δεν απαντώ, υπομένω και ακούω
ειλικρινά με πολλή υπομονή, για να μην υπάρξει ρήξη στο εσωτερικό μας μέτωπο.
Γιατί αν δεν υπάρχει ενότητα δεν θα πετύχουμε και στις προσπάθειες που
καταβάλλουμε. Όμως, την ίδια ώρα, και δεν επιτρέπεται να ακούω από το πρωί μέχρι
το βράδυ από κάποιους να επαναλαμβάνουν τις ανησυχίες τους ή τους κινδύνους που
διατρέχουμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διατρέχουμε κινδύνους, αλλά περισσότερους
κινδύνους δεν διατρέχουμε από την επίλυση του κυπριακού προβλήματος μέσα στα
πλαίσια του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Περισσότερους κινδύνους θα διατρέξουμε εάν
δεν δώσουμε τη μάχη για να πετύχουμε την απαλλαγή μας από την κατοχή, την
επανένωση της πατρίδας μας, τη διασφάλιση του δικαιώματος επιλογής του τόπου
διαμονής, της ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης.
Θέλω με όλο το σεβασμό να επαναλάβω, να δώσουμε επιτέλους όλοι τα χέρια,
σε αυτή τη μάχη όλοι έχουν θέση. Όμως, αυτό να γίνεται προς όφελος της πατρίδας
μας, να γίνεται προς όφελος του επιδιωκόμενου αγώνα διάσωσης της πατρίδας μας.
Δεν είναι δυνατόν ή νοητό να εφευρίσκουμε φανταστικούς κινδύνους ως εάν κάποιοι
τους γνωρίζουν ενώ κάποιοι τους αγνοούν. Αλλά να αγνοούμε και κάτι
σημαντικότερο: Όταν επικαλούμαστε την Κυπριακή Δημοκρατία και βεβαίως θα πρέπει
να επικαλούμαστε και το Σύνταγμα, πάνω στο οποίο στηρίζεται αυτή η κρατική
υπόσταση. Και το Σύνταγμα στο οποίο στηρίζεται η κρατική μας υπόσταση είναι
εκείνο του 1960 και όχι το ιδεατό που θα ήθελαν κάποιοι. Όταν, συνεπώς,
προχωρούμε και προβάλλουμε ιδιαίτερα κινδύνους, θα πρέπει την ίδια ώρα να λέμε
και στον Κυπριακό Ελληνισμό ότι μέχρι σήμερα έχουν παραχωρηθεί 91 χιλιάδες
ταυτότητες ή υπηκοότητες στους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Εάν αφήσουμε
άλυτο το Κυπριακό επιδιώκοντας ή προβάλλοντας οράματα που μπορεί να μετατραπούν
σε εφιάλτες, ας αναλογιστούμε και τον κίνδυνο αν η Τουρκία θελήσει να ελέγξει
την πατρίδα μας, τι θα γίνει με άλυτο το Κυπριακό με τη ροή των εποίκων και πόσο
οι Κερυνειώτες θα έχουν το δικαίωμα επιστροφής.
Ας αναλογιστούν ακόμα ότι οι περιουσίες των Τουρκοκυπρίων στο νόμιμο
κράτος μπορεί ανά πάσα στιγμή να διεκδικηθούν και δεν έχουμε, παρά ως νόμιμο
ευρωπαϊκό κράτος, να τους τις παραδώσουμε.
Και διερωτώμαι τι θα γίνει αν αύριο οδηγηθούμε σε ένα αδιέξοδο, σε ένα
αποτέλεσμα των φοβιών αντί να δώσουμε τη μάχη για να κερδίσουμε αυτά που έχουμε
δικαίωμα, λόγω δειλίας αφήσουμε το Κυπριακό άλυτο. Θα είναι κυρίαρχη στο βορρά η
Τουρκία, αλλά και συνέταιρος στο νότο, ναι ή όχι; Κάποια στιγμή πρέπει ο
πατριωτισμός – και δεν τον αμφισβητώ από κανένα – να είναι κατά κύριο λόγο αυτός
που θα καθοδηγεί τα βήματα μας, η αγάπη μας προς την πατρίδα και όχι στο κόμμα
μας. Και έχω την εντύπωση πως η κοινωνία των πολιτών σήμερα, μάς έχει ξεπεράσει
εμάς τους πολιτικούς, εμάς που ήμασταν κομματάρχες άλλοτε ή σήμερα. Έχουν
αντίληψη, αντιλαμβάνονται τους κινδύνους οι πολίτες. Και θέλω να διαβεβαιώσω
όλους πως μπορεί να γνωρίζουμε τους όποιους κινδύνους, αλλά και την ίδια ώρα δεν
παραγνωρίζουμε πως έχουμε υποχρέωση να δώσουμε τον αγώνα, να διαπραγματευτούμε
με εντιμότητα, με αποφασιστικότητα, για να πετύχουμε αυτό που όλοι προσδοκούμε:
να δούμε μια πατρίδα επανενωμένη, ένα κράτος σύγχρονο, λειτουργικό, απόλυτα
ευρωπαϊκό που να σέβεται τις αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό και μόνο θα
δικαιώσει τους Κερυνειώτες, αυτό και μόνο θα ανοίξει το δρόμο, τα σύνορα μας να
είναι όλες οι κυπριακές θάλασσες.
______________
