Ομιλία Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων κ. Γιαννάκη Ομήρου

Ομιλία Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων κ. Γιαννάκη Ομήρου

σε εκδήλωση της Ο.Κ.Ο.Ε. και της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας

Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή αλλά και ευθύνη ευρισκόμενος απόψε εδώ με πρόσκληση της Ομοσπονδίας Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας, της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας,   για να μιλήσω για το πρόβλημα της συνεχιζόμενης τουρκικής στρατιωτικής κατοχής του 37% των εδαφών της Κύπρου και την προοπτική τερματισμού των δεινών του λαού μας, με μια λύση δίκαιη, λειτουργική, δημοκρατική και βιώσιμη.

Τέτοιες εκδηλώσεις, πέραν του ότι κρατούν ζωντανό το Κυπριακό μέσα στο μητροπολιτικό Ελληνισμό, σφυρηλατούν τους ακατάλυτους δεσμούς Κύπρου - Ελλάδας και θεμελιώνουν την εθνική ομοψυχία.

Φίλες και φίλοι,

Συμπληρώνονται σε λιγότερο από ένα μήνα 41 χρόνια από το προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή που βύθισαν στο πένθος και τα μαρτύρια το λαό μας. Σαράντα ένα χρόνια προσφυγιάς και βάναυσης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού μας.  

Όμως, δεν μας ταιριάζει η απαισιοδοξία. Σε πλήρη συμπόρευση με το έθνος, το σύνολο των δυνάμεων του Ελληνισμού, θα δώσουμε τη μάχη της δικαιοσύνης και της επικράτησης της διεθνούς νομιμότητας. Δεν θα υποστείλουμε την αγωνιστική σημαία στο βωμό των όποιων σκοπιμοτήτων και υπό το βάρος της όποιας διεθνούς υποκρισίας και αναλγησίας. Όλοι μαζί, Κύπρος, Ελλάδα και απόδημος Ελληνισμός, σε άρρηκτη ενότητα, συμπαράταξη και συμπόρευση, θα υπερασπίσουμε το δικαίωμα να ζήσουμε ελεύθεροι σε ελεύθερη πατρίδα.

Αγαπητοί φίλοι,

Η δική μου γενιά γεννήθηκε σε εποχές εθνικής αφύπνισης και αυτοπροσδιορισμού της μοίρας του λαού μας. Σε εποχές ηρωικών αγώνων, καταστροφών, περιπετειών, προδοσίας, πολέμου. Ήταν μια πορεία δια πυρός και σιδήρου, μέσα από λάκκους λεόντων και συμπληγάδες πέτρες. Είμαστε τυχεροί και ταυτόχρονα άτυχοι. Μάθαμε να αγρυπνούμε και να γρηγορούμε, να αντέχουμε δεινά και περιπέτειες, να αντιστεκόμαστε. Περνώντας από αυτή τη σκληρή διαδρομή συνειδητοποιήσαμε τη βαριά μοίρα του τόπου μας, αλλά και ποια πρέπει να είναι η πυξίδα πλεύσης. Η στάση για το σήμερα και το αύριο. Η προσαρμογή, η ιδιώτευση, η παραίτηση και η φυγή ή η αντίσταση και ο αγώνας για το καλύτερο;  Δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν υπάρχει δρόμος άλλος από εκείνο του χρέους και της τιμής. Σε μια εποχή εξόχως αντιηρωική όπου το χρήμα και τα οργανωμένα συμφέροντα διαπλέκονται σε μια διαδικασία φθοράς με την πολιτική και τα πανίσχυρα ΜΜΕ, στην εποχή της βαθιάς οικονομικής κρίσης και της επικυριαρχίας των ανάλγητων αγορών, αλλά και της κρίσης της πολιτικής, το καθήκον μας είναι και σήμερα η αντίσταση. Έναντι παντός τιμήματος.

Αγαπητοί φίλοι,

Η ιστορία και η αυθεντική καταγραφή της είναι μια αέναη προσπάθεια, ένας ασταμάτητος αγώνας ενάντια στη λησμοσύνη, τη διαστρέβλωση και την απόπειρα πλαστογράφησης της αλήθειας και των αυθεντικών γεγονότων. Ένας λαός δεν μπορεί να ελπίζει αν δεν έχει συλλογική συνείδηση και μνήμη της ιστορίας, του παρελθόντος του και του πολιτισμού του.  Ως διδαχή και οδηγός για το σήμερα και το αύριο.   Αυτή είναι μια προϋπόθεση «εκ των ων ουκ άνευ» για να υπάρξουμε ως εθνική και πολιτιστική ενότητα και οντότητα.

Διαχρονικό μας χρέος η σταθερή και αμετάκλητη προσήλωσή μας στην κρατική μας οντότητα που συνιστά η Κυπριακή Δημοκρατία, ως θώρακας και ασπίδα απέναντι στις προσπάθειες των κακόπιστων τρίτων να την πλήξουν και να τη διαλύσουν.   Διερχόμενη μέσα από συνωμοσίες και παγίδες, η Κυπριακή Δημοκρατία επέζησε και αποτελεί και σήμερα σταθερό βάθρο για τη συνέχιση του αγώνα για τερματισμό της τουρκικής κατοχής και για λύση που θα διασφαλίζει τη φυσική και εθνική επιβίωση του λαού μας.

Κυρίες και Κύριοι,

Σε ένα τόπο μικρό που βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια τόσο κρίσιμη γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά περιοχή, με τα συμφέροντα τρίτων να επηρεάζουν καταλυτικά τη μοίρα του, η ιστορική αναδρομή είναι επιτακτική ανάγκη, ως μέθοδος εθνικής αυτογνωσίας αλλά και άντλησης διδαγμάτων για καθορισμό της μελλοντικής πορείας. Για να μπει η Κύπρος σε ένα νέο ιστορικό κύκλο αφήνοντας οριστικά πίσω ένα επώδυνο και πολυαίμακτο παρελθόν.

«Η ιστορία της Κύπρου είναι όμηρος της γεωγραφίας της». Αυτή η ρήση που αποτελεί συνήθη κοινή αναφορά πολιτικών και ιστορικών αναλυτών που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με την Κύπρο, είναι ίσως η πιο λακωνική αλλά και αληθής αποτύπωση της γεωπολιτικής σημασίας της Κύπρου.   Η συνήθης επωδός συγγραμμάτων, άρθρων και αναλύσεων για την κυπριακή ιστορία και το Κυπριακό είναι: «Η Κύπρος βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, εκεί που συναντούνται   τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, εκεί όπου μεγαλούργησαν μεγάλοι πολιτισμοί της αρχαιότητας, εκεί όπου συγκρούστηκαν μεγάλοι πρωταγωνιστές της ιστορίας» και άλλα παρόμοια.

Η εγγύτητα στη γη των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής και του Καυκάσου, η εγγύτητα του δρόμου προς την Ινδία και την Άπω Ανατολή μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και η εγγύτητα στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ελλάδα είναι μια γεωγραφική εικόνα που ομιλεί αφ’ εαυτής.

Πρόσφατα προστέθηκε ακόμα ένα στοιχείο: Η ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, ιδιαίτερα στη νότια περιοχή. Η Κύπρος διεκδίκησε και κατοχύρωσε τα συγκεκριμένα κυριαρχικά της δικαιώματα με βάση τη σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Παρά τις έκνομες αντιδράσεις και   απειλές της Τουρκίας, η Κυπριακή Δημοκρατία προχώρησε σε διεθνείς προσφοροδοτήσεις δικαιωμάτων διερεύνησης και εκμετάλλευσης και πρόσφατα σε κήρυξη ως εμπορεύσιμων των κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία της η γεωγραφική θέση της Κύπρου από επαχθές βάρος μπορεί να μετατραπεί σε συγκριτικό πλεονέκτημα.

Κυρίες και κύριοι,

Αποτέλεσμα εξωτερικών συνωμοσιών και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων για το στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου είναι η σημερινή ντε φάκτο διαίρεση με τη συνεχιζόμενη τουρκική στρατιωτική κατοχή. Το Κυπριακό, 55 χρόνια μετά τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, παραμένει ζήτημα άρσης του αποικισμού και 41 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, παραμένει ζήτημα τερματισμού της στρατιωτικής κατοχής.

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι λύση πραγματική, μόνιμη και δίκαιη δεν μπορεί να υπάρξει αν αφήνεται η αξιοποίηση της στρατηγικής θέσης της Κύπρου στην Τουρκία και τη Βρετανία.  

Πενήντα πέντε χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Η δημιουργία της ωστόσο συνοδεύτηκε και σημαδεύτηκε από δόλιους σχεδιασμούς. Η Μεγάλη Βρετανία με την τριμερή στο Λονδίνο ενέπλεξε την Τουρκία, παρά τις πρόνοιες της Συνθήκης της Λοζάνης, με στόχο τη ματαίωση του αγώνα του κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση. Το «ουδέποτε» του τότε Υφυπουργού Χόπκινσον τερμάτιζε κάθε προοπτική για ειρηνική ανέλιξη. Η έκρηξη υπήρξε νομοτελειακή. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του 55 -59 ενέπνευσε όχι μόνο τον κυπριακό λαό, αλλά και άλλους λαούς στον αντιαποικιακό τους αγώνα. Το τέλος της διαδρομής ήταν η συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου που δυστυχώς νομιμοποιούσε την πολιτικο-στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας και επέβαλλε ένα μη λειτουργικό σύνταγμα φυλετικών διακρίσεων. Η προσπάθεια του Μακάριου να μετατρέψει το Σύνταγμα σε λειτουργικό προσέκρουσε στην άρνηση της Τουρκίας.

Είναι παράδοξο Έλληνες Κύπριοι να θεωρούν την πρόταση των 13 σημείων ως αφετηρία των τραγικών γεγονότων του 1963-64. Από πότε προτάσεις οδηγούν σε έκρηξη αντί σε διάλογο; Έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία η οποία οργάνωσε την υπονόμευση της Κυπριακής Δημοκρατίας που κακώς προβάλλεται ως διακοινοτική ταραχή.  Ο τότε Γ.Γ. του ΟΗΕ Ου Θάντ, με σαφήνεια αποδίδει την ευθύνη στις τουρκικές προθέσεις για δημιουργία πολιτικο-στρατιωτικού προγεφυρώματος στην Κύπρο.  Ούτε ο αυτοεγκλωβισμός   πέτυχε, δεδομένου ότι η πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων εξακολουθούσε να ζει ειρηνικά με τους Ελληνοκύπριους εκτός θυλάκων μέχρι την τουρκική εισβολή.

Ακολούθησε η αντεθνική τρομοκρατική δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β´ με την εμπλοκή της χούντας και ολιγάριθμων ελληνόφωνων αξιωματικών που είναι αδιανόητο να ταυτίζονται με την Ελλάδα και με τον ελληνικό λαό, τον οποίο δυνάστευαν.   Δυστυχώς, η συνεργασία ή η ένοχη σιωπή πολλών στην Κύπρο διευκόλυνε τα ξένα σχέδια. Το δημοκρατικό κίνημα αντιστάθηκε σε πλήρη συμπόρευση με τον ελληνικό λαό.   Όμως τελικά μαρτυρήσαμε την τελική φάση των ξένων ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Πραξικόπημα, απόπειρα δολοφονίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, εισβολή.

Η εισβολή ήταν προσχεδιασμένη. Τα αποβατικά πλοία έτοιμα προ μακρού. Έτσι, παρά το ότι οι ολιγάριθμοι επίορκοι αξιωματικοί παραμένουν ένοχοι στη συνείδηση του Έθνους και θα ’πρεπε να αντιμετωπίσουν ακόμα πιο σκληρά τις συνέπειες της ενοχής τους, δεν θα πρέπει να προσφέρουμε άλλοθι στην εγκληματική τουρκική εισβολή ούτε να καταδικάζουμε το σύνολο των πατριωτών Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών που πολέμησαν ηρωικά και έπεσαν προασπιζόμενοι τον Κυπριακό Ελληνισμό.

Πενήντα πέντε χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Χρόνια δίσεκτα με ανεκπλήρωτα οράματα και με άλυτο το Κυπριακό. Με αποτυχία επανειλημμένων μεσολαβητικών προσπαθειών και άκαρπων διακοινοτικών συνομιλιών. Το καθήκον μας σήμερα απέναντι στην ιστορία και τον πολιτισμό μας είναι η με κάθε κόπο και κάθε θυσία αποτροπή των κινδύνων που απεργάζονται στην πατρίδα μας, οι εχθροί της ελευθερίας.   Θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να ξεγράψουμε δικαιώματα και να ξεχάσουμε δίκαια. Κανένας εκβιασμός, καμιά απειλή, καμιά δυσκολία και καμιά πίεση δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε λύση που δεν θα είναι λειτουργική και βιώσιμη και θα αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου.

Η Κύπρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει η μόνη μοιρασμένη χώρα στην Ευρώπη, όταν η ίδια η Ευρώπη προχωρεί προς την ενοποίηση της. Δεν μπορεί η Ευρώπη να ανέχεται στο κατώφλι   της την παρουσία ενός στρατού κατοχής, σε μια χώρα μέλος της Ε.Ε.

Η Κύπρος, στο δύσκολο δρόμο της, ενισχύεται γιατί νοιώθει δίπλα της την Ελλάδα και ολόκληρο το Ελληνικό Έθνος. Στρατεύεται ο Ελληνισμός στον αγώνα της Κύπρου γιατί συνειδητοποιεί πως κοινή είναι η μοίρα του Ελληνισμού και πως αν χαθεί ο αγώνας αυτός, θα σημειωθεί ένα βαθύ ρήγμα στην περίμετρο του Έθνους. Γι’   αυτό εκείνο που τώρα απαιτείται, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι η εθνική ομοψυχία και η συσπείρωση όλου του Ελληνισμού για να μπορέσει να αντέξει στον αγώνα για δικαίωση.

Η Τουρκία εξακολουθεί να προτείνει δύο λαούς, δύο κράτη, συνεταιρισμό, νομιμοποίηση του εποικισμού και της διαίρεσης, εγγυητικά δικαιώματα και ξένη στρατιωτική παρουσία.   Για να διασφαλίσουμε ενότητα δράσης πρέπει να προτείνουμε ως βάση λύσης το ομόφωνο ανακοινωθέν του Εθνικού Συμβουλίου του 2009 που προνοεί για λύση που πρέπει να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, της οικονομίας, των θεσμών, των βασικών ελευθεριών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα απαλλάσσει από έποικους, κηδεμόνες και ξένη στρατιωτική παρουσία. Λύση που θα διασφαλίζει την ειρηνική συμβίωση Ε/Κ κα Τ/Κ σε μια κοινή πατρίδα.

Η ανάδειξη του Μουσταφά Ακκιντζί στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας με τις γνωστές διαχρονικές θέσεις του για τη λύση του Κυπριακού, έχουν δημιουργήσει ένα θετικό κλίμα και προσδοκίες για τις διαπραγματεύσεις που έχουν επαναρχίσει. Ωστόσο, η αναντίλεκτη αλήθεια είναι ότι τον καθοριστικό ρόλο για τη λύση τον έχει η Τουρκία. Η Τουρκία θα πρέπει να αποφασίσει αν θα συνεχίσει την επιδρομική και επεκτατική της πολιτική ή αν επιτέλους θα συμφιλιωθεί με την ιδέα μιας λύσης στο Κυπριακό που θα αποκαθιστά συνθήκες ασφάλειας και σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Μια λύση που θα αίρει τα   εμπόδια και για την ικανοποίηση των ευρωπαϊκών της φιλοδοξιών.

Είναι γι’ αυτό που αντί εξάντλησης σε εσωτερικές πολιτικές συζητήσεις, θα πρέπει να προχωρήσουμε σε κινητοποίηση διεθνώς και εντός Ε.Ε., για να ασκηθούν πιέσεις και για να αξιοποιηθούν δυνατότητες επιρροών πάνω στην Τουρκία. Ας   αναλάβουμε πρωτοβουλίες για το κορυφαίο θέμα της ασφάλειας. Λύση με εγγυήσεις και εγγυητές είναι αδιανόητη. Οι εγγυήσεις υπήρξαν η πηγή κακοδαιμονίας για την Κύπρο. Θα πρέπει οριστικά να καταργηθούν και να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η συμμετοχή στον ΟΗΕ και την Ε.Ε. είναι επαρκές εγγυητικό πλαίσιο.

Θα πρέπει ακόμα η Ε.Ε. να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στο πρόβλημα της στρατιωτικής κατοχής μιας χώρας-μέλους της από μια άλλη χώρα που ζητά να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Η ενεργός επικουρική συνδρομή της Ε.Ε. στις προσπάθειες για λύση είναι θεμελιακή της υποχρέωση. Για να είναι η λύση όχι απλώς λειτουργική και βιώσιμη, αλλά και πλήρως συμβατή με τις αρχές, τις αξίες και τους κανόνες λειτουργίας που ισχύουν στην Ευρώπη.

Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία των κυπριακών εξελίξεων αποτελεί υπέρτατο χρέος και ιστορική ευθύνη η διαμόρφωση   συνθηκών μιας ελάχιστης εθνικής συνεννόησης στη διαχείριση του Κυπριακού. Το Κυπριακό πρέπει να αποτελεί πεδίο ενότητας και όχι αντιπαραθέσεων. Η μορφή λύσης έχει καθοριστεί με την ομόφωνη απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου του Σεπτεμβρίου του 2009. Να αποτελέσει θεμέλιο ευρύτατης πολιτικής και λαϊκής ενότητας. Είναι ώρα ευθύνης για όλους και η συνείδηση αυτής της ευθύνης εθνικό χρέος.

Επείγει ταυτόχρονα η αξιοποίηση των νέων γεωστρατηγικών, γεωπολιτικών και γεωοικονομικών δεδομένων που έχουν διαμορφωθεί στην περιοχή μας και ανέτρεψαν παγιωμένες ισορροπίες δεκαετιών. Η παταγώδης αποτυχία της τουρκικής πολιτικής στη Συρία και την Αίγυπτο, οι βαθύτατα τραυματισμένες της σχέσεις με το Ισραήλ, η συνεργασία Κύπρου-   Ισραήλ-Ελλάδας και οι άριστες σχέσεις που διατηρεί η Κύπρος με τον αραβικό κόσμο, σε συνδυασμό με το συγκριτικό πλεονέκτημα των φυσικών μας πόρων στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, συνιστούν το νέο πεδίο πάνω στο οποίο μπορεί να οικοδομηθεί η νέα εθνική μας στρατηγική.

Αγαπητοί φίλοι,

Μετά από δυόμιση χρόνια μνημονίου και τις θυσίες των συμπολιτών μας, οι δημοσιονομικοί δείκτες της κυπριακής οικονομίας παρουσιάζουν βελτίωση, εφόσον τα ελλείμματα περιορίστηκαν και στο πρώτο τρίμηνο του 2015 παρουσιάστηκε μετά από αρκετό καιρό θετικός ρυθμός ανάπτυξης.   Τα πιο πάνω αποτελούν θετικές ενδείξεις, όμως τα προβλήματα στην πραγματική οικονομία παραμένουν, με το ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων να είναι το ψηλότερο στην Ευρώπη, αποτέλεσμα της αλόγιστης πιστωτικής επέκτασης των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Η ανεργία βρίσκεται σε πρωτόγνωρα για την Κύπρο ψηλά επίπεδα, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα βιωσιμότητας, ενώ υπήρξε συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους.

Δυστυχώς, οι πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης. Απαιτείται η στροφή σε πολιτικές ώθησης της βιώσιμης ανάπτυξης, μέσω της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Αυτή θα πρέπει να είναι και η πορεία που πρέπει να ακολουθήσει και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες, ώστε να διορθωθούν οι στρεβλώσεις που δημιουργήθηκαν σε ένα οικονομικό μοντέλο που πρέπει να εκσυγχρονιστεί.

Η δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κυπριακή οικονομία δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να επηρεάσει την επιβαλλόμενη ορθή και εθνικά υπεύθυνη διαχείριση του Κυπριακού. Να δώσουμε το μήνυμα ότι κανείς δεν πρέπει να διανοηθεί ότι η οικονομική κρίση θα ήταν δυνατό να μας οδηγήσει στο να αποδεχθούμε ελλειμματικές λύσεις.   Να εργαστούμε για την ανόρθωση και το ξαναζωντάνεμα της κυπριακής οικονομίας. Να αξιοποιήσουμε όλες τις ζωντανές δυνάμεις της κυπριακής κοινωνίας. Όπως μετά την τραγωδία του 1974, με απώλεια του 70% των πλουτοπαραγωγικών μας πόρων, μπορέσαμε μέσα από τις στάχτες και τα ερείπια να οδηγήσουμε σε αναγέννηση την οικονομία, έτσι και σήμερα.   Άλλωστε η οικονομία μαζί με την άμυνα και μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, αποτελούν κορυφαίες παραμέτρους και θεμελιακούς πυλώνες της αναγκαίας εθνικής στρατηγικής για την επιτυχία του αγώνα για τον τερματισμό της κατοχής και τη δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

Αγαπητοί φίλοι,

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα που δίνει αυτές τις μέρες μια μεγάλη μάχη για μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία με τους δανειστές. Θέλω να εκφράσω την ολόψυχη αλληλεγγύη μας για μια επιτυχή κατάληξη.

Επιτέλους! Ήλθε η ώρα η πολιτική διαδικασία και η δημοκρατία να επανέλθουν ως κυρίαρχοι παράγοντες στην οικονομία. Να επικυριαρχήσουν και να θέσουν υπό έλεγχο τις άπληστες αγορές. Να θέσουν τέρμα στην χρηματοκρατία και την ασυδοσία του κέρδους. Να επανέλθει η αλληλεγγύη ως θεμελιώδης αρχή και αξία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Ήλθε ακόμα η ώρα η Ευρώπη να αλλάξει κατεύθυνση. Να εγκαταλείψει τις πολιτικές της λιτότητας που οδήγησαν στη βαθιά ύφεση και την εκτίναξη της ανεργίας. Να περάσει σε πολιτικές επενδύσεων, ανάπτυξης, δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και   κοινωνικής συνοχής. Να ενισχύεται ακόμα η υγιής επιχειρηματικότητα και η ιδιωτική πρωτοβουλία.

Να πάει ξανά το μήνυμα παντού. Ότι η Ελλάδα είναι αναπόσπαστο και πολύτιμο κομμάτι της Ευρώπης. Ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη είναι μια ιστορικά ανέκκλητη πραγματικότητα. Όχι μόνο ως ισότιμος οικονομικός εταίρος, αλλά και ως θεμελιακός παράγοντας γεωπολιτικής σταθερότητας, ασφάλειας, ειρήνης και συνεργασίας.

Κυρίες και κύριοι,

Τον ερχόμενο μήνα έχουμε για 41^η χρονιά τις θλιβερές επετείους του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής. Να τιμήσουμε τους ηρωικούς μας νεκρούς. Σε αυτές τις ετήσιες ανεπούλωτες ρωγμές του χρόνου, η αναδρομή στις εφιαλτικές εκείνες ημέρες,   είναι επιτακτική πράξη ιστορικού χρέους.  Ημέρες φοβερές και επαίσχυντες.  Ημέρες που μας σημάδεψαν για πάντα. Ακόμα χειρότερο, σημάδεψαν και ακρωτηρίασαν το σώμα και την ψυχή της ίδιας της Κύπρου.   Όσο κι αν κάποιοι θέλησαν τη λήθη και όσο κι αν φρόντισαν να σκεπάσουν με τη σιωπή το στυγερό έγκλημα του πραξικοπήματος και τα όσα προηγήθηκαν, η κραυγή της ιστορίας είναι τόσο διαπεραστική που δεν επιτρέπει ήσυχο ύπνο στους εφιάλτες της προδοσίας.

Ευρισκόμενος εδώ στην Αθήνα, θυμάμαι τις ανώμαλες συνθήκες που χαρακτήριζαν την εποχή προ του 1974.  Η δικτατορία.   Το Φοιτητικό Κίνημα να αποτελεί το ξυπνημένο κομμάτι της που βαθμιαία μπαίνει στην πρωτοπορία της αντιδικτατορικής πάλης.  Η Νομική και το Πολυτεχνείο. Ο Παναγούλης, ο Μουστακλής, ο Μήνης.  Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, οι συναυλίες του Γιάννη Μαρκόπουλου στη «Λήδρα» με το Νίκο Ξυλούρη. Η χουντοκρατούμενη ΕΦΕΚ, ενώ οι Κύπριοι φοιτητές Άρης Μαυροσκούφης και Πέτρος Δημητρίου είναι στα κάτεργα της χούντας για αντιδικτατορική δράση. Και ο επίσης Κύπριος Φοιτητής Γεώργιος Ξάνθος Τσικκουρής θυσιάζεται για τη δημοκρατία.

Στην Κύπρο η σταδιακή άλωση του δημοκρατικού και πολιτειακού ιστού. Αστυνομία, Εθνική Φρουρά, Σχολεία, Δημόσια Υπηρεσία περνούν σταδιακά στην αράχνη της χουντικής διείσδυσης. Οι «καθώς πρέπει» της κυπριακής κοινωνίας γιορτάζουν έμπλεοι εθνικοφροσύνης την «εθνοσωτήριον επέτειον της 21 ^ης Απριλίου». Το λαϊκό κίνημα υπεράσπισης του Μακάριου απέναντι σε μια αδίστακτη ΕΟΚΑ Β´ υπό την άμεση καθοδήγηση, ενίσχυση, χρηματοδότηση της χούντας.

Το πραξικόπημα, η αντίσταση  -ηρωική πλην απελπιστικά ανοργάνωτη στις πλείστες περιοχές και ανέτοιμη να αντιμετωπίσει ένα κίνημα στρατιωτικό-  η διαφυγή του Μακάριου. Η δεύτερη φάση του διπλού εγκλήματος, η τουρκική εισβολή, η κορύφωση της τραγωδίας. Η χούντα επιτέλεσε την αποστολή της. Καταρρέει(;) υπό το βάρος των ανομημάτων της. Η μεταπολίτευση. Στην Κύπρο οι άθλιοι πραξικοπηματίες συνεχίζουν το προδοτικό τους έργο. Εκβιάζουν, δολοφονούν, εμποδίζουν την επιστροφή του Μακάριου, που γυρίζει «περίλυπος έως θανάτου» στη γη της συμφοράς.

Και σήμερα; σαράντα ένα χρόνια μετά, 15η και 20η Ιουλίου 2015.   Δεν αρκούν ούτε οι ιστορικές αναδρομές, ούτε οι συγκινησιακοί εγκλεισμοί σε λόγους επετειακούς και σε εύκολες ρητορικές εξάρσεις.   Το ζητούμενο ως επιταγή της ιστορίας, ως διδαχή των τότε δραματικών γεγονότων και ως επιβαλλόμενη στάση απέναντι στο συνεχιζόμενο ακρωτηριασμό της πατρίδας μας, είναι η αντίσταση και σήμερα. Αντίσταση στη βία και την αυθαιρεσία. Αντίσταση στον εφησυχασμό και την επανάπαυση που καλλιεργούν οι σειρήνες μιας κοινωνικής αντίληψης περί άλλων τυρβάζουσας. Αντίσταση στους κακούς εαυτούς μας που ρέπουν στην προσαρμογή, τη λήθη και την αμνησία. Αντίσταση στη φαλκίδευση της εθνικής και κρατικής κυριαρχίας από αποικιοκρατικής νοοτροπίας συμπεριφορές.  

Διαβάζοντας τους οιωνούς της νέας εποχής, αλλά και ανταποκρινόμενοι στο πολύβουο κάλεσμα της ιστορίας.  Όχι, για να σταματήσουμε περιδεείς και παράλυτοι μπροστά στα τείχη, μπροστά στις δυσκολίες που συναντούμε, αλλά για να τραβήξουμε καταπάνω τους, να τα γκρεμίσουμε, να τα ξεπεράσουμε. Να κτίσουμε το καινούριο, με όραμα και πυξίδα πλεύσης τις άφθορες διαχρονικά αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.

Αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο, η μέγιστη τιμή για τις υπέροχες θυσίες των ηρώων και των μαρτύρων της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Τους το χρωστούμε! Το χρωστούμε στις μελλοντικές γενιές!

_______________