Να
μη μεταδοθεί πριν τις 7.30 μ.μ.
Ομιλία
του Υπουργού Εσωτερικών κ. Σωκράτη Χάσικου
για την εθνική επέτειο της 1 ης
Απριλίου 1955
Είναι
με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση που ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση σας για να
τιμήσουμε σήμερα μαζί την επέτειο του ξεσηκωμού των Ελλήνων της Κύπρου, της
έναρξης του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ ενάντια στη βρετανική αποικιοκρατία. Θέλω να
ευχαριστήσω τον Πρόεδρο και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του προσφυγικού
Σωματείου «ΠΟΣΕΙΔΩΝ» Λάρνακας, αλλά και όλους εσάς που παρευρίσκεστε στην
αποψινή εκδήλωση για αυτήν την τιμητική πρόσκληση.
Η
αδιάλειπτη πορεία του Ελληνισμού μέσα στον χρόνο και την Ιστορία σημαδεύεται από
αξεπέραστες πράξεις μεγαλείου και θυσίας. Ο Μαραθώνας οδηγεί στις Θερμοπύλες κι
αυτές οδηγούν στα Δερβενάκια και το Μεσολόγγι. Στο Κιλκίς και την Πίνδο, τον
Μαχαιρά, το Μερσινάκι, το Δίκωμο και το Λιοπέτρι.
Σε
όλες τις ιστορικές περιστάσεις του Έθνους διαπιστώνουμε αυτήν την αδιάλειπτη
συνέχεια. Είναι
αυτή η αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια που ενέπνευσε τον Αρχηγό Διγενή και τον
Αρχιεπίσκοπο Μακάριο να καταστρώσουν τον μεγάλο αγώνα και να οδηγήσουν τα
παλικάρια της θρυλικής ΕΟΚΑ στην κατάκτηση καινούργιων τροπαίων. Είναι αυτή η
ιστορική επιταγή, «Ίτε παίδες Ελλήνων», που αντηχεί σε όλες τις διαδρομές της
εθνικής μας ιστορίας, που οδήγησε τον Καραολή, τον Παλληκαρίδη, τον Παρίδη, τον
Δράκο, τον Αυξεντίου, τον Λένα, τον Μάτση και τόσους άλλους σε σπάνιες πράξεις
αρετής, μεγαλείου και θυσίας. Ο
ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ δεν υπήρξε τίποτε άλλο παρά η έμπρακτη κορύφωση του
προαιώνιου αλυτρωτικού πόθου των Κυπρίων για Ένωση.
Στον
αγώνα ενάντια στον Άγγλο αποικιοκράτη συμμετέχει ολόκληρος ο κυπριακός λαός με
μαζικές πολιτικές συγκεντρώσεις, με παναπεργίες, με τον αγώνα στα βουνά,
απαιτώντας το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και στην Ένωση. Κατά τη διάρκεια του
αγώνα αυτού γράφονται απαράμιλλες σελίδες ηρωισμού και δόξας.
Με
την πρώτη Προκήρυξη της Ε.Ο.Κ.Α., ο Αρχηγός Διγενής διανύει ολόκληρη την πορεία
του Έθνους για να ορίσει την ταυτότητα του Αγώνα. «´Η
ταν ή επί τας. Αδελφοί Κύπριοι, από τα Βάθη των αιώνων μας ατενίζουν όλοι
εκείνοι οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνικήν Ιστορίαν, δια να διατηρήσουν την
ελευθερίαν των: Οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Τριακόσιοι του Λεωνίδα
και οι νεώτεροι του Αλβανικού έπους…». Ακόμα
και μέσα από τα ψευδώνυμα των αγωνιστών ξαναζωνταντεύει η ελληνική Ιστορία:
«Αίας», «Άρης», «Ζήδρος», «Άγρας», «Ματρόζος», «Μιαούλης».
Το
έπος του 1955-59 συμπυκνώνει τα οικουμενικά και διαχρονικά αρχέτυπα του
Ελληνισμού και χαρακτηρίζεται ως η επανάληψη της ελληνικής δόξας των οπλαρχηγών
του Μοριά και της Στερεάς Ελλάδας, του Εθνομάρτυρα Κυπριανού και των άλλων
δεσποτάδων και προεστών που εκτελέστηκαν την 9 η Ιουλίου του 1821.
Στον
Μαχαιρά, το Δίκωμο, το Λιοπέτρι, ξαναζωντανεύουν ολοκαυτώματα του 1821. Στους
δρόμους και τα σχολεία μετουσιώνονται σε αγέρωχους αγωνιστές ακόμα και τα
παιδάκια του δημοτικού σχολείου. Ο έφηβος του ‘55-‘59 που ύψωνε την Ελληνική
σημαία στο αέτωμα του σχολείου του, που κουβαλούσε βόμβες και φυλλάδια ανάμεσα
σε βιβλία με τα κείμενα του Πλάτωνα και του Αισχύλου, του Διονύσου Σολωμού και
του Παπαδιαμάντη, δεν ήταν παρά ο μαχητής της Πίνδου, το κλεφτόπουλο του ‘21, ο
Ακρίτας του Βυζαντίου, ο οπλίτης των Θερμοπυλών και ο ναύτης της
Σαλαμίνας.
Στις
φυλακές και στα κρατητήρια υψώνεται αγέρωχα η ελληνική ψυχή που ούτε
εξαγοράζεται ούτε και μπορεί κανείς να τη λυγίσει. Στα Φυλακισμένα Μνήματα
στήνονται τάφοι, φάροι ανεξάντλητης λεβεντιάς και αντρειοσύνης για να φωτίζουν
τα βήματα και την ψυχή μας αιώνια. Ως
Έλληνες, φορείς μιας κληρονομιάς τριών χιλιάδων χρόνων, έχουμε υπέρτατο χρέος να
διαφυλάξουμε την αλήθεια της Ιστορίας μας. Αυτήν που χαράζει αλάνθαστα τη
φυσιογνωμία μας και την ταυτότητά μας μέσα στο σύγχρονο κόσμο.
Ήρωες
όπως ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Στυλιανός Λένας, ο
Κυριάκος Μάτσης, ο Μάρκος Δράκος, γίνονται πρότυπα αγωνιστικότητας και
αυτοθυσίας, παραδείγματα θάρρους και λεβεντιάς τα οποία θα τιμούμε αιώνια. Η
απόδοση της πρέπουσας τιμής στον αγώνα και στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, είναι για
μας και δεδομένη και επιβαλλόμενη. Δυστυχώς, ο αντιαποικιακός αγώνας του λαού
μας δεν έμελλε να έχει το ποθούμενο αποτέλεσμα.
Αντί
της Ένωσης οδηγηθήκαμε στην Ανεξαρτησία και σε ένα δοτό δυσλειτουργικό Σύνταγμα,
το οποίο έθεσε το νεοσύστατο κράτος κάτω από την κηδεμονία των εγγυητριών
δυνάμεων. Παρόλα ταύτα, δεν πρέπει να υποτιμάται, ούτε να παραγράφεται ότι, για
πρώτη φορά μετά από αιώνες που άλλοι διαφέντευαν την τύχη του, ο κυπριακός λαός
είχε την ευκαιρία να κτίσει ο ίδιος το μέλλον του σε συνθήκες ελευθερίας και
δημοκρατίας, υπό τη σκέπη ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους μέλους του ΟΗΕ
και, πλέον, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ελληνίδες,
Έλληνες,
Τα
διδάγματα του ένδοξου και ηρωικού αγώνα της ΕΟΚΑ του ‘55-‘59 είναι μια
ανεξάντλητη πηγή ηθικής δύναμης, προβληματισμού και φρονηματισμού. Σήμερα,
οι αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού έχουν στόχο να τερματίσουν την κατοχή από τα
τουρκικά στρατεύματα και να επιτύχουν μια ειρηνική, βιώσιμη και λειτουργική λύση
του εθνικού μας προβλήματος σε μια επανενωμένη και ευρωπαϊκή Κύπρο, στο πλαίσιο
μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας που είναι και η συμφωνημένη βάση λύσης
του Κυπριακού.
Η
επιθυμία, η βούληση και η αποφασιστικότητά μας για την επίλυση του προβλήματος
είναι δεδομένες. T
ο σημερινό στάτους κβο είναι επικίνδυνο. Είναι υποχρέωσή μας, αλλά και εθνική
και φυσική ανάγκη να δώσουμε το συντομότερο ένα τέλος σε αυτήν την επικίνδυνη
κατάσταση πραγμάτων. Δεν ευθυνόμαστε εμείς για τη μέχρι σήμερα στασιμότητα που
παρατηρείται στο Κυπριακό.
Όπως
πολύ σωστά επεσήμανε ο ίδιος ο Πρόεδρος Αναστασιάδης την περασμένη Κυριακή, σε
χαιρετισμό του στα αποκαλυπτήρια μνημείου του Γρηγόρη Αυξεντίου στον Άγιο
Αθανάσιο, «έχουμε ιστορική ευθύνη να αποκαταστήσουμε την ανωμαλία που προκάλεσε η εισβολή του 1974 και
η συνεχιζόμενη κατοχή. Δυστυχώς και παρά τις προσπάθειές μας, παρά την καλή μας
θέληση, παρά το γεγονός πως μέσα από μια δέσμη μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης,
φροντίσαμε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες και να ενισχυθεί η
απαιτούμενη δυναμική στο διάλογο, η αρνητικότητα της τουρκικής πλευράς δεν
επέτρεψε τα τελευταία δύο χρόνια να υπάρξει μια γόνιμη διαπραγμάτευση».
Λαμβανομένων
υπόψη των συνεχών παραβιάσεων εκ μέρους της Τουρκίας θεμελιωδών κυριαρχικών
δικαιωμάτων του κράτους μας στην κυπριακή ΑΟΖ, δεν πρέπει να αναμένει κανείς τη
συμμετοχή της ελληνοκυπριακής πλευράς σε μια διαδικασία που στην ουσία θα
αποδέχεται την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η επιθυμία,
η βούληση και η αποφασιστικότητα της δικής μας πλευράς για λύση του Κυπριακού
είναι δεδομένες. Στην Τουρκία εναπόκειται να αποφασίσει τι θέλει και κατά πόσο
επιθυμεί να αφήσει, επιτέλους, τις δύο μεγαλύτερες κοινότητες της νήσου να
ζήσουν ελεύθερες κάτω από την ομπρέλα
ενός κοινού κράτους, σε μια προοπτική ευημερίας και οικονομικής ευρωστίας
για το σύνολο του πληθυσμού.
Σταθερός
αρωγός και ανιδιοτελής συμπαραστάτης μας σε αυτόν τον αγώνα είναι πάντα η
Ελλάδα, η οποία δεν περιορίζεται μόνο σε σχήματα λόγου, αλλά έμπρακτα συνδράμει
διεθνώς, σε διπλωματικό επίπεδο, όπως και στον τομέα της άμυνας. Και αυτό,
ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά στη Λευκωσία ή στην Αθήνα και ασχέτως των όποιων
μεταξύ μας πολιτικών ή ιδεολογικών διαφορών. Αναφέρομαι στην ιδέα της αιώνιας
Ελλάδας, αυτήν για την οποίαν πολέμησαν και έχυσαν το αίμα τους οι ηρωομάρτυρες
της κυπριακής εποποιίας του ‘55-‘59. Αυτή η διαχρονική ιδέα και ιδεολογία του
Ελληνισμού θα φωλιάζει αιώνια στις ψυχές μας.
Ούτε
είναι τυχαίο, βέβαια, το γεγονός ότι ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της Ελληνικής
Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος πραγματοποίησε στην Κύπρο, και όχι κάπου
αλλού, το πρώτο επίσημο ταξίδι του. Για να δηλώσει εμφαντικά πως «οι δεσμοί
μεταξύ των δύο χωρών είναι άρρηκτοι και αδελφικοί» και να τονίσει κατηγορηματικά
ότι «δεν πρόκειται να αποδεχθούμε τα τετελεσμένα της τουρκικής κατοχής, ούτε
τους εποίκους, ούτε την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Και ότι «η
παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου αποτελεί και παραβίαση των
κυριαρχικών δικαιωμάτων της ΕΕ». Δηλώνουμε ότι θα είμαστε ενωμένοι και ομόθυμοι
στη διεκδίκηση μιας λύσης του Κυπριακού, η οποία θα μας επιτρέπει να επιβιώσουμε
στη γη των πατέρων μας ως Έλληνες και Ευρωπαίοι πολίτες.
Φίλες
και φίλοι,
Φέτος,
συμπληρώθηκαν τα σαραντάχρονα του Σωματείου σας, το οποίο ιδρύθηκε στις 3
Μαρτίου 1975. Πρωτεργάτης, ιδρυτής και πρώτος Πρόεδρος του «ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ» ήταν ο
αείμνηστος αγωνιστής και βουλευτής του ΔΗΣΥ Αμμοχώστου Νίκος Μακρίδης, μαζί με
τους συνεργάτες του Ανδρέα Γιαννάκη Πατριτζιώτη και Φώτη Νικόλα. Ήταν το πρώτο
προσφυγικό εθνικόφρων Σωματείο που ιδρύθηκε στη Λάρνακα, με απώτερο στόχο τη
συνένωση των εθνικών δυνάμεων τριών προσφυγικών εθνικοφρόνων Σωματείων της
Επαρχίας Αμμοχώστου για να κρατήσουν άσβεστη τη δάδα της μνήμης και του
ασίγαστου νόστου για επιστροφή στην πατρώα γη. Ο «ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ», από την πρώτη
μέρα της ίδρυσής του, ανέπτυξε έντονη πολιτική και κοινωνική δράση.
Ας
συνεχίσουμε, λοιπόν, τον αγώνα, μέχρι την τελική δικαίωση. Για να μπορούμε να
ατενίσουμε την ιστορία, το έθνος, και τους αθάνατους ήρωές μας με το κεφάλι
ψηλά.
