Μήνυμα του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού κ. Κυριάκου Κενεβέζου για τη Διεθνή Μέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος (27η Ιανουαρίου)

Αγαπητοί εκπαιδευτικοί, μαθητές και μαθήτριες, σπουδαστές και σπουδάστριες,

Την 1^η Νοεμβρίου του 2005 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε όπως καθιερώσει την 27^η Ιανουαρίου ως τη «Διεθνή Μέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος», καθώς στις 27 Ιανουαρίου 1945 απελευθερώθηκαν τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης Άουσβιτς – Μπιρκενάου, από τα συμμαχικά στρατεύματα.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν καταγραφεί στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία και στη συλλογική μνήμη της παγκόσμιας κοινότητας ως τα κατ’ εξοχήν μνημεία της ανθρώπινης κτηνωδίας, του εκμηδενισμού και του εξευτελισμού της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Πάνω από έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους Εβραίοι, εξοντώθηκαν μαζικά, σε μια πρωτοφανή σε βαρβαρότητα γενοκτονία. Κανείς δεν μπορεί σήμερα να διανοηθεί πώς η ανθρώπινη επινόηση και δημιουργικότητα τέθηκαν στην υπηρεσία εκείνων που επιδίωξαν την εύρεση μεθόδων και πρακτικών που θα αφάνιζαν από το πρόσωπο της γης έναν ολόκληρο λαό. Αυτή τη φρίκη κι αυτή τη βαρβαρότητα που και μόνο η ανάμνησή της προκαλεί αποτροπιασμό στον κάθε φιλειρηνικό άνθρωπο δεν μπορούμε και δεν έχουμε δικαίωμα ποτέ να λησμονήσουμε. Την ίδια στιγμή, με αυτή την ευκαιρία αποτίνουμε φόρο τιμής σε όλους εκείνους τους επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές που αντιτάχθηκαν στο ναζιστικό φασισμό και προσπάθησαν, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή, να σώσουν τους συνανθρώπους και συμπολίτες τους.

Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες, σπουδαστές και σπουδάστριες,

Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο σεβασμός στην ετερότητα και τη διαφορετικότητα χωρίς καμία διάκριση αποτελεί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, μια επιτακτική αναγκαιότητα. Τιμήστε έμπρακτα, μέσα στην καθημερινότητά σας τη «Μέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος» σεβόμενοι τους συμμαθητές και τους εκπαιδευτικούς σας, σεβόμενοι τους συνανθρώπους σας, καταδικάζοντας τις όποιες συμπεριφορές διάκρισης και εκφοβισμού.

Ιδιαίτερα εμείς εδώ στην Κύπρο, όπου συνεχίζουμε για σαράντα τόσα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή να βιώνουμε τη βίαιη διαίρεση του νησιού μας, τη στέρηση των βασικών ανθρώπινων ελευθεριών μας αλλά και το δράμα των αγνοούμενων αδελφών μας, δεν μπορούμε παρά να προτάσσουμε με κάθε ευκαιρία και σε κάθε περίσταση την ανάγκη για τον σεβασμό και την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των λαών και όλων των ανθρώπων. Είναι η ελάχιστη οφειλή μας προς τη νέα γενιά η οποία δικαιούται και πρέπει να ζήσει σε ένα κόσμο ειρηνικό, σε συνθήκες ασφάλειας, αφήνοντας στο παρελθόν τη μαύρη σελίδα του Ολοκαυτώματος και των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

---------------------------