Το βιβλίο του Ανδρέα Αγγελόπουλου «Ύμνος
Ελευθερίας: Μνήμες Ανδρέα Αγγελόπουλου από τον Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955 –
1959 και η συμβολή του στη διατήρηση της ιστορικής του μνήμης» συνιστά
την απάντηση του Ανδρέα Αγγελόπουλου στην επιθυμία πολλών φίλων και
συναγωνιστών του που ζητούσαν να πληροφορηθούν άγνωστες λεπτομέρειες από
τον ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ, ιδιαίτερα από τον τομέα της πόλης και της
επαρχίας Λεμεσού, καθώς, βεβαίως, και για τη δική του συμμετοχή.
Όπως εξομολογείται και ο ίδιος ο συγγραφέας, όμως, η έκδοση του βιβλίου προήλθε και από μια δική του εσωτερική ανάγκη. Αμέσως μετά τον αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959 άρχισε να συγκεντρώνει προφορικές πληροφορίες και γραπτά κείμενα για γνωστά και άγνωστα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της κυπριακής εποποιίας. Κάποια από τα γραπτά κείμενα δεν είχαν δημοσιευθεί, όπως μας πληροφορεί ο Ανδρέας Αγγελόπουλος, ενώ πολλές από τις προφορικές πληροφορίες ήσαν εντελώς άγνωστες, γι΄ αυτό και έπρεπε, χάριν της ιστορίας, να τις γνωστοποιήσει, όπως αναφέρει.
Αγαπητοί φίλες και φίλοι,
Ο Ανδρέας Αγγελόπουλος μυήθηκε στον αγώνα της ΕΟΚΑ τον Απρίλιο του 1955 και ανέλαβε ως υπεύθυνος της εργαζόμενης νεολαίας. Τον Ιούνιο του 1955 ανέλαβε και ως κεντρικός σύνδεσμος της ΕΟΚΑ στην πόλη και επαρχία Λεμεσού. Με την κάθοδο του Διγενή στη Λεμεσό τον Ιούνιο του 1956 του ανατέθησαν τα καθήκοντα διανομής της αλληλογραφίας του Αρχηγού και κατόπιν ανέλαβε και ως υπεύθυνος της νεολαίας του τομέα Λεμεσού. Συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956 και οδηγήθηκε στα ανακριτήρια Ομορφίτας, όπου υπέστη φρικτά βασανιστήρια και στη συνέχεια ενεκλείσθη στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, όπου και παρέμεινε κρατούμενος μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1957, οπότε και απολύθηκε. Μετά την απόλυσή του ανέλαβε και πάλι ως υπεύθυνος νεολαίας. Τον Μάϊο του 1958 ανέλαβε ως αντικαταστάτης του τομεάρχη Λεμεσού.
Με το ξέσπασμα της τουρκικής θηριωδίας ανέλαβε ως υπεύθυνος για την ασφάλεια της πόλης Λεμεσού. Τον Αύγουστο του 1958 συνελήφθη για δεύτερη φορά και οδηγήθηκε στα ανακριτήρια της Ομορφίτας, όπου υπέστη για δεύτερη φορά απερίγραπτα βασανιστήρια. Από εκεί μεταφέρθηκε στα κρατητήρια Πολεμίου και αργότερα στο Μάμμαρι, όπου κρατήθηκε μέχρι τη λήξη του αγώνα.
Στο βιβλίο ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην πόλη και επαρχία της Λεμεσού με παράλληλη σύντομη αναφορά στην δραστηριότητα του Ανδρέα Αγγελόπουλου. Τα ιστορικά γεγονότα εμπλουτίζονται με νέα στοιχεία και έγγραφα που συμπληρώνουν τις ιστορικές μας γνώσεις.
Μέσα από συγγραφές αυτής της ποιότητας φαίνονται όχι μόνο τα γεγονότα αλλά και οι αρχές και αξίες που ενέπνεαν τους αγωνιστές. Μια τέτοια αρχή είναι αυτή που αναφέρεται ότι κανένας αγωνιστής δεν αγωνιζόταν από μόνος του, αλλά πάντα ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου που κατευθυνόταν από τον Αρχηγό Διγενή.
Αγαπητοί φίλες και φίλοι,
Για τον απελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου 1955-1959 έχουν γραφεί πολλά έργα που αφορούν είτε τις πολεμικές πτυχές του είτε στις ιστορικοπολιτικές και κοινωνικές του διαστάσεις. Έχουν εκδοθεί, επίσης, πάμπολλα χρονικά – μαρτυρίες αγωνιστών, που ως πρωτογενείς πηγές συμβάλλουν στην επιστημονική τεκμηρίωση της σημαντικής αυτής τετραετίας της νεότερης κυπριακής ιστορίας. Κι αυτό γιατί ο επικός αυτός αγώνας αποτελεί μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης.
Το βιβλίο του Ανδρέα Αγγελόπουλου που σήμερα έχουμε την τύχη να παίρνουμε στα χέρια μας συνιστά ένα πολυσύνθετο μνημειώδες έργο, που συνδυάζει την ιστορική αντικειμενική τεκμηρίωση και την αυθεντική προσωπική του μαρτυρία.
Μέσα από τις 700 και πλέον σελίδες του και με τις πολυπληθείς αναφορές του στοιχειοθετεί μιαν πολυεπίπεδη και πολυθεματική απεικόνιση της λαμπρής εποποιϊας του απελευθερωτικού μας αγώνα. Η έκδοση του βιβλίου, που βλέπει το φως τη δημοσιότητας από μεγάλη χρονική απόσταση, μισό και πλέον αιώνα από τα μεγάλα εκείνα γεγονότα και τα ανεπανάληπτα δρώμενα, καθιστά αυτή την αδιάψευστη κατάθεση ωριμότερη, αντικειμενικότερη και διαχρονική αστείρευτη πηγή αναφοράς.
Θεωρώ ότι το βιβλίο του Ανδρέα Αγγελόπουλου πληροί τις προδιαγραφές εκείνες που το καθιστούν ως ένα ιστορικοπολιτικό έργο με επάρκεια επιστημονικής τεκμηρίωσης, καθώς και ένα έργο το οποίο θα θυμούνται οι παλαιότεροι και από το οποίο θα μαθαίνουν οι νεότεροι, ιδίως στους κρίσιμους καιρούς που περνούμε τόσο ως κοινωνία όσο και ως εθνική οντότητα.
Σημ.: Το χαιρετισμό διάβασε ο Διευθυντής του Γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Παναγιώτης Αντωνίου.
