Επιμνημόσυνος λόγος της Υπουργού Εξωτερικών δρος Ερατούς Κοζάκου-Μαρκουλλη στο ετήσιο μνημόσυνο των πεσόντων της τουρκικής εισβολής Λεόντιου Γερασίμου και Απόστολου Κούρρη, στον Ιερό Ναό Αγίας Ειρήνης, στα Περβόλια Λάρνακας 12/08/2012

Σεβαστό Ιερατείο,

Πρόεδρε της κοινότητας Περβολιών,

Προσφιλείς συγγενείς των δυο τιμωμένων ηρώων,

Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες,

Βρισκόμαστε σήμερα σε αυτό τον ιερό χώρο για να επιτελέσουμε ένα ιερό χρέος, να αποτίσουμε την οφειλόμενη τιμή στη μνήμη των δυο παλληκαριών της φιλοπρόοδης κοινότητας των Περβολιών που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι «υπέρ βωμών και εστιών» κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής του 1974. Για να κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στη μνήμη του Λεόντιου Γερασίμου και του Απόστολου Κούρρη και παράλληλα για να εκφράσουμε στις σεβάσμιες οικογένειες των δυο ηρώων τη συμπαράσταση και την αγάπη μας για το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε η απώλεια των δικών τους ανθρώπων.

Από την ηρωική θυσία των δυο παλληκαριών έχουν παρέλθει 38 ολόκληρα χρόνια κατά τα οποία τόσο ο πόνος για την απώλεια όσο και η επιθυμία για δικαίωση της θυσίας τους παραμένουν άσβεστα. Ο κυπριακός λαός βιώνει καθημερινά τις τραγικές συνέπειες της παράνομης τουρκικής κατοχής, η οποία καταστρατηγεί κάθε έννοια δικαίου. Η θυσία των δυο ηρώων των Περβολιών, όπως και των χιλιάδων άλλων συμπατριωτών μας που έπεσαν ηρωικά ή βρίσκονται στον τραγικό κατάλογο των αγνοουμένων, προσμένει τη δικαίωση μέσω της αποτίναξης της τουρκικής κατοχής, της απελευθέρωσης και της επανένωσης της πατρίδας μας.

«Όποιος νικήσει για μια στιγμή τη ζωή του, νικάει για πάντα το θάνατο », αναφέρει ο Γιάννης Ρίτσος στο ποίημα «Αποχαιρετισμός», που αναφέρεται στην ηρωική θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου. Η ίδια νίκη του θανάτου διά της ηρωικής θυσίας και της αυταπάρνησης που επέδειξαν για την Κύπρο μας ισχύει και για τους δυο νέους, τη μνήμη των οποίων τιμούμε σήμερα, αλλά και για τους χιλιάδες άλλους ήρωες της κυπριακής ελευθερίας.

Η θυσία των δυο παλληκαριών αποτελεί ακόμη μια ατράνταχτη απόδειξη της μεγάλης συνεισφοράς της κοινότητας των Περβολιών, αλλά και του Λαϊκού Κινήματος, του οποίου οι δυο νέοι διετέλεσαν μέλη, στους αγώνες του κυπριακού λαού για ελευθερία και δημοκρατία.

Ο Λεόντιος Γερασίμου γεννήθηκε το 1951 και ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά του Γεράσιμου Γεωργίου και της Ελένης Λουκά. Είκοσι τριών χρονών παλληκάρι το 1974, εργαζόταν ως ειδικός αστυνομικός και παράλληλα ήταν δραστήριο μέλος της ΕΔΟΝ .

Ο φίλος του Απόστολος Κούρρης γεννήθηκε το 1950. Ήταν εργάτης στο Βασιλικό και ενεργό μέλος της ΠΕΟ. Ο Απόστολος παντρεύτηκε στις Αγγλισίδες και απέκτησε ένα γιό, τον Παντελή. Οι δυο νέοι ήταν πολύ αγαπητοί στην κοινότητα των Περβολιών και δραστήριοι πολίτες. Ανταποκρίθηκαν πρόθυμα και συνειδητά στο κάλεσμα του καθήκοντος για την προάσπιση της δοκιμαζόμενης πατρίδας μας απέναντι στην υπεροπλία των ορδών του Αττίλα, που ξεδιπλώθηκε σε όλη της την έκταση από ξηρά, αέρα και θάλασσα κατά τη διάρκεια της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής.

Οι δυο λεβέντες πολέμησαν μαζί σε φυλάκιο στη Λευκωσία, στην πράσινη γραμμή, το οποίο πλήγηκε από βλήμα τουρκικού όλμου στις 14 Αυγούστου 1974. Ο Αποστόλος Κούρρης σκοτώθηκε ακαριαία, ενώ ο Λεόντιος Γερασίμου τραυματίστηκε σοβαρά και υπέκυψε στα τραύματα του εννιά μέρες αργότερα. Με τη θυσία τους πέρασαν στο Πάνθεον των Ηρώων της ελευθερίας της Κύπρου.

Οι μνήμες αναπόφευκτα επιστρέφουν στο μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974. Το προδοτικό πραξικόπημα ενάντια στον δημοκρατικά εκλελεγμένο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ήταν από μόνο του ένα έγκλημα ειδεχθές που στόχο είχε την ίδια τη Δημοκρατία. Το αδελφοκτόνο έγκλημα που στέρησε τη ζωή πολλών δεκάδων συμπατριωτών μας, αποτέλεσε και το πρόσχημα που για χρόνια επιζητούσε η Τουρκία για να εισβάλει στρατιωτικά στην Κύπρο. Η Χούντα των Αθηνών και οι συνεργάτες τους πραξικοπηματίες στην Κύπρο άνοιξαν τις πύλες στον Αττίλα και ανοχύρωτη, πια, η Κύπρος έπεσε θύμα στα σχέδια των Τούρκων κατακτητών.

Η πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής της 20ής Ιουλίου 1974 αποτέλεσε την απαρχή της κυπριακής τραγωδίας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η δεύτερη φάση της εισβολής στις 14 Αυγούστου 1974, κατά την οποία χάθηκαν οι δυο ήρωες, αποκάλυψε στην παγκόσμια κοινή γνώμη τους επεκτατικούς στόχους της Τουρκίας, εφόσον πλέον οι πραξικοπηματίες στην Κύπρο και η δικτατορία στην Ελλάδα είχαν ήδη ανατραπεί και η συνταγματική τάξη στην Κύπρο και στην Ελλάδα είχαν αποκατασταθεί. Στις 14 Αυγούστου 1974 ο Αττίλας, αφού πρώτα οδήγησε τις συνομιλίες που διεξάγονταν στη Γενεύη σε ναυάγιο, εξαπέλυσε μια συντονισμένη επίθεση που επέφερε την επί μακρόν σχεδιαζόμενη διαίρεση της Κύπρου με την παράνομη κατάληψη του σχεδόν 37% της επικράτειας του νησιού.

Παρά την υπεροπλία του τουρκικού στρατού, χιλιάδες Κύπριοι νέοι , που «όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες», αγωνίστηκαν με σθένος και αυτοθυσία απέναντι στις ορδές του κατακτητή σε μια άνιση και προδομένη μάχη.

Οι συνέπειες της τουρκικής κατοχής παραμένουν τραγικές για την Κύπρο και τον λαό της : το εθνικό ξεκαθάρισμα με τις διακόσιες χιλιάδες εκτοπισμένους συμπατριώτες μας, τις εκατοντάδες αγνοούμενους, τις χιλιάδες νεκρούς και τους τραυματίες και μια βαθιά πληγή να διαπερνά το σώμα και την ψυχή της μαρτυρικής μας πατρίδας και του λαού μας.

Στα κατεχόμενα εδάφη , η Τουρκία εφαρμόζει για 38 χρόνια πολιτική πλήρους εκτουρκισμού, εκφοβίζοντας και παραβιάζοντας συστηματικά τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των ελάχιστων εναπομείναντων εγκλωβισμένων με σκοπό την εκδίωξη τους και την εξάλειψη κάθε ελληνοκυπριακής και χριστιανικής παρουσίας στην κατεχόμενη περιοχή.

Παράλληλα, καταστρέφει συστηματικά τη μακραίωνη και ανυπολόγιστης αξίας πολιτιστική και θρησκευτική κληρονομιά μας στις κατεχόμενες περιοχές, που αποτελεί κτήμα ολόκληρης της ανθρωπότητας, μεταφέρει χιλιάδες Τούρκους εποίκους οι οποίοι σήμερα είναι αριθμητικά σχεδόν τριπλάσιοι από τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας και σφετερίζεται με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων εκτοπισμένων, παραβιάζοντας και περιφρονώντας προκλητικά το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, καθώς και αποφάσεις διεθνών Οργανισμών και Δικαστηρίων .

Με τις ενέργειες της η Τουρκία ασκεί πλήρη και συνολικό έλεγχο των κατεχόμενων περιοχών τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.

Έχουμε επομένως χρέος να αγωνιστούμε με σθένος για να θεραπεύσουμε αυτή τη βαθιά πληγή στο σώμα της Κύπρου, την οποία ο Λεόντιος και ο Απόστολος θυσιάστηκαν για να αποτρέψουν. Έχουμε χρέος να ανατρέψουμε τα τετελεσμένα που δημιούργησε παράνομα η Τουρκία στο υπό κατοχή έδαφος και να προβούμε σε όλες εκείνες τις ενέργειες που θα την αναγκάσουν επιτέλους να τερματίσει την κατοχή και να αφήσει τον λαό της Κύπρου ελεύθερο να καθορίσει το μέλλον του.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση παραμένουν προσηλωμένοι στον στόχο της επανένωσης της πατρίδας μας, μέσω μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης που θα θέτει στέρεες βάσεις για την επικράτηση της ειρήνης και ευημερίας του κυπριακού λαού.

Μιας λύσης από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους , που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κυπριακού λαού στο σύνολο του και όχι τα συμφέροντα οποιωνδήποτε τρίτων. Μιας λύσης βιώσιμης και λειτουργικής που να στηρίζεται στα Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τις αρχές του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου. Μιας λύσης, ναι μεν με το περίγραμμα της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως συμφωνήθηκε διαχρονικά από τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων και όπως προνοείται στα σχετικά Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, όμως με τη διασφάλιση ότι θα έχουμε ένα κράτος της Κύπρου με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία διεθνή προσωπικότητα και με πολιτική ισότητα, όπως αυτή καθορίζεται από τα Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Η διασφάλιση της ενότητας του κράτους, του λαού, των θεσμών, της οικονομίας και της κοινωνίας , αλλά και η διασφάλιση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βασικών ελευθεριών, που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελούν κλειδί για τη βιωσιμότητα και λειτουργικότητα της λύσης.

Δυστυχώς , η Τουρκία και ο νυν Τουρκοκύπριος ηγέτης έχουν οδηγήσει τις συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού σε πλήρες αδιέξοδο, με τη συνεχή αδιάλλακτη και προκλητική τους στάση. Οι παλινδρομήσεις και υπαναχωρήσεις του κ. Έρογλου, από τη συμφωνημένη βάση λύσης του Κυπριακού και από τις συγκλίσεις που είχαν επιτευχθεί ανάμεσα στον Πρόεδρο Χριστόφια και τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ από τον Οκτώβριο του 2008 μέχρι τον Μάιο του 2010, είναι γνωστές.

Ταυτόχρονα, η κατοχική Τουρκία έχει αποδείξει πλέον στην πράξη ότι η ρητορεία περί δήθεν επιθυμίας επίλυσης του κυπριακού προβλήματος είναι όχι μόνο κενή περιεχομένου, αλλά και μια μεγάλη απάτη.

Με τις συστηματικές της ενέργειες καταστροφής της οποιασδήποτε προόδου είχε επιτευχθεί, προβάλλει το επιχείρημα και χρησιμοποιεί την έλλειψη προόδου ως πρόσχημα για προώθηση της αναβάθμισης και αναγνώρισης του ψευδοκράτους . Το περιβόητο Σχέδιο Β, που δεν είναι τίποτα άλλο από τη συστηματική προβολή της λύσης δύο κρατών, που ανέκαθεν υπήρξε η τουρκική θέση και στόχος για διαμελισμό της Κύπρου, το περιβόητο «ΤΑΞΙΜ», έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή.

Παράλληλα, προβαίνει σε απαράδεκτες προκλήσεις εναντίον της Κυπριακής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εναντίον των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης, αψηφώντας και παραβιάζοντας κατάφορα το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο και κεκτημένο .

Αυτή η απαράδεκτη στάση αποκαλύπτει στη διεθνή κοινότητα το πραγματικό πρόσωπο της κατοχικής Τουρκίας, το οποίο βεβαίως στον κυπριακό λαό είναι γνωστό και το βιώνει δραματικά εδώ και δεκαετίες . Θα πρέπει, επιτέλους, ο διεθνής παράγοντας και ιδιαίτερα οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση να αφυπνισθούν, να αφήσουν κατά μέρος τα οποιαδήποτε άλλα συμφέροντα έχουν με την Τουρκία και να ασκήσουν αποτελεσματικά την επιρροή τους για τερματισμό της κατοχής και ανατροπή των τετελεσμένων επί ευρωπαϊκού εδάφους. Στην προσπάθεια αυτή, η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας θα πρέπει επιτέλους να δράσει όχι μόνο ως καρότο, αλλά και ως μαστίγιο. Μόνο τότε η Τουρκία θα πάρει τα μηνύματα που θα μπορούσαν να κάμψουν την αδιαλλαξία της.

Μπορούν να γίνουν πολλά προς αυτή την κατεύθυνση, όμως αυτό που απαιτείται πάνω απ’ όλα είναι ενότητα του εσωτερικού μετώπου, ούτως ώστε να είμαστε αξιόπιστοι ενώπιον των εταίρων μας και στη διεθνή κοινότητα, ούτως ώστε να επιδιώκουμε ένα κοινό στόχο, αγωνιζόμενοι όλοι από το ίδιο μετερίζι για τη σωτηρία και την ελευθερία της πατρίδας μας. Δεν μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε διχασμένοι. Η Κύπρος μας πρέπει να μας ενώνει. Η ευθύνη μας για το μέλλον αυτού του τόπου και των επόμενων γενεών πρέπει να μας ενώνει. Η ενότητα θα πρέπει να γίνει το ισχυρότερο μας όπλο για την απελευθέρωση.

Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες,

Τιμώντας τους Αθηναίους πεσόντες του Πελοποννησιακού Πολέμου στον φημισμένο επιτάφιο λόγο του , ο Περικλής αναφέρει: «[…] δεν έκριναν ορθό να στερήσουν την πόλη από τη δική τους γενναιότητα, αλλά προσέφεραν σ’ αυτήν τη ζωή τους ως την πιο ωραία συνεισφορά. Προσφέροντας […] τη ζωή τους, κέρδισαν ο καθένας ξεχωριστά τον αγέραστο έπαινο και τον τάφο λαμπρότατο, όχι τόσο αυτόν που είναι θαμμένοι, αλλά περισσότερο αυτόν στον οποίο μένει αείμνηστη η δόξα τους σε κάθε παρουσιαζόμενη ευκαιρία […]. Γιατί για τους επιφανείς άνδρες κάθε γη είναι τάφος».

Αυτός ο αγέραστος έπαινος αρμόζει και στους δύο ήρωες των Περβολιών , τη μνήμη και τη θυσία των οποίων τιμούμε σήμερα. Ας παραδειγματιστούμε από τις αρχές και τα ιδανικά που διαπότισαν τη θυσία τους και ας αγωνιστούμε ενωμένοι για μια Κύπρο χωρίς τα συρματοπλέγματα της ντροπής.

Ας διασφαλίσουμε ότι οι μελλοντικές γενιές θα βιώσουν τα αγαθά της ειρήνης και ποτέ τον αβάσταχτο πόνο που βίωσε η δική μας γενιά, που βίωσαν οι γονείς και οι συγγενείς αυτών των δυο ηρώων. Το οφείλουμε άλλωστε στους ήρωες μας, των οποίων οι ψυχές θα γαληνεύσουν μόνο όταν πετύχουμε την ενότητα και την απελευθέρωση της πατρίδας μας και δικαιώσουμε με τον τρόπο αυτό τη θυσία τους.

Ας είναι η αιώνια η μνήμη του Απόστολου και του Λεόντιου και ας παραμείνει η θυσία τους φάρος αγωνιστικότητας μέχρι την άγια μέρα της αποτίναξης της τουρκικής κατοχής. Ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη μας στους δυο ήρωες και στις οικογένειες τους θα παραμείνει διαχρονικός.

Αιωνία τους η μνήμη.