Μαζευτήκαμε
και φέτος εδώ, ταπεινοί προσκυνητές, σε αυτή τη σεμνή αλλά και τόσο
σημαντική εκδήλωση «Μέρες μνήμης και τιμής» που διοργανώνει το Κοινοτικό
Συμβούλιο Βορόκλινης. Παρά τα 38 χρόνια που έχουν ήδη περάσει στις
καρδιές και στο μυαλό του λαού μας παραμένουν ζωηρές και ανεξίτηλες οι
τραγικές στιγμές που έζησε ο τόπος μας το μαύρο εκείνο καλοκαίρι της
προδοσίας και του δίδυμου εγκλήματος. Οι μνήμες παραμένουν έντονες και
με την πάροδο του χρόνου γίνεται ακόμη πιο δυνατό το αίσθημα πως το 1974
έχει συντελεσθεί σε βάρος του λαού μας ένα ιστορικό τερατούργημα. Η
μικρή μας πατρίδα και ο λαός της στη διάρκεια της χιλιόχρονης τους
ιστορικής πορείας έχουν κατακτηθεί αμέτρητες φορές από πολλούς
κατακτητές, πολλές φορές δε ο ένας κατακτητής διαδεχόταν τον άλλο στην
επικυριαρχία πάνω στο νησί υποδουλώνοντας και εκμεταλλευόμενος βάναυσα
τον λαό μας.
Για πρώτη όμως φορά το 1974 έχει κατακτηθεί
από ξένα στρατεύματα, τους Τούρκους εισβολείς, μόνο ένα μεγάλο μέρος του
νησιού και με τη δύναμη των όπλων έχει επιτευχθεί η βίαιη μετακίνηση
πληθυσμών. Ακόμη όμως πιο σοβαρό και ιστορικά επικίνδυνο γεγονός
αποτελεί η συνεχής προσπάθεια των κατοχικών στρατευμάτων και της
Τουρκίας μέσα από μια επίσημη πλέον και μη αμφισβητούμενη πολιτική να
υλοποιηθεί ο στόχος της αλλοίωσης της δημογραφικής σύνθεσης του
πληθυσμού του νησιού μας. Μια αλλοίωση που με το πέρασμα του χρόνου
προμηνύει ίσως και τα πιο απρόβλεπτα και ιστορικά απαράδεκτα και
αδιανόητα τραγικά αποτελέσματα για τον τόπο και τον λαό μας.
Η μνήμη αποτελεί τον αντίποδα της λήθης.
Άρνηση της λήθης είναι η αλήθεια, δηλαδή η επιμονή στη διατήρηση και
συντήρηση της μνήμης ως πράξη ηθικής και αυτογνωσίας τόσο απέναντι στα
ιστορικά γεγονότα αλλά και απέναντι στους ίδιους τους εαυτούς μας. Η
διατήρηση της μνήμης δεν αποτελεί, δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι
αναζωπύρωση παθών αλλά μια συνεχής διδακτική προσπάθεια άντλησης
μαθημάτων και εμπειριών για τη μη επανάληψη των ίδιων ιστορικών λαθών,
για την αποφυγή συνθηκών που θα οδηγήσουν και τις νεότερες γενιές να
ζήσουν επανάληψη έστω και με άλλη μορφή των ίδιων τραγικών για όλους
εμάς και για τον τόπο μας ιστορικών εμπειριών.
Με την πάροδο του χρόνου και την συνεχώς
αυξανόμενη βιολογική απουσία όλο και περισσοτέρων μαρτύρων και
συμμέτοχων στα τραγικά εκείνα γεγονότα, αυτά τα ίδια τα γεγονότα
φαντάζουν όλο και πιο απόμακρα χρονικά από εμάς. Ένα αίσθημα
απογοήτευσης αλλά και μη αποτελεσματικής προσμονής αρχίζει να φωλιάζει
όλο και με ενισχυόμενη ένταση στις καρδιές όλο και περισσοτέρων από
εμάς.
Ο αγώνας όμως του λαού μας για απαλλαγή από
την κατοχή, την παρουσία ξένων στρατευμάτων στο νησί μας και την
επανένωση του νησιού μας, συνεχίζεται και θα συνεχίζεται με αμείωτη
ένταση. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να βρει μόνιμη θέση στις καρδιές μας
το αίσθημα της απόγνωσης, της απογοήτευσης και της μη
αποτελεσματικότητας του αγώνα μας. Η Κύπρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να
επιτρέψουμε να συνεχίσει να είναι ένα πλεούμενο γεμάτο στρατούς,
πολεμικό υλικό και συνεχείς αντιπαραθέσεις, θύτες και θύματα και
μαυροφορεμένες μάνες.
Η κοινότητα της Βορόκλινης, μια μικρή
σχετικά κοινότητα προπολεμικά, μαζί με τόσες άλλες κοινότητες της
ελεύθερης Κύπρου άνοιξε τις φιλόξενες αγκάλες της και δέχτηκε στοργικά
τους εκτοπισμένους από τις πατρογονικές τους εστίες πρόσφυγες
συμπατριώτες μας. Ως δεύτερη μάνα έζησε μαζί τους τον πόνο και το δάκρυ
της προσφυγιάς, την οδύνη και το κλάμα των οικογενειών που έχασαν τα
παιδιά τους την απερίγραπτη τραγικότητα της προσμονής κάποιου έστω νέου
από τον αγνοούμενο πολεμιστή. Οι μέρες της ανασυγκρότησης και της
οικονομικής αναδημιουργίας στα χρόνια που ήρθαν μετά το καλοκαίρι του
1974 ούτε εύκολες υπήρξαν αλλά και ούτε προδιαγεγραμμένες. Μέσα από
αγώνες και θυσίες, σφίγγοντας τα δόντια από τον πόνο και την οργή ο λαός
μας στάθηκε στα πόδια του, μόχθησε σκληρά και ίδρωσε, διεκδίκησε
δικαιώματα και ανθρώπινες συνθήκες ζωής, έκτισε την προσωρινότητα του με
άσβεστο τον πόθο για επιστροφή και επανένωση του νησιού. Ο λαός μας
γνωρίζει πως η διχοτόμηση δεν είναι ούτε η λύση που αξίζει στους
μακροχρόνιους γεμάτους αίμα και πόνο αγώνες του λαού μας μα και ούτε και
θα είναι το τελευταίο σκαλί στη σκάλα του κακού.
Σήμερα, σε αυτή τη συγκινητική σύναξη
μνημονεύουμε και τιμούμε συμπατριώτες μας όπως ο Στέλιος Σαββίδης ο
οποίος συνελήφθη στη Γιαλούσα από τους Τούρκους εισβολείς στις 19
Αυγούστου σε ηλικία 32 χρόνων και έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη του. Η
ταυτοποίηση των λειψάνων του έγινε δυνατή το 2007 και η ταφή του στη
Βορόκλινη.
Τιμούμε και μνημονεύουμε τον Κωνσταντίνο
Φωτίου, έφεδρο ανθυπολοχαγό της Εθνικής Φρουράς, που χάθηκε σε ηλικία 25
μόλις χρόνων Οι τραγικοί γονείς του Κωνσταντίνου έφυγαν από τη ζωή με
τον καημό του αγνοούμενου παιδιού τους. Η ταυτοποίηση των οστών του
Κωνσταντίνου έγινε το 2010 και η ταφή του στο Κίτι, τόπο της κατοικίας
της γυναίκας του που καρτερικά τον ανέμενε για τόσα χρόνια.
Μνημονεύουμε τον Κυριάκο Χρίστου, σύζυγο της
Ρίτας Χρίστου Ζαβράντωνα από τη Βορόκλινη που επίσης χάθηκε το 1974 ενώ
υπηρετούσε στο Παλαίκυθρο. Ο Κυριάκος άφησε πίσω του σύζυγο και βρέφος.
Τέλος, μνημονεύουμε τον Μιχάλη Μιχαήλ που
τραυματίστηκε στα 18 του χρόνια ενώ υπηρετούσε στο Γερόλακκο. Ο Μιχάλης
ανάπηρος σε καροτσάκι, παρέμεινε αγωνιστής μέχρι τέλους λαμβάνοντας
μέρος σε όλες τις αντικατοχικές εκδηλώσεις στα οδοφράγματα. Στις 23
Ιουνίου 1997 μας άφησε για πάντα ταλαιπωρημένος από τα πολλαπλά πολεμικά
τραύματα. Η σύζυγος και τα παιδιά του είναι κάτοικοι στο συνοικισμό
Βορόκλινης.
Ζούμε σήμερα σε ένα δύσκολο, απρόβλεπτο και
επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον. Οι εξελίξεις και η συνεχιζόμενη αστάθεια
στον χώρο του αραβικού κόσμου και όχι μόνο μας προκαλούν έντονο
προβληματισμό και δικαιολογημένη ανησυχία. Η Κύπρος βρίσκεται σε μια
ευαίσθητη περιοχή όπου κάθε αλλαγή στη γειτονιά μας αντανακλά με τον
δικό της τρόπο και πάνω στη δική μας θέση και πορεία.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση με τραγικές
επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο μιας σειράς από λαούς ευρωπαϊκών χωρών
και οι συνεχείς πιέσεις για συρρίκνωση των κεκτημένων των εργαζομένων
δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορο κανένα από εμάς. Η έκθεση των κυπριακών
τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα και η συνεπακόλουθη αμφισβήτηση της
βιωσιμότητας τους αποσταθεροποιούν το συνολικό τραπεζικό μας σύστημα
αλλά και την κυπριακή οικονομία με συνέπειες που δεν μπορούν εύκολα να
προδιαγραφούν.
Την ίδια όμως ώρα η ανάληψη της προεδρίας
του Συμβουλίου της ΕΕ από την Κυπριακή Δημοκρατία και η μέχρι σήμερα
κατά γενική ομολογία πετυχημένη άσκηση της, η συνέχιση των προσπαθειών
για εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου φυσικού μας πλούτου και η σταθερή
αντιμετώπιση των απαράδεκτων - και εκτός κάθε νομικής τάξης και διεθνών
κανόνων δικαίου - τουρκικών απειλών αποτελούν νησίδες εύλογης ελπίδας
για το μέλλον.
Η συνολική στήριξη ξένων χωρών στο
αναφαίρετο δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να εκμεταλλευθεί τον δικό
της φυσικό πλούτο είναι αποτέλεσμα μιας ευέλικτης και μεθοδικής
εξωτερικής πολιτικής που ενισχύει και ισχυροποιεί τη διεθνή οντότητα και
την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μας δίνει ελπίδα για το
μέλλον.
Στηριζόμενοι σε αυτές τις επιτυχίες και με
γνώμονα το συμφέρον του λαού μας και μόνο οφείλουμε όλοι μαζί να
αντιπαλέψουμε το αίσθημα απογοήτευσης και μιζέριας. Δεν πρέπει να
επιτρέψουμε στους εαυτούς μας τη διολίσθηση σε αντιπαλότητες που
τραυματίζουν το εσωτερικό μας μέτωπο και αποθαρρύνουν τον λαό μας από τη
διεκδίκηση των δίκαιων του αιτημάτων. Μόνο με ενότητα του λαού μας, των
σκοπών και στόχων του αγώνα μας μπορούμε να ελπίζουμε για καλύτερες
μέρες.
Η πορεία για διεκδίκηση των δικαιωμάτων του
λαού μας δεν μπορεί να είναι άλλη από μια πορεία που θα την χαρακτηρίζει
η σταθερότητα στις διεκδικήσεις μας όπως διαχρονικά τις διεκδίκησαν
στις διαπραγματεύσεις όλοι οι προηγούμενοι Πρόεδροι της Δημοκρατίας, η
επιμονή στους δίκαιους μακροχρόνιους μας στόχους όπως αυτοί έχουν
καθορισθεί μέσα από τις συμφωνίες κορυφής και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και η
αταλάντευτη απαίτηση μας για άσκηση πιέσεων τόσο από τον διεθνή αλλά
και τον ευρωπαϊκό παράγοντα για αλλαγή και αναθεώρηση της επεκτατικής
πολιτικής της Τουρκίας. Η αλλαγή πορείας και στόχων από δικής μας
πλευράς, η προβολή της θέσης για διαπραγμάτευση από μηδενική βάση
μειώνουν ανεπανόρθωτα την πειστικότητα και αξιοπιστία της πλευράς μας
προσφέροντας και στην Τουρκία την ευκαιρία για ακόμη μεγαλύτερη
σκλήρυνση της στάσης της και διαφυγή από συμφωνημένες αρχές.
Το σταθερό ζητούμενο μέσα σε αυτές τις
δύσκολες συνθήκες αποτελεί η διαφύλαξη της ενότητας λαού και ηγεσίας, η
επιμονή και σταθερότητα στην αταλάντευτη διεκδίκηση των στόχων μας, η
απαίτηση για άσκηση αποτελεσματικών πιέσεων πάνω στην Τουρκία από τον
διεθνή και ευρωπαϊκό παράγοντα για αλλαγή της στάσης της. Πάνω όμως απ’
όλα έχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε τον αγώνα μας αψηφώντας κάθε αίσθημα
απογοήτευσης και μιζέριας.
Έχουμε πλήρη συναίσθηση του χρέους μας
απέναντι σε όλους όσοι αγωνίστηκαν με αυτοθυσία για την ελευθερία και
εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας με όραμα να παραδώσουμε στις νέες
γενιές μια επανενωμένη ευημερούσα και ειρηνική Κύπρο. Η αποψινή εκδήλωση
«Μέρες μνήμης και τιμής» αποτελεί ακριβώς ακόμη μια εκδήλωση συντήρησης
της μνήμης ενάντια στη λήθη αλλά και ελάχιστη έκφραση τιμής και
ευγνωμοσύνης αλλά και διατράνωσης της θέλησης μας για συνέχιση του αγώνα
μας.
|
|
