17/01/2010
Με ιδιαίτερη χαρά αποδέχθηκα την πρόσκληση του Επαρχιακού Γραμματέα της ΣΕΚ, αγαπητού φίλου Πάμπου Ιωαννίδη, για να θέσω υπό την αιγίδα μου τον σημερινό αγώνα δρόμου, που διεξάγεται στη μνήμη του ήρωα του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-'59, Μάρκου Δράκου.
Θα ήθελα καταρχάς να ευχηθώ Καλή Χρονιά και Χρόνια Πολλά σε όλους και να συγχαρώ θερμά το Τμήμα της Εργαζόμενης Νεολαίας ΣΕΚ Λευκωσίας-Κερύνειας, για τη διοργάνωση αυτού του αγώνα δρόμου, που έχει αναμφίβολα διττό συμβολικό χαρακτήρα.
Η σημερινή αθλητική διοργάνωση ζωντανεύει στη μνήμη μας την αλησμόνητη μορφή του Μάρκου Δράκου, ο οποίος εκπροσωπεί, μαζί με τόσους άλλους λαμπρούς ήρωες του απελευθερωτικού μας αγώνα, τον αληθινό πατριωτισμό που εκφράστηκε με ανιδιοτέλεια και είχε ως αποκορύφωμα την ηρωική τους θυσία. Ο Μάρκος τίμησε μέχρι τέλους τον όρκο του στον επικό αγώνα του '55-'59 για αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και ένωση με την Ελλάδα, στο κοινό όραμα που ανέδειξε τον αγώνα εκείνο του λαού μας σε μια εξαιρετική και απαράμιλλη περίοδο της νεότερης ιστορίας του Ελληνισμού.
Ήρωες όπως ο Μάρκος Δράκος, εμπνέουν σίγουρα την αγωνιστικότητα, την επιμονή και την προθυμία για ψυχοσωματική άσκηση, προκειμένου να φθάσει κανείς στην αυθυπέρβαση και στον άθλο. Γι’ αυτό και μπορούν να εμπνέουν πάντα τους αθλητές μας προς την κατάκτηση ευγενών στόχων και υψηλών επιδόσεων. Το «ευ αγωνίζεσθαι» είναι, εξάλλου, μια πολύτιμη επιταγή που ενέπνευσε διαχρονικά όλους τους νέους και όλους τους θαυμαστές αυτής της αρετής.
Μια σύντομη αναδρομή στη ζωή και στον αγώνα του Μάρκου Δράκου αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του και θα μας θυμίσει το αξιοθαύμαστο της προσωπικότητάς του, που θα πρέπει και σήμερα να παραδειγματίζει.
Γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 24 Σεπτεμβρίου του 1932. Οι γονείς του ήταν ο Κυριάκος και η Δέσποινα Δράκου και είχε δύο αδελφές τη Μεγαλύνη και τη Μαρία. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο της Λεύκας και ακολούθως στην Εμπορική Σχολή «Σαμουήλ» από την οποία αποφοίτησε το 1949. Ο Μάρκος ήταν άριστος μαθητής, επιμελής, ηθικός, πράος, ευγενής, καλός συζητητής με οξεία κριτική ικανότητα και ιδιαίτερα αγαπητός στους καθηγητές και τους συμμαθητές του. Έλαβε την πρώτη θέση στις σχετικές εξετάσεις και διορίστηκε λογιστής στην Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία, τον Απρίλιο του 1953.
Ο Μάρκος εξέφρασε έμπρακτα το ενδιαφέρον του για τον κόσμο της εργατιάς, καταβάλλοντας προσπάθειες για την εξάλειψη της αδικίας και της κοινωνικής ανισότητας, φαινόμενα που μάστιζαν τους εργάτες εκείνης της εποχής, οι οποίοι εξασφάλιζαν τα προς το ζην υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Έγινε μέλος της ΣΕΚ και του Διοικητικού της Συμβουλίου τον Δεκέμβριο του 1954. Επιθυμούσε την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου του Κύπριου εργάτη και εργάστηκε για την εξάπλωση του εργατικού κινήματος, έχοντας ως όραμα μια εργατιά, γαλουχημένη με τα νάματα του Χριστιανισμού αλλά και τα εθνικά ιδεώδη.
Πριν από την ένταξή του στην ΕΟΚΑ 1955-΄59 υπήρξε ενεργό μέλος της Παγκύπριας Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΠΕΟΝ) και Γραμματέας της για την περιοχή Λευκωσίας. Τέτοιες μέρες, πριν από 60 χρόνια, πρωτοστατούσε στο Ενωτικό Δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950. Την 1η Απριλίου του 1955, με εντολή του Αρχηγού της ΕΟΚΑ Διγενή, ο Μάρκος Δράκος έδωσε το σύνθημα έναρξης του απελευθερωτικού αγώνα. Μαζί με την ομάδα του με την επωνυμία «Αστραπή», ανατίναξε και κατέστρεψε ολοσχερώς τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθαλάσσας που υπήρχε τότε.
Υπήρξε πρωτοπόρος στον αγώνα κατά των Άγγλων αποικιοκρατών αναλαμβάνοντας επικίνδυνες αποστολές. Η ενεργός αγωνιστική του δράση προκάλεσε τη σύλληψή του από τους Άγγλους στις 30 Ιουνίου του 55', με την κατηγορία της κατοχής πυρομαχικών.
Κατάφερε, όμως, να δραπετεύσει μαζί με άλλους αγωνιστές από το Φρούριο της Κερύνειας όπου εκρατείτο, προκαλώντας την επικήρυξή του από τους Άγγλους με το πολύ υψηλό για την εποχή εκείνη ποσό των πέντε χιλιάδων λιρών. Ακολούθως, ο Μάρκος συγκρότησε αντάρτικη ομάδα με την επωνυμία «Ουρανός» στα βουνά του Κύκκου. Ηγήθηκε με απαράμιλλο σθένος και ανδρεία επιθέσεων και ενεδρών κατά των Άγγλων, με τελευταία εκείνη της «Ξεραρκάκας» στον δρόμο Λεύκας-Καλοπαναγιώτη, εναντίον στρατιωτικών οχημάτων στις 12 Νοεμβρίου του 1956.
Η επαίσχυντη προδοσία στιγμάτισε την τελευταία του μάχη και προκάλεσε την ηρωική του θυσία για την ελευθερία της αγαπημένης του πατρίδας. Καθώς η ομάδα του είχε πληροφορηθεί την προδοσία, μετακινήθηκε από το κρησφύγετό της, που βρισκόταν στην περιοχή «Τρουλλινός» στον Καλοπαναγιώτη, σε ορεινό σημείο στην περιοχή Σολέας. Εκεί, ο Μάρκος και οι άνδρες του παρέμειναν κρυμμένοι, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ανασκάψουν κρησφύγετο. Γύρω στο μεσημέρι της 18ης Ιανουαρίου του 1957 οι άνδρες του Μάρκου διαπίστωσαν ότι μεγάλος αριθμός στρατιωτικών οχημάτων των Άγγλων είχε περικυκλώσει την περιοχή. Η ομάδα, μετά από αποτυχημένη απόπειρα συνάντησης με τον τροφοδότη της, αναγκάστηκε να επιστρέψει στο κρησφύγετό της.
Στη συνέχεια, ο Μάρκος και οι άνδρες του επιχείρησαν ξανά, υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες, τη δραματική τους πορεία προς το χωριό Κατύδατα, επιλέγοντας αυτή τη φορά άλλο μονοπάτι που βρισκόταν πάνω από την Ευρύχου.
Γεμάτα αυταπάρνηση, αντρειοσύνη και θάρρος ήταν τα τελευταία βήματα του Μάρκου, ο οποίος προχωρούσε πάντοτε μπροστά από τα τέσσερα παλικάρια της ομάδας του. Όταν οι Άγγλοι - οι οποίοι ενέδρευαν στην περιοχή Σινά Όρος παρά την Ευρύχου - άρχισαν να πυροβολούν από πολύ κοντινή απόσταση, οι συναγωνιστές του Μάρκου ήταν αδύνατο να αντιδράσουν για να προστατεύσουν τον αρχηγό τους. Γιατί εκείνος προχωρούσε μπροστά από όλους. Μονάχα τον είδαν να πέφτει πυροβολώντας, αφού οι σφαίρες των Άγγλων είχαν ζώσει κυριολεκτικά το σώμα του. Αυτή η τραγική σκηνή ήταν η τελευταία που θυμούνται από τον αρχηγό, τον σύντροφο και στήριγμά τους, που ξεψύχησε ηρωικά στο βωμό του χρέους για την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Το σώμα του Μάρκου τάφηκε ακολούθως στα Φυλακισμένα Μνήματα, όπου βρίσκεται μαζί με εκείνα του Γρηγόρη Αυξεντίου, του Κυριάκου Μάτση, του Στυλιανού Λένα και των εννιά απαγχονισθέντων ηρώων. Εκεί όπου η ψυχή του χαίρεται μαζί τους την αιώνια δόξα και των «αθανάτων το κρασί».
Η ευφορία για την απελευθέρωση της Κύπρου και την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960 δεν έμελλε, δυστυχώς, να κρατήσει για πολύ, λόγω της τουρκοανταρσίας του 1963-'64. Και δέκα χρόνια μετά, η προδοσία και ο διχασμός οδήγησαν, τον μαύρο Ιούλη του '74, στο επάρατο πραξικόπημα της χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄, που έθρεψε τις ορέξεις των Τούρκων για να εισβάλουν στην πατρίδα μας και να σπείρουν τον θάνατο και την καταστροφή.
Η συνεχιζόμενη για 35 και πλέον χρόνια παράνομη κατοχή της μισής μας πατρίδας, καθώς και όλα τα δεινά που επέσυρε η τουρκική εισβολή του ’74 είναι πληγές που παραμένουν ακόμα ανοικτές. Συνάμα αποτελούν διαρκή υπενθύμιση τους χρέους μας για αγώνα. Ενός αγώνα που θα λυτρώσει την Κύπρο μας και θα δικαιώσει τις θυσίες των ηρώων και του δοκιμαζόμενου λαού μας για την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Είναι γι’ αυτό που η Κυβέρνησή μας αγωνίζεται καθημερινά με επικεφαλής τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χριστόφια για επίτευξη βιώσιμης και λειτουργικής λύσης του Κυπριακού και επανένωση της πατρίδας και του λαού μας. Στόχος μας παραμένει η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, όπως προνοείται στα σχετικά ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Στις απευθείας συνομιλίες που διεξήχθησαν μέχρι στιγμής, διαπιστώθηκαν και εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη ουσιαστικές διαφωνίες σε βασικές πτυχές του Κυπριακού. Τους τελευταίους μήνες μάλιστα αντιμετωπίσαμε εντονότερα την αδιαλλαξία της Άγκυρας, που εκφράστηκε με τη σκλήρυνση, σε ορισμένες θέσεις, της τουρκοκυπριακής πλευράς. Θα συνεχίσουμε, όμως, τις συντονισμένες μας προσπάθειες στο πλαίσιο των εντατικών συνομιλιών, που άρχισαν αυτές τις μέρες, ελπίζοντας σε κάμψη της αδιαλλαξίας της Τουρκίας, η οποία εξακολουθεί να κρατά το κλειδί της λύσης του Κυπριακού.
Δυστυχώς, δεν βρισκόμαστε κοντά στην επίτευξη συμφωνίας λύσης, την οποία όμως θα εξακολουθήσουμε να επιδιώκουμε, χωρίς παρόλα αυτά να αποδεχθούμε ατελέσφορες πρακτικές επιδιαιτησίας και χρονοδιαγραμμάτων. Σταθερός συμπαραστάτης και αρωγός στον αγώνα μας για δικαίωση παραμένει η Ελλάδα και ο όπου γης Ελληνισμός.
Το πιο δυνατό όπλο για εκπλήρωση των κοινών μας πόθων και οραμάτων παραμένει η εσωτερική ενότητα, η σύμπνοια και η ομοψυχία, που πρέπει οπωσδήποτε να διαφυλάξουμε, αφήνοντας κατά μέρος κομματικές και προσωπικές διαφωνίες, αχρείαστους και διαιρετικούς φανατισμούς.
Καταλήγοντας, θα ήθελα να συγχαρώ θερμά όλους όσοι συμμετείχαν στον σημερινό αγώνα δρόμου, ιδιαιτέρως όσους πρώτευσαν, και να ευχηθώ στον καθένα σας ξεχωριστά, για ακόμη μια φορά, καλή χρονιά, υγεία, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία και πρόοδο.
Εύχομαι, επίσης, η μνήμη του Μάρκου Δράκου να φωτίζει τον δρόμο μας στα δύσβατα μονοπάτια του αγώνα που διεξάγουμε για απαλλαγή από την τουρκική κατοχή και τον εποικισμό. Για να ζήσει επιτέλους ο λαός μας, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ειρηνικά, σε μια Κύπρο ελεύθερη, επανενωμένη και ευημερούσα.
