20 Μαρτίου 2016
«Ίσως και να μπορούσα να γλιτώσω… Όμως εγώ θα μπορούσα να λησμονήσω το φως που ονειρευτήκαμε μαζί;» Μάλλον κάπως έτσι γεννιούνται οι ήρωες. Έτσι ξεκινά η πορεία ενός απλού ανθρώπου προς τη θυσία και τελικά την αθανασία. Όπως το περιγράφει ο Ρίτσος στον «Αποχαιρετισμό» του. Εκείνη την κρίσιμη στιγμή ζυγίζουν μέσα τους τι έχει περισσότερη αξία. Εκείνη την κρίσιμη στιγμή το ιδανικό της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας γίνεται ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Ας μη γελιόμαστε. Ο Πέτρος Ιωάννου μπορούσε να γλυτώσει. Μήπως δε γνωρίζουμε όλοι ότι ήταν αρκετοί εκείνες τις μέρες που έτρεξαν να κρυφτούν για να μην πάνε να πολεμήσουν; Μήπως δε γνωρίζουμε ότι τότε ορισμένοι μέχρι που ντύθηκαν γιατροί και νοσοκόμοι και κρύφτηκαν στα νοσοκομεία για να μην αναγκαστούν να πολεμήσουν; Η ειρωνεία είναι μάλιστα ότι οι περισσότεροι από αυτούς τις προηγούμενες μέρες ανέμιζαν τα καλάσνικωφ στον ουρανό παριστάνοντας τους υπερπατριώτες. Μόλις όμως ξέσπασε ο πόλεμος έτρεξαν να κρυφτούν, στέλνοντας τα παιδιά του κυπριακού λαού σε μια μάχη άνιση, εξαρχής προδομένη και χαμένη.
Είναι γι’ αυτό που άνθρωποι όπως τον Πέτρο είναι δύο φορές ήρωες. Γιατί έτρεξαν να πολεμήσουν και ας ήξεραν από την αρχή ότι τα έβαζαν με ένα αντίπαλο πολλές φορές ισχυρότερο. Γιατί ήταν άνθρωποι απλοί, όπως όλοι μας που ξυπνούσαν κάθε πρωί για να πάνε στη δουλειά τους· που είχαν οικογένεια, που έκαναν όνειρα και όμως την κρίσιμη στιγμή πήραν τη σωστή απόφαση. Έτσι γεννιούνται οι ήρωες, αυτοί είναι οι αληθινοί ήρωες.
Πίσω από το δράμα που ζει κάθε φορά μια οικογένεια μέσα στις ψυχρές αίθουσες της ταυτοποίησης, υπάρχει μια ιστορία. Πολλές φορές οι ιστορίες μοιάζουν μεταξύ τους. Μια μάνα που τη σιγολιώνει ο καημός της αναμονής. Ένας πατέρας που δακρύζει καθημερινά. Αδέλφια που ακόμα περιμένουν να μοιραστούν τη ζωή με αυτόν που χάθηκε. Μια σύζυγος που περιμένει τη ζωή της να γυρίσει. Τον Πέτρο τον περίμεναν οι γονείς του, ο Κυπριανός και η Χρυστάλλα, τα πέντε του αδέλφια και η σύζυγος του Χαρίκλεια. Μέχρι τον πόλεμο η ζωή κυλούσε όπως για τους πλείστους συνομήλικους του. Από παιδί στη βιοπάλη στις οικοδομές προκειμένου να βοηθήσει την οικογένεια του. Το Μάιο του 1971 παντρεύτηκε τη Χαρίκλεια Κωνσταντίνου. Ήθελε να ζήσει μαζί της μια ολόκληρη ζωή όμως έζησε μόνο τρία χρόνια.
Το μαύρο Ιούλιο του 1974 ο Πέτρος κατετάγη στο 305 τάγμα πεζικού με έδρα το Δάλι. Στις 6 Αυγούστου το τάγμα του μετακινήθηκε από το Δάλι στην περιοχή της Μια Μηλιάς και Κουτσοβέντη. Αποστολή του ήταν σε περίπτωση προέλασης του τουρκικού στρατού από την περιοχή Χαμίτ Μάντρες να τη σταματήσουν. Στις 14 Αυγούστου 1974 όταν άρχισε η δεύτερη εισβολή τα τουρκικά στρατεύματα προέλασαν από τη Μια Μηλιά στην Αμμόχωστο, καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος της Κύπρου.
Από τότε κανένας δεν είχε νέα του Πέτρου. Η μητέρα του, τα δύο αδέρφια και τα πεθερικά του έσβησαν περιμένοντας ένα σημάδι του. Η Χαρίκλεια απέμεινε να τον περιμένει. Ντυμένη στα μαύρα από τα 25 της χρόνια απλώς περίμενε. Τα πρώτα χρόνια ίσως περίμενε να ανοίξει η πόρτα και να μπει, να έρθει όπως τότε, να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως και πριν. Χρόνο με το χρόνο αυτή η ελπίδα έσβηνε κάτω από τα μαύρα της ρούχα. Περίμενε απλώς ένα νέο και μια ταυτοποίηση για να μπορέσει να τιμήσει τη θυσία και τη μνήμη του όπως του αξίζει. Τα οστά του βρέθηκαν στην περιοχή Κουτσοβέντη, μαζί με ακόμα ενός συμπολεμιστή του και ταυτοποιήθηκαν.
Το ιερό χρέος της τιμής της θυσίας του μας φέρνει σήμερα εδώ. Προσκυνητές στη θυσία του Πέτρου. Υπόλογοι στο χρέος που μας αφήνει αυτή. Το χρέος να απελευθερώσουμε και να επανενώσουμε τον τόπο μας. Να καταφέρουμε επιτέλους να ζήσουμε μονοιασμένοι, σε κοινή πατρίδα, κοινό σπίτι ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμένιων και Λατίνων, ως αποτέλεσμα λύσης βασισμένης στο συμφωνημένο πλαίσιο. Λύση δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας που θα μας απαλλάσσει από την κατοχή και από τις επεμβάσεις στα εσωτερικά μας. Λύση που θα απομονώνει τα όποια φασιστικά και σοβινιστικά στοιχεία, μη επιτρέποντας τους να την υπονομεύσουν. Η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να οδηγεί σε ενωμένο κράτος. Κράτος με μία και αδιαίρετη κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα. Με πολιτική ισότητα. Δίχως εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα. Με κατοχυρωμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες για όλους.
Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να σταθούμε όλοι στο ύψος των περιστάσεων. Να κατανοήσουμε ότι πάνω από τα εκλογικά ποσοστά είναι το αύριο του τόπου μας. Λέγοντας τα αυτά δεν σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε οποιαδήποτε λύση. Λύση του Κυπριακού σημαίνει να καταλήξουμε σε έντιμο συμβιβασμό με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Όχι σε συμβιβασμό με την κατοχή ή με τον οποιοδήποτε τρίτο.
Η σωστή λύση είναι μονόδρομος, αν θέλουμε ο λαός μας, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, να ζήσουμε δίχως την απειλή εξαφάνισης, στον τόπο που γεννηθήκαμε. Η σωστή λύση είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης, ευημερίας και προόδου. Ορισμένοι επιλέγουν συνειδητά να κάνουν το άσπρο μαύρο για να σκοτώσουν κάθε πρόοδο στις διαπραγματεύσεις. Άλλοι να καλλιεργήσουν την εντύπωση ότι αύριο το πρωί το Κυπριακό θα είναι λυμένο. Ενόψει εκλογών φαίνεται ότι έχει ξεκινήσει το παιχνίδι εντυπώσεων. Φτάνει πια. Ο λαός μας χόρτασε από τα «δεσμεύομαι». Προδόθηκε πολλές φορές από τα μεγάλα λόγια. Διψά για την αλήθεια. Έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο ακόμα, μέχρι τη λύση του Κυπριακού. Θα πρέπει πρώτα να καρποφορήσουν οι προσπάθειες στα θέματα της εσωτερικής πτυχής του Κυπριακού. Συζητώντας αυτά τα θέματα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης καλείται να επιδείξει εμμονή σε αρχές αλλά και ευελιξία στην τακτική και τους χειρισμούς. Χρειάζεται να επιστρατεύσουμε ισχυρή επιχειρηματολογία για να πείσουμε τον κ. Ακκιντζί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την ορθότητα των θέσεων μας. Για να πείσουμε και τη διεθνή κοινότητα, ότι όχι μόνο έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας, αλλά το διεκδικούμε με σωστό τρόπο. Αν καταφέρουμε να φτάσουμε σε συμφωνία στα ζητήματα της εσωτερικής θα συζητήσουμε τα θέματα της εξωτερικής πτυχής. Εκεί θα αποδείξει η Τουρκία αν πραγματικά θέλει λύση.
Έχουμε λοιπόν όλοι μας ευθύνη, πρώτος από όλους ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Να παλέψουμε ενωμένοι για το μέλλον της Κύπρου. Να ενώνουμε το λαό μας στο κοινό όραμα της επανένωσης και όχι να τον διχάζουμε με το μίσος και το φανατισμό. Να βρούμε το θάρρος να παραδεχθούμε την ιστορική αλήθεια, να μιλήσουμε ανοιχτά για το ποιοι ήταν οι ήρωες και ποιοι ήταν οι προδότες, να κλείσουμε τις πληγές και να προχωρήσουμε παρακάτω. Να δώσουμε μαζί τη μάχη για να δικαιώσουμε τις θυσίες των ηρώων μας.
Να δικαιώσουμε τη θυσία του Πέτρου και όσων χάθηκαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα και την ελευθερία. Μόνο έτσι μια μέρα, όπως το τραγούδησε και ο ήρωας του Ρίτσου οι «σταυροί μας θα μπουμπουκιάσουν τριαντάφυλλα και θα λυγίσουμε εκείνους που φέρνουν τ' άδικο και σπέρνουνε το μίσος».
Αυτή είναι η εντολή της θυσίας του κάθε ήρωα. Δεν έχουμε δικαίωμα να την παραβούμε. Έχουμε το χρέος να την υπηρετήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Αιωνία η μνήμη του Πέτρου.
