Ομιλία
Υπουργού Μεταφορών κ. Μ. Δημητριάδη στο Μνημόσυνο του ήρωα
του
απελευθερωτικού αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959 Γ. Παπαβερκίου, χθες
«Τα
ηρωικά αισθήματα δεν έχουν ποτέ λογική, διότι είναι πάντοτε αληθινά»
Τα
λόγια του Αμερικανού φιλόσοφου και ποιητή Ραλφ Γουάλντο Έμερσον περιγράφουν με
ακρίβεια την αληθινή και γεμάτη ηρωικά αισθήματα ζωή του παλικαριού της ΕΟΚΑ
Γεώργιου Παπαβερκίου, ενός νέου που μετέτρεψε τα ηρωικά του αισθήματα σε πράξεις
προσδοκώντας σε μια ελεύθερη πατρίδα.
Συναισθανόμενοι
λοιπόν το βαρύ φορτίο που η ιστορία έχει αποθέσει στους ώμους μας, ως
παρακαταθήκη της αγέρωχης και υπερήφανης ψυχής του λαού μας, μαζευτήκαμε σήμερα
εδώ για να αποτίνουμε τον προσήκοντα φόρο τιμής σε ένα ηρωικό νέο, ο οποίος
έδωσε τη ζωή του υπερασπιζόμενος τα ιδανικά του έθνους των Ελλήνων. Με αισθήματα
βαθιάς συγκίνησης, ανυπόκριτου δέους και εθνικής υπερηφάνειας μνημονεύουμε και
τιμούμε ένα αξιότατο τέκνο της πατρίδας, που προσέφερε τη ζωή του σπονδή στον
αγώνα για την ελευθερία της Κύπρου.
Γιος
του εφημέριου των Πάνω Αρόδων, Παπαβέρκιου Φιλίππου, ο Γεώργιος παρακολουθούσε
ανελλιπώς τις τάξεις του κατηχητικού σχολείου. Με όσους συναναστρεφόταν δεν
απέκρυπτε τα ισχυρά αισθήματα φιλοπατρίας που τον διακατείχαν. Γαλουχημένος με
τα ιδανικά του ελληνισμού, άρχισε την προσφορά του στην οργάνωση και την πατρίδα
από τα μαθητικά του χρόνια.
Σε
ηλικία 17 χρόνων, πρόσφερε τις υπηρεσίες του στις μαθητικές ομάδες, μετέχοντας
σε παρελάσεις, συγκρούσεις μαθητών με την Αστυνομία και σε διανομή φυλλαδίων.
Αργότερα κατατάχθηκε στις ομάδες κρούσεως στην περιοχή του Κτήματος. Στις 22
Ιουνίου 1955 συμμετείχε στην επίθεση εναντίον του πρώην Διοικητή της Πάφου Γκρην
Μπέυ, μαζί με τον ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη,
Περί
τα τέλη Ιουλίου του 1956, κινδυνεύοντας
να εντοπιστεί και να συλληφθεί από τους Άγγλους, βγήκε στο βουνό και ενώθηκε με
την αντάρτικη ομάδα της περιοχής Κρήτου Τέρρας. Σαν μέλος της αντάρτικης ομάδας,
ο νεαρός μαχητής Γεώργιος Παπαβερκίου πήρε μέρος σε διάφορες ενέδρες. Έδρασε
επίσης ως αντάρτης στην περιοχή Χλώρακας – Έμπας.
Τον
χειμώνα του 1956-57 διέμενε, μαζί με τον αντάρτη Τάκη Σοφοκλέους από την
Παναγιά, σε σπίτι στο χωριό Κρήτου Τέρρα. Όταν το χωριό αποκλείστηκε από μεγάλο
αριθμό Άγγλων στρατιωτών, οι δυο αντάρτες κατόρθωσαν να διασπάσουν τον κλοιό και
να διαφύγουν. Μετακινήθηκαν τότε πλησιέστερα προς την Πόλη Χρυσοχούς, όπου
συνέχισαν τη δράση τους.
Στις
7 Φεβρουαρίου 1957, οι δυο αγωνιστές έστησαν ενέδρα κατά 15 βρετανικών
στρατιωτικών οχημάτων στον δρόμο μεταξύ των χωριών Προδρόμι και Ανδρολίκου. Όταν
τα στρατιωτικά οχήματα πλησίασαν στον τόπο της ενέδρας, ο Τάκης Σοφοκλέους
πυροδότησε νάρκη που είχε τοποθετήσει στον δρόμο και ακινητοποίησε την
αυτοκινητοπομπή. Έγινε, όμως, αντιληπτός από τους Άγγλους στρατιώτες,
πυροβολήθηκε και έπεσε νεκρός.
Ο
Γεώργιος Παπαβερκίου, αν και οπλισμένος με ένα στρατιωτικό τυφέκιο μόνο, αντί να
προσπαθήσει να διαφύγει, προτίμησε να παραμείνει δίπλα στον νεκρό συναγωνιστή
του και να δώσει ολομόναχος τη μάχη. Πολέμησε γενναία, πριν δεχθεί ο ίδιος μια
σφαίρα στο στήθος και πέσει νεκρός, δίπλα στον συναγωνιστή του. Ήταν μόλις 19
χρόνων.
Με
τον τρόπο αυτό, στις 7 Φεβρουαρίου του 1957, ο Γεώργιος Παπαβερκίου,
δεκαεννιάχρονο τότε παλικάρι από τις Πάνω Αρόδες, πέρασε στο πάνθεο των ηρώων
της κυπριακής ελευθερίας, θυσιάζοντας ότι πολυτιμότερο είχε, τη ζωή του την
ίδια, στον βωμό του καθήκοντος.
Σε
καιρούς που η κοινωνία μας έχει ανάγκη από πρότυπα χρέους κι ευθύνης, η θυσία
του Γεώργιου Παπαβερκίου αποτελεί για μας φάρο ανεξάντλητης μνήμης και δύναμης
για να εντατικοποιήσουμε τον δικό μας αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση και
αποκατάσταση της ελευθερίας της πατρίδας μας.
Έχουμε
υποχρέωση να τιμούμε αυτούς που αφιέρωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα, όχι μόνο
με επίκαιρες εκδηλώσεις, αλλά με την άσκηση μιας συνετής πολιτικής που θα
αποδεικνύει στην πράξη πως διαθέτουμε ακόμη οράματα, ιδανικά και αξίες.
Οι
αγώνες και ο βίος του Γεώργιου Παπαβέρκιου, και των άλλων ηρώων μας, δεν ήταν
παρά για την αξιοπρέπεια, την εθνική επιβίωση, και τη σωτηρία της πατρίδας.
Είναι
καιρός λοιπόν, παίρνοντας διδάγματα από τους αγώνες αυτούς να συστρατευτούμε,
διότι έχουμε χρέος να παραδώσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας μια Κύπρο
απαλλαγμένη από τα λάθη του παρελθόντος, μια Κύπρο της ειρήνης, της συνεργασίας,
της ευημερίας, και της προκοπής.
Μια
Κύπρο όπως την ονειρεύτηκε ο Γιώργος, όπως την ονειρεύτηκαν και την
οραματίστηκαν όσοι έδωσαν τη ζωή τους γι αυτήν.
Χρέος
μας είναι να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, για την εξεύρεση μια ειρηνικής και
βιώσιμης λύσης στο κυπριακό πρόβλημα, που θα απαλλάσσει το νησί μας από την
τουρκική κατοχή, τα ξένα στρατεύματα και επεμβατικά δικαιώματα. Μια λύση που να
διασφαλίζει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Κυπρίων. Για να μπορέσουμε
να ζήσουμε στην αγαπημένη μας Κύπρο όλοι μαζί, ειρηνικά και αδελφωμένα, μέσα σε
συνθήκες ασφάλειας, ελευθερίας και δικαιοσύνης.
_____
