Σήμερα,
πενήντα πέντε χρόνια μετά τη μεγάλη θυσία τους, υποκλινόμαστε μπροστά
σε δύο ηρωικές μορφές ωραίων Ελλήνων της Κύπρου μας, του Χαράλαμπου Πεττεμερίδη και του Ανδρέα Πατσαλίδη. Με γενναιότητα διέθεσαν αυτοπροαιρέτως τις ζωές τους για την πατρίδα και πήραν θέση στη λίστα των θαφνοστεφανωμένων ηρώων του ένδοξου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1955 – 59.
Η πατρίδα μας, μισό και πλέον αιώνα μετά,
υπερηφανεύεται και γιορτάζει την ανεξαρτησία της από τον Άγγλο
αποικιοκράτη. Ήταν τότε που τα αντρειωμένα παλικάρια της ΕΟΚΑ έκαναν στα
χωριά και στις πόλεις μας ν’
αντιλαλούν άσματα ηρωικά και δοξαστικά. Ο αγώνας της Κύπρου ενάντια
στον αγγλικό ζυγό αποτελεί παράδειγμα πατριωτισμού και αγάπης για
ελευθερία, δικαιοσύνη και αυτοδιάθεση.
Ο υπέροχος αγώνας της ΕΟΚΑ αναγεννάται ως
μια σύγχρονη μορφή της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821. Τα καριοφίλια των
οπλαρχηγών της ελληνικής επανάστασης,
δίνουν την θέση τους στα ελάχιστα όπλα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που
είχαν στην κατοχή τους οι Κύπριοι αγωνιστές. Στέν, μαρτίνια, μπρέν,
αυτοσχέδιες νάρκες και χειροβομβίδες, αλλά και λοιποί αυτοσχέδιοι
εκρηκτικοί μηχανισμοί, μπαρουτοκαπνίζουν κάθε ύψωμα και κάθε λαγκάδι της κυπριακής γης.
Ο αγώνας δεν δίνεται μόνο στο ύπαιθρο, αλλά και στις πόλεις. Έλληνες
Κύπριοι κάθε ηλικίας, παιδιά, οικογενειάρχες και ηλικιωμένοι, μάχονται με πίστη στον τίμιο αγώνα, για αποτίναξη του αγγλικού ζυγού.
Η Κύπρος, αποκτά πολλά μαρμαρένια αλώνια και
ακόμη περισσότερους Διγενήδες που ανανεώνουν τη μάχη τους με τον
χάροντα. Παλικάρια που χωρίς δεύτερη σκέψη, δίνουν την ψυχή και το σώμα τους, παίρνοντας θέση στο πάνθεον των ηρώων του Έθνους μας. Τα βουνά, σείονται και αντιλαλούν τις ηρωικές ιαχές των μαχητών της λευτεριάς.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Αυτούς τους ήρωες μνημονεύουμε σήμερα. Η
ιστορική μνήμη στρέφει το βλέμμα με ευλάβεια στο ένδοξο παρελθόν και
αναδιπλώνει το πέπλο της εθνικής υπερηφάνειας. Οι
οικογένειες, οι φίλοι και οι απανταχού Έλληνες, καμαρώνουν τα νεαρά
βλαστάρια των Κανναβιών, οι οποίοι όρθωσαν το ανάστημα και πρόταξαν τα
στήθη τους υπέρ βωμών και εστιών, για απελευθέρωση και αξιοπρέπεια.
Ο Χαράλαμπος Πεττεμερίδης, στην ηλικία των
21 ετών, δίνει ζωηρά το παρών του στο κάλεσμα της πατρίδας. Εντάσσεται
στην ΕΟΚΑ και αρχικά αποτελεί σύνδεσμο και τροφοδότη των ανταρτικών
ομάδων που δρούν στην περιοχή του χωριού. Στην πορεία,
συλλαμβάνεται από τους Άγγλους μετά από προδοσία και ανακρίνεται. Για
τριανταπέντε ημέρες δέχεται φρικτά βασανιστήρια, όμως η αγάπη για την
πατρίδα και η πίστη στο χρέος, καταπραΰνουν τον σωματικό πόνο. Παρά τις απάνθρωπες μεθοδεύσεις των βασανιστών του, ο Χαράλαμπος, παραμένει αγέρωχος. Έτσι ακριβώς, όπως παρουσιάζεται στον ανδριάντα του, να ατενίζει τον ορίζοντα της πατρίδας μας. Με την απελευθέρωση του αποκτά το ψευδώνυμο «Ξέρξης»
και ανεβαίνει πλέον στα βουνά ως αντάρτης. Σαν σήμερα, πριν πενήντα
πέντε χρόνια, το αίμα του πότισε αβίαστα τη γη μας. Στις 6 Οκτωβρίου του
1958, σε μια ενέδρα μεταξύ των χωριών Σαράντι και Λαγουδερών, πέφτει νεκρός από σφαίρα Άγγλου στρατιώτη.
Ο Ανδρέας Πατσαλίδης ήταν 25 ετών όταν
ενώθηκε με τους υπόλοιπους αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Λαμβάνει μέρος σε
επιχειρήσεις κατά του Άγγλου δυνάστη και κάνει κάτι περισσότερο από
αισθητή την παρουσία του στις μάχες που έλαβαν χώρα στις κακοτράχαλες περιοχές του ανταρτοπολέμου. Το σπίτι του, μετατρέπεται σε οπλοστάσιο και κέντρο ανεφοδιασμού των τομέων της ευρύτερης περιοχής Τροόδους. Στις 20 Ιουνίου 1958, αφήνει την τελευταία του πνοή, όταν, κατά τη διάρκεια εκπαίδευσης με νάρκη, αυτή εκρήγνυται, οδηγώντας στο θάνατο και τους άλλους αντάρτες που βρίσκονταν εντός της οικίας.
Από την ιστορία του Ελληνισμού δεν μπορούν να διαγραφούν τα αποσπάσματά της,
που γράφτηκαν με χρυσά γράμματα και υπογραμμίστηκαν με το αίμα των
παιδιών της. Η ιστορική μνήμη παραμένει αδιάσειστος μάρτυρας του
παρελθόντος,
έτοιμη να καταθέσει την αλήθεια, αλλά και να κρίνει το παρόν και το
μέλλον. Οι αετοί της λευτεριάς, όπως ο Ανδρέας Πατσαλίδης και ο
Χαράλαμπος Πεττεμερίδης, με το κτύπημα των φτερούγων τους, ίπτανται
στο ανάλογο καθοδηγητικό ύψος, έτσι που ορατοί από τα γήινα μάτια, να
χαράζουν δρόμο εθνικού καθήκοντος. Πορεία που αποκαλύπτει την αέναη
προσφορά τους προς την πατρίδα.
Αξέχαστοι ήρωες,
Με το αίμα σας έχετε γεμίσει το καντήλι της αγνής, ανιοδιοτελούς, πατριωτικής αγάπης, μέσα στο οποίο καίει άσβεστη η φλόγα της επιστροφής στις πατρογονικές εστίες.
Τριάντα εννέα χρόνια μετά την μαύρη τουρκική εισβολή, παραδείγματα σαν
τα δικά σας αφήνουν εμάς να ελπίζουμε και να προσμένουμε την ελευθερία
του τόπου μας. Μας έχετε δείξει ότι το ελληνικό πνεύμα, το
αληθινό αδούλωτο φρόνιμα των ελεύθερων ανθρώπων, δεν υπολογίζει
δυνάμεις και αριθμούς, όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των ιερών
παρακαταθηκών της φυλής μας.
Σήμερα, ο Κυπριακός Ελληνισμός, για άλλη μια
φορά, καλείται να φανεί αντάξιος των δικών σας θαρραλέων βημάτων. Να
αρθεί στο ύψος των δύσκολων περιστάσεων που ομολογουμένως απαιτούν νηφάλιες και μελετημένες κινήσεις.
Πάνω απ’ όλα, όμως, απαιτούν ομοψυχία και ενότητα. Κοινό όραμα και
ελπίδα, προκειμένου να οδηγηθούμε σε μια λύση που θα διασφαλίζει το
μέλλον του λαού μας στην εσχατιά του Ελληνισμού. Μια λύση λειτουργική, η
οποία να στηρίζεται πάνω στις αρχές του διεθνούς δικαίου και της
Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να συμβαδίζει με τα περί Κύπρου ψηφίσματα του ΟΗΕ και
να αποτελεί έκφραση μιας ενιαίας κυριαρχίας, ιθαγένειας και διεθνούς προσωπικότητας.
Τα νέα δεδομένα, φαίνεται να εδραιώνουν μια
νέα δυναμική στη διεθνή σκηνή. Η οπτική της τελματώδους προσέγγισης στο
Κυπριακό τείνει να ανατραπεί μέσα από την ανάδειξη του βασικού
σταθεροποιητικού ρόλου της χώρας μας, σε συνδυασμό με ορθή στρατηγική η
οποία επιδιώκει να θέσει την τουρκική πλευρά προ των ευθυνών της. Μέσα
από κινήσεις που θα αποκαλύψουν τις πραγματικές προθέσεις και τη βούληση
για θαρραλέα βήματα προς τα εμπρός, προβαίνουμε σε προετοιμασία και
καθορισμό συμφωνημένης βάσης, εν όψει των επικείμενων συνομιλιών.
Τα τριάντα εννιά χρόνια κατοχής είναι πολλά,
και δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον Τούρκο εισβολέα να συνεχίζει
ανενόχλητος τα σχέδια του για προσάρτηση και αλλοίωση των κατεχομένων
εδαφών μας. Παρά
τη βούλησή μας για συνομιλίες ουσίας το συντομότερο εφικτό, δεν θα
αποδεχτούμε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα αλλά ούτε και μετακινήσεις από
τις θέσεις αρχής μας οι οποίες θα αποτελέσουν και κόκκινες γραμμές της
πλευράς μας. Ακριβώς, γιατί πιστεύουμε στη βιωσιμότητα της λύσης, η
οποία να παρέχει ασφάλεια στον λαό μας και προοπτικές ευημερίας στις
επερχόμενες γενιές. Γιατί πιστεύουμε στη συνέχεια της Κυπριακής
Δημοκρατίας, η οποία πρέπει να διαφυλαχτεί ως κόρη οφθαλμού.
Τα μνημόσυνα των ηρώων μας αποτελούν
ημερολόγιο μνήμης των αγώνων για τη δημοκρατία και την ελευθερία αυτού
του τόπου. Με τη θυσία τους
μας καλούν να ακολουθήσουμε τα χνάρια τους, στον αιματοβαμμένο δρόμο
της πίστης, της καρτερίας και της προσήλωσης στα ελληνορθόδοξα ιδεώδη. Μας παραδίδουν δάδα χρέους και με αποφασιστικότητα, μας προστάζουν αγώνα μέχρι τελικής δικαίωσης και ευόδωσης των εθνικών μας στόχων. Για να γίνουν πράξη, οι στίχοι του φλογερού στρατολόγου των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, Παπασταύρου Παπαγαθαγγέλου:
«Κείνα τα χρόνια της τιμής
ας κάνουμε ζωή μας,
τότε και μείς πολύ ταχιά
θε να χαρούμε λευτεριά
στ’ αδούλωτο νησί μας».
Αιωνία τους η μνήμη. |
|
|
|
