Επιμνημόσυνος λόγος του
Υπουργού Άμυνας κ. Φώτη Φωτίου
στο μνημόσυνο του ήρωα Έφεδρου Ανθυπίλαρχου Δημήτρη
Σταύρο, πεσόντα κατά την τουρκική εισβολή
(Κυριακή, 18
Αυγούστου 2013, στις 08:30 π.μ., Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου, στα Λατσιά)
Τριάντα εννέα χρόνια μετά το προδοτικό έγκλημα σε βάρος
της Κύπρου, βιώνοντας ακόμα τις δραματικές συνέπειες της κατοχής, του ξεριζωμού
και της προσφυγιάς, βρισκόμαστε σήμερα, εδώ, στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου
Λατσιών, για να τιμήσουμε τον Ανθυπίλαρχο Δημήτρη Σταύρου. Το παλληκάρι που
έζησε λίγο, μα πρόσφερε τόσα πολλά στον τυραννισμένο μας τόπο.
Η τιμή προς τους ήρωες, σε καιρούς χαλεπούς για την
πατρίδα, με τον εχθρό να βρίσκεται προ του πυλών διεκδικώντας κάθε ικμάδα της
ύπαρξής μας, τα μνημόσυνα και η απόδοση τιμών στους αθάνατους νεκρούς μας,
αποτελούν εθνικό χρέος. Μας αποτρέπουν από του να θεωρούμε αναλλοίωτη
πραγματικότητα, τα τετελεσμένα της εισβολής. Μας απαγορεύουν τον εθισμό στην
κατοχή της πατρίδας μας, την ηττοπάθεια και το αίσθημα αδυναμίας να ανατρέψουμε
τα εις βάρος μας δεδομένα. Μηδενίζουν την οπισθέλκουσα δύναμη, που καθηλώνει
και καταδικάζει την εθνική μας υπόσταση, σε μαρασμό και αλλοτρίωση.
Πιστοποιούμε σήμερα για άλλη μια φορά, την αλήθεια που
αντιπαλεύεται τη λήθη, καθιστώντας το συλλογικό υποσυνείδητό μας, φορέα μνήμης και τιμής, για τη συνέχιση και
καταξίωση ενός τιτάνιου αγώνα, που δεν έχει ακόμα δικαιωθεί.
Ο ήρωάς μας, επιτέλεσε το καθήκον του στο ακέραιο. Τίμησε
τον όρκο του Έλληνα Κύπριου έφεδρου Αξιωματικού, ιδιότητα που επάξια του εμπιστεύτηκε
η πατρίδα, γράφοντας σελίδες δόξας απέναντι σε
αριθμητικά υπέρτερες και πάνοπλες δυνάμεις. Τα υψώματα «Γρηγορίου» λίγο
έξω από τη Λευκωσία, παραμένουν αδιάσειστοι μάρτυρες του απαράμιλλου θάρρους
του, αποτελούν εφαλτήρια εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας, τόπος
ευλογημένος που αγιάσθηκε με το αίμα του.
Ο Δημήτρης Σταύρου γεννήθηκε στα Λατσιά στις 2 Μαΐου
1952. Σε ηλικία 12 ετών, έχασε τον πατέρα του, ο οποίος δολοφονήθηκε από
Τούρκους τρομοκράτες τον Απρίλη του 1964, εγκαταλείποντας σύζυγο και 6 παιδιά.
Για τον τιμημένο νέο μας, έγραψαν χρόνια πριν ακόμα
γεννηθεί, μεγάλες μορφές της ελληνικής παιδείας. Καταξιωμένοι διδάσκαλοι που
σημάδεψαν τη σύγχρονη ακαδημαϊκή και ηθική πορεία του Έθνους μας, οι οποίοι
μίλησαν για τον ανθρωπισμό, επιθυμώντας την καλλιέργειά του στα σχολεία και
αργότερα στην κοινωνία. Μια ιδέα, που συμπυκνώνει τις αξίες, τα ιδανικά, τις
ικανότητες και τις δυνατότητες της φύσης μας. Είμαι σίγουρος ότι, θα είχαν
ευκολότερο έργο, αν γνώριζαν προηγουμένως τον Δημήτρη. Αυτό, είναι κοινή
πεποίθηση, όσων έζησαν μαζί του και βίωσαν το μεγαλείο της ψυχής, την ανδρεία
και το πνεύμα του.
Ποιο ήταν όμως αυτό το παλληκάρι που έκανε το πανελλήνιο
να μιλά με θαυμασμό για τον χαραχτήρα και την απόδοσή του; Ποιος ήταν ο έφηβος
μαθητής που σάρωσε κυριολεκτικά τα βραβεία και τους επαίνους του Παγκυπρίου Γυμνασίου
απ’ όπου αποφοίτησε, ως «ο πρώτος ανάμεσα στους πρώτους» και ο «άριστος των
αρίστων στις επιδόσεις και στο ήθος»; Ο πολλά υποσχόμενος νέος φοιτητής της
Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, που έκανε τον Πρύτανη να αναφέρεται
σ’ αυτόν με δέος;
Ο ήρωάς μας, ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Συμπονούσε και
στήριζε όσους τον είχαν ανάγκη. Ήταν τίμιος, εργατικός και φιλότιμος. Τον
χαρακτήριζε η επίγνωση και αίσθηση της πραγματικότητας. Το ήθος και τα άφθαστα
πνευματικά και χριστιανικά ιδανικά. Η εθνικά καλλιεργημένη φύση και η αγάπη
προς την πατρίδα και την οικογένεια του.
Υπηρέτησε στην Εθνική Φρουρά από το 1970 μέχρι το 1972 ως
Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός, στην 21η Επιλαρχία Αναγνωρίσεως και απολύθηκε με το βαθμό του Ανθυπιλάρχου.
Εξασφάλισε κρατική υποτροφία και σπούδαζε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Με την έναρξη της τουρκικής εισβολής του 1974, έσπευσε να
υπηρετήσει την πατρίδα ως έφεδρος Ανθυπίλαρχος. Δεν σκέφτηκε ούτε μια στιγμή να
αφήσει την αγαπημένη του πατρίδα ανυπεράσπιστη. Στάθηκε στο πλευρό των
στρατιωτών του και εμψύχωνε, έδινε δύναμη στους υπερασπιστές της λευτεριάς. Η
δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, τον βρήκε επικεφαλής ομάδας υπερασπιστών
των «Υψωμάτων Γρηγορίου». Το επερχόμενο μακελειό, δεν τον πτόησε. Ούτε η
δικαιολογία της αναδίπλωσης των τμημάτων, τον βρήκε σύμφωνο. Ο πάντα αγέρωχος Ανθυπίλαρχος, πιστός στις
αξίες του, κρατώντας ψηλά το λάβαρο της εθνικής αξιοπρέπειας, σαν άλλος
Αυξεντίου, δεν υποχώρησε. Τόνιζε μάλιστα ότι οποιαδήποτε κίνηση προς τα πίσω,
θα άφηνε τους Τούρκους να προελάσουν ανενόχλητοι. Έπρεπε να μείνουν και να
πολεμήσουν. Η Λευκωσία, έπρεπε να σωθεί. Τούτα τα μεστά λόγια, τα έλεγε ένα παλληκάρι
μόλις 22 ετών. Ένα άξιο τέκνο της πατρίδος που σύμφωνα με την κοινή λογική, είχε
επιλογές. Μπορούσε να ζήσει και να απολαύσει μια προδιαγεγραμμένη λαμπρή
πορεία. Παρ’ όλα αυτά, διάλεξε την δική του λογική, που πρόσταζε την οδό της
δόξας. Τη φωνή που αφουγκράζονται μόνο οι λίγοι, όταν το κάλεσμα της τιμής,
αντηχεί στ’ αφτιά τους και μηδενίζει το «εγώ». Στην άνιση σύγκρουση που
ακολούθησε, ο χάροντας άρπαξε την αμόλυντη ψυχή του και κόσμησε το πάνθεον των
ηρώων μας. Το ένδοξο παλληκάρι, έπεσε ηρωικά μαχόμενο, στις 16 Αυγούστου 1974.
Για 27 ολόκληρα χρόνια, το όνομά του, βρισκόταν στον
κατάλογο των αγνοουμένων. Η αναγνώριση της ταυτότητάς του έγινε το Μάιο του
2001 με τη μέθοδο DNA και τα
όσια λείψανά του, ενταφιάστηκαν στις 8 Ιουνίου του ιδίου έτους, στο Στρατιωτικό
Κοιμητήριο Μακεδονίτισσας.
Στη μνήμη του, αποδίδουμε σήμερα τις οφειλόμενες ελάχιστες
τιμές και καταθέτουμε τις δάφνες της αγάπης και της ευγνωμοσύνης μας. Από την
υπέροχη θυσία του, αντλούμε διδάγματα και αναβαπτιζόμαστε με νάματα
ελληνοχριστιανικής αρετής. Μεταλαμβάνουμε των αχράντων μυστηρίων και
υποκλινόμαστε στο θάρρος και τη μεγαλοσύνη του, έτσι που να μπορούμε να αντέχουμε
στις τρικυμίες του εθνικού μας βίου. Στους υφάλους της απαξίωσης, στους
σκοπέλους της υποχωρητικότητας αλλά και στις ξέρες των εχθρικών επιβουλών.
Αυτόφωτοι φάροι, οι θυσιασθέντες ψυχές των αθάνατων νεκρών μας, θα φωτίζουν στο
διάβα μας, μέχρι να συναντήσουμε γαλήνη και καθάρια νερά. Με ακλόνητη πίστη,
αδούλωτο πνεύμα και υψηλό φρόνημα, μπορούμε να κρατήσουμε σταθερό το πηδάλιο
και να τα καταφέρουμε.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Πράξεις ηρωισμού, ανδρείας και ανθρώπινης καταξίωσης, εδώ
και τριάντα εννέα χρόνια, παραμένουν αδικαίωτες. Οι αιμορραγούσες πληγές της
Κύπρου μας, παραμένουν ακόμα ανοικτές. Οι χιλιάδες των προσφύγων μας, οι αδιευκρίνιστες
τύχες των αγνοουμένων μας, τα κατεστραμμένα μνημεία, οι γκρεμισμένες εκκλησιές,
οι συλημένοι τάφοι των προγόνων μας και η συνεχής παραβίαση των δικαιωμάτων των
εγκλωβισμένων μας, αποτελούν οδυνηρές πραγματικότητες.
Μπροστά στις έντονες προκλήσεις της Τουρκίας, οφείλουμε
να παραμείνουμε σταθεροί στην προάσπιση των βασικών αρχών λύσης του Κυπριακού. Να
προστατεύσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα που επαπειλούνται καθημερινά,
επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία, «ενοχλεί» και αντιστέκεται στις εχθρικές ορέξεις.
Γιατί αποτελεί αγκάθι στην ομαλή εφαρμογή των μεγαλεπήβολων στρατηγικών σχεδίων
της Άγκυρας, για μετατροπή της Ανατολικής Μεσογείου, σε τουρκική θάλασσα.
Παρά τις έντονες προκλήσεις, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας,
έκανε σαφή την πρόθεση της πλευράς μας, για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων το
συντομότερο δυνατό. Μέσα από ουσιαστικές και καλά προετοιμασμένες
διαπραγματεύσεις, επιδιώκουμε σε κλίμα εσωτερικής συναίνεσης, να υπερπηδήσουμε
εμπόδια, που στο παρελθόν οδηγούσαν τις συνομιλίες επίλυσης του κυπριακού
προβλήματος σε τέλμα. Παρά την αδιάλλακτη στάση της Τουρκίας, τολμούμε να
προωθούμε προτάσεις που κατά τη γνώμη μας θα προβληματίσουν και μπορούν να
αποτελέσουν καταλύτη στη διαδικασία. Και πρέπει να τολμούμε, γιατί μόνο έτσι θα
μπορέσουμε να βρούμε διέξοδο. Πρέπει να έχουμε όραμα, γιατί μόνο έτσι θα
παλέψουμε για λύση που δε θα νομιμοποιεί τα κατοχικά δεδομένα αλλά θα τα
καταργεί. Που δε θα στηρίζεται σε καταστρατήγηση, αλλά σε διασφάλιση των
βασικών ελευθεριών του λαού μας. Μια λύση που θα επιφέρει την ενότητα του
κράτους μας, χωρίς συρματοπλέγματα και διαχωρισμούς.
Χρέος μας, είναι η αδιαπραγμάτευτη διεκδίκηση των
στοιχειωδών δικαιωμάτων του λαού μας. Η ανάδειξη της πραγματικής φύσης της
κυπριακής κρίσης. Η απαίτηση για εφαρμογή των αρχών του διεθνούς και του
ευρωπαϊκού δικαίου. Η συνεχής διακήρυξη και εμμονή, χωρίς παλινδρομήσεις, ότι
το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής ενός ανεξάρτητου κράτους από την
Τουρκία. Η σαφής υπόδειξη ότι, όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για λύση δίκαιη
και βιώσιμη, θα πρέπει να στρέψουν την επιρροή και τις πιέσεις τους προς την
κατοχική δύναμη.
Τα τελευταία λόγια
του Δημήτρη, ηχούν από τα πανάρχαια βάθη της ιστορίας μας και απορρίπτουν την
υποταγή, την αδράνεια, την παραίτηση. Μας προστάζουν αντίσταση για ελευθερία, δικαίωση
και εθνική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Ας ανταποκριθούμε στην ιστορική
μας ευθύνη. Να κτίσουμε το καινούργιο, με όραμα και πυξίδα τις άφθορες
διαχρονικά αξίες και παραδόσεις μας.
Αυτό, θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο, η μέγιστη τιμή για
την αγέραστη μνήμη του ήρωα Δημήτρη Σταύρου.
Του το χρωστούμε!
Το χρωστούμε στην ηρωομάνα Χρυσάνθη, στα αδέλφια, τους
συγγενείς και τους φίλους του Δημήτρη μας αλλά και στις μελλοντικές γενιές!
Τιμή και δόξα στη θυσία του ήρωα μας.
