Επιμνημόσυνος Λόγος του Υπουργού Άμυνας κ. Φώτη Φωτίου
στο Εθνικοθρησκευτικό Μνημόσυνο των Ηρώων Παραλιμνίου,
Αντώνη Καφέτζιη, Βάσου Αγαθαγγέλου,
Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού.
(Κυριακή, 11
Αυγούστου 2013, στις 08.30 π.μ. στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου, στο Παραλίμνι)
«Αυτ’ η κηλίδα το αίμα
ποτέ δεν θα
στεγνώσει.
Αυτές οι κηλίδες το αίμα
ποτέ δεν θα
σβήσουν.
Αυτό το αίμα θα μείνει
πάντα κόκκινο
στην άσφαλτο.
Για να κρατάει μέσα του
τον ήλιο.
Για να συντροφεύει
το φεγγάρι.
Για να χαμογελούν τ΄ αστέρια,
βλέποντας μέσα του
μαργαριτάρια- τα πρόσωπά τους.
( Άντης Κανάκης, Γράφοντας Ιστορία)
Πανιερώτατε,
Εκλεκτοί Παριστάμενοι,
Κυρίες και Κύριοι,
Έτσι θ’ αντικρίζουμε από δω και πέρα τις ηρωικές μορφές
των αθάνατων νεκρών μας, που έγραψαν τη δική τους και τη δική μας ιστορία. Των
ανθρώπων μας, που η θύμησή τους, θα συντροφεύει τον εθνικό μας βίο, στα εύκολα
και στα δύσκολα. Στις αποφράδες μέρες αλλά και τις στιγμές της ανάτασης της
Πατρίδας μας. Όταν οι ψυχές των ηρώων μας ζωντανεύουν και φωτίζουν τα σκοτεινά
μονοπάτια της λήθης και της παραγραφής των πραγματικών γεγονότων. Στο κάθε καλοκαίρι,
που οι στυλοβάτες της αξιοπρέπειας και της τιμής, ολόρθοι καθοδηγούν και
υπενθυμίζουν το χρέος μας έναντι εκείνων που έφυγαν, αλλά και εκείνων που
έρχονται για να ζήσουν λεύτεροι στην εσχατιά του Ελληνισμού. Σε τούτο το νησί
που τα γλαυκά χρώματα, ταιριάζουν πιότερο με τις ψυχές των αγγέλων μας και των
ιερομαρτύρων, τη μνήμη των οποίων τιμούμε σήμερα. Του Αντώνη Καφέτζιη, του
Βάσου Αγαθαγγέλου, του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού.
Όπως ορθά έχει λεχθεί, λαοί οι οποίοι λησμονούν την
ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν. Όσο κι αν φθίνουν οι
μνήμες στη «μέγγενη του χρόνου», στιγμές που δεν πρέπει να λησμονήσουμε ποτέ, αποτελούν
η ολέθρια τουρκική εισβολή μαζί με τα χρόνια κατοχής που πέρασαν βασανιστικά
και καταστροφικά για τον τόπο μας.
Οι θύμησες είναι πικρές, για όσους έζησαν τον πόνο και τη
θλίψη των ημερών του καλοκαιριού που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στη γη
και στη συνείδηση του κυπριακού λαού της εποχής, αλλά και των μετέπειτα γενεών.
Οι μαυροφορεμένες μάνες και οι χιλιάδες των προσφύγων, των αγνοουμένων, των
ορφανών και των εγκλωβισμένων, μας θυμίζουν καθημερινά ότι ο τόπος αυτός, δεν
αντέχει άλλο πόνο. Μας τονίζουν ότι η ιστορία στο διάβα της, δεν κάνει
εκπτώσεις και δεν συγχωρεί λάθη. Παράλληλα, μας δείχνει αποφασιστικά το δρόμο
της αγωνιστικότητας και της ομόνοιας. Οι χαρακιές, παραμένουν ακόμα ανεπούλωτες
στις καρδιές των κατοίκων του νησιού μας, ενός νησιού που το’ χει γραφτό να
παραμείνει ο σύγχρονος ακρίτας του ελληνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Σήμερα, αποτίνουμε φόρο τιμής στους ήρωες του Παραλιμνίου,
που προασπίστηκαν την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μας.
Στους ιερομάρτυρες, που δεν συμβιβάστηκαν με τα τετελεσμένα της εισβολής και
διατράνωσαν με έργα, την πίστη τους για απαλλαγή από τα κατοχικά στρατεύματα
και επιστροφή στις πατρογονικές εστίες. Στα θύματα του βάρβαρου Αττίλα που
όρθωσαν το ανάστημά τους, μπροστά στον πάνοπλο και αλαζονικό κατακτητή, που
θεωρεί ότι η γης, «μετριέται με το στρέμμα και όχι με της καρδιάς το πύρωμα και
το αίμα».
Αυτό που χωρίζει τη θυσία των τεσσάρων ηρώων μας, είναι
μόνο η χρονική στιγμή των τραγικού και βίαιου θανάτου τους. Τίποτε άλλο που να
χρίζει αναφοράς. Οι ομοιότητες όμως τεράστιες. Κοινός ο δολοφόνος με
διαφορετικό προσωπείο. Άλλοτε ντυμένος με τη στολή του τούρκου εισβολέα, άλλοτε
του «δήθεν πολιτισμένου» υπερασπιστή της συμβόλου της ντροπής και άλλοτε του
ψευδοαστυνομικού και του «δήθεν θορυβημένου» βάρβαρου εθνικιστή γκρίζου λύκου, που
προασπίζεται αυτό που δεν του ανήκει, αυτό που δεν θα του ανήκει ποτέ. Κοινές
επίσης και ο κτηνώδεις μέθοδοι δολοφονίας, με το ίδιο αθώο ελληνικό αίμα, να
ρέει και να ποτίζει αβίαστα, το δένδρο της τιμής και της εθνικής αξιοπρέπειας.
Αυτό που συνέδεε τους ήρωές μας, ήταν η κοινή εμβάπτιση με τα νάματα, τα ιδεώδη
και τις αξίες της φυλής μας, από μικρή ηλικία. Η πίστη για το δίκαιο του αγώνα
και της προσπάθειας. Η ασυμβίβαστη φύση, που δεν βολεύεται με λίγο ουρανό και
ήλιο προδομένο. Οι ανυπότακτες ψυχές που δεν δείλιασαν στις απειλές των
δολοφόνων τους.
Κανείς δεν πίστευε ποτέ ότι, τα δυο ματωμένα χιτώνια του
Αντώνη και του Βάσου στον Άγιο Παύλο, μερικές κατακόκκινες από το αίμα πέτρες
και ρόπαλα που αφαίρεσαν με αποτρόπαια κτηνωδία τη ζωή από τον Τάσο, καθώς και
ένα αποτσίγαρο από το στόμα του Σολωμού που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ την ώρα που
προσπαθούσε να κατεβάσει τη σημαία του κατακτητή στο οδόφραγμα της Δερύνειας,
μπορούσαν ποτέ να αποτελέσουν αδιάσειστους μάρτυρες και σύμβολα ανθρώπινης
βαρβαρότητας. Όπως, κανείς δεν πίστευε ποτέ ότι, αυτά τα άψυχα αντικείμενα,
μπορούσαν να καθαγιαστούν και να μετατραπούν σε πειστήρια αγώνα γιατί
ποτίστηκαν με αίμα ηρωικό, γιατί υφάρπαξαν το τελευταίο αθάνατο άγγιγμά τους,
την στερνή ένδοξη ανάσα εκλεκτών της ρωμιοσύνης.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Στις κρίσιμες στιγμές που διέρχεται η πατρίδα μας, δεν
χωράει μοιρολατρία και απαισιοδοξία. Ούτε μοιρολόγια, παρά μόνο αποτελεσματική
δουλειά, μέσα από συλλογική προσπάθεια. Οι επερχόμενες συνομιλίες για επίλυση
του κυπριακού, θα μας βρουν στις επάλξεις του εθνικού μας χρέους, για να
πάρουμε αν χρειαστεί, κρίσιμες αποφάσεις που θα οδηγήσουν στην απελευθέρωση και
στην απαλλαγή της πατρίδας μας από τα κατοχικά στρατεύματα. Να εμπεδώσουμε το
αίσθημα ασφάλειας του λαού μας και να διασφαλίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματά του
που καταπατούνται για δεκαετίες.
Γι’ αυτό είναι ώρα ευθύνης και σύμπνοιας, τόσο σε επίπεδο
Εθνικού Συμβουλίου, όσο και μεταξύ του λαού μας, ο οποίος δεν αντέχει άλλη
διχόνοια. Είναι στιγμή, που πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του Προέδρου της
Δημοκρατίας και να τοποθετήσουμε το συμφέρον του τόπου, υπεράνω πολιτικών ή
άλλων σκοπιμοτήτων, φόβου και προκατάληψης. Να σταθούμε στις διαχρονικές θέσεις
αρχής μας, ότι στο βωμό της όποιας λύσης, δε θα ξεπουλήσουμε τα κυριαρχικά μας
δικαιώματα και δε θα παραγράψουμε τα όσα ο λαός μας κέρδισε με θυσίες και αίμα.
Ν’ αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις με τολμηρές και σωστές αποφάσεις, μέσα από
συλλογικότητα, ενότητα και σκληρή δουλειά. Γιατί, χρειάζονται ατλάντιοι ώμοι,
τόσο ισχυροί, που κανένας από μόνος του, δε διαθέτει για ν’ ανασηκώσει το βάρος
διαχείρισης των σοβαρών προβλημάτων που η Κύπρος καλείται να αντιμετωπίσει. Οι
στιγμές που περνά ο Κυπριακός Ελληνισμός, είναι τόσο δύσκολές, που πρέπει να
ξεπερνούν τον όποιο λαϊκισμό, την όποια ανεύθυνη στάση και συμπεριφορά.
Για να άρουμε ακριβώς τις όποιες επιφυλάξεις και να
ωθήσουμε αποφασιστικά τη διαδικασία των συνομιλιών, απαιτήσαμε την επιστροφή
της πόλης της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της, χωρίς όρους που να
παραπέμπουν σε αναγνώριση των τετελεσμένων της εισβολής. Χωρίς απόδοση
οποιασδήποτε οντότητας στο μόρφωμα της ντροπής, στον δούρειο ίππο της
επεκτατικής τουρκικής ασυδοσίας.
Παρά τις όποιες θετικές κινήσεις μας, η άλλη πλευρά,
συνεχίζει δυστυχώς να επιδεικνύει προκλητική στάση. Προσπαθεί να δημιουργήσει
ένταση και να εισαγάγει νέα θέματα στο τραπέζι των συνομιλιών. Να διασυνδέσει
τον φυσικό μας πλούτο με την συνολική επίλυση του κυπριακού. Να αποτρέψει την
όποια προσπάθεια ενάσκησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην ΑΟΖ, με τις προσφιλείς
πλέον μεθόδους των απειλών και της τρομοκρατίας. Ξαφνικά, σπεύδει δήθεν να
επιλύσει ένα πρόβλημα που για χρόνια περιέπλεκε, θέτοντας ασφυκτικά
χρονοδιαγράμματα. Απειλεί με τουρκοποίηση του νησιού μας σε περίπτωση αποτυχίας
της διαδικασίας επίλυσης, αντί να προωθεί μέτρα υπερπήδησης των όποιων
εμποδίων. Διαφαίνεται πλέον ξεκάθαρα, ότι αυτό που ενδιαφέρει την Τουρκία, δεν
είναι το γνώριμο ψευδές σύνθημα της δήθεν «προστασίας των τουρκοκυπρίων», αλλά
η ενεργειακή της εξασφάλιση που θα της επιτρέψει να υλοποιήσει τους ηγεμονικούς
στρατηγικούς της στόχους στην περιοχή.
Μπροστά στην προκλητικότητα της Τουρκίας, απαντούμε ότι,
καμία απειλή, καμία κίνηση εντυπωσιασμού και εσωτερικής κατανάλωσης, δε θα
αποδειχτεί τόσο ισχυρή, ώστε να κάμψει τις αντιστάσεις μας. Δεν θα
απεμπολήσουμε οποιαδήποτε δικαιώματα του λαού μας που κερδήθηκαν και
επισφραγίστηκαν με το αίμα των ηρώων μας, σε διαχρονικά θυσιαστήρια. Δε θα
ξεχάσουμε ποτέ, τα πεδία των μαχών του Αγίου Παύλου που μετατράπηκαν σε
κυπριακές Θερμοπύλες και φιλοξένησαν για λίγο, τα αθάνατα κορμιά του Αντώνη
Καφέτζιη και του Βάσου Αγαθαγγέλου. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ, τις βάρβαρες κραυγές
της φρίκης, όταν οι «γκρίζοι λύκοι», μετέτρεπαν μια ειρηνική πορεία των
μοτοσικλετιστών μας, σε σφαγή και έκρηξη ανείπωτου μίσους. Το μένος των κτυπημάτων που δεχόταν ο ηρωομάρτυρας Τάσος Ισαάκ, που δεν
αναλογούσαν σε κανέναν άνθρωπο. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ, το σφιχταγκάλιασμα του
ιστού που κράταγε στιγμή τη στιγμή μας ο ηρωομάρτυρας Σολωμός Σολωμού, ενώ
ξεψυχούσε από τον άνανδρο πυροβολισμό του εισβολέα που δέχτηκε στο λαιμό. Δε θα
ξεχάσουμε, γιατί μαζί τους, πονέσαμε και ‘μεις, πόνεσαν οι απανταχού Έλληνες,
όλοι οι άνθρωποι που σέβονται τη φύση και τον πολιτισμό τους.
Σ΄ αυτή τη γωνιά του κόσμου, περιμένουμε ακόμη το
λυτρωμό. Αναμένουμε να έρθει η δικαίωση, η αποκατάσταση των αρχών της
δικαιοσύνης, της ελευθερίας, του σεβασμού στον άνθρωπο. Έχουμε απαίτηση ν΄ ακουστεί
η φωνή μας, γιατί πολύ πονέσαμε, πολύ θρηνήσαμε για μοιρασμένες πατρίδες και
πληρώσαμε δυσανάλογο με την υπόστασή μας τίμημα, για την αποκατάσταση των
αξιών. Να μεταβούμε ξανά στις κατεχόμενες πόλεις και στα χωριά μας. Να
προσκυνήσουμε στους τάφους των προγόνων μας και να ακουστούν ψαλμωδίες
δοξολογίας προς τον Ύψιστο, στον Άγιο Μάμα, στον Απόστολο Ανδρέα, στον Απόστολο
Βαρνάβα, σε κάθε εκκλησιά της κατεχόμενης γης μας. Να αναρτήσουμε ξανά, το
λάβαρο της ορθοδοξίας που συνδέει τους απανταχού Έλληνες, τη σημαία του Έθνους
που ενώνει τους άξιους απόγονους του Κίμωνα και του Αυξεντίου. Τον Αντώνη Καφέτζιη,
τον Βάσο Αγαθαγγέλου, του Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού. Γιατί μια μέρα,
είναι σίγουρο, θα επιστρέψουμε. Θα ακουστεί το δίκαιο αίτημά μας, που δεν είναι
άλλο από το να ζήσουμε ελεύθεροι στην πατρίδα που μας ανήκει εδώ και αιώνες,
όχι σαν πάροικοι και ξένοι, αλλά σαν νόμιμοι κληρονόμοι της. Και αυτοί που
ήρθαν κουβαλητοί για να αλλοιώσουν τη γη μας, θα πάρουν τα βέβηλα σύμβολά τους
και θα φύγουν. Γιατί δεν τους ταιριάζει το ζυμωμένο με το αίμα και τον ιδρώτα
μας χώμα, ούτε ο γαλανός ουρανός και η καθάρια θάλασσα της πατρίδας μας.
Στη μνήμη των ηρώων του Παραλιμνίου, αλλά και στους
υπερήφανους συγγενείς και τους δικούς τους ανθρώπους που βρίσκονται σήμερα
ανάμεσά μας, υποσχόμαστε συνέχιση του αγώνα τους για τελική δικαίωση, μέσα από
κοινή συστράτευση και ενότητα. Για να γαληνέψουν οι κουρασμένες ψυχές τους που
ακόμα αγωνιούν και προφυλάσσουν από το πάνθεο της αθανασίας, την εθνική μας
πορεία από επικίνδυνες ατραπούς.
Αιωνία τους η μνήμη.
