Επιμνημόσυνος λόγος του Υπουργού Άμυνας κ. Φώτη Φωτίου
στο μνημόσυνο του ήρωα Αντώνη Αντωνίου
πεσόντα κατά την τουρκική εισβολή
(Ιερός Ναός Αγίου
Ιωάννη του Λαμπαδιστή, στο Πελένδρι, 08.30 π.μ.)
Πανιερώτατε,
Εκλεκτοί Παριστάμενοι,
Κυρίες και Κύριοι,
Ο Λυσίας, στον Επιτάφιο των Κορινθίων, εκθειάζοντας τους
ηρωικώς πεσόντες της Πατρίδας, έγραψε:
«…Και γι’ αυτό βέβαια είναι αγέραστες οι μνήμες τους
και αξιοζήλευτες οι τιμές τους απ’
όλους τους ανθρώπους·
αυτοί πενθούνται λόγω της φύσης τους ως θνητοί,
εξυμνούνται όμως ως αθάνατοι λόγω της γενναιότητάς τους».
Αθάνατος και αγέραστος στη σκέψη όλων μας, θα παραμείνει
και ο γενναίος καταδρομέας Αντώνης Αντωνίου, τη μνήμη του οποίου τιμούμαι σήμερα.
Η ζωή του, μπορεί να ήταν σύντομη, όμως η προσφορά του προς την Πατρίδα,
τεράστια και ζηλευτή. Η παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του, βαριά όσο ο όρκος του
Έλληνα-Κύπριου Αξιωματικού που κουβαλούσε στις πλάτες του. Το ψέλλισμα του, δεν
πρόλαβε να σιγάσει στα χείλη του και λίγο καιρό αργότερα, ξέσπασε η τούρκικη
εισβολή του 1974. Η ισχυρή και άσβεστη αγάπη του για τον μαρτυρικό τούτο τόπο,
τον έριξαν από την πρώτη στιγμή, στη μάχη για προάσπιση της ελευθερίας της
Πατρίδας.
Ο Αντώνης, δε χρειαζόταν πολλές διδαχές για να
ενστερνιστεί το χρέος του. Πάντα ενεργούσε ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης.
Από μικρό παιδί, τον νανούριζαν οι ιστορίες ηρώων, των ένδοξων αγωνιστών της
λευτεριάς. Των αθανάτων του έπους 1955-59, μεταξύ των οποίων και του Σωτήρη
Τσαγγάρη, που έμελλε να μετατρέψει το γραφικό Πελένδρι, σε χωριό ηρώων και τόπο
εθνικής ανάτασης. Μαζί με το Νίκο Καρασαμάνη, τον Κυριάκο Φραντζή και τον
Γιαννάκη Ιωάννου, παρέλαβαν το ασήκωτο κληροδότημα της φιλοπατρίας και έσυραν
το γαϊτανάκι της ανθρωποθυσίας στο βωμό του καθήκοντος και της αξιοπρέπειας.
Ο Αντώνης, γεννήθηκε στις 29 Μαΐου 1954, στο Πελένδρι,
μέσα στις φλόγες του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ. Ήταν το πρώτο παιδί της
οικογένειας του Χριστάκη και της Κυριακής, οι οποίοι αργότερα, απέκτησαν ακόμα
τρία παιδιά, την Ευτυχία, τον Στέλιο και την Γεωργία. Ήταν άριστος μαθητής, συνεπής
στις εργασίες του και δεν άργησε να ξεχωρίσει για το ήθος, την ευγένεια και τα ψυχικά
του χαρίσματα. Αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο της ενορίας του και
ολοκλήρωσε την ακαδημαϊκή του μόρφωση σε ιδιωτική σχολή της Λεμεσού, πάνω σε
αντικείμενα λογιστικής.
Τον Ιούλιο του 1973, κατατάχθηκε στην Εθνική Φρουρά για
να προσφέρει τις υπηρεσίες του προς την Πατρίδα. Δεν ήταν τυχαίο που επιλέχθηκε
να υπηρετήσει στα ειδικά τμήματα των Ορεινών Καταδρομών, αλλά και το γεγονός
ότι επιλέγηκε ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός. Εκπαιδεύτηκε σκληρά σε Κύπρο και
Ελλάδα. Χαλιναγώγησε την ψυχή και γύμνασε το σώμα του. Σφυρηλάτησε χαρακτήρα
και θέληση. Θα μπορούσε εύκολα, να του αποδοθεί ο τίτλος του «σύγχρονου
Σπαρτιάτη» που συνδύαζε το «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Ήταν πλέον έτοιμος να
σταθεί μπροστάρης και να ηγηθεί του τμήματος που του εμπιστεύτηκε η Πατρίδα.
Το μαύρο πρωινό της 20ης Ιουλίου 1974, βρήκε
τον ήρωά μας στις επάλξεις, να προασπίζεται τα ιερά και τα όσια της φυλής μας.
Μαζί με την ομάδα του, έδωσε πολλές, άνισες και σκληρές μάχες με τον βάρβαρο
κατακτητή. Ο θάνατος, αγκάλιαζε τα νέα παλληκάρια και τα έπαιρνε ένα ένα μακριά.
Η λευτεριά, δαφνοστεφάνωνε τους λίγους και εκλεκτούς, που αντιπαλεύονταν την
προδοσία και το άδικο. Γιατί ήταν άδικο να χάνονται νέοι, στο βωμό της
εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων. Ήταν απάνθρωπο, να στερούνται της ζωής και
των ονείρων, χιλιάδες χαροκαμένοι γονείς και ορφανά παιδιά.
Και ο χάρος, ολοκλήρωσε τις εγκληματικές πράξεις των
βαρβάρων της Ανατολής. Ο Αντώνης, μέσα στους καπνούς και στη σκόνη, χάθηκε
πολεμώντας, όπως ακριβώς προστάζει η συνείδηση των ελεύθερων ανθρώπων. Ήξερε
ότι δεν μπορούσε να επιστρέψει ηττημένος. Γνώριζε πολύ καλά ότι έπρεπε να
διοικεί δια του παραδείγματος και να προστατεύει τους υφισταμένους του. Και
έπραξε το καθήκον του στο ακέραιο. Σαν Μυρμιδόνας πολεμιστής, υπερήφανος και
αγέρωχος.
Έκτοτε, η τύχη του αγνοείτο. Τα χρόνια πέρασαν και ο
πατέρας του, δεν άντεξε στο βάρος της απώλειας. Έφυγε από τη ζωή με τον πόνο να
σφίγγει την κάθε ανάσα του. Η σκέψη της μάνας και των αδελφών του, ακολουθούσε
νοητά τα χνάρια του παλληκαριού, κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Η λαχτάρα και η
προσμονή, έδωσαν χώρο στο θρήνο και αργότερα στη γαλήνη της ψυχής και την
υπερηφάνεια. Το δράμα, έφτασε στο τέλος του όταν τα ιερά λείψανα του Αντώνη,
βρέθηκαν στη θαλασσοφίλητη Κερύνεια. Μια τροχιά που συνδέει την αρχή και το
τέλος, τη γενέτειρά του με τα δαντελωτά ακρογιάλια του Πραξάνδρου. Μια νοητή
γραμμή που αγκαλιάζει τη γλυκιά μας πατρίδα, χωρίς συρματοπλέγματα και
ναρκοπέδια. Χωρίς μίσος και ανθρώπινη θλίψη.
Τιμούμε σήμερα τη μνήμη του Αντώνη και ραίνουμε με
ροδοπέταλα το μνήμα του. Στεφανώνουμε την εικόνα του με κλωνάρια απλά, λίγα
φύλλα δάφνης από τη γη που αγάπησε, σε ένδειξη τιμής στον ήρωα που κινείται στα
σκοτεινά. Δεν θέλει πολλά, μόνο εμάς, τους μικρούς και ασήμαντους εν ζωή, να
θυμόμαστε την προσφορά του και να προσπαθούμε να ακολουθήσουμε, έστω και για
λίγο, τον σκοπό της θυσίας του. Για να αποκτά ο εθνικός μας βίος νόημα. Για να
αντλούμε δύναμη έτσι που να συνεχίζουμε ως Ελληνισμός, να υπάρχουμε στην
μαρτυρική μας Πατρίδα.
Αυτό το χρέος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση
καταβάλει προσπάθειες προκειμένου να το μετουσιώσει σε πράξη. Με οδηγό τις
αρχές που μας κληροδότησε ο Αντώνης και τόσοι άλλοι ήρωες, δεσμευόμαστε για
αγώνα ανατροπής των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής και κατοχής. Αγώνα
δικαίωσης, μέσα από συλλογική και σκληρή δουλειά.
Με όραμα και στόχους, εργαζόμαστε με προσήλωση στα
ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και το διεθνές δίκαιο,
για λειτουργική λύση του κυπριακού προβλήματος. Απαιτούμε πολιτική ισότητα που
να διασφαλίζει ένα κράτος με μία κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα.
Αξιώνουμε την ελεύθερη εκμετάλλευση του φυσικού μας πλούτου προς όφελος του κυπριακού
λαού, χωρίς υποχωρήσεις και απεμπόληση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Αυτό,
ας αποτελέσει ενισχυτή μιας ουσιαστικής και αληθινής επιθυμίας επίλυσης του κυπριακού
προβλήματος. Όχι προϋπόθεση λύσης ή πρόσκομμα που θα οδηγεί τον διάλογο σε
τέλμα. Κανάλι ειρήνης και όχι αιτία προστριβών, όπως θέλει να το παρουσιάζει η τουρκική
πλευρά στα διεθνή βήματα.
Οι οικονομικές δυσκολίες που διέρχεται ο τόπος μας σε
συνδυασμό με τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή μας, δεν θα επιτρέψουμε να
σταθούν αιτία αποπροσανατολισμού από τις δίκαιες αξιώσεις μας. Θα απογοητεύσουμε
αυτούς που επιβουλεύονται το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε για το μέλλον του λαού
μας και για ένα καλύτερο αύριο στις επερχόμενες γενιές. Θα απογοητεύσουμε όσους
θεώρησαν την οικονομική κρίση, αιτία υποχωρήσεων στις εθνικές δίκαιες αξιώσεις
μας. Είμαστε έτοιμοι για έναρξη ειλικρινούς διαλόγου, μόλις οι συνθήκες το
επιτρέψουν. Γι’ αυτό και οι προετοιμασίες μας, κινούνται σε έντονους ρυθμούς.
Γι’ αυτό επιδιώκουμε τη συλλογική δράση και την από κοινού λήψη σημαντικών
αποφάσεων στο πλαίσιο του Εθνικού Συμβουλίου. Ακριβώς, γιατί κανείς δεν
περισσεύει σ’ αυτή την προσπάθεια. Γιατί η Κύπρος, ανήκει σε όλους τους
νόμιμους κατοίκους της, ανεξαρτήτως κομματικών χρωματισμών και πολιτικών
πεποιθήσεων. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε στη γη που μας
κληροδότησαν οι πατέρες μας. Στο χώμα που πότισαν με το αίμα τους δεκάδες
ήρωες, μεταξύ των οποίων και ο Αντώνης μας.
Το Κυπριακό, ήταν είναι και θα παραμείνει η πρώτη προτεραιότητα
του Προέδρου της Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης. Επιδίωξή μας, η δίκαιη λύση
του προβλήματος και η διεκδίκηση των αυτονόητων αξιώσεων του λαού μας ο οποίος
ανησυχεί και αγωνιά για το μέλλον του. Επιτακτική ανάγκη, η απαλλαγή του νησιού
μας από τις δυνάμεις κατοχής και η διατράνωση της επιθυμίας μας για επιστροφή
στις πόλεις και τα χωριά των προγόνων μας. Η καταγγελία όσων καταπατούν τα
δικαιώματα των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι οποίοι δικαιούνται ίσων
ευκαιριών με τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Χρειάζεται υπομονή, πίστη και δύναμη.
Χρειάζεται σύμπνοια, σκληρή προσπάθεια και θάρρος πολιτικής ηγεσίας και λαού.
Μόνο έτσι θα ανατρέψουμε τα τετελεσμένα της κατοχής για μια Κύπρο, πραγματικά
ελεύθερη και ειρηνική.
Στις δύσκολες τούτες στιγμές που διέρχεται ο τόπος μας,
δίνουμε βαριά υπόσχεση ότι, θα συνεχίσουμε τον αγώνα του Αντώνη, μέχρι τέλους.
Ότι δε θα λησμονήσουμε τη θυσία του και θα επαγρυπνούμε μέχρι την τελική
δικαίωση της Πατρίδας και του λαού μας.
Αιωνία του η μνήμη.
