Χαιρετισμός του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χριστόφια στα εγκαίνια του Πολιτιστικού Κέντρου «Βλαδίμηρος Καυκαρίδης»
18/11/2011Να μη μεταδοθεί πριν τις 8.00 μ.μ.
Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση εγκαινιάζω σήμερα το θέατρο του Βλαδίμηρου, το Πολιτιστικό Κέντρο «Βλαδίμηρος Καυκαρίδης». Είμαι διπλά συγκινημένος γιατί απόψε εγκαινιάζουμε το θέατρο, αλλά και τιμούμε τον πρωτεργάτη του κυπριακού θεάτρου, το θεατράνθρωπο Βλαδίμηρο Καυκαρίδη. Τον φίλο Βλαδίμηρο, τον συναγωνιστή, τον συνεργάτη.
Μετά τον θάνατο του Βλαδίμηρου, οι στενοί συγγενείς και οι φίλοι του συνέχισαν το έργο του και για 28 χρόνια στέριωσαν στην κυπριακή γη και στη συνείδηση του κυπριακού λαού το θέατρο του Βλαδίμηρου. Ένα θέατρο πραγματικά λαϊκό, ένα θέατρο που το αγκάλιασαν χιλιάδες θεατών σε όλη την Κύπρο.
Γνώριζα προσωπικά το όνειρο του Βλαδίμηρου για ένα λαϊκό θέατρο, για ένα θέατρο από τον λαό για τον λαό, για τη δημιουργία της δικής του στέγης. Πολλές φορές συζητήσαμε με τον Βλαδίμηρο για τα σχέδιά του για ανέγερση ενός πολυδύναμου Πολιτιστικού Κέντρου, αλλά οι τότε οικονομικές δυνατότητες δεν το επέτρεπαν. Το όνειρο του, όμως, έγινε πραγματικότητα από τους συνεργάτες του, που πραγματικά θυσίασαν χρόνο, κόπο, δούλεψαν κάτω από αντίξοες συνθήκες, ταλαιπωρήθηκαν, αλλά τελικά τα κατάφεραν να οικοδομήσουν όχι μόνο μια θεατρική στέγη, αλλά ένα Πολιτιστικό Κέντρο. Ένα Πολιτιστικό Κέντρο που φιλοξενεί τρεις σκηνές. Την Κεντρική Σκηνή, με όλες τις σύγχρονες σκηνικές προδιαγραφές. Την Πάνω Σκηνή με 150 θέσεις και την Κάτω Σκηνή στο υπόγειο για πειραματικές παραστάσεις. Επίσης, εδώ στεγάζεται η μέχρι σήμερα μοναδική Δραματική Σχολή στην Κύπρο αναγνωρισμένη από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού με αίθουσες διδασκαλίας, χορού και μουσικής, μεγάλη βιβλιοθήκη κτλ.
Στην ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου βοήθησαν με την παραχώρηση της γης και ενός σημαντικού ποσού οι προηγούμενες Κυβερνήσεις, αλλά και επί δικής μας διακυβέρνησης υπήρξε οικονομική και άλλη προσωπική βοήθεια. Οι παράγοντες του Σατιρικού θεάτρου γνωρίζουν πολύ καλά και την προσωπική μου παρέμβαση αλλά και την κυβερνητική στήριξη για να ολοκληρωθεί το έργο και να καταστεί βιώσιμο. Συνέβαλαν επίσης οικονομικά και διάφοροι Οργανισμοί, πολιτικά κόμματα, εταιρείες, Συνεργατικά Ιδρύματα και Τράπεζες, καθώς και εκατοντάδες φίλοι του θεάτρου. Μεγάλη στήριξη έδωσαν τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Σατιρικού Θεάτρου. και κάποιοι ηθοποιοί, φίλοι και συγγενείς του Βλαδίμηρου, που έβαλαν τις υπογραφές τους για δάνεια και βέβαια με την αγάπη και τη δουλειά τους υλοποίησαν αυτό το έργο.
Πέρασαν σαν αστραπή 28 ολόκληρα χρόνια χωρίς τον Βλαδίμηρο. Λες και ήταν χθες που διασκεδάζαμε μαζί, που οργανώναμε μαζί τα Φεστιβάλ Νεολαίας, που ταξιδεύαμε στην Κούβα στο παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας. Θυμάμαι πως έκανε το 24ωρο ταξίδι μας μέσω Σόφιας τότε ένα απολαυστικό ταξίδι. Ο Βλαδίμηρος με την κιθάρα του, τους μονολόγους του, τα ανέκδοτά του, τις απαγγελίες του.
Λες και ήταν χθες που οργάνωσε τα 30χρονα του στο Δημοτικό Θέατρο. Μαζί βαδίσαμε στις μεγάλες πορείες ειρήνης. Λες και τον βλέπω αυτή τη στιγμή μπροστά μου να παρουσιάζει, προς τιμήν των 50χρονων του ΑΚΕΛ, με 40 καταξιωμένους καλλιτέχνες το επικό έργο του Θεοδόση Πιερίδη «Κυπριακή Συμφωνία».
O Bλαδίμηρος Kαυκαρίδης ήταν από τους πιο συνειδητοποιημένους αντιπροσώπους του πολιτικού και κοινωνικού θεάτρου στην Kύπρο. Όλη η θεατρική κοσμοθεωρία του βρισκόταν σε άμεση συνάρτηση με την προοδευτική αντίληψη που είχε για τον άνθρωπο, τη ζωή και την τέχνη. Πίστευε στην κοινωνική αποστολή, αλλά και στον πολιτικό χαρακτήρα του θεάτρου. Eπέκτεινε τη λειτουργία του θεάτρου από μορφή έκφρασης σε τρόπο επικοινωνίας για να καταλήξει επί σκηνής σε πρόταση πολιτικής πράξης και παρέμβασης. Έτσι πρέπει να είναι ο αληθινός καλλιτέχνης. Εύχομαι και ελπίζω ότι στις δύσκολες εποχές που ζούμε το παράδειγμα του Βλαδίμηρου θα συναντήσει μιμητές, ιδιαίτερα στη νεότερη γενιά των καλλιτεχνών.
Παραστάσεις όπως "Oι Παλαιστές" του Στρατή Kαρά (1973), που με το τέλος κάθε παράστασης οι θεατές φώναζαν "κάτω η Xούντα", "Aυλή των Θαυμάτων" του Iάκωβου Kαμπανέλλη, όπου το κοινό με νωπές τις πληγές του ξεριζωμού ξεσπούσε σε παρατεταμένα χειροκροτήματα και εύγε, "Kαληνύχτα Mαργαρίτα" του Γεράσιμου Σταύρου, "Φουέντε Oβεχούνα" (Λαός και Tυραννία) του Λόπε ντε Bέγκα, "Παραμύθι χωρίς όνομα" του Iάκωβου Kαμπανέλλη, που μετά την επομένη της πρεμιέρας έγινε το πραξικόπημα, ήταν έργα που σκηνοθέτησε ο Bλαδίμηρος με καθαρά πολιτικά μηνύματα. Παραστάσεις που έχουν γράψει ιστορία και ανεξίτηλα έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση του λαού ως πολιτική πράξη και παρέμβαση μέσα από το θέατρο.
Mετά το πραξικόπημα και την εισβολή, με το κτήριο του Δημοτικού Θεάτρου να βρίσκεται σε θέση αναπνοής από την πρώτη γραμμή του πυρός, αλλά και πολλούς από τους ηθοποιούς να έχουν κληθεί στα όπλα, ο ΘOK έπαψε να λειτουργεί. Για να μην κλείσει ο Οργανισμός αποφασίστηκε να περιοδεύσει ο θίασος σε όλη την Eλλάδα με δύο έργα συμπατριωτών μας που σκηνοθέτησε ο Bλαδίμηρος στον ΘOK, "Tο νερό του Δρόπη" του M. Πασιαρδή και το έργο "Όμηροι" του Λουκή Aκρίτα. Έγραφε τέλη του 1974 ο Bλαδίμηρος στον τότε Yπουργό Παιδείας, ενοχλημένος από συμπεριφορές και καταστάσεις εντός του Οργανισμού με στόχο τον ίδιο. "Όταν άλλοι με το πραξικόπημα και την εισβολή έφευγαν πανικόβλητοι και άφηναν τούτο τον τόπο μόνο του, αδιαφορώντας αν έπαυε πια η καρδιά του να κτυπά, μια και το θέατρο έπαψε πια να λειτουργεί, να δημιουργεί και να εμψυχώνει, εγώ και άλλοι άξιοι μείναμε, παλέψαμε και νικήσαμε. Tο θέατρο έζησε. Δημιουργήσαμε μάλιστα την επιτυχημένη περιοδεία του ΘOK σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια και έδωσε κάπου 30 χιλιάδες λίρες για τον πόνο της προσφυγιάς".
Γνήσιος αριστερός μαρξιστής και αγωνιστής, ο Βλαδίμηρος ποτέ δεν έκρυβε τα πιστεύω του - αντίθετα ήταν περήφανος. Πολεμήθηκε από "αντιδραστικές δυνάμεις", όπως ο ίδιος τις αποκαλεί σε γραπτά σημειώματά του. Σε πείσμα της λογοκρισίας και των κάθε λογής σκοπιμοτήτων, τον Iούνιο του 1975 δίνει συνέντευξη σε Ελλαδίτισσα δημοσιογράφο, που δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Pιζοσπάστης" των Aθηνών τον Aύγουστο του 1975. "Δεν είναι ο σκηνοθέτης κανένα εξάρτημα ή μηχανή, αλλά δημιουργός με ελεύθερη σκέψη. O σκηνοθέτης, όντας δημιουργός και υπεύθυνος άνθρωπος για την εργασία του, έχει την ελευθερία της σκηνοθετικής δράσης, της σκέψης και του οραματισμού. Kαι δεν μπορεί παρά να έχει τις απόψεις του για την καλλιτεχνική πορεία του θιάσου στον οποίο ανήκει". Mε αυτά τα λόγια, μεταξύ άλλων, θα απαντήσει σε επιστολή της διεύθυνσης που τον καλούσε να απολογηθεί για λεγόμενά του στον "Pιζοσπάστη".
Αυτός ήταν ο Βλαδίμηρος και κάτι παραπάνω, θα χρειαστούν ώρες να μιλάς γι’ αυτόν. Τι να πούμε για τη φωνή του, το τραγούδι, την κιθάρα, τις διασκεδάσεις, τα οργανωτικά του προσόντα. Ενέπνεε τους συνεργάτες του, δημιούργησε θίασο, διέπρεψε στη Σχολή Θεάτρου «Στανισλάβσκι», στην Μπουάτ Υπόγειο στην Ξάνθης Ξενιέρου κοντά στην πλατεία ΟΧΙ. Βοηθούσε σκηνοθετικά παραστάσεις σε Λύκεια, σε Προοδευτικούς Συλλόγους, οργάνωνε τουρνέ, βοηθούσε στα σκηνικά, στο μακιγιάζ, στους φωτισμούς και τόσα άλλα. Ένας άνθρωπος με πλουσιότατη προσφορά και δράση, με προοδευτικό όραμα, με στάση ζωής αξιοζήλευτη από τον καθένα μας.
Γι’ αυτό δεν σε ξεχνάμε, Βλαδίμηρε.
Ο ρόλος του Πολιτιστικού Κέντρου «Βλαδίμηρος Kαυκαρίδης» αλλά και του Σατιρικού Θεάτρου στην πολιτιστική ζωή του τόπου είναι πολυσήμαντος και πολυδιάστατος.
Εγκαινιάζοντας σήμερα το κτήριο αυτό, το οποίο έχει όλα τα εχέγγυα και πληροί όλες τις προδιαγραφές για να λειτουργήσει ως πρότυπη στέγη πολιτισμού, συγχαίρω θερμά όλους όσοι έχουν εμπλακεί στην ανέγερσή του και κυρίως το Σατιρικό Θέατρο για τις άοκνες προσπάθειές του όλα αυτά τα χρόνια για την ανάπτυξη του πολιτισμού στον τόπο.
Με τη βεβαιότητα ότι το κτήριο που εγκαινιάζουμε σήμερα θα αξιοποιηθεί στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό και θα συμβάλει στην περαιτέρω αναβάθμιση της πολιτιστικής δραστηριότητας της χώρας, επιθυμώ να σας διαβεβαιώσω ότι η Κυβέρνησή μας θα βρίσκεται πάντα δίπλα σας και θα σας στηρίζει με κάθε δυνατό τρόπο στις προσπάθειες για την περαιτέρω ανάπτυξη και προώθηση του πολιτισμού μας.
