Ομιλία Υπ. Δικαιοσύνης και Δημοσίας
Τάξεως κ. Γιώργου Λ. Σαββίδη στην εκδήλωση μνήμης και τιμής της ΕΜΑΚ
για τους πεσόντες Πυροσβέστες της έκρηξης στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος
Φλωράκης»
Σήμερα, εκφωνώ τον επιμνημόσυνο λόγο με σεβασμό στην υπέρτατη θυσία των ανδρών που τιμούμε και μνημονεύουμε σήμερα. Των ανδρών που η δύναμη των ιδανικών με τα οποία γαλουχήθηκαν υπήρξε ισχυρότερη του ενστίκτου της προσωπικής ασφάλειας και του ατομικού οφέλους. Των ανδρών με την ηθική ωραιότητα. Των ανδρών που δεν επιζήτησαν ούτε τους επαίνους του Δήμου και των Σοφιστών, ούτε τα δύσκολα και τα ανεκτίμητα Εύγε.
Με τούτον τον συλλογισμό θα μιλήσω σήμερα. Και με την επίγνωση ότι στη διαδρομή των λαών υπάρχουν στιγμές όπου οι άνθρωποι καλούνται να υπερβούν εαυτούς, και λέξεις όπως «καθήκον», «θάρρος», «γενναιότητα» και «ήθος» αποκτούν νέο νόημα και υπόσταση.
Αυτούς τους ξεχωριστούς η Ιστορία τους ονομάζει ήρωες. Γιατί ήρωες δεν είναι αυτοί που διαθέτουν τεράστια σωματική δύναμη. Ήρωες είναι αυτοί που ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια και αποτολμούν υπεράνθρωπη πράξη για να υπηρετήσουν μια ιδέα, αδιαφορώντας για το όποιο κόστος. Ήρωες είναι αυτοί που με τη γενναιόφρονα πράξη τους μπορούν να φθάσουν στην αυτοθυσία. Ήρωες είναι αυτοί που όταν το καθήκον τους καλεί να αναμετρηθούν, δεν λιποψυχούν. Με αυτά τα κριτήρια Ήρωες είναι:
O Υπαστυνόμος Αντρέας Παπαδόπουλος.
O Λοχίας Βασίλης Κρόκος.
O Λοχίας Σπύρος Τταντής.
O Λοχίας Γιώργος Γιακουμής.
O Λοχίας Παναγιώτης Θεοφίλου.
O Λοχίας Αδάμος Αδάμου.
Ήρωες είναι και τα έξι παλικάρια-πυροσβέστες της ΕΜΑΚ που έγιναν «φάροι» σε ένα «μαύρο» πρωινό. Σε ένα ξημέρωμα Δευτέρας. Σε ένα ξημέρωμα όπου η Κύπρος είδε το σκοτάδι και την καταστροφή.
5 και 40 ώρα πρωινή.
11 Ιουλίου 2011.
Η Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» γίνεται κρανίου τόπος καθώς ισοπεδώνεται από τρεις αλλεπάλληλες εκρήξεις. Ο ηλεκτροπαραγωγός σταθμός στο Βασιλικό παραδίδεται στις φλόγες. Η Κύπρος συγκλονίζεται μαθαίνοντας τα τραγικά μαντάτα: δεκατρείς λεβέντες, έξι της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας και επτά της Εθνικής Φρουράς «έφυγαν» εν ώρα καθήκοντος και εν καιρώ ειρήνης σε εντεταλμένη, για την πατρίδα, υπηρεσία. Το Μαρί και η τραγικότατη διάσταση της απώλειας δεκατριών ζωών μετουσιώνονται σε «συμβολικό γεγονός», που προκαλεί έκρηξη στα θεμέλια του κράτους και οδηγεί μια κοινωνία ολόκληρη στη συνειδητοποίηση της ανεπάρκειας και των ασυγχώρητων παραλείψεων, που ανέδειξαν τη γύμνια μας, που επαναοριοθέτησαν πρακτικές και αντιλήψεις, και που τραυμάτισαν βίαια και βαθιά τη συνείδησή μας.
Δεκατρείς άνθρωποι, οι δικοί σας άνθρωποι, οι δικοί μας ήρωες, έξι από αυτούς μέλη της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας μας, «έφυγαν» υπερασπιζόμενοι την αξιοπρέπεια και την τιμή όλων μας με ασύγκριτη υπευθυνότητα και αυτοθυσία.
Η θυσία τους έχει ξεπεράσει κατά πολύ τη συμβατική έννοια της εκτέλεσης του καθήκοντος και η απόδοση τιμής στη μνήμη τους αποτελεί συνεχή και επιτακτική υπόμνηση όλων των ανώτερων και ευγενών αρχών που ορίζουν τη διαδρομή ανθρώπων που, όταν η μοίρα τους όρισε να φυλάνε Θερμοπύλες, αυτοί υπάκουσαν και μεταβλήθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε σύμβολα αυτοθυσίας και ηρωισμού.
Κυρίες και κύριοι,
η απόδοση τιμών δεν γίνεται μόνο από χρέος και ευγνωμοσύνη, αλλά αποτελεί πρόκληση για να αποκτήσουμε αυτεπίγνωση και αυτογνωσία. Ο τραγικός και άδικος χαμός των δικών σας ανθρώπων, των δικών μας ηρώων, θα προκαλεί παντοτινά τις συνειδήσεις μας, διότι οι μνήμες από το Μαρί παραμένουν ανεξίτηλες. Αυτές οι μνήμες μας επιβάλλουν αυτοκριτική και ανάληψη ενεργειών, ώστε να αποτραπεί κάθε χειρισμός και ενέργεια που χαρακτηρίζονται από προχειρότητα και ανευθυνότητα. Οι μνήμες αυτές υπενθυμίζουν την υποχρέωση λογοδοσίας των αρχόντων της Πολιτείας για λανθασμένες αποφάσεις και παραλείψεις. Η απώλεια ανθρώπων που επέδειξαν μεγαλείο ψυχής, όπως τα παλληκάρια μας, τη μνήμη των οποίων τιμούμε σήμερα λειτουργεί ως άσβεστη υπενθύμιση και επιταγή, ώστε να επανέλθουν στη ζωή μας αρχές και αξίες ακατάλυτες και αιώνιες.
Τα παιδιά, η οικογένεια και οι συγγενείς των αδικοχαμένων ηρώων μας έχουν πληρώσει με δραματικό τρόπο το τίμημα του μεγαλείου του καθενός εκ των ηρώων μας. Εσείς, είστε οι ακούσιοι και αφανείς ήρωες της κοινωνίας μας. Αυτοί που, βιώνοντας την απώλεια του προσφιλούς πατέρα, του συζύγου, του υιού, συνεχίζουν αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος και το μεγαλείο της την παρακαταθήκης που κουβαλάτε.
Εμείς, οι υπόλοιποι, υποκλινόμαστε με σεβασμό στη μνήμη τους, επαναλαμβάνοντας τη συγγνώμη μας για όλα εκείνα που οφείλαμε ως Πολιτεία να πράξουμε και δεν πράξαμε, για όλα εκείνα που το Κράτος παρέλειψε, προκειμένου να μην τους εκθέσει στον θανάσιμο κίνδυνο που αντιμετώπισαν με σθένος απαράμιλλο.
Υποκλινόμαστε με σεβασμό και τιμούμε σήμερα ξανά τα άξια τούτα παλικάρια ως η ελάχιστη οφειλή μας, έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος πως καμία τιμή και καμία στήριξη δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη φυσική τους παρουσία. Ας είναι όμως παρηγοριά για εσάς η αναγνώριση της θυσίας και του μεγαλείου της από έναν ολόκληρο λαό.
Κυρίες και κύριοι – μέλη της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας,
Υπό την ιδιότητα πρωτίστως του πολίτη τούτης της χώρας οφείλω να σας πω πως νιώθω υπερήφανος για όλους εσάς. Νιώθω υπερήφανος για την ευτολμία σας. Για την αφοσίωσή σας στο Σώμα, για την αφοσίωσή σας στο καθήκον. Για το υψηλό αίσθημα ευθύνης που επιδεικνύετε, για τον επαγγελματισμό και την αποφασιστικότητά σας. Για την ικανότητα να παρέχετε αποτελεσματικές υπηρεσίες στην κοινωνία μας.
Για τούτα σας συγχαίρω θερμά. Είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσετε να τιμάτε τη στολή του πυροσβέστη, όπως οι συνάδελφοι σας απέδειξαν σε κάθε περίπτωση που τους κάλεσε το καθήκον.
Κυρίες και κύριοι,
Την Ιστορία δεν την γράφουν μόνο οι επώνυμοι άνθρωποι, οι πολιτικοί ή οι στρατηγοί. Την Ιστορία την γράφουν εκείνοι που φυλάττουν Θερμοπύλες, εκείνοι που παραμένουν πιστοί στο καθήκον, εκείνοι που γίνονται πρότυπα επιλέγοντας την αυτοθυσία. Εκείνοι, για τους οποίους δεν χωρούν μοιρολόγια, γιατί όταν επέστη ο χρόνος επέλεξαν τον δρόμο της τιμής και της αυτοθυσίας.
Αιώνια η μνήμη των θυσιασθέντων ηρώων πυροσβεστών, αιώνια η μνήμη των θυσιασθέντων ηρώων του Μαρί.
